Eίναι η φωνή που υψώνεται αυτή τη στιγμή από την ομογένεια της Μελβούρνης στον Νίκο Μαρσιώνη για τον αγώνα ζωής που δίνει στο Νοσοκομείο Townsville. Στην πάλη του με μια σπάνια, φοβερή αρρώστια -μηνιγγιτιδοκοκκιακή σηψαιμία- που ήδη του έχει πάρει τα τέσσερα άκρα και τώρα διεκδικεί τα ζωτικά του όργανα. Μόνο το 10% που προσβάλλονται από την ασθένεια αυτή που μολύνει το αίμα, έχουν ελπίδα επιβίωσης και με σοβαρές επιπλοκές στη ζωή τους.

Ο 46χρονος, με καταγωγή από το Πλωμάρι Λέσβου, εργαζόταν τα τελευταία χρόνια στο Townsville του Βόρειου Κουίνσλαντ και συγκεκριμένα στις τουριστικές περιοχές Whitsundays και Airlie.

Το απόγευμα της 3ης Σεπτέμβρη δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο για την οικογένεια του Νίκου, στη Μελβούρνη, μέχρι που δέχτηκαν τηλεφώνημα από τη μονάδα εντατικής θεραπείας του Νοσοκομείου Townsville που τους πληροφορούσε για την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του γιου τους.

Βρισκόταν σε κώμα και η αναπνοή του στηριζόταν μηχανικά, ενώ υπήρχε κίνδυνος να χάσει τη ζωή του μέσα σε λίγες ώρες.

Ο πατέρας του, Μανώλης, όπως λέει με ραγισμένη φωνή σήμερα, όταν έφτασαν στο Νοσοκομείο από τη Μελβούρνη, με την ψυχή στο στόμα και την αγωνία να τους έχει κατακυριεύσει, βρέθηκαν ‘έτσι εντελώς ανεπάντεχα’, μπροστά σε μια τραγωδία. Ο Νίκος ήταν ακόμη σε κώμα, στην εντατική και τα όργανά του υπολειτουργούσαν.

«Ένα απίστευτο θέαμα. Ένα παιδί που έσφυζε από ζωή, σχεδόν άψυχο σ’ ένα νοσοκομειακό κρεββάτι» θυμάται ο πατέρας του σήμερα.

Στη συνομιλία που έχω μαζί του, μου ζητά συγγνώμη για τις συχνές παύσεις, όταν η φωνή του σπάει από συγκίνηση. Τηλεφώνησε για να ευχαριστήσει -μέσω του «Νέου Κόσμου»- όλους εκείνους που έδειξαν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους, όλο αυτό το διάστημα και ειδικότερα την περασμένη Κυριακή, στη δύσκολη πάλη που δίνει ο γιος του για να κρατηθεί στη ζωή.

Γιατί, κατά ένα περίεργο τρόπο, οι σοβαρές ασθένειες, απαιτούν και μεγάλα έξοδα. Ποσά δυσανάλογα, συχνά, με την οικονομική δυνατότητα των ασθενών και των συγγενών τους.

Τα ιατρικά έξοδα, στην περίπτωση αυτή, φτάνουν τις $500.000.

Ο Νίκος επέζησε, ως εκ θαύματος, τα κύρια όργανά του όμως εξακολουθούν να κινδυνεύουν από τη σοβαρή αυτή ασθένεια, τα νεφρά του υπολειτουργούν και υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση.

Μελλοντικά θα χρειαστεί να υποβληθεί σε περισσότερες χειρουργικές επεμβάσεις, ενώ θα συνεχίσει να λαμβάνει ισχυρή φαρμακευτική αγωγή.

Προσθετικά άκρα είναι μέσα στο πρόγραμμα της νέας ζωής στην οποία θα πρέπει να προσαρμοστεί, πολύ σύντομα.

ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΣ

«Είναι γενναίος. Μια φυσική απορία στην αρχή, ένας βαθύς πόνος, ψυχικός κοντά στον τεράστιο φυσικό, αλλά τώρα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα ψύχραιμα», μας βεβαιώνει ο πατέρας του, προσθέτοντας ότι «η αγάπη και το ενδιαφέρον των συνανθρώπων μας, του έχει δώσει φτερά».

Για πρώτη φορά στη μακρόχρονη ζωή του, είδε την περασμένη Κυριακή, το Σπίτι των Μυτιληνιών, την καρδιά των ανθρώπων να πλημμυρίζει από τόση συγκίνηση, αγάπη και βαθύ αίσθημα συμπαράστασης στον συνάνθρωπο που πάσχει.

Η άψογη προετοιμασία, από εθελοντές και εθελόντριες, το πλούσιο γεύμα, η προσφορά των παρευρισκομένων, υλική και ψυχική, ήταν ακόμη μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι πονούν και ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον.

Το ποσόν των $47.152 έχει συγκεντρωθεί μέχρι τώρα από τον έρανο που ξεκίνησε για να κρατηθεί στη ζωή και να συμφιλιωθεί με το δυνατό χτύπημα που δέχτηκε, εντελώς αναπάντεχα, ο 46χρονος ομογενής.

Ένα σοβαρό ποσό απέφερε το γεύμα που δόθηκε την περασμένη Κυριακή στο Σπίτι των Μυτιληνιών που η Παλλεσβιακή Ένωση Μελβούρνης, άνοιξε τις πόρτες του διάπλατα σ’ εκείνους που συσσωρεύτηκαν στον ζεστό αυτόν χώρο για να συμβάλλουν σ’ έναν αξιόλογο σκοπό.

Από την φιλανθρωπική ε

«Η πρωτοβουλία ανήκει σε μια επιτροπή από συμπατριώτες Μυτιληνιούς που αισθάνθηκαν επιτακτική την ανάγκη να στηρίξουν έμπρακτα αυτήν την πρωτοβουλία», θα πει ο Γιώργος Καραντώνης, ένας από τους κύριους διοργανωτές της εκδήλωσης που απέφερε πάνω από $37,000.

«Όσα χρόνια είμαι μέλος της Παλλεσβιακής και έχω παραστεί σε αναρίθμητες εκδηλώσεις που έγιναν στο Λεσβιακό Κτήμα, ποτέ δεν είδα κάτι παρόμοιο.

Υπήρχε τόση συγκίνηση στην ατμόσφαιρα, τόσο έντονη διάθεση προσφοράς, τόσος σεβασμός προς τον σκοπό για τον οποίο ήμασταν εκεί, που πραγματικά δεν έχω δει, αλλά ούτε και νιώσει ποτέ πριν, στον ίδιο χώρο» τονίζει ο ίδιος.

Το ίδιο επιβεβαιώνουν και πολλοί άλλοι που ήταν εκεί.

«Η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά φορτισμένη. Ο καθένας προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορούσε, ώστε η προσπάθεια αυτή να έχει επιτυχία. Έβλεπες ότι όλους, τους είχε αγγίξει το δράμα που ζούσε ο Νίκος Μαρσιώνης και η οικογένειά του. Μπορεί να συμβεί στον καθένα, ήταν κάτι που άκουγες συχνά. Κυρίες κομψά ντυμένες σέρβιραν στα τραπέζια. Άλλοι ετοίμαζαν τα φαγητά στην κουζίνα, άλλοι σέρβιραν ποτά, όλα αυτά δωρεές των συμπαροίκων. Τελικά ο άνθρωπος ζει μέσα στον καθένα μας. Αυτό που ζήσαμε εκεί την Κυριακή το μεσημέρι, πιστοποιεί, για ακόμη μία φορά, ότι κανείς δεν μένει αδιάφορος στον ανθρώπινο πόνο και πολλοί είναι εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να δώσουν ακόμη και από το υστέρημά τους προκειμένου να τον απαλύνουν» θα πει η Έφη Τσουκάλη, που ήταν εκεί με τον σύζυγό της Γιάννη.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

«Το παιδί μας πήρε φτερά, όταν άκουσε πόσοι ενδιαφέρθηκαν για εκείνον. ‘Πατέρα, πες τους ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πάρε τηλέφωνο την εφημερίδα’, είπε ο Νίκος όταν του είπαμε τι συνέβη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό συνέβαλε στο να πάρει κουράγιο για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που ανοίγονται μπροστά του. Είναι μια άλλη ζωή που θα πρέπει να αντιμετωπίσει από δω και πέρα. Το σπουδαιότερο βέβαια να είναι ζωντανός. Η αρρώστια που τον χτύπησε, να μην προχωρήσει πιο πέρα. Γι’ αυτό προσευχόμαστε όλες αυτές τις μέρες που είμαστε στο πλευρό του» λέει ο Μανώλης Μαρσιώνης.

Από ό,τι πληροφορούμαστε οι κινήσεις για να επιτευχθεί ο στόχος της οικονομικής και ηθικής στήριξης του ομογενούς θα συνεχιστούν. Ευτύχημα ότι είναι πολλοί άλλοι ακόμη που θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή.

Η γεναιοδωρία της παροικίας συγκινεί

Η επιτροπή έχει ανοίξει λογαριασμό στο: C&S MARSIONIS, BSB 034212, Account No 479119, Bank Westpac, ενώ εκδηλώσεις για τον ίδιο σκοπό, πρόκειται να διοργανωθούν σύντομα.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει πάντα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, έστω και μετά από ένα δυνατό χτύπημα.