ΤΟ γνωμικό που θέλει τη γίδα να ξύνεται στου τσοπάνη το ραβδί το γνωρίζετε…
ΩΣ εκ τούτου, για λόγους οικονομίας, δεν θα επεκταθώ στην αντίδραση του τσοπάνη…
Ε, λοιπόν, φιρί-φιρί το πήγαινα και εγώ, να έχω την τύχη που είχε η γίδα της ποιμενικής τραγωδίας, όταν την περασμένη εβδομάδα πήρα την ριψοκίνδυνη απόφαση να γράψω το «Παροικιακό Έπος».
ΒΕΒΑΙΩΣ και θα μπορούσα να είχα αποφύγει την… ιστορική πρόκληση να καταπιαστώ με τη συγγραφή του δικού μας έπους, αν ήξερα (ή μπορούσα να φανταστώ) τι με περίμενε…
ΤΑ όσα έγραψα στην τελευταία στήλη, επικαλούμενος ότι (δήθεν) με επέλεξε η… μοίρα μου, τα επινόησα για να δώσω μια ομηρική ποιητική ερμηνεία στα όσα διαδραματίζονται έξω από τα τείχη του εδώ Λακωνικού κάστρου…
ΚΑΙ δεν συγχωρώ τον εαυτό μου για το πιο πάνω ατόπημα γιατί όχι μόνο δεν έλαβα υπόψη μου τη γνωστή μοίρα της γίδας, αλλά και την προειδοποίηση του Σελίν, στο μυθιστόρημά του «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας».
ΣΤΟ μυθιστόρημά του αυτό, που γράφτηκε το 1930 και ακόμα θεωρείται ένα από τα πιο ανατρεπτικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έγραφε μεταξύ άλλων, ότι θέλουμε-δεν θέλουμε το ψώνιο του καθενός θα μας ταλαιπωρεί όλους…
ΣΗΜΕΡΑ, όμως, προκειμένου να αναφερθώ και σε άλλα θέματα, που ενδεχομένως ενδιαφέρουν περισσότερο ορισμένους αναγνώστες, λέω να κάνω μια παράκαμψη και να επανέλθω στην Λακωνική ομηρική μάχη, λίγο πιο κάτω – αν μου μείνει χρόνος και χώρος…
ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΘΗΚΑ πραγματικά που δεν κατάφερα την περασμένη Κυριακή, να παραβρεθώ στη διάλεξη του φίλου μου Κωνσταντίνου Καλυμνιού και να ακούσω τι είχε να πει για την ιστορία της ελληνικής τυπογραφίας κατά τα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής.
ΚΑΙ στενοχωρήθηκα διπλά, γιατί διαβάζοντας στον προχθεσινό «Νέο Κόσμο» μια σχετικά μικρή περίληψη της διάλεξής του, διαπίστωσα ότι κάλυψε το όλο θέμα από διάφορες οπτικές γωνιές και αναφέρθηκε σε ιστορίες που δεν ήξερα και πολύ θα ήθελα να μάθω…
ΑΣΕ που δεν γνώριζα ότι ο Καλυμνιός ενδιαφερόταν τόσο πολύ για ένα θέμα που ενδιαφέρει και εμένα από τότε που άρχισα να εργάζομαι στο «Ν.Κ», εδώ και κάτι αιώνες…
ΚΑΙ το λέω αυτό, γιατί εκτός από νομικός, συγγραφέας, ποιητής και καλός αρθρογράφος, είναι ψαγμένος ομιλητής και χρόνο με το χρόνο όχι μόνο βελτιώνεται, αλλά αποκτά και καινούργια ενδιαφέροντα που μοιράζεται μαζί μας…
ΕΠΕΙΔΗ η εξέλιξή του είναι εντυπωσιακή, μας οφείλει μια εξήγηση: πώς προλαβαίνει να δικηγορεί, να γράφει βιβλία, ποιήματα, άρθρα και να βρίσκει χρόνο να διαβάζει και να συγκεντρώνει το υλικό για τις διαλέξεις του. Μπράβο του…
ΜΙΑΣ και ασχολήθηκα με τις διαλέξεις, να πληροφορήσω όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν, έστω μια φορά, κάτι που δεν ξέρουν, ότι την ερχόμενη Πέμπτη, 8 Δεκεμβρίου, στις 7.15μμ, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Κοινότητας, ο καθηγητής Ιωάννης Βανδουλάκης, που διδάσκει Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, θα δώσει διάλεξη με θέμα «Στυλ μαθηματικών συλλογισμών στην αρχαία Ελλάδα».
ΑΝ και από Μαθηματικά γνωρίζω όσα γνωρίζετε ενδεχομένως και εσείς από αεροναυπηγική και ο καθηγητής Βανδουλάκης μου είναι εντελώς άγνωστος, πιστεύω ότι η διάλεξη θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα…
ΤΗΝ πίστη μου τη στηρίζω, όχι μόνο στο γεγονός ότι τα Μαθηματικά θεωρούνται η επιστήμη των επιστημών, αλλά και στο γεγονός ότι, αν διακρίθηκαν για κάτι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είναι τόσο η ποίηση, η τραγωδία και η φιλοσοφία, αλλά τα Μαθηματικά…
ΑΝ δεν υπήρχε ο Αρχιμήδης, ο Ευκλείδης, ο Πυθαγόρας, ο Θαλής, ο Αναξαγόρας, ο Ξενοκράτης και οι μαθηματικές σχολές της Χίου και της Ιωνίας, δεν θα υπήρχε αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, πολλές επιστήμες και ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σήμερα…
ΔΕΝ είναι τυχαίο ότι θεωρίες πάνω από 80 αρχαίων Ελλήνων μαθηματικών διδάσκονται ακόμα σε πολλά πανεπιστήμια, ενώ πολλοί μαθηματικοί τύποι που έγραψαν πριν 2.500 χρόνια παραμένουν ακόμα εν ισχύ και χρησιμοποιούνται…
Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, η Αστρονομία, η Φυσική και πολλές τεχνολογίες και επιστήμες, στηρίχτηκαν (και στηρίζονται) στα Μαθηματικά. Στα ίδια Μαθηματικά που οφείλει την ανέγερσή του ο Παρθενώνας και τόσα άλλα μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού…
ΟΣΟΙ, λοιπόν, ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για τα Μαθηματικά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που άλλαξε τον κόσμο, ιδού η ευκαιρία…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, μην ξεχνάτε ότι τα Μαθηματικά ήταν αυτά, που «ακόνισαν» το μυαλό τους και τους έδωσαν τη δυνατότητα να εμβαθύνουν τη σκέψη τους προς την κατεύθυνση της φιλοσοφίας, της Δημοκρατίας και των Τεχνών, επιδιώκοντας τη λύση ποικίλων προβλημάτων…
ΠΡΙΝ επανέλθουμε στον Λακωνικό εμφύλιο, οφείλω να σας πω ότι επιτέλους απέκτησαν και οι Σύλλογοι της παροικίας το δικό τους… Σύλλογο! Ο «Σύλλογος των Συλλόγων», η… μητέρα πλέον της οργανωμένης παροικίας, έκανε πριν λίγες μέρες τα πρώτα νηπιακά ηλεκτρονικά της βήματα με το βαρύγδουπο όνομα «Ελληνισμός Βικτωρίας»…
ΕΤΣΙ, παίρνοντας παραμάσχαλα τον τίτλο της πήρε τους δρόμους και στράτα-στρατούλα, άρχισε ταπεινά και μετρημένα να χτυπά τις πόρτες των 180 (και βάλε…) Συλλόγων της παροικίας μας και να τους ζητά να γίνουν μέλη στον… «Σύλλογο των Συλλόγων» και να συμμετέχουν στις… δράσεις και στα Φεστιβάλ, που από κοινού θα προγραμματίσουν…
ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι εδώ έχουμε τρελαθεί στα Φεστιβάλ, στα δευτερεύοντα πανηγύρια, στις κλαρινοβραδιές που οργανώνει όποιος Σύλλογος προλάβει, στις σημαιοστολισμένες εθνικοτοπικές απελευθερωτικές δράσεις και σε όλες τις συναφείς σουβλακοσυνάξεις, πού να τα προλάβουμε όλα και τι να πρωτοκάνουμε…
ΑΥΤΟ όμως είναι δικό σας πρόβλημα και όχι των οργανωτών, γιατί όπως προανέφερα, ό,τι και να κάνουμε, όσο και αν αντισταθούμε, το ψώνιο του καθενός θα μας ταλαιπωρεί όλους…
ΑΝ υπάρχει κάτι θετικό στην ταλαίπωρη αυτή ιστορία, που θα ταλαιπωρήσει, έστω ορισμένους συμπολίτες μας, αφού όλοι εμείς οι φεστιβαλόπληκτοι και σουβλακοχορτάτοι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε και να τα αποφεύγουμε, είναι ότι η ιδέα αυτή γεννήθηκε από συμπαροικόπουλα, που οι γονείς τους κατάγονται από την αρχαία Ολυμπία…
ΤΟΝ τόπο, δηλαδή, που οργάνωνε Ολυμπιακούς Αγώνες, που ένωναν όλους τους Έλληνες πριν γεννηθεί ο Όμηρος. Στον Σύλλογο των εδώ Ολυμπίων, λοιπόν, οφείλεται η πρωτοβουλία και η απόφαση της ίδρυσης του νέου Συλλόγου πάρθηκε παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε Συλλόγους που ίδρυσαν οι γονείς τους…
ΑΝ το καλοσκεφτείτε, δεν είναι και άσχημη ιδέα. Τώρα που μαραζώνουν όλοι οι Σύλλογοι και τα μέλη που έχει ο καθένας δεν επαρκούν ούτε για να επανδρώσουν ένα Διοικητικό Συμβούλιο, χρειάζεται ένας Σύλλογος να τους ενώνει όλους για να βρίσκονται και να κάνουν μελλοντικά καμιά εκδήλωση όλοι μαζί να θυμούνται τα… παλιά και να λένε τον πόνο τους…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ λεπτομέρειες και ποιοι Σύλλογοι πρόλαβαν και έγιναν μέλη του «Συλλόγου των Συλλόγων» στη σελίδα 3 της σημερινής μας έκδοσης.
ΚΑΙ δύο λόγια για τους απόγονους μεγάλου νομοθέτη Λυκούργου και του Λεωνίδα. Διάβασα προχθές προσεκτικά τόσο την ανακοίνωση της Εφορευτικής Επιτροπής της Παλλακωνικής Αδελφότητας όσο και την επιστολή του πρώην προέδρου της Χρήστου Καλαβρυτινού, και πάλι δεν κατάλαβα ως προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός.
ΑΝ αληθεύουν τα όσα λέει ο Καλαβρυτινός -και δεν έχω λόγους να πιστεύω το αντίθετο-, έχω να κάνω δύο ερωτήσεις στην Εφορευτική Επιτροπή και μία στην… Αδαμική παράταξη.
ΚΑΙ αρχίζω ερωτώντας την Εφορευτική: γιατί, ρε παιδιά, σκίσατε τις 16 αιτήσεις των μελών που είχαν θέσει υποψηφιότητα και, δεύτερον, γιατί δεν ανακοινώσατε τα ονόματά τους στη Γενική Συνέλευση;
Η αντιμαχόμενη πλευρά θα πρέπει να μας εξηγήσει επίσης γιατί δεν συμφώνησε να γίνουν εκλογές, μιας και υπήρχε ένας υποψήφιος που «περίσσευε»; Πού οφειλόταν η βιασύνη να υπάρχει Διοικητικό Συμβούλιο και αν δέχτηκαν να συμπεριληφθεί και ο περισσευούμενος: ο δέκατος έκτος;
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ πιστεύω ότι αν δεν υπήρχαν προσωπικές διαφορές και κόντρες μεταξύ ατόμων που ανήκουν στις αντιμαχόμενες πλευρές δεν θα είχε υπάρξει πρόβλημα…
ΤΟ Καταστατικό που επικαλείστε το κάνουν και το ερμηνεύουν άνθρωποι, με την προϋπόθεση ότι μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Αν έχετε άλλες «διαφορές» κανένα καταστατικό δεν μπορεί να σας τις λύσει…
ΑΝ γίνουν (πρώτα ο θεός…) εκλογές και βγει ένα μεικτό συμβούλιο θα γίνει ό,τι γίνεται πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις: ο χαμός και οι κόντρες που σήμερα γίνονται απέξω θα μεταφερθούν εντός τειχών…
ΑΥΤΑ για ήμερα, καλή τύχη στους Λάκωνες και στον «Σύλλογο των Συλλόγων». Καιρός ήταν να ιδρυθεί και αυτός…
