ΕΠΕΙΔΗ γενικά είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος και λόγω του ότι τέτοιες μέρες η απαισιοδοξία μου «χτυπάει» κόκκινο, θα σας συμβούλευα να βρείτε να διαβάσετε κάτι πιο ευχάριστο σήμερα.
ΕΝΤΑΞΕΙ, ξέρω, ότι τούτη την εποχή -και έτσι όπως είναι ο κόσμος- δεν υπάρχουν πολλές αισιόδοξες ειδήσεις, αλλά αν το ψάξετε λίγο κάτι θα βρείτε…
ΚΑΙ δεν υπάρχουν, όχι μόνο γιατί δεν συμβαίνουν και ευχάριστα πράγματα, αλλά γιατί τα «κακά» νέα είναι αυτά που έχουν… ενδιαφέρον και πουλάνε…
ΣΕ έναν ευτυχισμένο κόσμο -που όλα είναι… fantastic- στήλες σαν τη δική μου δεν θα είχαν κανένα νόημα…
ΟΠΩΣ, βέβαια, δεν θα είχε κανένα νόημα και η ύπαρξη του Παραδείσου, χωρίς την Κόλαση και του θεού χωρίς το διάβολο…
ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι για ανθρώπους σαν εμένα η απαισιοδοξία είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης, αφού και τις «καλές» ειδήσεις μπορούμε να τις παρουσιάζουμε μαυροφορεμένες…
ΠΡΙΝ, όμως, παρασυρθούμε και σε άλλα (ως συνήθως) μονοπάτια μπούμε και άλλα γράψουμε από αυτά που σχεδιάζαμε να πούμε, επανέρχομαι στο θέμα…
ΚΑΙ το «θέμα» σχετίζεται με το νέο «φορτίο» που αναλάβαμε να περάσουμε στην αντίπερα όχθη της ζωής για λογαριασμό του χρόνου…
ΜΕ άλλα λόγια, θέλαμε δεν θέλαμε, φορτωθήκαμε στις πλάτες μας έναν ακόμα χρόνο που, λόγω παράδοσης και άλλων συναφών που σχετίζονται με το «ποτάμι» της ζωής, είμαστε υποχρεωμένοι να τον «περάσουμε» απέναντι…
ΚΑΙ επειδή αυτή η ιστορία τελειωμό δεν έχει, για όσα χρόνια θα ζήσουμε και θα γιορτάζουμε Πρωτοχρονιές, είπα σήμερα να γράψω δυο κουβέντες…
ΛΟΙΠΟΝ, αν πριν 20 ή 30 χρόνια, μου έλεγε κάποιος ότι θα γιόρταζα και την Πρωτοχρονιά του 2017, δεν θα τον πίστευα ακόμα και αν με βασάνιζε…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και χωρίς «βασανιστήρια», τα κατάφερα – όπως βέβαια και πάρα πολλοί από εσάς…
ΚΑΙ δεν πίστευα ότι θα κατάφερνα να περάσω το κατώφλι του 2017, γιατί ορισμένοι φίλοι και γνωστοί μου μοτοσικλετιστές «έφυγαν» εδώ και κάτι δεκαετίες για δρόμους χωρίς στροφές και όρια ταχύτητας…
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι σε ηλικία 17 χρόνων, με είχε φοβίσει τόσο πολύ το φτέρνισμα του… Χάρου δίπλα στο καντηλάκι της ζωής μου, που σκέφτηκα τότε ότι έτσι και συνέχιζα να οδηγώ μοτοσυκλέτες, δεν θα αργήσει -σε κάποιο άλλο φτέρνισμα- να μου το σβήσει το καντήλι…
ΕΚΤΟΤΕ, πέρασαν 53 χρόνια και σε όλο αυτό το διάστημα εγώ συνέχισα με τις μοτοσικλέτες, δίνοντας την ευκαιρία στον Χάρο να φτερνιστεί δυο-τρεις φορές ακόμα, με τελευταία πριν μια δεκαετία, στο Nullarbor της Δυτικής Αυστραλίας, καταμεσής της ερήμου…
ΚΑΙ αν κοντά σε αυτά προσθέσουμε τα ταξίδια, τα ξενύχτια, τις ασωτίες και τα τσιγάρα, θεωρώ ότι είμαι «τυχερός» που τα κατάφερα μέχρι τώρα…
ΤΩΡΑ θα μου πείτε, ότι εδώ τα έχουν καταφέρει και πολλοί άλλοι που έχουν περάσει από χειρότερα σταυροδρόμια. Εντάξει, αλλά εδώ για μένα μιλάω…
ΟΛΑ πήγαιναν «καλά» και η ζωή έδειχνε ότι δεν τελειώνει, μέχρι πριν μια δεκαετία που «έσπασα» το φράγμα των 60 χρόνων…
ΑΠΟ τότε άρχισε σιγά-σιγά να με ενοχλεί το «φορτίο» των έξτρα χρόνων. Αισθανόμουν ότι το βάρος τους υπέρβαινε τα φυσικά και ψυχολογικά αποθέματα των αντοχών μου…
ΚΑΙ όσο περνούν τα χρόνια, δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να πείσω τον εαυτό μου, για ποιο λόγο πρέπει να συνεχίσω να κάνω ό,τι έκανα μέχρι τώρα…
ΚΑΙ το πιο πάνω αμείλικτο υπαρξιακό ερώτημα, τέθηκε για άλλη μια φορά πιο επιτακτικά την τελευταία Πρωτοχρονιά, που συνειδητοποίησα ότι το 2017 φτάνω τα 70…
ΑΚΟΜΑ δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι φτάνω στη σημαδιακή και μη αναστρέψιμη αυτή ηλικία που σηματοδοτεί την αρχή μεγάλης κατηφόρας…
ΑΥΤΟΣ είναι και ένας από τους λόγους που όταν συνάδελφοι, φίλοι και γνωστοί μου εύχονταν λόγω των ημερών «Χρόνια Πολλά», το εκλάμβανα περισσότερο ως χιουμοριστικό ανέκδοτο παρά ως ευχή…
«ΕΝΤΑΞΕΙ», έλεγα, από μέσα μου. «Πόσα είναι τα… πολλά χρόνια που μου εύχονται; Πέντε, δέκα, δεκαπέντε; Άντε είκοσι στην καλύτερη περίπτωση. Είναι πολλά αυτά;…»
ΤΕΤΟΙΕΣ σκέψεις δεν μου περνούσαν από το μυαλό πριν 20 και 30 χρόνια. Τώρα, όμως, κατάλαβα ότι και οι ευχές είναι σχετικές με τα χρόνια που σου μένουν…
ΤΗ συζήτηση αυτή είχα ανήμερα την Πρωτοχρονιά στο σπίτι ενός φίλου μου που «πάτησε» τα 75…
ΟΤΑΝ χαιρετηθήκαμε και μου είπε «Χρόνια Πολλά», του είπα ότι στην ηλικία που φτάσαμε και για να ανταποκρίνεται η ευχή στην πραγματικότητα, καλό θα είναι να ευχόμαστε «Χρόνια Καλά»…
«ΕΧΕΙΣ δίκιο», μου απάντησε, «πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις ευχές, γιατί κάποιος γνωστός μου, όταν ευχήθηκε σε μία γιαγιά να τα εκατοστίσει, εκείνη του απάντησε ότι ήταν 103 χρόνων»…
ΚΑΙ δεν είναι μόνο οι εορταστικές ευχές που έχουν αρχίσει να με ενοχλούν, αλλά και οι συνηθισμένες φιλοφρονήσεις που δέχομαι τακτικά από γνωστούς και φίλους που συναντιόμαστε τυχαία μετά από πολλά χρόνια…
ΟΙ πιο κλασικές φιλοφρονήσεις είναι το: «Ρε συ δεν άλλαξες καθόλου, είσαι όπως σε θυμάμαι» και το ακόμα χειρότερο: «Εσύ δείχνεις πιο νέος τώρα, από τότε που σε γνώρισα»…
ΤΙΣ περισσότερες φορές δεν απαντώ σε τέτοιες φιλοφρονήσεις ή αν απαντήσω είναι του στιλ «βάφω τα μαλλιά μου άσπρα για να φαίνομαι πιο νέος…»
ΠΙΟ ειλικρινείς είναι ορισμένοι παλιοί αναγνώστες της στήλης που με συναντούν τυχαία για πρώτη φορά…
ΟΙ περισσότεροι λόγω της μοτοσυκλέτας, των ταξιδιών και των γραπτών μου, περιμένουν να δουν έναν πιο νέο άνθρωπο, μιας και δεν περνά από το μυαλό τους ότι ένας άνθρωπος που πλησιάζει τα 70 οδηγεί ακόμα μοτοσυκλέτα…
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι, ότι αν οι εμπειρίες μου με δίδαξαν κάτι, αυτό είναι ότι κανείς, όσες προσπάθειες και πλαστικές εγχειρήσεις και αν κάνει, δεν μπορεί να φρενάρει τον χρόνο…
ΑΣΕ που δεν υπάρχει και νόημα να προσπαθήσεις κάτι τέτοιο, αφού αργά ή γρήγορα ο χρόνος θα πάρει την «εκδίκησή» του και θα σε καλέσει να πληρώσεις και τόκους για τις καθυστερημένες δόσεις…
«ΠΑΡΗΓΟΡΑ» είναι τα λόγια των μεγαλύτερων στην ηλικία. Αυτοί φαίνεται ότι έχουν πιάσει το νόημα γιατί όταν σε ρωτά ένας ογδοντάρης «πόσο χρονών είσαι» και του λες εβδομήντα, σου απαντά ότι «εσύ είσαι ακόμα παιδί»…
ΤΗ στήλη τη σημερινή, λοιπόν, την αφιερώνω σε όσους έχουν περάσει τα εξήντα, για να τους καλωσορίσω στην εφηβεία της τρίτης τους νιότης.
ΓΙΑ όλους εμάς τους μεγαλύτερους, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα από εδώ και πέρα και για όσους έχουν περάσει τα ογδόντα πέντε, είναι πια παιχνίδι…
ΚΑΛΗ χρονιά να έχουμε και τα λέμε από εβδομάδα…
