ΟΙ πιθανότητες να πραγματοποιηθεί ένα από τα μεγαλύτερα οράματα της συντριπτικής πλειοψηφίας της παροικίας μας και του 99,9% των μελών της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, είναι πολύ περισσότερες (και σοβαρότερες) τώρα από οποιαδήποτε άλλη φορά…
ΘΑ καταλάβατε, βέβαια, ότι αναφέρομαι στο προτεινόμενο σχέδιο του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας, για την αξιοποίηση του οικοπέδου του Bulleen, που βρίσκεται 30 χρόνια εγκαταλειμμένο στα λιμνάζοντα ύδατά του…
Η αξιοποίηση του μεγάλου αυτού οικοπέδου, κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι, μιας και οι ιδιομορφίες του χώρου -που είναι ευάλωτος σε πλημμύρες-, οι αυστηροί χωροταξικοί περιορισμοί και οι πολύπλοκοι κανονισμοί δόμησης τον καθιστούν άκρως προβληματικό…
ΑΥΤΟΣ είναι και ο κυριότερος λόγος που επί 30 χρόνια απέτυχαν όλες οι προσπάθειες των προηγούμενων Δ.Σ. για την αξιοποίησή του, την πώλησή του, την ενοικίασή του, την ανέγερση Πολιτιστικού Κέντρου, λέσχης, σχολείου και πάει λέγοντας, λιμνάζοντας και κλαίγοντας…
ΤΟ προτεινόμενο σχέδιο του Δ.Σ. προβλέπει χοντρικά, την εξασφάλιση της άρσης των χωροταξικών περιορισμών, την πώληση ενός μικρού τμήματός του προς $11 εκατομμύρια, τη συμφωνία με την κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη του χώρου που πλημμυρίζει και τις χωματουργικές εργασίες ύψους $2 εκατ., καθώς επίσης…
ΤΗ δημιουργία «Νέου Πολιτιστικού Κέντρου», σε συνεργασία με άλλους φορείς της παροικίας μας, υπηρεσίες φροντίδας των ηλικιωμένων, αίθουσα εκδηλώσεων, σχολικές εγκαταστάσεις, γήπεδα, καφέ, εστιατόρια και λοιπά…
ΟΠΟΙΟΣ θέλει να δει τα σχέδια, να διαβάσει αναλυτικότερα ολόκληρη την πρόταση αξιοποίησής του και πώς την δέχτηκαν οι φορείς της παροικίας μας, ας ρίξει μια ματιά στη σημερινή αγγλική έκδοση ή στον προχθεσινό «Νέο Κόσμο».
ΝΑ τονίσω εδώ ότι, επειδή τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν γίνεται από μόνο του και με μεγάλα λόγια, για να γίνει ό,τι έγινε μέχρι αυτή τη στιγμή και να είναι σε θέση το Δ.Σ. να θέσει ενώπιον των μελών της Κοινότητας και της παροικίας, ως πρόταση, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προηγήθηκαν δυο χρόνια σκληρής δουλειάς…
ΕΚΑΝΕ, δηλαδή, μεθοδικά και μελετημένα, ό,τι δεν κατάφεραν να κάνουν τρεις δεκαετίες τα προηγούμενα Διοικητικά Συμβούλια. Συζήτησαν το σχέδιό τους με την κυβέρνηση, τις εμπλεκόμενες αρμόδιες Αρχές, αρχιτέκτονες, υποψήφιους αγοραστές και άλλους ενδιαφερόμενους Οργανισμούς…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, διερεύνησαν και εξέτασαν τα τυχόν προβλήματα που, ενδεχομένως, προκύψουν στη μελλοντική πορεία της αξιοποίησής του και έτσι διαμόρφωσαν την πρότασή τους…
ΓΙΑ «να μπει, όμως, το νερό στο αυλάκι» και να επιτευχθεί η… αποξήρανση των λιμναζόντων υδάτων του στοιχειωμένου οικοπέδου, θα πρέπει το προτεινόμενο σχέδιο να εγκριθεί από τη Γενική Συνέλευση της Κοινότητας, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή, 5 Φεβρουαρίου…
ΕΙΜΑΙ βέβαιος, ότι η Συνέλευση θα εγκρίνει το σχέδιο του Συμβουλίου. Τη βεβαιότητά μου τη στηρίζω στο γεγονός ότι το σημερινό Δ.Σ πραγματοποιεί ουσιαστικά the ultimate dream και των πιο ορκισμένων εχθρών του…
ΚΑΤΙ, δηλαδή, που και οι ίδιοι ονειρεύονταν (ακόμα και ξύπνιοι…) αλλά δεν κατάφεραν να το κάνουν πράξη. Λόγω ζήλειας, βέβαια, αυτό από μόνο του είναι ένα πρόβλημα και, μάλιστα, μεγάλο…
ΓΙΑΤΙ, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο πράγμα να κάνει ο… εχθρός σου (και για λογαριασμό σου…) κάτι που εσύ υποσχόσουν, αλλά δεν το κατάφερνες. Δεν υπάρχει πιο τραυματική εμπειρία για τον ανθρώπινο εγωισμό που ταλαιπωρεί τους πάντες…
ΘΥΜΑΜΑΙ και ακόμα ανατριχιάζω, ότι πρώην πρόεδρος της Κοινότητας Μελβούρνης -που είχε αφιερώσει πολλά χρόνια της ζωής του στον οργανισμό-, προσευχόταν νυχθημερόν «να τα πάρει όλα η τράπεζα» και να αφανιστεί η Κοινότητα, παρά να καταφέρει ο τότε πρόεδρος Γεώργιος Φουντάς, να βρει τα $5 εκατομμύρια για να τη σώσει…
ΤΕΛΙΚΑ, η Κοινότητα σώθηκε το 1995, χάρη στην υπομονή και την επιμονή του Γ. Φουντά και των γνωριμιών του με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου, που μεσολάβησε για να πάρει η Κοινότητα το δάνειο από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, ώστε να δοθούν τα λεφτά στην εδώ τράπεζα για να μην ξεπουλήσει την περιουσία της…
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και δεν πιστεύω ότι μπορεί να βρεθούν και σήμερα άνθρωποι -σαν εκείνο τον πρόεδρο που ήταν και φίλος μου- και να εναντιωθούν στην πρόταση του Συμβουλίου που στρέφεται ουσιαστικά κατά της ίδιας της Κοινότητας, χωρίς να προτείνουν ένα καλύτερο ή πιο πραγματοποιήσιμο σχέδιο…
ΑΝ υπάρχουν, έστω και ελάχιστοι που στο παρελθόν είχαν αντιταχθεί στην ανέγερση Πολιτιστικού Κέντρου στο Bulleen, ένας από αυτούς είμαι και εγώ, που από την αρχή πίστευα πως ο χώρος ήταν ακατάλληλος και το οικόπεδο αυτό έπρεπε να πωληθεί και να χτιστεί το Κέντρο στην Lonsdale Street…
ΚΑΙ είχα την άποψη αυτή για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί κανένας οργανισμός που σέβεται τον εαυτό του δεν εγκαταλείπει το κέντρο της πόλης να πάει να εγκατασταθεί στα «χωράφια» και, δεύτερον, γιατί πρώτα πρέπει να δημιουργήσεις τις απαραίτητες υποδομές και προϋποθέσεις που θα παράγουν πραγματικά πολιτισμό και έπειτα να χτίσεις Πολιτιστικό Κέντρο για να τον στεγάσεις…
ΜΕ το να οικοδομείς κτίρια και να τα βαφτίζεις Πολιτιστικά Κέντρα, δεν σημαίνει αυτόματα ότι αποκτάς και πολιτισμό. Μπορεί με τη βοήθεια του ονόματός τους, να δείχνεις προς τα έξω ότι «κάτι κάνεις», αλλά αυτό που ουσιαστικά κάνεις, είναι μια (απολίτιστη) τρύπα στο νερό…
Ο πολιτισμός, από την μια πλευρά, και η παιδεία από την άλλη –δηλαδή, οι μόνοι τομείς που καταπιάνεται η Κοινότητα-, είναι οι πιο δαπανηρές δραστηριότητες. Που σημαίνει ότι, πρώτος στόχος σου θα πρέπει να είναι η εξεύρεση των απαραίτητων οικονομικών πόρων, διαφορετικά καλύτερα να καθίσεις στα αυγά σου και να μην κάνεις τίποτα…
ΑΝ η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρεις για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού δεν είναι κάποιου αποδεκτού επιπέδου, περισσότερο θα κακοποιείς αντί να προβάλλεις τον πολιτισμό και τη γλώσσα…
ΓΙΑ να κάνει κάτι η Κοινότητα που αξίζει να γίνεται για να πιάσει τόπο, πρέπει να έχει έσοδα που, δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν έχει. Ως εκ τούτου, κάτι πρέπει να γίνει και, μάλιστα, όσο πιο σύντομα τόσο καλύτερα, ώστε να ξεπληρωθεί το κτίριο του Lonsdale Street και να περισσέψει ένα κεφάλαιο να επενδυθεί, ώστε μαζί με τα ενοίκια από το κτίριο του Σίτι και τη νέα επένδυση, να βρεθούν οικονομικοί πόροι…
ΠΟΡΟΙ απαραίτητοι για τη στελέχωση της Κοινότητας με ικανούς ανθρώπους, που θα τη βοηθήσουν και να βελτιώσει την ποιότητα των σχολείων της και των πολιτιστικών εκδηλώσεων με τις οποίες καταπιάνεται…
Η Κοινότητα είναι πλέον ένας μεγάλος οργανισμός και χρειάζεται ικανά διευθυντικά στελέχη (όπως όλες οι επιχειρήσεις) που θα την κατευθύνουν και θα διαχειρίζονται την καθημερινότητά της…
ΤΑ μέλη του Δ.Σ. είναι εθελοντές και ήδη κάνουν πάρα πολλά. Το ότι κατάφεραν την τελευταία οκταετία να χτίσουν το Πολιτιστικό Κέντρο συγκεντρώνοντας από την παροικία $2 εκατ. -και βάζοντας οι ίδιοι από τις τσέπες τους $200.000- είναι ένας άθλος για εθελοντική ομάδα…
ΟΠΩΣ άθλο αποτελεί -αν όχι θαύμα- ότι το σημερινό Δ.Σ. έχει παραμείνει ενωμένο για μια σχεδόν δεκαετία. Όλα τα πιο πάνω με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να στηρίξω δημόσια το προτεινόμενο σχέδιο, την πρόταση της πώλησης του μικρού κομματιού και με τα δύο χέρια…
ΟΣΟ για την ανέγερση και «Νέου Πολιτιστικού Κέντρου», είμαι επιφυλακτικός και θα περιμένω να μας εξηγήσει το Συμβούλιο πιο συγκεκριμένα, τι νέες ανάγκες θα καλύπτει, πώς θα χρησιμοποιείται και πώς θα βρεθούν τα χρήματα για την ανέγερση και λειτουργία του…
ΚΑΛΟ θα είναι, τέλος, να γνωρίζετε, πριν πάτε στη Γενική Συνέλευση και να ψηφίσετε, ότι πέρασε η εποχή που η Κοινότητα ζούσε από τα έσοδα των εκκλησιών. Αυτές σήμερα έχουν παθητικό, που πρέπει να αντιμετωπιστεί…
ΟΠΩΣ επείγει να αξιοποιηθεί, να πουληθεί ή -τέλος πάντων- να λυθεί το πρόβλημα του Bulleen, μιας και ο θησαυρός που πιστεύαμε ότι αγοράσαμε φτηνά αποδείχθηκε ότι ήταν κάρβουνο. Γι’ αυτό επαληθεύτηκε και η παροιμία που θέλει το φτηνό το κρέας να το τρώνε τα σκυλιά…
ΓΙΑ 30 ολόκληρα χρόνια δεν βρέθηκε ούτε ένας χριστιανός να ενδιαφερθεί να αγοράσει 25 στρέμματα γης κοντά στο κέντρο της Μελβούρνης και να προτείνει μια συμβολική έστω τιμή…
ΟΛΕΣ οι προσπάθειες που έγιναν (και έγιναν πολλές) να πουληθεί, να ενοικιαστεί ή αξιοποιηθεί δεν οδήγησαν πουθενά, λόγω του ότι ο χώρος είναι χωροταξικά προβληματικός. Κάτι που ακόμα δεν έχει λυθεί…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, επί τρεις δεκαετίες αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα και ονειρευόμαστε να χτίσουμε Παρθενώνες, αγορές, αίθουσες (μεγάλες!…) και εστιατόριαν ένα χώρο που λόγω πλημμυρών, αντιμετωπίζουν προβλήματα και τα χορτάρια…
ΩΣ εκ τούτου, αυτή είναι, ενδεχομένως, η τελευταία που μας παρουσιάζεται, να γίνει επιτέλους «κάτι», πριν το απαλλοτριώσουν οι αρμόδιες Αρχές και το κληρονομήσουν για πάντα τα λιμνάζοντα ύδατα και τα χορτάρια…
