ΣΑΡΑΝΤΑ επτά χρόνια πίσω με πήγε το άρθρο που έγραψε την περασμένη Δευτέρα ο Σωτήρης Χατζημανώλης, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 60 χρόνων από την έκδοση του «Νέου Κόσμου».
ΗΤΑΝ Μάιος του 1970. Ο «Ν.Κ» ήταν μόλις 13 ετών και εγώ 23…
ΓΚΡΙΖΟΣ ήταν ο ουρανός και βροχερή η μέρα, όταν το αεροπλάνο της TWA προσγειώθηκε στο παλαιό αεροδρόμιο του Essendon…
ΣΕ ακόμα χειρότερη κατάσταση βρισκόταν η διάθεσή μου. Δεν είναι και λίγο πράγμα να αφήνεις πίσω σου το ανοιξιάτικο φως της Ελλάδας και να βρίσκεσαι ξαφνικά στη μαυρίλα της Μελβούρνης…
ΣΤΟ αεροδρόμιο με περίμενε η μητέρα μου και ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε, ήταν ότι ο Χαρίλης (ο πατριός μου) δεν μπόρεσε να έλθει γιατί δούλευε…
ΠΗΡΑΜΕ ταξί να πάμε στο Όκλι και, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, από τη μια, προσπαθούσα να απαντήσω στις ερωτήσεις της μητέρας μου και, από την άλλη, να εξοικειωθώ με την εικόνα της Μελβούρνης…
ΕΚΤΟΣ από τον καιρό, την προσοχή μου τράβηξαν τα ξύλινα σπίτια της με τις τσίγκινες οροφές που έμοιαζαν ψεύτικα…
Η πρώτη εντύπωση που αποκόμισα ήταν ότι πρόκειται για μια πόλη που κτίστηκε στα γρήγορα για να κατεδαφιστεί ακόμα γρηγορότερα…
ΕΙΧΕ νυχτώσει για τα καλά όταν έφτασε στο σπίτι ο Χαρίλης, ο οποίος, αφού με καλωσόρισε, άρχισε να με ρωτά τι κάνουν οι θείοι μου και πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα…
ΕΦΕΡΑ για να σου δώσω και μια εφημερίδα να διαβάσεις (μου είπε) αλλά, μην της δίνεις και μεγάλη σημασία γιατί τα γράφει όπως θέλει. Η «δική σας» βγαίνει αύριο…».
Η εφημερίδα που μου είχε φέρει ήταν η «Νέα Πατρίδα» του Σκάλκου, που τις μέρες εκείνες δημοσίευε ένα οδοιπορικό του Άγγελου Κούρλιου από την Ελλάδα, στο οποίο ο δημοσιογράφος υμνούσε τη χούντα των συνταγματαρχών…
ΤΗΝ επόμενη μέρα μου έφερε το «Νέο Κόσμο» και δίνοντάς τον μου, μου είπε: «Αυτή είναι η δική σας. Τη βγάζουν εδώ κάτι αριστεροί, αλλά είναι καλύτερη από την άλλη. Γράφει την αλήθεια…».
ΔΕΝ χρειάστηκε να μου πει τίποτα άλλο ο Χαρίλης. Ρίχνοντας μια ματιά στους τίτλους και διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο άρθρο του τότε αρχισυντάκτη Νώντα Πεζάρου, για τους κρατούμενους στη Μακρόνησο, κατάλαβα τι είδους εφημερίδα ήταν ο «Νέος Κόσμος»…
ΤΗΝ ίδια μέρα, από τον «Ν.Κ» πληροφορήθηκα ότι στον κινηματογράφο «Ριβολί» στο Camberwell, παιζόταν η ταινία «Ζ», του Κώστα Γαβρά, που αναφερόταν στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, στη Θεσσαλονίκη…
ΕΚΤΟΤΕ, άρχισα να διαβάζω την εφημερίδα, αλλά ακόμα δεν είχα γνωριστεί με αριστερούς της Μελβούρνης και ανθρώπους του «Ν.Κ»…
ΑΥΤΟ έγινε αφού επέστρεψα από το Σίδνεϊ στη Μελβούρνη -μετά από 18 μήνες παραμονής μου εκεί- σε ένα μπάρμπεκιου που έγινε στο σπίτι του Διονύση Συκιώτη στο Elwood για την ενίσχυση του Κ.Κ.Ε. (εσωτερικού)…
ΕΚΕΙ πρωτογνώρισα την ηγετική τρόικα της εφημερίδας (τους Τάκη Γκόγκο, Νώντα Πεζάρο και Χρήστο Μουρίκη) και αρκετούς άλλους αριστερούς της Μελβούρνης…
ΣΤΗ συνέχεια, έγινα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας και της Επιτροπής Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, με τους ανθρώπους της εφημερίδας δεν είχα σχέσεις ούτε μου είχε περάσει από το μυαλό τότε ότι θα εργαζόμουν μια μέρα στον «Ν.Κ.», μιας και ουδεμία σχέση είχα με έντυπα ή… κάψα για τη δημοσιογραφία…
ΟΛΑ έγιναν ξαφνικά μετά την κατάρρευση της χούντας στην πατρίδα τον Ιούλιο του 1974…
ΜΕΤΑΞΥ αυτών που επέστρεψαν τότε στην Ελλάδα, ήταν και τα αντιστασιακά στελέχη του ΚΚΕ (εσωτερικού) που ζούσαν σε ευρωπαϊκές χώρες και οι οποίοι, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να επανεκδώσουν την εφημερίδα «Αυγή» που είχε κλείσει στις 21 Απριλίου 1967…
ΑΠΟ τις πρώτες εκδόσεις της εφημερίδας είχε αρχίσει μια συζήτηση για την ενότητα των δύο ΚΚΕ -δηλαδή του «παραδοσιακού» ΚΚΕ με το ΚΚΕ (εσωτερικού)- ώστε να κατέβουν μαζί στις εκλογές…
ΣΤΗ συζήτηση αυτή έλαβα μέρος, στέλνοντας μια επιστολή με τις απόψεις μου στην «Αυγή»…
ΠΟΥ να περάσει από το μυαλό τότε, ότι αυτή η επιστολή θα γινόταν αιτία να αλλάξει, ως ένα βαθμό, η ζωή μου και να καταντήσω να γίνω δημοσιογράφος…
Η «Αυγή», όχι μόνο δημοσίευσε την άποψή μου -πράγμα που δεν περίμενα ότι θα κάνει-, αλλά τη δημοσίευσε ως κύριο άρθρο της στην τρίτη σελίδα και, μάλιστα, μέσα σε πλαίσιο ώστε να του δώσει έμφαση…
ΜΕ το που πήραν την «Αυγή» και διάβασαν το άρθρο οι άνθρωποι του «Ν.Κ», έγιναν «θηρία» γιατί νόμισαν ότι η εφημερίδα προκειμένου να γράψει την άποψή της, χρησιμοποίησε ένα ανύπαρκτο όνομα, κάποιου «δήθεν» αρθρογράφου από τη Μελβούρνη…
ΧΩΡΙΣ να χάσουν καιρό τηλεφωνούν στον Αντώνη Μπριλλάκη, που ήταν υπεύθυνος για την έκδοση της «Αυγής», να διαμαρτυρηθούν και να του πουν ότι, αν θέλουν να δημοσιεύσουν μια «άποψη» από το εξωτερικό, καλά θα κάνουν να χρησιμοποιούν το όνομα ενός γνωστού «συντρόφου» και όχι ψευδώνυμο…
Ο Μπριλλάκης του είπε ότι το άτομο που υπογράφει το άρθρο είναι υπαρκτό και τους έδωσε μάλιστα και τη διεύθυνσή μου στο Όκλι όπου έμενα τότε…
ΤΟ ίδιο βράδυ ήλθε ο Χρήστος Μουρίκης στο σπίτι μου να με βρει για να διαπιστώσει ότι υπάρχω και ότι… ξέρω να γράφω.
ΟΤΑΝ με είδε, με αναγνώρισε βέβαια, αλλά δεν του είχε περάσει από το μυαλό ότι ο Μπάμπης Σαυρόπουλος που υπέγραφε την επιστολή, την οποία η «Αυγή έκανε άρθρο, είμαι εγώ…
«ΣΥΓΝΩΜΗ, σύντροφε (μου λέει), αλλά δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει στη Μελβούρνη ένας αριστερός σαν εσένα, που να ξέρει να γράφει και καλά και να μην τον γνωρίζουμε. Δεν είμαστε πολλοί και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας…».
Ο Χρήστος Μουρίκης ήταν, επίσης, αυτός που μου πρότεινε να εργασθώ στον «Ν.Κ» και επέμενε, παρά τις αντιρρήσεις μου, λόγω του ότι ο μισθός που, τελικά, μου πρότεινε η εφημερίδα ήταν ο μισός από αυτά που κέρδιζα τότε…
ΛΙΓΟ η υπομονή του Μουρίκη και από κοντά ο εδώ γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας (ΚΚΑ) Bernie Taft, με έπεισαν να αρχίσω να δουλεύω στον «Ν.Κ» μιας και ήταν η μόνη εφημερίδα της Αυστραλίας με μεγάλη κυκλοφορία που πρόβαλε τις απόψεις του κόμματος…
ΟΤΑΝ το 1975 άρχισα να δουλεύω στην εφημερίδα -στην αρχή ως εξωτερικός συνεργάτης- ο «Ν.Κ» δεν ήταν αυτός που εξελίχθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν…
Η τυπογραφία βρισκόταν ακόμα σε πρωτόγονη κατάσταση, οι αναγνώστες του «Ν.Κ» ήταν νέοι και διψασμένοι για ειδήσεις από την Ελλάδα, ενώ η παροικία προσπαθούσε να βρει τον οργανωτικό της βηματισμό…
ΓΙΑ όλα αυτά, όμως, θα γράψουμε πάλι, ενώ τον Ιούνιο θα κυκλοφορήσει και η εορταστική πολυσέλιδη έκδοση για τα 60 χρόνια της εφημερίδας…
