Ειπώθηκαν τόσα πολλά για τον αδόκητο όσο και ξαφνικό θάνατο του μεγάλου σκιτσογράφου Bill Leak, που αν μπορούσε από κει που βρίσκεται να φτάσει στη γη, ίσως να καυτηρίαζε όλους αυτούς τους ύμνους με τον πιο απροσδόκητο και δυνατό τρόπο. Γιατί ο Leak, για όσους τον γνώριζαν, δεν ήταν δεικτικός και απροσδόκητος μόνο με το πινέλο του, αλλά και τη γλώσσα του που, καλά ακονισμένη, έκοβε και από τις δυο μεριές.
Πολλοί εκείνοι που προσπαθούν σήμερα, μετά θάνατο, να διεισδύσουν στην ψυχή και το έργο του. Επιχειρούν κάτι επικίνδυνο και, κυρίως, παρακινδυνευμένο. Γιατί, ο ίδιος ποτέ δεν τους έδωσε αυτό το δικαίωμα. Ποτέ δεν επέτρεψε, με το έργο του κυρίως, να τον κατατάξουν σε κάποια κατηγορία. Κι αυτό γιατί ήταν μοναδικός και απρόβλεπτος.
Όταν ξεσκόνιζε την πολιτική επικαιρότητα για να αποδώσει ένα μικρό κομμάτι της με απλές πινελιές και έντονα χρώματα, πάντα πετύχαινε να μας εκπλήττει. «Καλά, είναι δυνατόν;» Ναι, για τον Bill Leak ήταν. Ποτέ δεν σου έδινε το δικαίωμα να τον κατατάξεις κάπου. Και όποιος τολμούσε, δεν αργούσε να διαψευστεί.
Πάνω απ’ όλα. ήταν ατρόμητος. Έβλεπε την αλήθεια των πραγμάτων και κάτω από το περίβλημά τους. Έλεγε με το απαράμιλλο ταλέντο στην πέννα, όσο και στο πινέλο, την αλήθεια χωρίς να τον φοβίζουν οι συνέπειες.
Κάποιοι τόλμησαν να τον αποκαλέσουν ρατσιστή γιατί έδινε με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο την τραγική πραγματικότητα των πρώτων κατοίκων αυτής της γης. Κι αυτό γιατί δεν μπορούσαν να δουν πιο κάτω από την επιφάνεια. Ότι πέρα από το αστείο κραυγάζει μια τραγική αλήθεια για την οποία ίσως όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι.
Β.Μ.
