Το  κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας The Age δημοσίευε -στην πρώτη σελίδα μάλιστα- ένα εξαιρετικά ανησυχητικό ρεπορτάζ, με τίτλο: ‘Θέλεις να επιστρέψεις; Άσε το σωματείο’. Περιέγραφε τις συνθήκες εκμετάλλευσης κάτω από τις οποίες απασχολούνται οι εποχιακοί εργαζόμενοι στα θερμοκήπια της Νότιας Αυστραλίας – τα μεγαλύτερα του Νοτίου Ημισφαιρίου. Δεκάδες μετανάστες από το Βανουάτου εκμεταλλεύονται τους όρους της βίζας εργασίας για Εποχιακούς Εργάτες, προκειμένου να βγάλουν ένα καλό μεροκάματο και να το στείλουν πίσω στις οικογένειές τους. Πολλοί από αυτούς, όμως, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, βλέποντας το καθαρό τους έσοδο από αυτήν την δουλειά να είναι πολύ χαμηλότερο από ό,τι περιμένουν, καθώς στην μισθοδοσία τους γίνονται μία σειρά κρατήσεων για έξοδα μετακίνησης, διαμονής, εγγυήσεις, συνήθως υπέρ της εταιρίας που αναλαμβάνει την πρόσληψή τους.

Προκειμένου να διασφαλίσουν ότι όλα θα γίνονται νομότυπα, οι εποχιακοί εργάτες γράφτηκαν στην Εθνική Ένωση Εργατών, για να λάβουν εκβιαστική απάντηση από τους εργοδότες τους, οι οποίοι τους διαμήνυσαν ότι δεν θα τους επαναπροσλάβουν, στο επόμενο κύμα εποχιακών εργατών, αν δεν φύγουν από το σωματείο.

Του θέματος έχει επιληφθεί το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εργασίας, καθώς και ο Διαμεσολαβητής Δίκαιης Εργασίας, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι ο συνδικαλισμός θεωρείται ως κάτι που μπορεί να διακινδυνεύσει την θέση ενός εργαζομένου. Λίγες εβδομάδες πριν από αυτό, κυκλοφόρησε στην δημοσιότητα ένα εσωτερικό σημείωμα για όσα συμβαίνουν σε ένα εργοστάσιο της Tesla. Εκεί, ο άνθρωπος που τα διεθνή ΜΜΕ παρουσιάζουν ως σύγχρονο μεσσία, ο Elon Musk, επιχειρηματολογεί εναντίον της οργάνωσης των υπαλλήλων του σε σωματείο και προτείνοντάς τους, ως αντίμετρο την παροχή δωρεάν παγωμένου γιαουρτιού!

Δεν είναι τυχαίο, εν τω μεταξύ, το ότι σχεδόν κάθε αναφορά που γίνεται στον συνδικαλισμό από τα ΜΜΕ, γίνεται σε σχέση με κάποιο σκάνδαλο. Για την αυστραλιανή πολιτική, τα συνδικάτα δεν είναι παρά το φυτώριο των στελεχών του Εργατικού Κόμματος, ένα θολό τοπίο μυστικών συμφωνιών, καταχρήσεων και ύποπτων οικονομικών συναλλαγών. Για την Ευρώπη, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι η τροχοπέδη της ανάπτυξης, ένα πεδίο δραστηριότητας επίδοξων βουλευτών, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την επιρροή τους για να κινητοποιήσουν τους εργαζομένους αντιδρώντας πεισματικά σε κάθε προσπάθεια ‘μεταρρύθμισης’. Ειδικά στην Ελλάδα, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ (το οποίο ελέγχεται από το ΚΚΕ) έχουν δαιμονοποιηθεί εδώ και χρόνια ως η πραγματική αντιπολίτευση σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ενώ ολόκληρη η παθογένεια του Δημοσίου αποδίδεται στους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που διοικούν τον οργανισμό, ελέγχουν τα τιμολόγια και αρνούνται την ιδιωτικοποίηση. Κάθε κυβερνητική αποτυχία των τελευταίων ετών αποδίδεται στην αντίσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι στην ανικανότητα των κυβερνώντων να πείσουν για την σκοπιμότητα της πολιτικής τους ή να εφαρμόσουν αυτό που θεωρούν καλό για την χώρα, παρά το πολιτικό κόστος.

Κάπως έτσι, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται ο όρος συνδικαλιστής συνώνυμου του κηφήνα, του πολιτικάντη, του οπισθοδρομικού.

Σήμερα που είναι η Αυστραλιανή Μέρα Εργασίας, καλό είναι να σκεφτούμε λίγο επ’ αυτού. Τι σημαίνει εργατικό κίνημα, τι σημαίνει οκτάωρο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Πώς ήταν οι ζωές των εργαζομένων προτού διεκδικήσουν ομαδικά τα δικαιώματά τους. Την περασμένη εβδομάδα κατακλυστήκαμε από δημοσιεύματα για την Ημέρα της Γυναίκας, τα περισσότερα από τα οποία τόνιζαν το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερο για την ίδια εργασία. Πώς θα απαντηθεί αυτό, αν απαξιώνεται συνεχώς και συστηματικά ο συνδικαλισμός;

Την εποχή που η ίδια η Επιτροπή Εργασίας στην Αυστραλία εισηγείται την περικοπή των υπερωριών για εργασία το Σαββατοκύριακο, η ανάγκη για ένα ισχυρότερο και πιο δυναμικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι μεγαλύτερη. Την εποχή που οι συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης επιτρέπουν σε επιχειρήσεις να κινούνται δικαστικά εναντίον κρατών (!), ποιος θα προστατεύσει τους εργάτες που βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται;

Όσο για την Ελλάδα, αυτήν την στιγμή, η κυβέρνηση και οι δανειστές διαπραγματεύονται ακριβώς για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με την μία πλευρά να επιδιώκει την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την άλλη να καλεί για απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Χωρίς συνδικαλιστικό κίνημα, μπορεί τελικά να τα βρουν και να συμφωνήσουν στην παροχή παγωμένου γιαουρτιού.