Με ρίζες στο τροπικό Κουίνσλαντ και χαρακτηριστικά αλάθητα της φυλής της, η βραβευμένη τραγουδίστρια, ηθοποιός και στιχογράφος Jessie Lloyd, έχει ως αποστολή να ξεθάψει και να κρατήσει ζωντανά τραγούδια των Αβοριγίνων θαμμένα στη στάχτη του χρόνου, δένοντάς τα με μαεστρία μ’ όλα τ’ άλλα που ακολούθησαν χρόνια μετά, δημιουργώντας μια εκθαμβωτική, πρωτόγνωρη εμπειρία για όσους έχουν την τύχη να απολαύσουν το έργο της.
Ακούει τις εμπειρίες της κλεμμένης γενιάς και γράφει η ίδια τραγούδια. Παίρνει όμως και όλα εκείνα που μπορεί να εντοπίσει από εκείνους που έζησαν την τραγική αυτή περίοδο. Που είδαν μέλη της οικογένειάς τους να ξερριζώνονται, χωρίς να γνωρίζουν το ‘γιατί’.
Πολλά προέρχονται από τις περιθωριακές κοινότητες των Αβοριγίνων που ήταν κάτω από την επίβλεψη και τον έλεγχο της Εκκλησίας και Πολιτείας και όπου οι αυτόχθονες ήταν υποχρεωμένοι ή να γίνουν Χριστιανοί και να αφομοιωθούν ή να αφεθούν στην τύχη τους και να πεθάνουν από τον καημό τους.
Η Lloyd με τη δουλειά της, δείχνει πώς η μουσική που δημιούργησαν οι αυτόχθονες κάτω από αυτές τις συνθήκες αποτέλεσε μια σανίδα σωτηρίας για τους ίδιους που ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν την αγγλική γλώσσα και όχι τη δική τους, δημιουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια υποκουλτούρα, υιοθετώντας τις φόρμουλες και τα όργανα της νέας κουλτούρας προκειμένου να εξυπηρετήσουν τη δική τους παράδοση.
“Πιστεύω ότι τα τραγούδια αυτά αποτελούν ένα είδος μοναδικό, για το λόγο ότι είναι μεν στην Αγγλική και ερμηνεύονται με ευρωπαϊκά μουσικά όργανα δεν παύουν εντούτοις να εκφράζουν την παράδοση των Αβοριγίνων”.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι έρευνα που στηρίχθηκε σε υλικό που υπάρχει στην Εθνική Βιβλιοθήκη αποκαλύπτει το βαθμό στον οποίο οι αυτόχθονες επηρέασαν το ύφος των αυστραλιανών παραμυθιών αλλά και τον στίχο των τραγουδιών.
ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Η Lloyd πιστεύει ότι τα τραγούδια αυτά τα οποία μιλούν για μια ομαδική εμπειρία θα έπρεπε να είναι στην ίδια κατηγορία με το «Waltzing Matilda».
Ένα άλλο τραγούδι το οποίο η ίδια θα ήθελε να δει στο ίδιο επίπεδο μαζί με αυτό του εθνικού ύμνου της Αυστραλίας είναι εκείνο που έγραψε ο πατέρας της, ο γνωστός Αβορίγινας μουσικός Joe Geia, κατά τη φορτισμένη ατμόσφαιρα του 1970 με τίτλο «Yil Lull» που σε ελεύθερη μετάφραση λέει: “Τραγουδώ για το μαύρο, τους ανθρώπους αυτής της γης/ τραγουδώ για το κόκκινο, και το αίμα που χύθηκε/ τραγουδώ για το χρυσό και τη νέα εποχή, για τους νέους και τους γέρους”.
“Πιστεύω ότι είναι δυνατόν να αναγνωριστεί το τραγούδι αυτό, ενωτικό στη φύση του, ως ένας από τους εθνικούς μας ύμνους. Και όταν αυτό γίνει αποδεκτό, τότε μπορούμε να δουλέψουμε όλοι μαζί δημιουργώντας κάτι που πραγματικά να μας ενώνει. Υπάρχει ένα ρεύμα προς αυτήν την κατεύθυνση και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να έχω τη μουσική, τα τραγούδια και την ιστορία που τα δένει, διαθέσιμα, ώστε το κοινό να έχει τη δυνατότητα να πάρει τις σωστές πληροφορίες” λέει η ίδια απλά για μια ιστορία που μόνο απλή δεν είναι.
