«Τι κάνεις με όλα αυτά εδώ;» ήθελα να τον ρωτήσω, αλλά δεν τολμούσα.
Χρόνια πριν, στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν συμφοιτητής μου στο μάθημα American Politics, ήταν ένας άστεγος νέος.
Δεν τον πρόδιδε παρά ο πελώριος σάκος που κουβαλούσε από το Union House στην αίθουσα των διαλέξεων και πίσω ξανά. Στην ίδια γωνιά πάντοτε, λες και την είχε νοικιασμένη.
Οι άλλοι τον θεωρούσαν «περίεργο» και ούτε καν δοκίμαζαν να πιάσουν κουβέντα μαζί του.
Η Δήμητρα το επιχείρησε μια μέρα και με πληροφόρησε ότι «είναι μια χαρά παιδί. Απλώς, έφυγε από το σπίτι του γιατί δεν ‘τα έβρισκε’ με τους δικούς του. Δανείζεται όλα τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη, όπως εσύ και εγώ που λέει ο λόγος» πρόσθεσε, για να ελαφρύνει προφανώς το κλίμα.
Χρόνια αργότερα σκέφθηκα ότι πιο απλουστευμένη προσέγγιση, ίσως δεν υπήρχε…
ΦΛΑΣΜΠΑΚ
Το φλασμπάκ προκάλεσε μια περίεργη πρόσκληση που πήρα προχθές συνοδευόμενη από δελτίο Τύπου και την προτροπή «να γράψω κάτι».
Πρόκειται για μια ασυνήθιστη έκθεση ανώνυμων επιστολών από άστεγους από όλον τον κόσμο με θέμα την Αγάπη, το Χρόνο και το Θάνατο. Η έκθεση ονομάζεται «Dear Howard» και είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο φιλμ.
Η έμπνευση και η διοργάνωση από τον οργανισμό Youth Projects – που τα τελευταία 25 χρόνια έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του σε περισσότερα από 6.000 άτομα το χρόνο τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως έλλειψη στέγης, ανεργία, εξάρτηση από ουσίες και είναι περιθωριοποιημένοι από το κοινωνικό σύνολο.
Ο οργανισμός προσφέρει προγράμματα και υπηρεσίες εκπαίδευσης, εύρεσης εργασίας, υγείας σε μειονεκτούντα άτομα που βρίσκονται στα βόρεια, νότια και κεντρικά προάστια της Μελβούρνης.
ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ
Όσον αφορά την έκθεση, η πρόεδρος του οργανισμού Μέλανι Ράιμοντ, δηλώνει ότι «τα γράμματα έχουν έλθει από όλα τα μέρη του κόσμου με θέμα την Αγάπη, το Χρόνο και το Θάνατο, από άτομα τα οποία νοιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν, να δουν τα πράγματα με διαύγεια πνεύματος και να επιτύχουν την κάθαρση.
Με την έκθεση αυτή, στοχεύουμε μέσα από τα διαχρονικά και παγκόσμια αυτά θέματα να ενώσουμε τους ανθρώπους ανεξάρτητα σε ποιο μέρος του κόσμου ζουν».
Η ίδια λέει ότι με την έκθεση αυτή ο οργανισμός ευελπιστεί να αποδείξει ότι οι ανθρώπινες συγκινήσεις είναι ίδιες ανεξάρτητα από τις προσωπίδες που φέρει ο καθένας: «Όλοι και ο καθένας ξεχωριστά, αισθάνονται την επίδραση της αγάπης, του θανάτου και του χρόνου, ανεξάρτητα αν έχουν τα κλειδιά κάποιου σπιτιού ή όχι. Εκθέτοντας τις επιστολές αυτές ανώνυμα, στοχεύουμε στο να δείξουμε την ομοιότητα στις ανθρώπινες σκέψεις και να ενώσουμε την κοινωνία μέσα από τα συναισθήματα που όλοι δοκιμάζουμε» επεξηγεί η Μέλανι Ράιμοντ.
Παραθέτω, σε ελεύθερη μετάφραση, δείγμα από τα γράμματα στον Θάνατο, την Αγάπη και την Κατάθλιψη.
«Αισθάνεσαι το κάλεσμά μου, όταν πονώ; Αβάσταχτο, γεμάτο αγωνία και απόγνωση; Δεν μπορώ να αντέξω άλλο πόνο.
Μερικές φορές εύχομαι να ερχόσουν στο κρεβάτι μου, να μ’ αγκάλιαζες και να μ’ έπαιρνες μαζί σου, ενώ κοιμόμουν.
Δεν θέλω να πονώ άλλο.
Ξέρω ότι μπορείς να είσαι φίλος μου αν σου το ζητήσω. Θα μπορούσα να βρω ανακούφιση μαζί σου. Νιώθω τόσο κουρασμένη μερικές φορές. Αυτός ο ατέλειωτος κύκλος της αδράνειας και της αρρώστιας. Κανείς δεν καταλαβαίνει τον πόνο μου.
Κοίταξε, δεν φοβάμαι τη σχέση μου μαζί σου. Ακόμη κι όταν δεν πιστεύω ότι υπάρχει μετά θάνατο ζωή. Μπορείς να με πάρεις οποιαδήποτε στιγμή, ανεξάρτητα αν σ’ έχω καλέσει ή όχι.
Την ίδια ώρα, όμως, πρόσεξε, σε φοβάμαι μην πάρεις κάποιον που αγαπώ. Δεν θα μπορούσα να τ’ αντέξω αυτό.
Σε είδα τελευταία. Παρ’ ότι έμμεσα, ήταν αρκετό για να νοιώσω την καταστροφή που μπορείς να προκαλέσεις. Νόμιζα ότι κοιμόταν τα βλέφαρά του όμως ήταν εντελώς ακίνητα. Προσπάθησα να είμαι δυνατός και να μη κραυγάσω. Όταν, όμως, ο Άαρον φώναξε «έχει φύγει, έτσι δεν είναι;» κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Δεν μπορούσα να μιλήσω δεν ήθελα να ακουστούν οι κραυγές μου.
Ο χώρος αποπνικτικός, χωρίς αέρα, ψεύτικος. Θάνατε, τρέχουμε μακριά σου, κρυβόμαστε, ντυνόμαστε, κυκλοφορούμε και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ! Η ζωή φεύγει…
Γι’ αυτό σου ζητώ να είσαι φιλικός μαζί μου, όταν σε χρειαστώ τις ώρες του πόνου μου, μη με κάνεις όμως να σε μισήσω, παίρνοντας τους αγαπημένους μου, μαζί σου.
Κράτησε τις αποστάσεις και μην έλθεις στον κόσμο μου, ξανά, εκτός και αν σε καλέσω.
Τζίνα».
ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Ακολουθεί μια σύντομη επιστολή που απευθύνεται στην Αγάπη.
«Ήθελα πάντα να ήξερα πώς είναι στ’ αλήθεια ν’ αγαπάς. Να είσαι ερωτευμένος. Ύστερα όμως από όλη αυτήν την κακοποίηση που γνώρισα, ειλικρινά, η αγάπη με φοβίζει. Με γεμίζει αγωνία και με αναγκάζει να τρέξω μακριά της.
Αγάπη, δεν έχει σημασία πόσο καλά μου φέρεσαι, πάντα τρέχω, να φύγω από κοντά σου.
Μια μέρα θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι σε θέση να σ’ εμπιστευθώ, όπως είμαι όμως τώρα αδυνατώ.
Σε παρακαλώ απόδειξέ μου ότι πράγματι υπάρχεις!
Μπίντι».
Ακολουθεί μια ανώνυμη επιστολή στην Κατάθλιψη.
«Δεν έχω ακόμη ανακαλύψει τι ζητάς στ’ αλήθεια από μένα. Τι ζητάς όταν ορμάς στο μυαλό μου. Τι μπορείς στ’ αλήθεια να κερδίσεις όταν μου προκαλείς αυτές τις απότομες αλλαγές, μια πάνω και μια κάτω, που με κάνουν να χάνω κάθε ελπίδα και αυτοέλεγχο. Πότε μ’ ανεβάζεις στα σύννεφα και πότε με ρίχνεις πιο χαμηλά και από αυτά τα φίδια που έρπουν στη γη.
Είναι εντάξει, όμως. Σε συγχωρώ γιατί τώρα μπορώ να σε κοντρολάρω.
Αν μου έχεις διδάξει κάτι είναι να συνεχίσω να σηκώνομαι όταν μ’ έχεις ρίξει κατάχαμα. Αυτό μου δίνει δύναμη και την ικανότητα να διαχειριστώ όλα όσα αφορούν τη ζωή μου. Οι περισσότεροι θα σου έλεγαν να φύγεις. Εγώ όμως ΟΧΙ!
Μια ανυπόγραφη επιστολή με το περιεχόμενο εντούτοις της οποίας ταυτίζονται πολλοί.
Η ενδιαφέρουσα αυτή έκθεση άνοιξε στο κοινό στις 6 Απριλίου και θα διαρκέσει έως τις 27 του μηνός.
Η ακριβής διεύθυνση είναι: Library at the Dock, 107 Victoria Harbour Promenade, The Docklands.
