Κάθε Πάσχα έρχονται στο νου μου οι ίδιες σκέψεις. Πώς είναι δυνατόν ο Ιούδας, ο μαθητής του Ιησού Χριστού, να τον πρόδωσε; Ποιος άνθρωπος ήταν αυτός, τι σκεφτόταν, γιατί δεν προσπάθησε να επανορθώσει; Και χίλια δυο άλλα. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης βρισκόταν στο στενό κύκλο των μαθητών, γι’ αυτό και αξιώθηκε να γνωρίσει τον Θεάνθρωπο από κοντά και να συνομιλήσει μαζί Του. Επιπροσθέτως, είχε την ευλογία να απολαύσει το μοναδικό Του κήρυγμα που καλούσε τους ανθρώπους εκείνης της εποχής – όπως και εμάς σήμερα, σε μετάνοια και αλλαγή πορείας ζωής. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος επέλεξε να βαδίσει διαφορετικό δρόμο από τους υπόλοιπους μαθητές που δεν οδηγούσε στην αιώνια ζωή, αλλά στην αιώνια καταδίκη.
O Ιούδας ως ανθρώπινη φύση είχε πάθη και αδυναμίες. Περιγράφεται ως φιλάργυρος άνθρωπος που πρόδωσε τον Χριστό για τριάντα αργύρια. Δυστυχώς, μετά από αυτή την ντροπιαστική πράξη δεν φρόντισε να σώσει τη ψυχή του, ζητώντας συγνώμη από τον Χριστό, αλλά βυθίστηκε στην απελπισία και αυτοκτόνησε. Αν εξετάσουμε προσεκτικά την πράξη του αυτή, θα διαπιστώσουμε ότι η προδοσία δείχνει την αλλοτρίωση του ανθρώπου από το θεό, την άκαρπη προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει Θεός χωρίς Θεό. Αυτή ήταν και η αμαρτία του, η μεγάλη του αστοχία ότι προσπάθησε να ζήσει χωρίς Θεό.
Ο Χριστός σαφώς και γνώριζε το πάθος που ταλαιπωρούσε τον μαθητή του, παρ’ όλα αυτά του εμπιστεύεται το κοινό ταμείο και του δείχνει αγάπη. Άλλωστε, από την δημιουργία του ανθρώπου γνωρίζουμε ότι ο Θεός όταν έπλασε τον άνθρωπο τον προίκισε με το χάρισμα του αυτεξουσίου. Ο Θεός δίδει την ελευθερία στον άνθρωπο να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα ζήσει.
Σπουδαίοι βιβλικοί ερευνητές και συγγραφείς υποστηρίζουν την άποψη ότι ο Ιούδας πιθανότατα και να μην πρόδωσε τον Χριστό μόνο εξαιτίας της φιλαργυρίας του, μιας και τα τριάντα αργύρια αποτελούσαν ένα εξαιρετικά μικρό ποσό εκείνη την εποχή. Έτσι, αναζητούν την αιτία της αλλαγής κατεύθυνσης της ζωής του σε άλλους λόγους. Βασικά, οι ερευνητές μας αναφέρουν ότι δεν μπορούμε με βεβαιότητα να γνωρίζουμε τι ήταν αυτό που έκανε τον Ιούδα να λάβει μια τόσο τραγική απόφαση. Ο Χριστός γνωρίζει την πνευματική ασθένεια του μαθητή του, όμως δεν προκαθορίζει.
Πάντως, ενδιαφέρον έχει η άποψη ότι ο Ιούδας αν εγκατέλειπε τον Χριστό φοβόταν ότι θα κατέστρεφε την εξωτερική του εικόνα, δηλαδή αυτή του καλού ανθρώπου και υπάκουου μαθητή. Σίγουρα, έχει διαμορφώσει δυο συμπεριφορές που φανερώνουν τη διπολικότητα του χαρακτήρα του. Από τη μια, ακολουθεί τον Διδάσκαλο κατά την επίγεια δράση Του και, από την άλλη, η προαίρεσή του έχει αλλάξει ριζικά απέναντί Του. Στην ουσία των πραγμάτων, ο Ιούδας απομακρύνεται από την αποστολή που του αναθέτει ο Ιησούς να κηρύξει το ευαγγέλιο και αρχίζει να αναπτύσσει έναν εγωισμό, έναν εγωκεντρισμό.
Αξίζει να τονίσουμε ότι μετά την προδοσία και τη σύλληψη του Ιησού, ο Ιούδας επέστρεψε τα τριάντα αργύρια και ομολόγησε ότι αμάρτησε αφού παρέδωσε αίμα αθώο. Θα μπορούσε να πει κανείς με βεβαιότητα ότι ήρθε αντιμέτωπος με μια ψυχολογική σύγκρουση. Έδειξε μεταμέλεια, αλλά όχι μετάνοια και αυτό ήταν το λάθος. Άλλωστε, δεν ήταν ο μόνος που «πρόδωσε» τον Χριστό. Ο Απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές, όμως μετανόησε, γι’ αυτό σώθηκε. Ο Ιούδας ήθελε και δεν ήθελε τον θάνατο του Ιησού. Ίσως και να μην περίμενε και ο ίδιος ότι αυτό θα είναι το τέλος.
Πάντως, αξίζει να αναφέρουμε ότι η απελπισία η οποία προέρχεται από τον διάβολο νίκησε τον Ιούδα και τον οδήγησε στο τρομερό αμάρτημα της αυτοχειρίας. Συνειδητοποίησε το σφάλμα του, όμως δεν μετανόησε γι’ αυτό. Δεν ζήτησε συγνώμη από τον Θεό, δεν προσπάθησε να διορθώσει τη κατάσταση. Αντί γι’ αυτό η ψυχή του κυριεύτηκε από απελπισία και λειτούργησε αυτοκαταστροφικά βάζοντας τέλος στη σύντομη ζωή του και μένοντας στη σκέψη όλων ως ο μεγαλύτερος προδότης όλων των εποχών.