«Αυτόν τον καιρό 84 παιδιά ελληνικής καταγωγής ηλικίας κάτω των 5 ετών, παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και αναπηρίες βρίσκονται στο Dame Phyllis Frost Centre» μου είπε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα η νοσοκόμα ψυχιατρικής Ελένη Ανδριανάκη.
Έπαθα σοκ. Μιλούσε για τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στις φυλακές της Βικτώριας, παιδιά που βρίσκονται εκεί επειδή οι μητέρες τους εκτίουν κάποια ποινή, που συνήθως σχετίζεται άμεσα με τα ναρκωτικά.
«Ρώτα τον πατέρα Λεωνίδα από την Ενορία Υπαπαντής στο Coburg και θα σου πει για τις ανάγκες που υπάρχουν» πρόσθεσε τότε η ομογενής νοσοκόμα.
Με αφετηρία την προτροπή της, άρχισα στην κυριολεξία να «κυνηγάω» τον πατέρα Λεωνίδα Ιωάννου προκειμένου να μάθω περισσότερα γι’ αυτά τα παιδιά. Μία ερανική προσπάθεια για τα περίπου 30 ελληνικής καταγωγής παιδάκια που βρίσκονται αυτόν τον καιρό στις φυλακές της Βικτώριας, αλλά και τα άλλα που έχουν βγει από εκεί και τοποθετηθεί από την Πολιτεία σε ανάδοχους γονείς, στάθηκε τελικά ο καταλύτης ώστε ο πατέρας Λεωνίδας να σπάσει την σιωπή του και να μας παραχωρήσει αυτήν την συνέντευξη, μετά από τέσσερις περίπου μήνες.
«Εγώ επισκέπτομαι τις πτέρυγες της φυλακής που ζουν οι γυναίκες με τα παιδιά τους, δύο φορές τον χρόνο. Πάω, όμως, δύο φορές την εβδομάδα στις φυλακές των ανδρών και εκεί χωρίς καν να το γνωρίζω έβλεπα τους άνδρες τους. Μόνο όταν πρωτοπήγα σε εκείνη την πτέρυγα των γυναικών κατάλαβα ότι στη φυλακή βρίσκονται ολόκληρες οικογένειες συμπαροίκων που στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν καταλήξει εκεί για κάποια παρανομία που σχετίζεται με τα ναρκωτικά».
Ο πατέρας Λεωνίδας είναι ένας από τους τρεις ελληνορθόδοξους ιερείς της Βικτώριας που επισκέπτονται τις φυλακές της Πολιτείας μας. Πριν από λίγες μέρες, όπως κάνει κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια τέτοιες μέρες, πήγε και πάλι στην πτέρυγα όπου αυτόν τον καιρό κρατούνται 30 περίπου παιδάκια ελληνικής καταγωγής.
«Θα μείνουν εκεί, νομίζω, έως ότου να συμπληρώσουν τα πέντε τους χρόνια ή νωρίτερα, αν βγει από την φυλακή η μητέρα τους και η Πολιτεία κρίνει ότι αυτή είναι κατάλληλη να φροντίσει το παιδί της. Μιλάμε για παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας ή ακόμα και αναπηρίες που ζουν και μεγαλώνουν σε ένα αφύσικο για οποιοδήποτε παιδί περιβάλλον. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κάνει κανένα κακό, δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, αλλά να που ο νόμος προβλέπει το παιδί να είναι με την μητέρα, μέχρι τα πέντε του χρόνια. Φανταστείτε πώς είναι για ένα παιδί να γεννηθεί και να μεγαλώνει στη φυλακή» λέει ο πατέρας Λεωνίδας.
Μιλά και για τα άλλα παιδάκια που παίρνουν «απολυτήριο» από τη φυλακή για να τοποθετηθούν σε μία ανάδοχη οικογένεια, αλλά και γι’ αυτά την κηδεμονία των οποίων αναλαμβάνουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, επειδή οι γονείς τους είναι «μπλεγμένοι» με τα ναρκωτικά, δεν είναι σε θέση να τα φροντίσουν. Αναφέρεται στο πόσο δύσκολο είναι να φροντίσει η ευρύτερη οικογένεια αυτά τα παιδιά, και τα αποκαλεί «παιδιά της εξάρτησης», παιδιά που επειδή η μητέρα τους όταν ήταν έγκυος έπαιρνε ναρκωτικά, γεννήθηκαν με σοβαρά προβλήματα υγείας, αναπηρίες και μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Τον ρωτάω αν βλέπει τον αριθμό των ελληνικής καταγωγής παιδιών που βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση να μειώνεται.
«Δυστυχώς, όχι» μου απαντά, προσθέτοντας ότι κάθε εβδομάδα δύο ακόμα οικογένειες που δεν γνώριζε μέχρι τότε, θα κτυπήσουν την πόρτα της Εκκλησίας, ζητώντας βοήθεια για παρόμοια προβλήματα. «Τα παιδιά αυτά θα είναι οι έφηβοι της αυριανής μας κοινωνίας» λέει με περισυλλογή.
«Έχω ένα παιδί 18 χρόνων σήμερα που είναι ‘παιδί της εξάρτησης’, γεννήθηκε δηλαδή με αυτό που λέμε Εμβρυϊκό Αλκοολικό Σύνδρομο. Τα λέμε συχνά. Αυτός ο νέος άνθρωπος συνεχίζει να έχει σοβαρά προβλήματα, να έχει τάσεις αυτοκτονίας, την τάση για εθισμό σε οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία, προβλήματα συμπεριφοράς. Η μητέρα του έπαιρνε ηρωίνη όταν αυτό το παιδί μεγάλωνε μέσα της. Το λυπηρό είναι ότι η μητέρα του έχει πλέον ‘καθαρίσει’, αλλά η ζημιά που έκανε στο παιδί της είναι μη ανατρέψιμη».
Δεν θέλει να μπει σε πολλές λεπτομέρειες για την δυστυχία που βλέπει και προσπαθεί να την απαλύνει με όποιον τρόπο είναι δυνατό, αλλά δέχεται να μου αναφέρει την υπόθεση μίας νεαρής κοπέλας ελληνικής καταγωγής που βρισκόταν μέχρι πρότινος στην πτέρυγα της φυλακής που φιλοξενεί τις κατάδικους μητέρες και τα παιδιά τους.
«Ακούω πολλές ιστορίες κάθε μέρα γι’ αυτές τις μητέρες. Γι’ αυτά τα παιδιά. Αυτή η κοπέλα βρέθηκε στη φυλακή όταν ήταν έγκυος. Ο άντρας της έκανε εμπόριο ice και είχε διαπράξει και άλλα αδικήματα. Σ’ αυτό το περιβάλλον ζούσε η κοπέλα, σ’ αυτό το περιβάλλον έμεινε έγκυος. Η κοπέλα έστω και αν έπαιρνε ναρκωτικά δεν κατέληξε στη φυλακή επειδή έπαιρνε ναρκωτικά, αλλά επειδή κάλυπτε τον άνδρα της. To παιδί της γεννήθηκε εκεί και όταν μου μίλησε πλησίαζε ο καιρός που θα της το έπαιρναν. Είχε πλέον καθαρίσει από τα ναρκωτικά. Ήρθε και μου είπε την ιστορία της και μου ζήτησε να προσευχηθώ γι’ αυτή. Οι Αρχές θα εξέταζαν σε λίγες μέρες την αίτησή της για αποφυλάκιση. Ήλπιζε να αποφυλακιστεί προκειμένου να μεγαλώσει αυτή το παιδί της και να το ‘γλυτώσει’ από τα χέρια της Πολιτείας, που θα το έδινε σε ξένα χέρια έως ότου αυτή έβγαινε από την φυλακή. Από τα δάκρυα της έβλεπες ότι αυτή η κοπέλα είχε μετανιώσει. Το έβλεπες από τις αλλαγές που είχε κάνει στη ζωή της. Κατάλαβα ακόμα και γιατί έκανε αυτό που στάθηκε η αιτία να φυλακιστεί. Μπορεί να το έκανε από αγάπη. Μπορεί αυτή η κοπέλα να το έκανε από φόβο. Δεν ξέρω. Εκείνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν μία μετανιωμένη μητέρα που φοβόταν ότι θα χάσει τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής της. Το παιδί της. Το μόνο πρόσωπο που έδινε νόημα στη ζωή της. Την μόνη της ελπίδα να σωθεί και η ίδια».
Ο πατέρας Λεωνίδας δεν θέλει να μου πει πώς έληξε αυτή η ιστορία ούτε θέλει να επανέλθει σε αριθμούς και στατιστικές. Μιλά όμως για την αδιαφορία, αλλά και τις προκαταλήψεις της παροικίας μας….
«Είναι εύκολο να γυρίζουμε τις πλάτες μας στους φυλακισμένους γιατί δεν τους βλέπουμε. Είναι εύκολο να γυρίζουμε την πλάτη μας σ’ αυτά τα παιδιά. Και αυτό κάνουμε. Μόνο όταν κάτι παρόμοιο συμβεί σε εμάς, στα παιδιά μας, στην οικογένειά μας, τότε μας αγγίζει, τότε μας ενδιαφέρει. Γιατί, ναι, μπορεί να συμβεί σε έναν φίλο μας, στα παιδιά μας ή ακόμα και σε μας. Έχω δει εκατοντάδες κατάδικους. Ακόμα και στις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Αλλά αυτοί που μπορώ να πω ότι είναι από τη φύση τους κακοί άνθρωποι και εγκληματίες, είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι είναι καλοί άνθρωποι που πήραν λάθος αποφάσεις και έμπλεξαν. Στην ελληνική παροικία υπάρχει αυτή η νοοτροπία να θεωρούμε ντροπή το να ζητήσουμε βοήθεια. Υπάρχει αυτό το ταμπού, αυτό το ‘δεν μπορώ να πω σε κανέναν ότι παίρνει ναρκωτικά το παιδί μου’, ‘δεν μπορώ να πω ότι το παιδί μου έχει μία διανοητική καθυστέρηση’, ‘δεν μπορώ να πω στον παπά ότι έχω μία κόρη ή έναν γιο που είναι ομοφυλόφιλος γιατί θα με κρίνει’. Μα εμείς δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε, είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε. Και στο τέλος επειδή ‘φοβόμαστε’ για την εικόνα μας, αφήνουμε τα παιδιά μας να φτάσουν στα άκρα».
«ΣΤΗΡΙΞΟΥ ΠΑΝΩ ΜΟΥ»
Ο πατέρας Λεωνίδας και η κ. Ελένη Ανδριανάκη, έρχονται σε επαφή με πολλές τέτοιες ιστορίες «φυλακισμένων» παιδιών. Αυτός με την ιδιότητα του πνευματικού ανθρώπου που προσπαθεί να δώσει δύναμη και ελπίδα σε γονείς, παιδιά και τις οικογένειές τους, και η ομογενής νοσοκόμα λόγω της επαγγελματικής της ιδιότητας και εθνικότητάς της που έρχεται σε καθημερινή επαφή με αυτά τα παιδιά, μέσω του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών και Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων.
Αυτή η καθημερινότητα της δυστυχίας που κρύβεται πίσω από αθώα παιδικά χαμόγελα, χαμόγελα που προσπαθούν και οι δύο να τα κάνουν πιο πλατιά και πιο συχνά στάθηκε και η αιτία της ερανικής πρωτοβουλίας «Στηρίξου Πάνω μου» («Lean On Me») που καλούν όλους μας να στηρίξουμε.
Ο έρανος αυτός τελεί υπό την αιγίδα του Οργανισμού Fetal Alcohol Syndrome, αλλά τα έσοδα του συγκεκριμένου εράνου θα πάνε εξ ολοκλήρου και μόνο στα «φυλακισμένα» Eλληνόπουλα της Βικτώριας, αλλά και σ’ αυτά τα Eλληνόπουλα που τον τελευταίο καιρό έχουν βγει από την πτέρυγα μητέρων και παιδιών της φυλακής, βρίσκονται σε κάποια ανάδοχη οικογένεια και πάσχουν από αναπηρίες ή έχουν άλλα προβλήματα υγείας.
«Έχουμε αυτά τα παιδιά στη φυλακή. Όσοι δεν το γνώριζαν, τώρα το γνωρίζουν. Δεν θέλουν και αυτά τα παιδιά ένα αυγό το Πάσχα, δεν θέλουν και αυτά τα παιδιά όπως όλα τα άλλα παιδιά ένα παιχνίδι; Είναι και τα άλλα τα παιδάκια που βρίσκονται σε ξένα σπίτια. Όλα είναι παιδιά μας και έχουν την ανάγκη της αγάπης μας. Εντάξει καταλαβαίνω το σκεπτικό του πολύ κόσμου για τους ενήλικες φυλακισμένους. Ότι δηλαδή από τη στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κάποιο έγκλημα ή κάποια παρανομία, τους αξίζει να τιμωρηθούν. Αναρωτιέμαι όμως αυτά τα παιδιά τι φταίνε;».
Στην απορία του πατέρα Λεωνίδα, θα προσθέσω και μία δική μου… Τι λέτε, μπορούμε να δώσουμε σ’ αυτά τα παιδιά, ένα σοκολατένιο αυγό, ένα παιχνιδάκι; Καλό Πάσχα σε όλους!
*Αν θέλετε να βοηθήσετε και εσείς σ’ αυτήν την ερανική προσπάθεια, μπορείτε να το κάνετε διαδικτυακά μέσα από την παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.gofundme.com/lean-on-me
Αλλά και καταθέτοντας την δωρεά σας στον παρακάτω τραπεζικό λογαριασμό:
Bank: Commonwealth Bank CBA
Αccount Name: Fetal Alcohol Syndrome C/o “Eleni Andrianakis”
Account Number: 06 3120 10148650
