Υπάρχουν αθώοι πόνοι; Σίγουρα υπάρχουν, αλλά ο πόνος που ένοιωσε πριν από περίπου τρία χρόνια η Χριστίνα Κωνσταντίνου στα πλευρά της, έστω και αν δεν ήταν έντονος, δεν ήταν καθόλου αθώος.
Ο πόνος έφυγε αλλά σε λίγο καιρό άρχισαν να φεύγουν και πολλά κιλά από το σώμα της Χριστίνας. «Δεν ήταν δυνατό να τρώω φαγητά με πολλές θερμίδες πριν πάω για ύπνο και να ξυπνώ ένα κιλό ελαφρύτερη» είπε πριν από λίγο καιρό η Χριστίνα, μιλώντας για την εμπειρία της στην συνάδελφο Αναστασία Τσιρτσάκη, στην αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου».
Αλλά και πάλι απέδωσε την αλλαγή του βάρους της στο γεγονός ότι ήταν μία ιδιαίτερα δραστήρια 57χρονη γιαγιά που έτρεχε ασταμάτητα πίσω από τα τέσσερα εγγόνια της.
«Μακάρι να ήταν έτσι» λέει τώρα. Τελικά, η επίσκεψη στο γιατρό και οι εξετάσεις στις οποίες υπεβλήθη αποκάλυψαν ότι πίσω από εκείνον τον αθώο πόνο και τα 40 κιλά που είχε χάσει, παραφυλούσε ένα από τα πιο ύπουλα είδη καρκίνου. Ένας όγκος 5 εκατοστών είχε «φωλιάσει» στα σωθικά της. Βρισκόταν στο πάγκρεας και οι πιθανότητες να μην καταφέρει να επιβιώσει ούτε ένα χρόνο μετά την διάγνωση, δεν ήταν απλώς πολλές, ήταν ο κανόνας για όσους έπασχαν από καρκίνο στο πάγκρεας. Σε παγκόσμιο επίπεδο ο καρκίνος του παγκρέατος έχει τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από όλους τους καρκίνους. Αν και αντιπροσωπεύει μόνο το 2,5 % των νέων περιπτώσεων καρκίνου, ο καρκίνος του παγκρέατος σε παγκόσμιο επίπεδο είναι υπεύθυνος για το 7 % των θανάτων από καρκίνο κάθε χρόνο.
«Πήγα στον ειδικό γιατρό και μου εξήγησαν ότι έπρεπε να με εγχειρίσουν. Δεν υπήρχε άλλη οδός αν ήθελα να ζήσω, όσο ζήσω. Όλα όσα συνέβησαν εκείνο τον καιρό τα ζούσα σχεδόν ασυνείδητα. Όλα. Τον γιατρό, την προετοιμασία μου για την εγχείριση, τις πληροφορίες που έδιναν οι γιατροί για το τι μου συμβαίνει, ακόμα και το αντίο που είπα στον άντρα και τα παιδιά μου πριν μπω στο χειρουργείο, τα σκέπαζε μία ομίχλη. Ήταν λες και ζούσα σε έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούσα να ξυπνήσω. Θυμάμαι όμως έντονα ότι μπαίνοντας στο χειρουργείο ένοιωθα ότι αποχαιρετούσα για πάντα την οικογένειά μου. Ότι ο εφιάλτης θα με διεκδικούσε και θα με κέρδιζε» θυμάται η Χριστίνα.
Οι 14 ώρες και κάτι επέμβαση, η μία εβδομάδα στην μονάδα εντατικής θεραπείας και οι άλλες δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο δεν ήταν αρκετές για να αναρρώσει η Χριστίνα. Πέρασαν πολλές εβδομάδες έως ότου να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, να κάνει πέντε βήματα και να μπορέσει να βγει έξω από το σπίτι. «Αν δεν ήταν ο σύζυγός μου να με στηρίξει όπως με στήριξε δεν θα μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι» λέει.
Και όταν πήρε πλέον την πάνω βόλτα ήρθε η ώρα για τις νέες της δοκιμασίες. Λέγονται χημειοθεραπείες. Είχε περάσει ένας χρόνος και η Χριστίνα ζούσε και οι χημειοθεραπείες είχαν τελειώσει και αυτή ένοιωθε καλά και… «γιατί όχι» όπως λέει η ίδια.
«Εγώ πίστευα ότι ήμουν καλά μέχρις ότου οι γιατροί εντόπισαν μία ‘αλλοίωση’ όπως μου είπαν στο συκώτι μου. Πίστευαν ότι ο καρκίνος του παγκρέατος είχε αρχίσει να προσλαμβάνει και τα άλλα όργανα. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι ‘σκότωνε’ αυτός ο καρκίνος. Οι δύο εβδομάδες που ακολούθησαν έως ότου πάρω τα τελικά αποτελέσματα ήταν κόλαση. Οι γιατροί όμως έκαναν λάθος. Η αλλοίωση δεν ήταν όγκος ήταν απλά κάποια ανατομική ιδιομορφία εντελώς ακίνδυνη».
ΓΙΑ ΤΗΝ PANCARE ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ
Για 18 μήνες τώρα οι γιατροί της Χριστίνας την θεωρούν «καθαρή». Κατάφερε να πολεμήσει έναν από τους πλέον θανατηφόρους καρκίνους και να βγει ζωντανή.
Στον πόλεμό της όμως δεν ήταν μόνη. Εκτός από την οικογένεια και τους φίλους της στο πλευρό της είχε συμμάχους που εκείνες τις πρώτες σκοτεινές μέρες της διάγνωσης δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί ότι υπάρχουν.
«Η οργάνωση Pancare που έχει έδρα στην Μελβούρνη ήταν ο σύμμαχος που δεν γνώριζα ότι είχα, ο σύμμαχος που στάθηκε στο πλευρό μου εκείνους τους πολύ δύσκολους μήνες. Δεν είναι μόνο τα $500 τον χρόνο που δίνουν σε κάθε ασθενή για την θεραπεία όσων πάσχουν από αυτήν τη μορφή καρκίνου. Το κόστος θεραπείας ξεπερνά τις $30.000 τον χρόνο οπότε αυτά τα $500 είναι ευπρόσδεκτα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι βρίσκονται κοντά σου όποτε τους ζητήσεις βοήθεια. Ότι σε εμψυχώνουν, σε πληροφορούν. Επίσης, συλλέγουν χρήματα για έρευνα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο σημαντικότερος λόγος που με έκανε να διοργανώσω αυτήν την εκδήλωση. Θέλω όσο είναι ακόμα εν ζωή να προσφέρω και εγώ κάτι» λέει η Χριστίνα.
Αναφέρεται σε μία εκδήλωση που θα γίνει στο Ultima Function Centre, στις 20 του Μάη και θα παρουσιάσει ο ομογενής πρώην δημοσιογράφος Τζορτζ Ντονίκιαν.
«Μέχρι στιγμής ο αριθμός αυτών που θα στηρίζουν αυτήν την προσπάθεια έχει φτάσει τους 300. Ο χώρος όμως είναι μεγάλος και μπορούμε να φιλοξενήσουμε άλλους 200. Αν κάποιος θέλει να έρθει μπορεί να μου τηλεφωνήσει για τα εισιτήρια» μας λέει η Χριστίνα που όντας γερή και δυνατή αυτόν τον καιρό αποφάσισε να κάνει και κάτι παραπάνω για να βοηθήσει τους συμπάσχοντες συνανθρώπους της.
«Ξέρω ότι είμαι ζωντανή, δεν ξέρω το γιατί. Ξέρω ότι τα 2/3 αυτών που εμφανίζουν καρκίνο στο πάγκρεας πεθαίνουν σε έξι με εννιά μήνες. Ξέρω ότι δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτήν την μορφή καρκίνου. Ξέρω όμως και ότι δεν πρέπει να παραιτηθούμε» καταλήγει η Χριστίνα.
*Για περισσότερες λεπτομέρειες και εισιτήρια για την εκδήλωση επικοινωνήστε έως τις 6 του Μάη με την Χριστίνα στο 0438 779 989 ή στείλτε της ηλεκτρονικό μήνυμα στην διεύθυνση conchris08@gmail.com