Όταν ο 36χρονος σήμερα Βασίλης Πετρόπουλος, αποφάσισε να ακολουθήσει το μονοπάτι της γαστρονομίας, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έβλεπε την καριέρα του να εκτοξεύεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και ότι θα καλείτο να μαγειρέψει για μέλη της βρετανικής οικογένειας, την οικογένεια του ποδοσφαιριστή Ντέιβιντ Μπέκαμ, διάσημους ηθοποιούς, όπως η Νικόλ Κίντμαν, μοντέλα και σχεδιαστές μόδας όπως ο Τομ Φορντ.

«Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν μικρός δεν ήξερα να ξεχωρίσω το βούτυρο από το λάδι και, ειλικρινά, ουδεμία σχέση είχα με την μαγειρική. Αλλά όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε μια άκρως ελληνική παραδοσιακή οικογένεια, με μια μητέρα που αγαπά να μαγειρεύει και έναν πατέρα που έχει πάθος με τα βιολογικά αγνά προϊόντα, τότε το μήλο δεν πρόκειται να πέσει και τόσο μακριά από τη μηλιά» λέει ο νεαρός σεφ, που στα 20 του χρόνια αποφάσισε να ακολουθήσει την τέχνη της μαγειρικής, σπουδάζοντας Γαστρονομία στο Δημόσιο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Αδελαΐδας, κερδίζοντας, μάλιστα, το βραβείο του καλύτερου μαθητευόμενου σεφ ανάμεσα σε 300 διαγωνιζόμενους.

«Νιώθω ευγνώμων γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω την πρακτική μου σε ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Αδελαΐδας, όπου είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους καλύτερους σεφ του κόσμου, να μάθω τη σημασία της λεπτομέρειας στη μαγειρική και να μυηθώ στην τέχνη του καλού ποιοτικού φαγητού» εξηγεί ο Βασίλης ο οποίος μετά το τέλος της πρακτικής του, προσκλήθηκε να γίνει μέλος της ομάδας του διάσημου Αυστραλού σεφ Bill Granger, με τον οποίο συνεργάστηκε στενά πριν αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη του στο Λονδίνο.

«Συνολικά έμεινα στο Λονδίνο περίπου πέντε χρόνια και ο χρόνος που πέρασα εκεί ήταν σχολείο για μένα, γιατί μέσα από την δουλειά μου απέκτησα πολύτιμες εμπειρίες που με συνοδεύουν έως σήμερα. Δούλεψα στα καλύτερα και πολυτελέστερα εστιατόρια του Λονδίνου και έμαθα πολλά, όχι μόνο για τη μαγειρική και τα μυστικά της, αλλά και για τους ανθρώπους, το ήθος και την κουλτούρα των λαών και, φυσικά, την νοοτροπία των ανθρώπων εκείνων που βρίσκονται πάντα μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας» εξηγεί ο ομογενής, ο οποίος εργάστηκε σε αναγνωρισμένα και βραβευμένα με Michelin αστέρια εστιατόρια, στα οποία σύχναζε ένας κόσμος τελείως διαφορετικός από αυτόν που ο ίδιος είχε έως τότε συνηθίσει.

«Στο Λονδίνο υπάρχουν τα ‘exclusive’ εστιατόρια στα οποία συχνάζουν μέλη της βασιλικής οικογένειας, όπως ο πρίγκιπας Harry, διάσημοι αστέρες του ποδοσφαίρου, όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και η οικογένειά του καθώς και ηθοποιοί όπως η ‘δική μας’ Νικόλ Κίντμαν, σχεδιαστές μόδας και πολλοί ακόμα.

«Σίγουρα, ήταν μια εμπειρία που μου άνοιξε τα μάτια, αλλά αν έμαθα κάτι είναι ότι, όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι αυτοί εκτιμούν το καλό φαγητό και τις διαφορετικές κουζίνες ενώ αρκετές φορές με εντυπωσίασε και με ξάφνιασε η συμπεριφορά τους αφού τους βρήκα ευγενείς, απλούς και ιδιαίτερα φιλικούς απέναντι και σε μένα και στο προσωπικό μου» λέει ο Πετρόπουλος, ο οποίος, αν και λάτρεψε το Λονδίνο, αποφάσισε να επιστρέψει στην βάση του και να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και το πρώτο δικό του εστιατόριο στα δυτικά προάστια της Αδελαΐδας, που φέρει το όνομα «Boneshaker» και άνοιξε τις πόρτες του μόλις πριν ένα μήνα.

«Μου έλειπαν πολύ η οικογένεια και οι φίλοι μου, γι’ αυτό και επέστρεψα, αλλά, σίγουρα, κράτησα τις εμπειρίες και τις γνώσεις που απέκτησα. Πήρα την απόφαση να ανοίξω το πρώτο μου εστιατόριο στον τόπο που μεγάλωσα, ενώ ταυτόχρονα διευθύνω και τη δική μου εταιρία συμβούλων εστιατορίων όπου προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε επιχειρηματίες που είτε επιθυμούν να ανοίξουν το δικό τους εστιατόριο είτε χρειάζονται καθοδήγηση για τις επιχειρήσεις τους» λέει ο νεαρός επιχειρηματίας, ο οποίος προσφέρει τις υπηρεσίες του σε πάνω από 30 εστιατόρια σε διάφορα μέρη του πλανήτη, από την Νέα Υόρκη και την Χαβάη έως την Κίνα, την Κορέα και την Ιαπωνία.

«Οι Ιάπωνες εκτιμούν το καλό φαγητό και έχουν απόλυτη πειθαρχία. Είναι ακριβείς, τελειομανείς, σέβονται τη γνώση που τους προσφέρουν οι καθηγητές τους και μαθαίνουν από μικρά παιδιά να έχουν απόλυτο σεβασμό και απέναντι στη δουλειά τους αλλά και απέναντι στον συνάνθρωπο τους. Έχουν, πράγματι, μια ιδιαίτερη κουλτούρα και είναι ευχαρίστηση για μένα να τους διδάσκω την τέχνη της γαστρονομίας, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη σημασία της απλότητας στο φαγητό καθώς και τους σεφ στην Χαβάη που αγνοούν τη σημασία του χρόνου, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται στον δικό τους αργό και μη παραγωγικό ρυθμό.

Για τον ομογενή, που έλκει την καταγωγή του από την Ικαρία και την Καλαμάτα, η μαγειρική είναι, μεν, τέχνη, αλλά πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα τον χώρο στον οποίο βρίσκεται και, συνάμα, να έχει απόλυτη συναίσθηση της κουλτούρας που διατρέχει τον τόπο και τον λαό που εξυπηρετεί, ειδάλλως οι πιθανότητες αποτυχίας είναι τεράστιες.

«Πιστεύω ακράδαντα ότι το μυστικό της επιτυχίας ενός επιχειρηματία, οφείλεται στη σκληρή δουλειά, στην θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων, αλλά και στην επιλογή των σωστών συνεργατών. Όλα είναι εύκολα, όταν έχεις καλούς συνεργάτες δίπλα σου και ανθρώπους που στοχεύουν ψηλά όπως εσύ» λέει.

«Για μένα, η μαγειρική είναι κοινή λογική και κάθε επαγγελματίας σεφ που σέβεται τη δουλειά του, οφείλει να δουλεύει ομαδικά αλλά και να χρησιμοποιεί το ένστικτό του και όλες τις αισθήσεις του, γι’ αυτό και ενθαρρύνω πάντα τους νεότερους να ταξιδέψουν, να γνωρίσουν και να πειραματιστούν με υλικά, γεύσεις και διαφορετικούς τύπους κουζίνας» εξηγεί ο Μπιλ, ο οποίος πρόκειται σε λίγους μήνες να ανοίξει ένα ακόμα εστιατόριο στην Κίνα, όπου, σε συνεργασία με την πολιτειακή κυβέρνηση Ν. Αυστραλιας, θα δίνει την ευκαιρία σε νεαρούς σεφ να σπουδάζουν και, ταυτόχρονα, να εργάζονται εκεί.

«Η Κίνα, επί του παρόντος, αποτελεί την πιο γοργά αναπτυσσόμενη χώρα του κόσμου και, κατά την ταπεινή μου άποψη, εκεί πρέπει να βρίσκομαι» λέει ο επιχειρηματίας, ενώ ταυτόχρονα παραδέχεται ότι έχει πάντα το βλέμμα του στραμμένο στην Ευρώπη και στο μυαλό του την ιδέα να γράψει κάποια στιγμή το πρώτο του βιβλίο για να μοιραστεί με τον κόσμο την αγάπη του για τη μαγειρική καθώς και τις γνώσεις και εμπειρίες του.

«Όπως ένας καλλιτέχνης αποτυπώνει την τέχνη του στο χαρτί έτσι κι εγώ θέλω κάποια στιγμή να αποτυπώσω στο χαρτί όσα έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια με την ελπίδα να εμπνεύσω και άλλους νέους να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι» καταλήγει ο ομογενής.