ΚΑΙ να θέλεις να ξεφύγεις από το παρελθόν και να δεις με κάποια αισιοδοξία το μέλλον, το παρόν δεν σε αφήνει..
.
ΠΑΝΩ, λοιπόν, που εμφανίστηκε στην τηλεόραση της SBS, το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ και αρχίσαμε να βλέπουμε -με συγκρατημένη έστω- αισιοδοξία το τηλεοπτικό μας μέλλον, επέστρεψε στις οθόνες μας το κυπριακό δελτίο…
ΑΙΤΙΑ της προσωρινής -ας ελπίσουμε- διακοπής ήταν οι εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες για τα νέα μνημονικά μέτρα που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία και ψηφίστηκε δύο φορές για να τα… σκίσει.
ΟΙ εργαζόμενοι της ΕΡΤ, συμπάσχοντας με τον συνταξιο-αναθρεμμένο λαό μας, έλαβαν μέρος στην απεργία και έτσι εμείς εδώ στην ξενιτιά, στερηθήκαμε την πατριωτική της ενημέρωση…
ΑΣ ελπίσουμε ότι ο περήφανος λαός μας θα καταλάβει -επιτέλους, κάποια μέρα-, ότι τα μνημόνια, δεν μας τα επιβάλλουν οι «ξένοι» για να μας τιμωρήσουν, αλλά για να είναι βέβαιοι ότι θα αποπληρώσουμε τα δισεκατομμυριάκια που μας δάνεισαν και συνεχίζουν να μας δανείζουν…
ΝΑ σας θυμίσω εδώ, ότι η ΕΡΤ σταμάτησε τη μετάδοση του δελτίου της στην Αυστραλία στις 13 Ιουνίου 2013. Με δυο λόγια, πριν τέσσερα χρόνια…
ΜΕ την ελπίδα ότι η ΕΡΤ θα επανέλθει στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με ένα άλλο παροικιακό μας θέμα, το οποίο έχει βρικολακιάσει και δεν λέει να μας ξεχάσει…
ΤΟ θέμα αυτό που, όσο κανένα άλλο, σχετίζεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της παροικίας μας, το επανέφερε στο προσκήνιο ο καθηγητής Τάσος Τάμης, με άρθρο του που δημοσίευσε -ως όφειλε- προχθές ο «Νέος Κόσμος» στην πρώτη του σελίδα…
ΚΑΙ για όσους ξεχνούν ή πάσχουν, τέλος πάντων, από το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου που χώνει το κεφάλι της στην άμμο για να αποφεύγει την πραγματικότητα που την περιβάλλει, το άρθρο του Τάσου μας ξαναθύμισε ότι «φθίνει η πρώτη γενιά»…
ΜΕ άλλα λόγια, ότι «οι γεννημένοι στην Ελλάδα συμπάροικοι μειώνονται με αρκετά γοργό ρυθμό», που σημαίνει ότι ως παροικία δεν έχουμε πια τα χρονικά περιθώρια των στρουθοκαμήλων…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, υποστηρίζει ότι το 2030, δηλαδή μετά από 17 χρόνια, ο αριθμός των μεταναστών της «πρώτης γενιάς» δεν θα ξεπερνά τις 30.000 άτομα…
ΑΥΤΟ σημαίνει, αγαπητοί αναγνώστες, ότι «ο ήλιος βασιλεύει και η μέρα σώνεται και ο νους μας από την… αθανασία δεν συμμαζώνεται…» και με δυο κουβέντες, ότι πρέπει να βιαστούμε, να κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε, όσο υπάρχει ακόμα καιρός…
ΚΑΙ για να συμπυκνώσω σε λίγες λέξεις, το νόημα του ταχύρυθμου και πάμπλουτου, σε στοιχεία, σχόλια, προτάσεις και εισηγήσεις άρθρου του Τάσου Τάμη, θα έλεγα ότι αυτό που μας προτείνει ο καθηγητής είναι να τακτοποιήσουμε, τα λίγα χρόνια που μας απέμειναν, την πολιτιστική μας διαθήκη…
ΚΑΙ αυτό δεν είναι καθόλου (μα καθόλου!) εύκολο πράγμα. Όχι μόνο γιατί έχουμε ελάχιστες σχέσεις με τον πολιτισμό και τα παράγωγά του, μιας και καταγινόμαστε με σουβλακοπανήγυρα, εθνικές επετείους, φουστανελοεκδηλώσεις και κλαρινογιορτές, αλλά…
ΚΑΙ γιατί, σε μια δεκαετία -χονδρικά- εμείς οι 30.000 που θα έχουμε απομείνει (με τη βοήθεια του… θεού) θα πρέπει να λύσουμε και να διευθετήσουμε προβλήματα και εκκρεμότητες 70 χρόνων…
ΝΑ κάνουμε, δηλαδή, ό,τι έπρεπε να αρχίσουμε να κάνουμε από τη μακρινή και ξεχασμένη δεκαετία του 1950, που ακόμα δεν είχε περάσει από το μυαλό μας, ότι η παραμονή μας σε τούτο τον κόσμο, συνοδευόταν -όπως και τα γιαουρτάκια- και με ημερομηνία λήξης…
ΟΠΩΣ παρόμοια ημερομηνία λήξης συνοδεύει τις Κοινότητες και τους Συλλόγους που ιδρύσαμε, τα κτίρια που αγοράσαμε, τις περιουσίες που αποκτήσαμε και ό,τι άλλο δημιουργήσαμε…
ΑΝ όλα αυτά, δεν φροντίσουμε να τα τακτοποιήσουμε, θα αρχίσουν με τη σειρά τους να σβήνουν και να χάνονται στο χρόνο – όπως και εμείς. Όπως συνέβη στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες, στις οποίες αναφέρθηκε στο άρθρο του ο Τάσος Τάμης…
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ Κοινότητες, δίγλωσσα σχολεία, γηροκομεία, εκκλησίες, ιδρύματα και άλλα κτίρια, άρχισαν να ερημώνουν σε πολλές χώρες της Νότιας Αμερικής και της Ευρώπης, μετά από 20 και 30 χρόνια, που έφυγαν από τη ζωή οι άνθρωποι που τα δημιούργησαν και τα φρόντιζαν όσο ζούσαν…
ΜΕΧΡΙ στιγμής τουλάχιστον, όλα δείχνουν ότι το ίδιο θα συμβεί και εδώ, αν δεν λάβουμε εγκαίρως τα μέτρα μας…
ΩΣ εκ τούτου, αν θέλουμε το πέρασμά μας από τη χώρα τούτη να μη λειτουργήσει ως φωτοβολίδα, αλλά να αφήσουμε πίσω μας κάτι ως κληρονομιά για τις γενιές που θα ακολουθήσουν, πρέπει να ενδιαφερθούμε και να επιλέξουμε τι θα αφήσουμε…
ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ πολλά και διάφορα στο άρθρο του ο Τάσος και καλά θα κάνετε να το διαβάσετε δυο φορές όσοι ενδιαφέρεστε και τέσσερις, αν είστε πρόεδρος, γραμματέας ή μέλος του Δ.Σ. κάποιου οργανισμού, ή σας ενδιαφέρει η διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας μας…
ΓΙΑΤΙ αυτό που, κυρίως, προτείνει ο καθηγητής, είναι να επενδύσουμε στη γλώσσα και τον πολιτισμό μας, αν θέλουμε να υπάρξει μια συνέχεια και να παραμείνουν ευδιάκριτα τα ίχνη του περάσματός μας από αυτή τη χώρα…
Η γλώσσα και ο πολιτισμός είναι οι μόνες διαχρονικές και ανεξίτηλες αξίες. Και αυτήν την κληρονομιά που παραλάβαμε -όπως, τέλος πάντων, την παραλάβαμε από τους πατεράδες μας και την πατρίδα-, πρέπει να αφήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας…
ΓΙΑ να έχει, όμως, αξία και να μπορεί να είναι αξιοποιήσιμη και από τους κληρονόμους μας, είναι απαραίτητο, «κάτι να τους λέει», να έχει μια ποιότητα. Και αυτό ήταν και παραμένει το μεγάλο ζητούμενο…
ΜΕΧΡΙ τώρα στον τομέα αυτό, δεν τα έχουμε καταφέρει. Όπως έγραφα και προχθές στα «Ξυράφια», ένας από τους κορυφαίους ακαδημαϊκούς μας, που ασχολείται και διδάσκει Νεοελληνικά σε αυστραλιανό πανεπιστήμιο, πιστεύει ότι η ελληνική γλώσσα στην Αυστραλία είναι μια τελειωμένη ιστορία…
Ο μόνος τρόπος για να σωθεί ό,τι απέμεινε, είναι να βελτιωθεί η ποιότητα των εκπαιδευτικών που την διδάσκουν. Έτσι όπως πάμε, δεν πάμε πουθενά, σημειώνει ο ίδιος…
ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΟΝΤΑΣ, μάλιστα, ότι, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε, για να διατηρηθεί ένα κομμάτι -έστω-, του πολιτισμού μας, είναι να μάθουν τα παιδιά μας καλά Αγγλικά για να μπορούν να διαβάζουν τον Καβάφη και τον Σεφέρη στην αγγλική γλώσσα…
ΟΠΩΣ έχω πολλές φορές γράψει τα 15 τελευταία χρόνια, ο πολιτισμός και η παιδεία, είναι πολύ δαπανηρές ιστορίες. Συνεπώς, για να έχουν κάποια ποιότητα, χιάζονται μεγαλύτερες δαπάνες και επενδύσεις…
ΜΕ άλλα λόγια, χρειάζονται πολλά λεφτά. Λεφτά που δεν υπάρχουν και δύσκολα βρίσκονται…
Ο μόνος τρόπος για να βελτιώσουμε την ποιότητα του πολιτισμού που παράγουμε και της παιδείας που προσφέρουν τα σχολεία μας, πρέπει να βάλουμε το χέρι μας βαθιά στις τσέπες μας…
ΝΑ αξιοποιήσουμε προς την κατεύθυνση αυτή, τις ξεχασμένες και αναξιοποίητες περιουσίες των Συλλόγων μας, που με κλειστά τα μάτια ξεπερνούν τα 100 (και βάλε…) εκατομμύρια δολάρια…
ΑΝΤΙ να μένουν σε ξεχασμένους τραπεζικούς λογαριασμούς και να σπαταλούνται σε ταξιδάκια, σε δίκες για την μοιρασιά και στα «μηχανάκια» για διασκέδαση των μελών, που γράφει και ο Τάσος Τάμης, να επενδυθούν για τη διατήρηση της γλώσσα μας και την προώθηση του πολιτισμού μας…
ΣΤΗΝ προχθεσινή της έκδοση η εφημερίδα μας, εκτός από το αφυπνιστικό άρθρο του Τάσου Τάμη, φιλοξένησε και μια ανοιχτή -και εξίσου αφυπνιστική- πρόσκληση της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, προς όλους τους οργανισμούς της παροικίας μας…
Η Κοινότητα καλεί στις 14 Ιουνίου τις οργανώσεις να συζητήσουν θέματα, που αφορούν όχι μόνο την Κοινότητα, τους ίδιους τους φορείς, αλλά και την παροικία γενικότερα…
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, θα συζητηθεί η αξιοποίηση του μεγάλου οικόπεδου του Μπουλίν για λογαριασμό ολόκληρης της παροικίας, η δημιουργία Έδρας Διασποράς Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, ενώ θα ακολουθήσει και συζήτηση για το μέλλον της παροικίας και τις αλλαγές που απαιτούνται στην δομή της, για να μπορεί να διαχειριστεί τις νέες προκλήσεις…
ΘΕΩΡΩ, ότι η ευκαιρία για τη δημιουργία Έδρας Διασποράς Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, δεν θα πρέπει να μείνει στα «χαρτιά» και περιμένω ότι οι Σύλλογοί μας θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά για να γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα…
ΘΑ είναι ένα πρώτο βήμα προς την σωστή και απαραίτητη ποιοτική κατεύθυνση που χρειάζεται η γλώσσα μας, για να ξεφύγει από τα λιμνάζοντα ύδατα της υποβάθμισης στα οποία βρίσκεται…
ΤΟ διεθνές κύρος και μόνο του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, που είναι από τα δύο καλύτερα της χώρας, θα συμβάλει και στη γενικότερη ποιοτική αναβάθμιση των Ελληνικών που διδάσκονται στην Αυστραλία…
ΑΣ ελπίσουμε, ότι η συζήτηση αυτή, θα πιάσει επιτέλους τόπο και δεν θα πάει χαμένη, όπως τόσες άλλες που έχουν προηγηθεί…
