Μερικές φορές ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να αποδώσει κάποιες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα την στιγμή, σε μία συνέντευξη που ο ερωτώμενος απαντά με κινήσεις, ενισχύοντας έτσι τον λόγο του και στήνοντας μία μικρή παράσταση. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της συνέντευξης με την Μαρία Θεοδωράκη και την Κατερίνα Κοτσώνη. Οι δύο γυναίκες – από τις πλέον καταξιωμένες ηθοποιούς που έχει γεννήσει η ελληνική παροικία – μας επισκέφθηκαν στα γραφεία μας, για να συζητήσουμε για την ξεκαρδιστική διαδικτυακή σειρά ‘Little Acorns’, την οποία δημιούργησε η Μαρία (η οποία εκτός από ηθοποιός και μάλιστα βραβευμένη από το Australian Film Institute, είναι επίσης σεναριογράφος, σκηνοθέτις και παραγωγός) σε συνεργασία με την Trudy Hellier και στην οποία συμμετέχει η Κατερίνα, ως μέρος ενός εξαιρετικού θιάσου. Όσο για την ‘παράσταση’, αυτή προέκυψε όταν η Μαρία Θεοδωράκη προσπάθησε να περιγράψει τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην βιομηχανία του θεάματος και πόση ενέργεια πρέπει να ξοδέψεις για να αντιμετωπίσεις ζητήματα άσχετα με την τέχνη σου. Παριστάνοντας ότι κρατά μία χαλασμένη ρακέτα του τένις, με χαλαρό πλέγμα και τρύπες, με την οποία προσπαθεί να αποκρούσει μπάλες του κρίκετ, άρχισε να πηδά δεξιά και αριστερά, φωνάζοντας για κάθε τέτοια ‘μπάλα’ που ερχόταν προς το μέρος της: «Μισογυνισμός! Σεξισμός! Στενοκεφαλιά! Η ελληνική ταυτότητα! Ρατσισμός! Να σε λένε ‘wog’! Είναι εξαντλητικό! Αν ήμουν άντρας δεν θα χρειαζόταν να πω σε μια συνέντευξη ότι με ενδιαφέρει να λέω ‘αντρικές’ ιστορίες», λέει, ξεφυσώντας μετά από αυτήν την μικρή επίδειξη. «Αλλά ως γυναίκα, αυτό καλούμαι να κάνω και με ενδιαφέρει να λέω τις ιστορίες των αδύναμων και αδικημένων».

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ

Στην προκειμένη περίπτωση, οι ιστορίες που επέλεξε να πει είναι αυτές του προσωπικού σε έναν παιδικό σταθμό στα προάστια. Η κωμική σειρά ‘Little Acorns’ περιγράφει την καθημερινότητά τους, μέσα από πεντάλεπτα επεισόδια (τα οποία μπορεί κανείς να δει στο Youtube) που εισβάλλουν στα ‘παρασκήνια’ του παιδικού σταθμού, προσφέροντας μία ανατομία της Αυστραλιανής κοινωνίας. Το περιβάλλον του παιδικού σταθμού προσφέρεται ιδιαίτερα για κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε το ότι η χρηματοδότησή τους είναι κεντρικό σημείο της εκάστοτε οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και του τρόπου που αντιμετωπίζει τις οικογένειες, τα νοικοκυριά, τους εργαζομένους. «Προφανώς οι παιδικοί σταθμοί έχουν παίξει μεγάλο ρόλο και στην δική μας ζωή, είναι κάτι πολύ αληθινό για μας, είναι αυτό που μας επιτρέπει να εργαζόμαστε», λέει η Μαρία Θεοδωράκη, εξηγώντας πώς αποφάσισε, μαζί με την Trudy Helliar να δημιουργήσει μία σειρά που ρίχνει φως στην ‘σκοτεινή πλευρά’ των παιδοτόπων. «Έχουμε μόνο θαυμασμό για όλους αυτούς τους φανταστικούς ανθρώπους που κάνουν μία δύσκολη και κακοπληρωμένη δουλειά. Αλλά την ίδια στιγμή, θέλαμε να καταρρίψουμε τον μύθο των αγίων παιδοκόμων και νηπιαγωγών και των τέλειων μανάδων», λέει τονίζοντας ότι είναι κυρίως οι μητέρες που βρίσκονται στο στόχαστρο της σάτιράς τους. «Επίσης, θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι για να αναδείξουμε το ταλέντο όλων εκείνων των υπέροχων γυναικών ηθοποιών που ξέρουμε, οι οποίες είναι τόσο έξυπνες και αστείες και γενναίες και έτοιμες να πάρουν ρίσκα».

Η Κατερίνα Κοτσώνη σίγουρα διαθέτει όλες αυτές τις ιδιότητες. Στην σειρά, υποδύεται μία παιδοκόμο, την Κατερίνα (όλοι οι ηθοποιοί κράτησαν τα πραγματικά τους ονόματα, «από τεμπελιά» των σεναριογράφων, όπως αστειεύεται η Μαρία): «Είμαι κι εγώ μητέρα», λέει η ηθοποιός» και καταλαβαίνω απόλυτα από πού ήρθε η έμπνευση για το σενάριο, πόσο κωμικός είναι ο κόσμος της εκπαίδευσης και των βρεφονηπιακών σταθμών. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που κάνουν αυτήν την δουλειά που είναι οι πιο έξαλλοι άνθρωποι που ξέρω». Η ίδια τονίζει βέβαια την λεπτή γραμμή που χωρίζει τον επαγγελματισμό του προσωπικού, όπως παρουσιάζεται στην σειρά και την προσωπική τους ζωή. Οι ίδιοι χαρακτήρες που την μία στιγμή δείχνουν ειλικρινή αφοσίωση και αγάπη και φροντίδα για τα παιδιά, την επόμενη, όταν είναι μεταξύ τους, γίνονται αγενείς, αχαλίνωτοι, εξωφρενικοί. «Πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι όταν βγαίνουν έξω για ένα ποτό, ή όταν μιλάνε για το σεξ; Όπως όλοι μας, όταν δεν έχουμε έγνοιες και μακριά από τις υποχρεώσεις μας, μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας κι εκεί βρίσκεται η κωμωδία», εξηγεί.

Στιγμιότυπο της σειράς ‘Little Acorns’ (δεξιά, η Κατερίνα Κοτσώνη).

Και ως κωμωδία, το ‘Little Acorns’, είναι ξεκαρδιστικό. Η αρχική φιλοδοξία των δημιουργών ήταν να δημιουργήσουν μία ‘κανονική’ τηλεοπτική σειρά κι αυτός παραμένει ο στόχος τους. «Στην αρχή γυρίσαμε έναν ‘πιλότο’ με δικά μας έξοδα – ή μάλλον με έξοδα της Κατερίνας και των υπολοίπων που δούλεψαν δωρεάν», λέει η Μαρία. «Κάναμε ένα δείγμα που το στείλαμε στα τηλεοπτικά δίκτυα και όλοι ξετρελάθηκαν, αλλά κανείς δεν θέλησε να επενδύσει. Άλλοι μας είπαν ότι θέλουν γνωστούς πρωταγωνιστές ή ότι δεν έχουν χρήματα ή ότι έχουν ήδη προγράμματα με γυναίκες πρωταγωνίστριες ή ότι πρέπει να ρίξουμε λίγο τους τόνους στην γλώσσα και τις συμπεριφορές, ότι δεν είναι σωστό να δείχνουμε γυναίκες να μιλάνε και να φέρονται έτσι. Αλήθεια; Εχουν μιλήσει όλοι αυτοί με τις γυναίκες τους;»

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Ως διαδικτυακή σειρά, το ‘Little Acorns’ δεν έχει κανένα από αυτά τα προβλήματα. «Μας χρηματοδότησε το Screen Australia και μας άφησαν να κάνουμε ό,τι θέλουμε», λέει η Μαρία.. Σήμερα, η σειρά έχει ξεπεράσει τις 350 χιλιάδες θεάσεις στο Youtube, κάτι που οι ίδιες οι δημιουργοί πιστεύουν ότι μπορούν να αξιοποιήσουν ως εφαλτήριο για το πέρασμα στην τηλεόραση – αν όχι στην Αυστραλία, τότε σίγουρα στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει ήδη ενδιαφέρον. «Η Trudy κι εγώ βρεθήκαμε πρόσφατα στο Λος Άντζελες όπου έχουμε ατζέντη, για να συζητήσουμε κάποια άλλα σχέδια και μας είπαν ότι θέλουν να κάνουν την σειρά στην Αμερική. Μας αρέσει αυτή η ιδέα, αλλά μετά από τις συζητήσεις που κάναμε, απλώς ενισχύθηκε μέσα μας η πεποίθηση ότι έχουμε στα χέρια μας ένα καλό προϊόν που θέλουμε να γίνει στην Αυστραλία με αυτούς τους συνεργάτες».

Αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο να πουλήσουν την ιδέα τους στην Αυστραλία; «Γιατί τις αποφάσεις παίρνουν κυρίως λευκοί, μεσόκοποι άνδρες, απόφοιτοι ακριβών ιδιωτικών σχολείων, δεξιοί στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι είτε δεν καταλαβαίνουν είτε φοβούνται». Για μια ακόμη φορά, το θέμα αφορά το πολιτιστικό χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και το πώς αυτή παρουσιάζεται στην τηλεόραση. «Τα περισσότερα προγράμματα είναι για λευκούς άντρες. Κι όταν δεν είναι, τότε μία συγκεκριμένη πολιτισμική ταυτότητα γίνεται κεντρικό σημείο του προγράμματος. Έχω λίγο κουραστεί να βλέπω να αντιμετωπίζεται η εθνική ταυτότητα ως ‘ετερότητα’, αντί να παρουσιάσεις έναν πολιτισμό στην οθόνη και να επιτρέψεις στο κοινό να συνδεθεί σε ένα ανθρώπινο επίπεδο, αυτό που κάνεις είναι να δημιουργείς προγράμματα και να λες ‘κοίτα, αυτή είναι η κουζίνα τους’. Αυτό που λέμε εμείς είναι ότι δεν έχει σημασία ποιος είσαι και από που ήρθες, όταν δύο γυναίκες έχουν ξενυχτήσει για το άρρωστο παιδί τους, σκουπίζοντας εμετούς και αλλάζοντας τα σεντόνια έξι φορές στην σειρά, έχουν κάτι να συζητήσουν που ξεπερνά τα πάντα κι αυτό είναι που με ενδιαφέρει».

Η Κατερίνα συμφωνεί. Έχοντας δουλέψει σε θεατρικές παραγωγές όπως το ‘Ταξίδι’ (παρεμπιπτόντως, πρόκειται σύντομα να σκηνοθετήσει το δεύτερο μέρος του έργου) και τηλεοπτικές παραγωγές όπως η δραματική σειρά Wentworth (που εξελίσσεται σε μία γυναικεία φυλακή) επιδιώκει να συμμετέχει σε δουλειές με κάποια αιχμή, και τονίζει ότι αυτή η μικρή κωμική σειρά είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχει ζήσει: «Γιατί συμμετείχαμε όλοι, γιατί η γνώμη μου μετρούσε, γιατί δούλευα σε ένα περιβάλλον σεβασμού και δημιουργικότητας, γιατί συνεργάστηκα με ένα εξαιρετικό καστ και να κάνω κάτι διαφορετικό», λέει. «Μπορώ να δω αυτήν την σειρά να αναπτύσσεται, έχει ακόμη μεγάλο ταξίδι μπροστά της και θέλω ο κόσμος να την ακολουθήσει σ’ αυτό το ταξίδι και θα παλέψω για αυτό». Το τελευταίο, το λέει με έμφαση, υψώνοντας την γροθιά της. Μετά από μία μικρή παύση, ξεσπά σε γέλια. «Έχω ένα μπλουζάκι που γράφει ‘Οι Έλληνες το κάνουν καλύτερα’. Νομίζω ότι θα φτιάξω κι ένα που λέει ότι οι Ελληνίδες το κάνουν πολύ καλύτερα», καταλήγει.