Μετά την απογείωση του αεροπλάνου από το Αεροδρόμιο της Αθήνας τον Νοέμβριο 1976 με κατεύθυνσή τον πρώτο σταθμό στην διασπορά, την Βεγγάζη, μόλις άρχισαν τα πρώτα τραντάγματα του αεροπλάνου, έκανα τον σταυρό μου και είπα: «Παναγία μην με αφήσεις να χαθώ στο παρθενικό μου ταξίδι εκτός Ελλάδας». Τρομοκρατημένος από τον φόβο της, υποσχέθηκα ότι μόλις φτάσω στην Βεγγάζη θα της ανάψω ένα κερί στην πρώτη εκκλησία που θα βρω μπροστά μου.

Δυστυχώς, όμως, αμέσως μόλις έφτασα έμαθα ότι όχι μόνον δεν υπήρχε εκκλησία αλλά έπρεπε να κρύψω ακόμα και τον σταυρό που φορούσα στον λαιμό. Γεννημένος και μεγαλωμένος σε θρησκευτικά συντηρητική οικογένεια, μαζί με άλλα έθιμα του χωριού, ριζώθηκε μέσα μου και η ορθόδοξη πίστη την οποία μας την δίδασκαν από μωρά.

Καθώς η ζωή μακριά από τα αγαπημένα πρόσωπα γινόταν δυσκολότερη, χρειαζόμουν περισσότερη δύναμη την οποία αντλούσα μόνο από την πίστη μου στον Θεό. Εκτός αυτού, μαζί με τις γεμάτες δάκρυα καλές ευχές αποχαιρετισμού των συγγενών, η πίστη, η γλώσσα, η ιστορία και η ελληνική νοοτροπία, ήταν τα μοναδικά πολύτιμα κειμήλια που πήρα μαζί μου στην διασπορά (όπως και όλα τα άλλα φτωχόπαιδα της γενιάς μου) όταν έφυγα από την πατρίδα. Όλα αυτά αποτελούν τις ρίζες καταγωγής μου που αν τις αφαιρέσω θα μοιάζω σαν ταυτότητα με σβησμένα στοιχεία.

Μετά από δυο χρόνια διαμονής στην Λιβύη, μετακόμισα στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, όπου και εκεί οι χριστιανοί επίσημα θεωρούντο άθεοι. Μια εβδομάδα μετά την άφιξή μου, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε ουδεμία πιθανότητα να προσαρμοστώ στον τρόπο ζωής αυτής της χώρας, όμως επειδή, μεταξύ άλλων καθηκόντων, η σύμβαση εργασίας προέβλεπε τακτικά ταξίδια εκτός έδρας για ανάγκες της εταιρείας, παρέμεινα εκεί 7 χρόνια.

Δεν είμαι θρησκευτικά φανατικός, αλλά μαζί με τον ενθουσιασμό, τα συχνά μακρινά ταξίδια είχαν τους σχετικούς κινδύνους και χρειαζόμουν περισσότερο την προστασία του θεού. Επίσης, ζώντας ανάμεσα σε ανθρώπους που μιλούν διαφορετική γλώσσα, έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος και διαφορετικά πιστεύω, στις δύσκολες στιγμές δεν άκουσα ποτέ κανέναν να ζητάει την βοήθεια κάποιας επιστημονικής θεωρίας ή πολιτικού ηγέτη. Όλοι ζητούν τη βοήθεια του Θεού, God, Allah, Buddha και ειδικά όταν το αεροπλάνο πέφτει απότομα μερικές χιλιάδες πόδια, το «My God» ακούγεται ομόφωνα από όλους.

Μεσημεριανό φαγητό με τους πατέρες Felimon και Gregory και μερικούς από τους ενορίτες μετά τη Θεία Λειτουργία της 25ης Μαρτίου 2017

Το γεγονός ότι δεν ζούσα σε χριστιανικές κοινότητες δυνάμωναν περισσότερο την νοσταλγία για τις Κυριακές και τα παραδοσιακά θρησκευτικά πανηγύρια στο χωριό.

Ένα από τα ταξίδια μου το 1980 με έφερε για πρώτη φορά στις Φιλιππίνες, την μοναδική χώρα της Ασίας με 92% του πληθυσμού χριστιανούς, όμως λόγω πολιτικών προβλημάτων δεν μου άρεσαν καθόλου και μόλις τελείωσα την αποστολή μου, αφιέρωσα μόνον δυο μέρες να μάθω αν υπάρχουν ομογενείς για να τους ρωτήσω πώς είναι η ζωή τους στην Μανίλα. Επισκέφθηκα το Επίτιμο Προξενείο της Ελλάδας στην Μανίλα όπου γνώρισα τον τότε επίτιμο πρόξενο Αλέξανδρο Αδαμόπουλο (Alexander Adamson) και δυο από τους γιους του, τον Μίλτο και τον Φίλιππο, οι οποίοι με σύστησαν σε μερικούς άλλους Έλληνες με τους οποίους γίναμε φίλοι.

Λόγω υποχρεώσεων της εταιρείας επισκεπτόμουν τακτικά την Μανίλα ώσπου το 1986, μέσα στην επανάσταση κατά του τότε προέδρου Φέρντιναντ Μάρκος, γνώρισα την μακαρίτισσα την γυναίκα μου, δημιούργησα οικογένεια μαζί της και έκτοτε έκανα μόνιμη βάση την Μανίλα.

Ενώ όλα έδειχναν ότι μετά την επανάσταση, το αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων με τα 7.100 πανέμορφα και πλούσια σε φυσικούς πόρους νησιά, στην καρδιά του Ειρηνικού Ωκεανού, σύντομα θα γίνονταν ελκυστικός μεταναστευτικός προορισμός για πολλούς Έλληνες, λόγω πολιτικών προβλημάτων αυτό δεν έγινε και έτσι η ελληνική κοινότητα παραμένει μικρή μέχρι σήμερα.

Μόνον ο ναυτιλιακός τομέας εκμεταλλεύτηκε την μεγάλη πηγή έμπειρων ναυτικών καθώς αρκετοί Έλληνες εφοπλιστές έσπευσαν και ίδρυσαν εταιρείες πρόσληψης πληρωμάτων για τα πλοία τους. Το ενδιαφέρον να γνωριστούμε μεταξύ μας έγινε αφορμή για τακτικές συναντήσεις και μέσα από συζητήσεις με ιερείς που έστελνε η Μητρόπολη Νέας Ζηλανδίας όπου ανήκαν τότε οι Φιλιππίνες, σε συνεργασία με τον κ. Αδαμόπουλο, αποφασίσαμε να μαζευόμαστε για Θεία Λειτουργία σε κάποιο σπίτι ή γραφείο διότι δεν υπήρχε ορθόδοξη εκκλησία.

Αυτές οι λειτουργίες έδωσαν την ευκαιρία στον κ. Αδαμόπουλο να υλοποιήσει την μακροχρόνια επιθυμία του, να χτίσει Ορθόδοξη εκκλησία στη Μανίλα. Μετά από σύντομες συζητήσεις με τους επισκέπτοντες ιερείς, τον Αρχιεπίσκοπο Νέας Ζηλανδίας και άλλα μέλη της Κοινότητας, το 1989 δημιούργησε το Hellenic Orthodox Foundation το οποίο ανέλαβε το έργο. Δυστυχώς, ο κ. Αδαμόπουλος πέθανε το 1993 και συνέχισε το έργο ο γιος του, Μίλτος, ο οποίος έγινε ο νέος επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας.

Σήμερα στην Μανίλα υπάρχει Ελληνική Πρεσβεία.

Την ίδια εποχή ανακαλύψαμε το ιδιωτικό παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου στο Adamson Centre, στο Μακάτι, ιδιοκτησίας τότε του Δρ Lucas Adamson, όπου κάθε Κυριακή παρακολουθούσαμε Θεία Λειτουργία από τον πατέρα Philemon (ο οποίος ήταν ορθόδοξος αρχιμανδρίτης).

Παρά τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, με δωρεές από την Αυστραλία, τις ΗΠΑ, την Ελλάδα, την οικογένεια Αδαμόπουλου, τον ναυτιλιακό τομέα και άλλους, ο ιερός ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου χτίστηκε το 1996 στο Paranaque City, Metro Manila και στις 5 Μαρτίου 2000 έγινε η πρώτη Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ασία που εγκαινιάστηκε από τον Παναγιότατο Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Το 1996 δημιουργήθηκε η Αρχιεπισκοπή Νοτιοανατολικής Ασίας με έδρα το Χονγκ Κονγκ όπου μεταφέρθηκαν και οι Φιλιππίνες.

Από τότε η εκκλησία λειτουργεί κάθε Κυριακή και όλες τις Ορθόδοξες εορτές. Καθώς βαπτίζονται περισσότεροι Ορθόδοξοι, χτίστηκαν και άλλες εκκλησίες, χειροτονήθηκαν νέοι ιερείς και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου έγινε ο Καθεδρικός Ναός των Φιλιππίνων.

Μάλιστα, μετά την Θεία Λειτουργία ο πίσω χώρος της εκκλησίας μετατρέπεται σε πολυεθνικό καφενείο για συζητήσεις πιστών από την Ελλάδα, τη Ρουμανία, τη Σερβία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία και όλους όσους παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία.

Ωστόσο, η μικρή μας Ενορία, που στηρίζεται μόνον σε δωρεές πιστών, σήμερα αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες καθώς δεν μπορεί να κάνει αναγκαίες ανακαινίσεις στο κτίριο ούτε ακόμα να αντικαταστήσει τα παλαιά έπιπλα.

Στα ιεραποστολικά της έργα έχει έλλειψη βιβλίων, ρουχισμού, καθώς επίσης έλλειψη πόρων για την φιλανθρωπική επισιτιστική και εκπαιδευτική βοήθεια που προσφέρει στους νεαρούς πιστούς.

Ακόμα θυμάμαι την μακαρίτισσα την γιαγιά κάθε φορά που αναχωρούσα, μάζευε το χώμα που πατούσα για να ξαναγυρίσω σύντομα από τα ξένα. Από τότε που πέθανε αραίωσαν και οι επισκέψεις μου στην πατρίδα.

*Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει, ας επικοινωνήσει κατ’ ευθείαν με την εκκλησία http://orthodox-world.org/en/i/15820/Annunciation_of_the_Theotokos_Orthodox_Cathedral_Para%C3%B1aque