Την περασμένη Κυριακή στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ποντιακής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας έγινε η παρουσίαση της νέας συλλογής ποιημάτων της Ιωάννας Λιακάκου …ξένοι και ταξιδιώτες… παρουσία πολλών ομογενών και φίλων της λογοτεχνίας.
Διοργανωτές της εκδήλωσης ήταν ο Σύνδεσμος Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας και ο Ελληνο-Αυστραλιανός Πολιτιστικός Σύνδεσμος Μελβούρνης. Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε η Δρ Μαρία Ηροδότου. Η δημοσιογράφος κ. Ρένα Φραγκιουδάκη και ο ποιητής κ. Γιάννης Σαχινίδης, απήγγειλαν ποιήματα από τη συλλογή. Η κ. Καίτη Αλεξοπούλου και ο κ. Γεράσιμος Κλωνής απηύθυναν χαιρετιστήρια μηνύματα εκ μέρους των διοργανωτών Συνδέσμων.
Την εκδήλωση συντόνισε η λογοτέχνιδα κ. Διονυσία Μούσουρα.
Η Δρ Μαρία Ηροδότου είπε συνοπτικά τα παρακάτω για την ποιητική συλλογή της Ιωάννας Λιακάκου:
«Η συλλογή …ξένοι και Ταξιδιώτες… αποτελείται από άτιτλα ποιήματα τα οποία είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης, πόνου και νοσταλγίας, σκέψης και προβληματισμού. Γι’ αυτό και υπάρχει διάχυτη μια λυρική διάθεση. Στα περισσότερα λείπουν τα σημεία στίξης, γιατί εφαρμόζεται η τεχνική της συνειδησιακής ροής και έτσι αντίστοιχα έχουμε μια ασταμάτητη ροή του λόγου. Όπως δηλ. τρέχουν οι σκέψεις και η μία σκέψη φέρνει την άλλη, με τον ίδιο τρόπο εκφράζονται τα θέματα στη συλλογή και διαδέχονται το ένα το άλλο.
Τα βιώματα του πολέμου, της Κατοχής της πείνας, της μετανάστευσης, παραμένουν καυτά στη μνήμη και μετουσιώνονται σε ποίηση. Είναι βιώματα τόσο έντονα που δεν μπορούν να ξεπεραστούν, και κατά συνέπεια διαμορφώνουν την ταυτότητα του ατόμου. Το ίδιο και η καταγωγή, η χώρα όπου γεννήθηκε και η χώρα όπου έζησε διαμορφώνουν την προσωπικότητά της.
Η ποιήτρια εξηγεί στην εισαγωγή της, ότι η ποίηση «αναβλύζει αυθόρμητα μέσα της και έρχεται από κάπου σαν μυστήριο, σαν τραγούδι». Εκφράζει ακόμη την άποψη ότι η ποίηση χρειάζεται θάρρος για να γραφτεί. Αυτό μας οδηγεί σε ένα μεγάλο θέμα που απασχολεί πάντοτε τους λογοτέχνες. Δηλ. το θέμα της ποιητικής. Με το θέμα αυτό ασχολείται εκτεταμένα και δίνει διάφορες πλευρές του. Με την ποιητική είναι συνυφασμένο και το θέμα της γλώσσας και της σημασίας της ο τρόπος επιλογής των λέξεων ώστε να δοθεί το νόημα που θέλει να δώσει ο λογοτέχνης. Ο συνδυασμός των λέξεων έχει σχέση με τον τρόπο γραφής.
Εκτός από το θέμα της ποιητικής, θεματικοί άξονες της συλλογής είναι τα παγκόσμια προβλήματα του πολέμου, της πείνας, της φτώχειας, της μετανάστευσης, της προσφυγιάς και της ζωής γενικότερα. Τα προβλήματα αυτά δεν καταγράφονται απλώς αλλά υπάρχει διάχυτος και ο προβληματισμός για τις αιτίες και συνέπειές τους στον άνθρωπο και τη σύγχρονη κοινωνία. Προβληματισμός αν υπάρχουν λύσεις σε όλα αυτά τα προβλήματα. «Το τεράστιο γιατί όλων μας/ Πώς;/ Τι;/ Γιατί;/ Πώς;/ Δεν γνωρίζω το διότι» καταλήγει. Ασχολείται ακόμη με το σημαντικό θέμα της ελληνικής ταυτότητας, καθώς επίσης με υπαρξιακά θέματα. Σε πολλά κομμάτια είναι διάχυτος ένας φιλοσοφικός προβληματισμός. Ψάχνει να βρει την αλήθεια της ζωής, τις αιτίες για τα αδιέξοδα και να πετύχει τη συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου. Την απασχολούν ακόμη οι αλληλένδετες έννοιες του χρόνου και της φθοράς. Μεγάλη έκταση καλύπτει το θέμα του έρωτα.
Το αίσθημα της αβεβαιότητας του πού ανήκουμε προσπαθεί να το συμφιλιώσει με το την έννοια του ταξιδιού και του ταξιδιώτη που υπονοείται και από τον τίτλο της ποιητικής συλλογής:
Άλλωστε, όλοι ξένοι είμαστε
Ξένοι και ταξιδιώτες
Αν δούμε την κατάστασή μας από αυτή την οπτική γωνία, δηλ. σαν ένα διαρκές ταξίδι, τότε μπορούμε να δούμε και τη θετική πλευρά, ότι είμαστε ελεύθεροι από γεωγραφικά και εθνικά όρια και γινόμαστε πολίτες της οικουμένης. Αυτό έλεγε και ο Καβάφης στην «Ιθάκη» του. Ότι το ταξίδι (της ζωής) και η συνεχής προσπάθεια έχει μεγαλύτερη σημασία από το φτάσιμο σε ένα προορισμό.
Συμπερασματικά στην ποιητική αυτή σύνθεση υπάρχει ένας συνδυασμός του μοντέρνου και του παραδοσιακού. Του μεταφορικού και συνάμα ρεαλιστικού. Είναι ένα έργο που χαρακτηρίζεται από λιτότητα λόγου. Χωρίς πολλές επεξηγήσεις μας υποβάλλονται στιγμές της καθημερινότητας, οι αντιφατικότητες της ζωής και αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα. Σε μερικά κομμάτια υπάρχει και ένας άκρατος λυρισμός, ένα συγκινητικό συναισθηματικό ξέσπασμα ή ακόμη ένας ελεγειακός τόνος όταν θρηνεί το χαμό ή το θάνατο. Αλλού ο τόνος γίνεται συμβουλευτικός ή γνωμικός.
Γενικά η ποιητική αυτή συλλογή γίνεται πολιτική με την ευρεία -και όχι στενή κομματική- έννοια του όρου γιατί εξυπηρετεί ένα σκοπό που είναι η αφύπνιση συνειδήσεων για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία».
