ΧΘΕΣ το βράδυ, στη ναυαρχίδα του οργανωμένου Ελληνισμού συναθροίστηκαν οι πολέμαρχοι της παροικίας μας…
ΤΗΝ ανάγκη να ενωθούν και να πολεμήσουν όλοι μαζί τον περιουσιακό τους αφανισμό συζήτησαν…
ΝΑ δουν τι θα απογίνουν τα λάφυρα και τα τρόπαια των πολύχρονων αγώνων τους…
ΓΙΑΤΙ περισσότερος αγώνας χρειάζεται να τα περισώσουν από αυτόν που έδωσαν να τα αποκτήσουν…
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο χρόνος δεν μπορεί να περιμένει…
ΤΑ γηρατειά και η λησμονιά, απειλούν να βάλουν φωτιά και να «κάψουν» τον οργανωμένο παροικιακό στόλο…
ΚΑΤΙ πρέπει να γίνει ώστε να μπορεί ο «στόλος» να συνεχίσει να αρμενίζει, γιατί η ναυαρχίδα μόνη της είναι δύσκολο να τα βγάλει πέρα…
ΚΑΙ για όσους δεν κατάλαβαν γιατί έγραψα τον πιο πάνω πρόλογο, θα τα κάνω πιο λιανά…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στην ανοιχτή συγκέντρωση των παροικιακών μας οργανώσεων που έγινε χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης…
ΩΣ εκ τούτου, όταν άρχισα να γράφω όσα διαβάζετε, δεν γνώριζα ούτε πόσες οργανώσεις παραβρέθηκαν ούτε ποιοι μίλησαν ούτε τι πρότειναν ούτε τι -τελικά- αποφασίστηκε…
ΤΗ συγκέντρωση -όπως ήδη είναι γνωστό-, είχε καλέσει η Κοινότητα Μελβούρνης, για να συζητηθούν μια σειρά θεμάτων που αφορούν, όχι μόνο την Κοινότητα και τα σχέδιά της για την αξιοποίηση του οικοπέδου του Μπουλίν, αλλά και το μέλλον της παροικίας…
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, οι φορείς της παροικίας μας συζήτησαν την πιθανή ενεργό συμμετοχή τους στην αξιοποίηση του οικοπέδου και τη δημιουργία Έδρας Νεοελληνικών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης…
ΓΙΑ να υλοποιηθούν και τα δύο αυτά σχέδια, χρειάζονται χρήματα. Χρήματα υπάρχουν. Εκείνο που δεν υπάρχει και παραμένει ζητούμενο, είναι η βούληση και ιδέες του πώς θα αξιοποιηθεί και πού θα επενδυθεί…
ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ότι οι περιουσίες των Συλλόγων (σε ακίνητα και μετρητά) υπερβαίνουν κατά πολύ τα 100 εκατομμύρια δολάρια…
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, επίσης, ότι τα κτίρια που αγόρασαν πριν τρεις, τέσσερις ή πέντε δεκαετίες αρκετοί Σύλλογοι της παροικίας μας, για να στεγάσουν τις… δραστηριότητές τους, δεν χρησιμοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ξέρουμε ή, τουλάχιστον, έχουμε ακουστά, ότι αρκετοί Σύλλογοι -και, ιδιαίτερα, οι πιο μικροί-, έχουν τις περιουσίες τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς…
ΕΝΑΣ μικρός παροικιακός θησαυρός βρίσκεται δηλαδή καταχωνιασμένος και, σε ορισμένες περιπτώσεις, «ξεχασμένος», στις τράπεζες…
ΜΕΡΟΣ των χρημάτων αυτών -από τους «ξεχασμένους» λογαριασμούς-, μπορεί για παράδειγμα να δοθεί με το «καλημέρα» για τη δημιουργία της Έδρας Νεοελληνικών στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης…
ΕΧΟΝΤΑΣ κανείς όλα αυτά υπόψη του -μαζί, φυσικά, με πέντε δράμια μυαλό- θα περίμενε, ότι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να συζητηθεί στη χθεσινή συζήτηση, θα ήταν το τι θα γίνει με τις περιουσίες των Συλλόγων και πώς θα αξιοποιηθούν για λογαριασμό ολόκληρης της παροικίας…
ΟΙ τακτικοί αναγνώστες τούτης της στήλης, θα έχουν ήδη βαρεθεί να διαβάζουν ξανά και ξανά τις αναφορές μου στο θέμα…
ΚΑΙ έχουν δίκιο οι άνθρωποι, τη στιγμή που και εγώ ο ίδιος έχω βαρεθεί να τα επαναλαμβάνω κάθε τόσο…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, το κάνω γιατί πιστεύω ότι είναι το μόνο «όπλο» που μου απομένει για να ταράξω τα παροικιακά λιμνάζοντα ύδατα…
ΠΙΣΤΕΥΑ, ρε παιδί μου, ότι όλο και κάποιους ηγέτες της παροικίας μας θα αφύπνιζαν τα γραπτά μου και θα έπαιρναν μια πρωτοβουλία για να συζητηθεί τουλάχιστον δημόσια το θέμα αυτό…
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ πάνω από 15 χρόνια για να καταλάβω (επιτέλους), ότι τα όσα έγραφα, αντί να τους αφυπνίζουν τους νανούριζαν…
ΣΥΝΕΠΩΣ, οφείλω να ομολογήσω, ότι η ήττα μου ήταν ολοκληρωτική και να σας ζητήσω συγνώμη που σας ταλαιπώρησα, υποχρεώνοντάς σας να διαβάζετε κάθε τόσο τα ίδια και τα ίδια…
ΤΙΣ πιο πάνω αράδες είχα πάρει απόφαση να τις γράψω πριν γίνει η χθεσινή συγκέντρωση, αλλά άλλαξα γνώμη την τελευταία στιγμή για να τους δώσω μια ακόμα ευκαιρία…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα σας κρύψω, ότι θα είμαι ο πρώτος που θα εκπλαγεί σε περίπτωση που γινόταν «κάτι» χθες βράδυ…
ΚΑΙ καμία απόφαση να μην έπαιρναν για το τι σχεδιάζουν να κάνουν με τις «κοιμώμενες» περιουσίες των Συλλόγων οι αξιωματούχοι τους, και μόνο να έμπαινε το θέμα προς συζήτηση θα ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση…
ΠΟΛΥ φοβάμαι, ότι ούτε αυτό θα γίνει, μιας και το όλο θέμα παραμένει ταμπού για τους ηγέτες των Συλλόγων μας…
ΣΕ καμιά περίπτωση δεν θέλουν ούτε καν να το συζητήσουν, γιατί πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα αυτό που τους ζητάς είναι να αφήσουν το προεδριλίκι και να σου παραδώσουν τα κλειδιά του Συλλόγου ΤΟΥΣ…
ΟΙ περισσότεροι από αυτούς για ένα προεδριλίκι ή για ένα δευτερεύον αξίωμα του Συλλόγου τους ζουν, για έναν χορό, ένα μπάρμπεκιου και καμιά φωτογραφία, να βλέπουν το όνομά τους στο Νέο Κόσμο…
ΕΤΣΙ ήταν όσα χρόνια τους θυμάμαι και έτσι παραμένουν ακόμα οι περισσότεροι. Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην ίδια προσωπική και κοινωνική τους «φούσκα». Εκεί αρχίζει και τελειώνει η παροικία και ο κόσμος τους…
ΩΣ εκ τούτου, όσοι -όπως εγώ-, περιμένουν ότι θα ξημερώσει η μέρα που «κάτι» θα αλλάξει, διαπράττουμε μέγα λάθος…
ΜΑΚΑΡΙ να διαψευσθώ. Θα είμαι ο πρώτος που θα τους ζητήσω δημόσια συγνώμη, όχι μόνο για τα όσα έγραψα πιο πάνω, αλλά και για όσα κατά καιρούς έχω γράψει αναφερόμενος στην ποιότητα των ηγετών της παροικίας μας…
ΒΕΒΑΙΩΣ, γίνονται και θαύματα, αλλά σπανίζουν, αφού για να γίνει οποιοδήποτε θαύμα πρέπει να υπάρξουν, έστω και λίγοι, για να το πιστέψουν…
ΓΙΑ την ώρα, πάντως, όλα δείχνουν ότι έτσι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Δεν υπάρχει σωτηρία…
ΝΑ σας πω, επίσης, ότι επειδή είμαι περίεργος, σχεδιάζω να παραβρεθώ στη συζήτηση (που αρχίζει σε δύο ώρες) για να ακούσω τι θα πουν οι ηγέτες μας και τι θα προτείνουν…
ΓΙΑΤΙ άλλο είναι να τους ακούς, ενώ συγχρόνως τους βλέπεις και εντελώς άλλο να διαβάζεις εκ των υστέρων αυτά που λένε…
ΜΙΑ παρόμοια περιέργεια με είχε καταλάβει το 1995 όταν ζούσα ένα χρονικό διάστημα στη Θεσσαλονίκη και παραβρέθηκα στο πρώτο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΑΕ…
ΗΘΕΛΑ και τότε (όπως και τώρα) να δω από κοντά, ποιοι ηγέτες μας θα παρευρίσκονταν και τι θα πρότειναν ότι πρέπει να γίνει…
ΤΕΛΙΚΑ, διαπίστωσα ότι δεν είχαν τίποτα να πουν ούτε και να προτείνουν. Άσε που οι περισσότεροι δεν καλοκαταλάβαιναν ούτε και τι άκουγαν…
ΣΤΟ Συνέδριο πήγαν γιατί το ελληνικό Κράτος πλήρωνε τα αεροπορικά τους ναύλα και την εκεί παραμονή τους…
ΚΑΝΕΙΣ δεν ενδιαφερόταν τι θα κάνει το ΣΑΕ, για το οποίο το ελληνικό Κράτος σπατάλησε (τζάμπα) συνολικά πάνω από 150 εκατομμύρια δολάρια, ούτε γνώριζε τα «προβλήματα» της παροικίας που υποτίθεται ότι αγωνιζόταν για να λυθούν…
ΤΟΤΕ, λοιπόν, είχα γράψει σε αυτή την στήλη ότι το Συνέδριο και η δημιουργία του ΣΑΕ, ήταν ένα φιάσκο και κανένα «πρόβλημα» δεν πρόκειται να λυθεί…
ΕΛΠΙΖΩ να μην γράψω κάτι ανάλογο και για τη συγκέντρωση των ηγετών μας στην Κοινότητα…
