ΤΗΝ περασμένη Τετάρτη το βράδυ, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω ότι, πράγματι, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, διαπίστωσα ότι οι επιμένοντες, μπορούν πού και πού, να κερδίζουν και κανένα «παιχνίδι», ακόμα και αν όλα δείχνουν, ότι είναι από χέρι χαμένο…
ΑΣ βάλω, όμως, τα πράγματα σε μια σειρά, για να καταλάβετε και εσείς που το πάω…
ΤΗΝ περασμένη Τετάρτη το βράδυ, που λέτε, μετά από πολλούς δισταγμούς -και βαριά καρδιά- αποφάσισα να παραβρεθώ στη συγκέντρωση των οργανώσεων της παροικίας μας που έγινε στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης…
ΚΑΙ είχα τους λόγους μου να είμαι διστακτικός, γιατί οι μέχρι τώρα εμπειρίες μου από παρόμοιες συγκεντρώσεις κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές ήταν…
ΣΥΝΗΘΩΣ, με το «καλησπέρα», έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί το Σύλλογό του…
ΟΙ αντιπρόσωποι των Οργανισμών έρχονταν εντελώς απροετοίμαστοι, έφερναν προς συζήτηση θέματα που δεν ήταν στην ατζέντα, ενώ πολλές φορές έλεγαν ό,τι τους κατέβαινε…
ΑΥΤΟ είχε ως αποτέλεσμα να ξεστρατίζει η συζήτηση, να μην λαμβάνεται καμιά απόφαση και, ενίοτε, να ξεσπούν κόντρες και καυγάδες μεταξύ των παραβρισκόμενων που αδυνατούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους…
ΕΤΣΙ, μετά κάθε τέτοια συζήτηση -ιδιαίτερα στις δεκαετίες 1970 και 1980- αντί να βρεθεί ένας τρόπος συνεργασίας, πάνω στον οποίο θα θεμελιωνόταν η κοινή δράση των παροικιακών μας φορέων, το χάσμα μεταξύ τους μεγάλωνε…
ΘΥΜΑΜΑΙ τον χαμό που γινόταν τότε στις συγκεντρώσεις για την δημιουργία ενός παμπαροικιακού οργάνου, το οποίο θα αντιπροσώπευε και θα μιλούσε εκ μέρους ολόκληρης της παροικίας, σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος…
ΟΙ συγκεντρώσεις εκείνες, σε ορισμένες από τις οποίες είχε πρωτοστατήσει η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, αντί να μας ενώσουν μας δίχαζαν περισσότερο, με αποτέλεσμα, μετά το 1990 να ξεχαστεί η ιδέα και ο καθένας να τραβά τον δικό του δρόμο…
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να περάσει σχεδόν μια ολόκληρη εικοσαετία μέχρι να έλθει πάλι προς συζήτηση το θέμα της συνεργασίας μεταξύ των φορέων μας…
ΣΤΑΘΜΟ στο να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα, αποτέλεσε το γεγονός ότι η ηγεσία της Κοινότητας Μελβούρνης πέρασε από το 2007 στα χέρια της δεύτερης γενιάς…
ΑΥΤΟ συνέβαλε στο να επικρατήσει μια νέα κουλτούρα. Να σταματήσουν οι εσωτερικές συγκρούσεις και διασπάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων και να αρχίσει και η αξιοποίηση της περιουσίας της…
ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΗΚΕ το παλιό τριώροφο κοινοτικό κτίριο στο Lonsdale Street, στη θέση του ανεγέρθηκε το σημερινό Πολιτιστικό Κέντρο, χτίστηκε η μεγάλη αίθουσα στο Κολέγιο του Alphington, αναβαθμίσθηκαν οι πολιτιστικές δηλώσεις, το Φεστιβάλ Αντίποδες και βελτιώθηκε η ποιότητα των κοινοτικών σχολείων…
ΤΟΝ ίδιο καιρό, για πρώτη φορά μετά την αγορά του (πριν 30 χρόνια) τέθηκαν σε στέρεη βάση τα θεμέλια της αξιοποίησης του μεγάλου οικοπέδου του Μπουλίν, που έχει ταλαιπωρήσει, όσο κανένα άλλο ακίνητο, την Κοινότητα…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, το Συμβούλιο άρχισε να συνεργάζεται με αρκετές παροικιακές οργανώσεις, καταφέρνοντας να συγκεντρώσει για την ανέγερση του κτιρίου στο Lonsdale, πάνω από 2,5 εκατομμύρια δολάρια από δωρεές συμπαροίκων επιχειρηματιών και οργανώσεων της παροικίας…
ΚΑΤΙ τέτοιο, πριν 20 χρόνια ήταν εντελώς αδιανόητο, αφού ένας έρανος που έκανε η Κοινότητα το 1994 να περισώσει την περιουσία της από την τράπεζα που την έβγαλε στο σφυρί, για να πάρει τα $8 εκατομμύρια που της χρωστούσε, μόλις και απέφερε $30.000 δολάρια…
ΟΛΑ άρχισαν σιγά-σιγά να αλλάζουν από τη στιγμή που το σημερινό Συμβούλιο κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη ολόκληρης της παροικίας, οργανωμένης και μη…
Η εμπιστοσύνη αυτή αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο, που αν αξιοποιηθεί σωστά και μεθοδικά, μπορεί να βοηθήσει, όχι μόνο την Κοινότητα, αλλά και ολόκληρη την παροικία…
ΜΠΟΡΟΥΝ, πλέον, να γίνουν ορισμένα πράγματα, που πριν και λίγα χρόνια ακόμα φάνταζαν απραγματοποίητα…
Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης δεν είναι πια ένας οργανισμός που ανταγωνίζονται τους άλλους για την δική της προβολή και παροικιακή κυριαρχία…
Η Κοινότητα ανήκει σε όλο τον ελληνισμό της Πολιτείας μας και δεν έχει εθνικοτοπικό χαρακτήρα όπως οι υπόλοιποι Σύλλογοι…
ΚΑΙ ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Ως έναν οργανισμό που μας εκπροσωπεί όλους και αγωνίζεται για την προώθηση της παιδείας μας, του πολιτισμού μας και την επίλυση των προβλημάτων που παρουσιάζονται προκειμένου να εδραιωθούν και να επιβιώσουν…
ΑΣ επιστρέψω, όμως, στη συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης που αποτέλεσε για μένα -που από τη φύση μου είμαι απαισιόδοξος- μια ευχάριστη και ελπιδοφόρα έκπληξη…
ΛΟΙΠΟΝ, συνέβη αυτό που, ναι μεν, ήλπιζα, αλλά δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε…
ΠΡΙΝ η ηγεσία της Κοινότητας κάνει οποιαδήποτε αναφορά στο τι θα απογίνουν οι περιουσίες των Οργανισμών -που για μάνα έπρεπε να είναι το κατ’ εξοχήν ζητούμενο της συγκέντρωσης- προς μεγάλη μου έκπληξη, το θέμα έφεραν προς συζήτηση, οι εκπρόσωποι ορισμένων Συλλόγων…
ΚΑΙ όχι μόνο προσφέρθηκαν, μια σειρά από αυτούς, να τροποποιήσουν τα Καταστατικά τους, έτσι ώστε όταν πάψουν να λειτουργούν, οι περιουσίες τους να καταλήγουν στην Κοινότητα, αλλά παραβρέθηκε και ένας Σύλλογος ο εκπρόσωπος του οποίου παρέδωσε την Τετάρτη και μια επιταγή $5,000 στην Κοινότητα…
ΜΠΟΡΕΙ δωρεές των τριών, πέντε ή δέκα χιλιάδων δολαρίων που έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια αρκετοί παροικιακοί οργανισμοί στην Κοινότητα είναι μικρές, αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι ενδεικτικές του κλίματος που έχει αρχίσει να επικρατεί στις οργανώσεις της παροικίας μας. Ιδιαίτερα τις μικρότερες…
ΟΙ ίδιες οι οργανώσεις, διαπιστώνοντας ότι μειώνονται δραματικά, χρόνο με το χρόνο, τα ενεργά μέλη τους και δεν μπορούν πια όχι μόνο εκλογές να κάνουν, αλλά ούτε να βρουν ενδιαφερόμενα μέλη να θέσουν υποψηφιότητα για τα Συμβούλιά τους, κατάλαβαν από μόνοι του ότι κάτι πρέπει να κάνουν…
ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ, επίσης, ότι επείγει να βρεθεί μια λύση για το τι θα γίνουν οι περιουσίες τους που απέκτησαν με αγώνες ολόκληρων δεκαετιών…
ΜΙΑ ματιά να έριχνε κανείς στην αίθουσα που διεξήχθη η συζήτηση της Τετάρτης, θα διαπίστωνε ότι, οι περισσότεροι από αυτούς, ήταν πάνω από 70 χρόνων…
ΟΛΟΙ αυτοί οι άνθρωποι αγωνιούσαν για τις τύχες των Συλλόγων τους, γιατί, κατά βάθος, όλοι θέλουν να πιάσουν τόπο οι αγώνες και οι θυσίες τους…
ΝΑ σημειώσουμε εδώ, ότι η κατάσταση σε πολλές δεκάδες – μικρούς κυρίως- Συλλόγους, έχει φτάσει στο απροχώρητο μιας και λόγω έλλειψης μελών και ενδιαφέροντος δεν τους επιτρέπει πλέον να τα βγάλουν πέρα οικονομικά…
ΤΑ έσοδα, μάλιστα, ορισμένων εξ αυτών, δεν επαρκούν να πληρώσουν τα δημοτικά τέλη και τα πάγια έξοδα του μικρού ή και μεγαλύτερου ακινήτου που έχουν…
Η εποχή που έκαναν κάθε χρόνο ορισμένες εκδηλώσεις και τα έβγαζαν πέρα παρήλθε…
ΣΥΝΕΠΩΣ, κάτι πρέπει να γίνει και μάλιστα όσο πιο σύντομα γίνεται…
