ΑΡΧΙΖΩ τη στήλη με μια προσευχή:
ΔΙΑ, Δωδώνιαι Θεέ και των ανδρειωμένων Πελασγών καμάρι, σύντρεξέ με σήμερα, να γράψω τη στήλη τούτη…
ΣΤΑ τωρινά, τα χθεσινά, ύμνους να ψάλλω θέλω και με των χθόνιων μουσών τη συνδρομή, τα ποιητικά μελλούμενα ποθώ να τραγουδήσω…
ΑΛΛΟΝ κανέναν δεν έχω να με σπλαχνιστεί και να με συμβουλεύσει, πώς λιανά τα δύσκολα, κατανοητά να κάνω και τροφή για τα άβουλα μυαλά ευκολοχώνευτη να δώσω…
ΓΙ’ ΑΥΤΟ βουλησηφόρε άρχοντα, γιε του παιδοκτόνου Κρόνου, κάνε κράτει στις βροντές και τα ανθρωποκτόνα αστροπελέκια και στέρξε σε ό,τι πω, αν θες να με συνδράμεις…
ΞΕΧΝΑ για λίγο τα χαϊδολογήματα με τη σύγκλινή σου Ήρα και καταδέξου να ρίξεις μια σπλαχνική ματιά σε τούτη την έρμη παροικία, που έχει κόσμο αμόρφωτο και από Όμηρο δεν χαμπαριάζει…
ΞΕΡΩ ότι ξεπορτίζεις τακτικά και έχεις πολλά να κάνεις, αλλά το έλεός σου προσδοκώ και με εκατόμβες θα σε ανταμείψω…
ΕΧΕΙΣ χρόνια μπροστά σου άπειρα εσύ και πολλά σοφίζεται ο νους σου, μιας και στα νυχτοπερπατήματα δάσκαλος πρώτος είσαι…
ΑΛΛΟΣ δεν υπάρχει όπως εσύ, πρωτόγονε αιμομίκτη, που με όποια παρθένα ή μοιχαλίδα θες μπορείς να κοιμηθείς και στρατιές νόθων παιδιών να κάνεις…
ΣΚΕΨΟΥ, λοιπόν, λίγο και εμάς τους στερημένους, που συμφορές αναπόδραστες μας καρτερούν και κοντύτερα τον αφανισμό της φυλής μας φέρνουν…
ΟΣΟ συλλογιέσαι μόνο τους Δωδώνιους Σελλούς και εκείνων τις αγρύπνιες, εμείς εσωστρεφή γαλήνη δεν θα νοιώσουμε στην εσχατιά τούτου του κόσμου και έχουν δίκιο όσοι την αποκαλούν κώλο του πλανήτη…
ΜΗΝ ξεχνάς, Δία, πατέρα όλων των Θεών, ομού και των ανθρώπων, ότι είμαστε και εμείς εδώ απόγονοι των ανδροφόνων Αχαιών, των πορθητών της Υψιπύλης Τροίας…
ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ομού των Δαναών και των Σπαρτών μακρινά ξαδέλφια, που από τα δόντια του ίδιου δράκου φυτρώσαμε που ‘σπειρε ο Κάδμος στη δοξασμένη Θήβα, την πόλη την πολύπαθη με τις επτά πύλες, πριν εμφανιστεί ο Λάιος και ο πατροκτόνος Οιδίπους…
ΩΣ εκ τούτου, μην μας αφήσεις μόνους να αγωνιζόμαστε για τα ιερά μας: το Δωδεκάθεο, τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας, γιατί είναι δόλιος τούτος ο πολυπολιτισμικός Ωκεανός και τα πάντα σαν ρουφήχτρα καταπίνει…
ΚΑΙ αν από τη Σκύλα γλυτώσουμε, η Χάρυβδη μας περιμένει και αυτά είναι πιο ανήμερα θεριά, αυτά που το ένα το βάφτισαν πολιτική ορθότητα και το άλλο μηδενική ανοχή το φωνάζουν…
ΟΛΟΥΣ καλούς μας θέλουνε και ίσους μεταξύ μας και εκείνοι λένε θα φροντίζουν τίποτα να μην μας λείπει και όσα θέλουμε φεστιβάλ να κάνουμε, αντίρρηση δεν έχουν στις γιορτές με τσάμικο, φουστανέλες και σουβλάκια…
ΕΤΣΙ και δεν μας καθοδηγήσεις, άρχοντα, πολέμαρχε του Ολύμπου, την Τροία να μην ξεχάσουμε και όλους τους ανδρειωμένους, που για το κλέος ανδραγάθησαν και την τιμή των όπλων, σε λίγα χρόνια θα μας συναντάς και δεν θα μας αναγνωρίζεις…
ΑΥΤΑ είπα και σώπασα, τον λόγο να δώσω στον Κρονίδη, που πριν μου απαντήσει με κοιτά, όπως θωρεί ο πεινασμένος λέοντας το ελάφι που θα φάει, για να μου πει με βροντερή φωνή τούτα εδώ τα λόγια:
ΣΤΟΝ Όμηρο να τα πεις όλα αυτά και σε αυτόν στο εξής να κάνεις την προσευχή σου, γιατί αυτός και μόνο αυτός μπορεί από την πολυπολιτισμική τρύπα που πέσατε να σας βγάλει…
ΑΥΤΑ είπε και μια Ολύμπια σιωπή, απλώθηκες σαν ομίχλη μεταξύ μας…
ΛΟΙΠΟΝ, επειδή ψυχανεμίζομαι ότι ενδεχομένως δεν καταφέρατε να αποκωδικοποιήσετε την «προσευχή» μου και να μην καταλάβατε τι έγραφα, σας πληροφορώ ότι «κρυφτούλι» με τη γλώσσα έπαιζα και γι’ αυτό πάρτε τα λεξικά σας…
ΓΙΑ να καταλάβετε, λοιπόν, χοντρικά, τι πάνω-κάτω ήθελα να πω, και τι θα γράψω στη συνέχεια για την ποίηση ενός δικού μας ανθρώπου, σας συστήνω υπεύθυνα διαβάσετε από την αρχή τους πέντε τόμους της Ελληνικής Μυθολογίας του Γιάννη Κακριδή…
ΚΑΙ αν μετά την ανάγνωση αυτή, συνεχίσετε να έχετε απορίες να διαβάσετε –και να ξαναδιαβάσετε– την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Του μεγάλου δασκάλου…
ΜΟΝΟ αν ακολουθήσετε τις πιο πάνω οδηγίες μου και αφού προηγουμένως διαβάσετε από την αρχή και τον Καβάφη, μπορείτε να διαβάσετε την τελευταία ποιητική Συλλογή «Μητρίδες» του συμπάροικου ποιητή Κωνσταντίνου Καλυμνιού και τα όσα έγραψε γι’ αυτήν ο Βρασίδας Καραλής…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι αναγκάστηκα να δημοσιεύσω πιο πάνω «προσευχή» -πριν την επεξεργαστώ και την τελειοποιήσω- όταν οι συνάδελφοι της εφημερίδας που γνωρίζουν ότι διαβάζω Καλυμνιό, μου ζητούσαν να τους εξηγήσω το προχθεσινό άρθρο του Βρασίδα Καραλή για την ποίηση του Καλυμνιού…
ΤΟΥΣ είπα, λοιπόν, ότι θα τους απαντούσα με την «προσευχή» και αν συνέχιζαν να μην καταλαβαίνουν, καλά θα έκαναν να σταματήσουν να διαβάζουν τουλάχιστον τα ποιήματα που είναι γραμμένα σε χθόνια γλώσσα…
ΟΠΩΣ γράφει και ο Βρασίδας, προλογίζοντας την ποιητική συλλογή «Μητρίδες» του Κωνσταντίνου Καλυμνιού, «Η γλώσσα είναι η ωκεάνια διάρκεια, η διάχυση του εαυτού στην πολυμορφία των όντων»…
ΜΕ άλλα λόγια, η γλώσσα και -στην προκειμένη περίπτωση- η δική μας, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, αφού για να την μάθεις σε βάθος και να μπορείς να διαβάσεις ποιήματα σαν αυτά που γράφει τα τελευταία χρόνια ο Καλυμνιός, χρειάζονται γνώσεις γλωσσικές, ιστορικές, αρχαιολογικές, γεωγραφικές και πολλές άλλες…
ΚΑΙ αυτό, γιατί οι ρίζες της γλώσσας πηγαίνουν τρεις-τέσσερις χιλιετίες πίσω και οι έννοιες των λέξεων σχετίζονται με μύθους, με θρύλους, με παραδώσεις, με αναφορές σε ονόματα θεών, βασιλέων, ηρώων και σε μύριες όσες τοπωνυμίες για χώρες και τόπους που συνεχώς αλλάζουν και εξελίσσονται μέσα στο διάβα του χρόνου…
ΣΥΝΕΠΩΣ, αν δεν τα γνωρίζεις όλα αυτά και το τι αντιπροσώπευαν οι λέξεις τότε που επινοήθηκαν –δηλαδή στις αρχέγονες εκείνες εποχές– για να τα περιγράψουν, δεν μπορείς να τα καταλάβεις τι γράφει ο Καλυμνιός και δικαιολογημένα αναρωτιέσαι «τι θέλει να πει ο ποιητής» και τι εννοούσε ο Βρασίδας Καραλής…
Η ποίηση ήταν και παραμένει η κορυφαία καλλιτεχνική έκφραση, γιατί ένας καλός ποιητής μπορεί να πει με δέκα λέξεις τα ίδια πράγματα, για τα οποία ένας πεζογράφος ενδεχομένως χρειαστεί 1000 λέξεις…
ΑΣΕ που η ποίηση δίνει τη δυνατότητα σε κάθε ψαγμένο αναγνώστη, να πλάσει διαβάζοντας με τη φαντασία του τις δικές του ιδέες, τα δικά του συναισθήματα και τον δικό του κόσμο, που ενδεχομένως να είναι διαφορετικός (και ενίοτε καλύτερος) από αυτόν που φαντάζονταν ο ποιητής όταν έγραφε…
ΔΕΝ είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ορισμένοι σκηνοθέτες του κινηματογράφου έχουν βασίσει αξιόλογες ταινίες σε ιδέες που εμπνεύστηκαν διαβάζοντας ένα ποίημα…
ΑΥΤΑ για σήμερα πριν σας μπερδέψω περισσότερο…
