ΔΕΝ ξέρω πώς ήταν η μέρα σας χθες, η δική μου, όμως, δεν ήταν μόνο κακή, ήταν και αντιπαραγωγική.
ΚΑΙ αυτό το σημειώνω, γιατί πού και πού, ακόμα και στις κακές μου μέρες, όλο και κάτι βρίσκω (ή επινοώ…) να γράψω.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ φορές, μάλιστα, επειδή πάσχω και από μια υποβόσκουσα μορφή ναρκισσισμού, μου αρέσουν αυτά που γράφω και σιγά-σιγά μου φτιάχνουν και τη διάθεση.
ΜΕΓΑΛΟ γιατρικό, σας λέω, ο αυτοθαυμασμός, γιατί όχι μόνο βελτιώνει τη διάθεσή σου, αλλά και γιατί σε κάνει να μην αισθάνεσαι την ανάγκη κανενός. Self confidence αποκαλούν οι ψυχίατροι το φάρμακο αυτό.
ΤΟΝ πίο πάνω πρόλογο τον έκανα, όχι γιατί δεν είχα τίποτα να γράψω, αλλά για να σας αποκαλύψω, ότι τις καλύτερες στήλες τις έχω γράψει τις «κακές» μου μέρες. Τις μέρες, δηλαδή, της πνευματικής μου ανυδρίας…
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: αυτό -απ’ ό,τι έχω ψυχανεμιστεί-, το έχει καταλάβει ο αρχισυντάκτης μας και φροντίζει σε μόνιμη βάση να μου χαλάει τη διάθεση, για να βελτιώνεται η απόδοσή μου. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο (μη) θέμα.
ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, αντί της κακής δημιουργικής μου διάθεσης -και παρά τη βοήθεια του Σωτήρη Χατζημανώλη- υπερίσχυσε ο αναθεματισμένος νόμος του Murphy, που λέει όταν είναι να πάει κάτι στραβά ό,τι και να κάνεις, δεν έρχεται στα ίσα του. Στραβά θα πάει τελικά.
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι απέτυχαν οι δυο-τρεις προσπάθειες που έκανα να ξεπεράσω τον περιβόητο αυτό νόμο, οπότε και αποφάσισα να γράψω ό,τι μου κατέβει και «ας πάει και το παλιάμπελο».
ΕΛΑ, όμως, που δεν μου κατέβαινε τίποτα. Έτσι, έθεσα σε εφαρμογή το σχέδιο «έκτακτων αναγκών»: που συνοψίζεται ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, εγκαταλείπω το γραφείο και κατεβαίνω για τσιγάρο.
Η αναγκαστική, αλλά και δημιουργική μοναξιά που μου προσφέρουν εδώ και μια εικοσαετία οι αντικαπνιστικές απαγορεύσεις, με βοηθά να ανακαλέσω από το προσωπικό αρχείο της εναπομένουσας μνήμης μου, ορισμένες ιδέες, θεματάκια ή ερεθίσματα για βαθύτερη επεξεργασία.
ΑΠΟ τη στιγμή, όμως, που επέτυχαν και οι τρεις τσιγαροπροσπάθειες, αποφάσισα να μη γράψω τη στήλη.
ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ στο γραφείο μετά το τρίτο τσιγάρο και επειδή δεν είχα τίποτα να κάνω, ξαναμπήκα στο internet να σερφάρω για να μου περάσει η ώρα.
ΧΑΖΕΥΟΝΤΑΣ διάφορα φωτογραφικά άλμπουμ, έπεσα πάνω στις φωτογραφίες ενός Αμερικανού φωτογράφου, που έχει ειδικευτεί και κάνει μεγάλο όνομα στα πορτραίτα.
ΤΑ πορτραίτα, είναι μια από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές φωτογραφίσεις, γιατί, όπως είπε ο καλλιτέχνης, για να πετύχουν οι φωτογραφίες θα πρέπει να συνεργαστείς με το μοντέλο σου. Και στην προκειμένη περίπτωση τα μοντέλα ήταν γίδες…
ΜΕ δύο λόγια: ο Ben, η Bella, ο Sherlock και η Sydney είναι μερικές από τις κομψότατες γίδες τα πορτρέτα των οποίων δημιούργησε ο Αμερικανός φωτογράφος Kevin Horan.
ΟΠΩΣ εξηγεί και ο ίδιος τις περιποιήθηκε όπως ακριβώς κάνει με κάθε πελάτη του στο μικρό στούντιο που διατηρεί στο Langley της Ουάσινγκτον.
«ΕΙΝΑΙ μια φωτογραφική δουλειά που σχετίζεται καθαρά και μόνο με το πορτρέτο. Τον τρόπο που λειτουργεί και τις δυνατότητές του. Φωτογραφίζω ανθρώπους για πολλά χρόνια και η χημεία είναι ακόμα και σήμερα για μένα ένα μυστήριο.
ΤΟΥΣ εξηγώ ότι ένα καλό πορτρέτο είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ του φωτογράφου και των ίδιων. Αλλά πώς αυτό εφαρμόζεται όταν φωτογραφίζεις μία κατσίκα; Μια κατσίκα που μόλις γνώρισες;»
ΜΕ το που είδα, που λέτε, τις φωτογραφίες των γιδομοντέλων, σκέφτηκα, ότι εδώ έκανε όνομα σε ολόκληρο τον κόσμο ο Kevin, που δεν είχε δει ζωντανή γίδα πριν τη φωτογράφιση, δεν θα εντυπωσιάσω εγώ τους αναγνώστες μου με τις φωτογραφίες τους…
ΑΣΕ που μου είναι γνωστά και τα… μοντέλα, μιας και έχω κάνει ένα φεγγάρι γιδοβοσκός…
ΔΕΝ ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά για μένα οι γίδες των φωτογραφιών είναι… άπαιχτες. Είναι καλοζωισμένες, καλοχτενισμένες και ξέρουν να ποζάρουν…
ΚΑΙ μιας και βρέθηκα στην Ουάσιγκτον -δίπλα στον Λευκό Οίκο- είπα να γράψω δυο κουβέντες και για την Μελάνια…
ΣΤΗ θλιμμένη πρώτη κυρία των ΗΠΑ αναφέρομαι, που έχει μαραζώσει δίπλα σε αυτό το κεσέμι, που το παίζει πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη.
ΠΟΥ και πού θυμίζει την, επίσης θλιμμένη, πριγκίπισσα Σοράγια, που είχε βαλαντώσει δίπλα στον Σάχη, μέχρι να πάρει την απόφαση να τον χωρίσει και να λυτρωθεί.
Η μόνη προς το παρόν διαφορά μεταξύ της Σοράγιας και της Μελάνια, είναι ότι η πρώτη άντεξε το γάμο με τον Σάχη μόνο 7 χρόνια, ενώ η Μελάνια έχει αντέξει δίπλα στον Τραμπ σχεδόν 18 χρόνια. Τέρας υπομονής, σας λέω, η Μελάνια.
ΑΝ μου λέει κάτι «η γλώσσα του σώματός της» είναι ότι, οι μήνες δίπλα σε αυτόν τον άξεστο δισεκατομμυριούχο και πρόεδρο των ΗΠΑ είναι μετρημένοι.
ΠΟΣΟ ακόμα να τον αντέξει το κορίτσι τον άνθρωπο αυτό, που το περπάτημα και το ύφος του, από μόνα τους, προσβάλουν και την αισθητική των ελεφάντων…
ΠΑΡΑΤΗΡΩ ότι μετά την ορκωμοσία του, τον περασμένο Ιανουάριο, άρχισε να περπατά από πίσω του μόνη της και κάνει ό,τι μπορεί να τον αποφύγει και να μη βλέπει το πρόσωπό του. Δεν βλέπεται ο τύπος, ρε παιδί μου…
ΕΙΜΑΙ σχεδόν βέβαιος, ότι αν θυμούνται στο μέλλον κάτι οι Αμερικανοί από τον Τραμπ, θα είναι ότι κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, πέρασε από τον Λευκό Οίκο, ενδεχομένως η ωραιότερη πρώτη κυρία. Από την Τζάκι, πάντως, πιο ωραία είναι…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι η Μελάνια θα πρέπει να έχει καταλάβει ότι είναι βαρύ το τίμημα να το παίζει «γλάστρα» ενός τέτοιου ανθρώπου, όσους τίτλους και δισεκατομμύρια και αν έχει.
