H ΠΕΡΙΟΔΟΣ που διανύουμε είναι ιδιαίτερα δύσκολη για την Καθολική Εκκλησία της Αυστραλίας. Αφενός μεν, ο πρώην προκαθήμενός της (και νυν Υπουργός Οικονομικών του Βατικανού), ο Καρδινάλιος George Pell, βρέθηκε κατηγορούμενος για παιδεραστία, εμπλεκόμενος στο ιδιαίτερα σκοτεινό σκάνδαλο που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες την Καθολική Εκκλησία διεθνώς, διασύροντας την εικόνα της. Αφετέρου, η δημοσιοποίηση των στοιχείων της απογραφής του 2016 αποκάλυψε ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία της Αυστραλίας, ο καθολικισμός δεν είναι το θρήσκευμα με τους περισσότερους πιστούς στην χώρα. Αυτή η διαπίστωση αποτελεί ένα σοβαρό πλήγμα στην αντίληψη που έχει το έθνος για τον εαυτό του. Ακόμη μεγαλύτερης σημασίας γι ‘αυτήν την αντίληψη έχει «η θρησκεία» που αντικατέστησε την καθολική ως πρώτη: το 30% των Αυστραλών απάντησε πως δεν έχει κανένα θρήσκευμα.

Σύμφωνοι, το ‘άθρησκος’ δεν είναι θρήσκευμα και σύμφωνοι, η μεγαλύτερη θρησκεία παραμένει ο καθολικισμός, έστω και αν αφορά πλέον το 22,6% των Αυστραλών και σύμφωνοι, αν αθροιστούν όλα τα χριστιανικά δόγματα σχηματίζουν ένα χριστιανικό μπλοκ της τάξης του 52%, ικανό να κερδίσει τους άθρησκους, αν φυσικά καταφέρει να παραβλέψει τις δογματικές διαφορές πάνω στις οποίες έχουν χτιστεί καριέρες ιεραρχών και πολιτικών και έχει χυθεί πολύ αίμα και σπαταληθεί πολλή φαιά ουσία. Επίσης, οι χριστιανοί θα έπρεπε να νιώθουν ιδιαίτερα ασφαλείς απέναντι στους μουσουλμάνους, οι οποίοι αποτελούν μόλις το 2,5% του πληθυσμού, ποσότητα σχεδόν αμελητέα που θα έπρεπε να βουλώσει το στόμα όσων φοβούνται για ‘εξισλαμισμό’ της Αυστραλίας και πολύ περισσότερο όσους θεωρούν συλλήβδην τους μουσουλμάνους ως τζιχαντιστές (αν και αυτοί δεν καταλαβαίνουν από αριθμούς και κοινή λογική).

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ

Όχι, λοιπόν, η Αυστραλία δεν έχει κατακλυστεί από μουσουλμάνους και οι δυτικές αξίες της δεν απειλούνται από το Ισλάμ. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει καλύτερη υπεράσπιση των ‘δυτικών αξιών’ από από αυτήν την αύξηση του αριθμού των άθρησκων, δεδομένου ότι αυτά που θεωρούμε ως θεμελιώδεις δυτικές αξίες – την ελευθερία, την δημοκρατία, την ιδιοκτησία, τον αυτοπροσδιορισμό – πηγάζουν από το κίνημα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, που αμφισβήτησε την πνευματική πρωτοκαθεδρία της εκκλησίας και την θρησκευτική ανάγνωση του κόσμου. Αυτό ίσως εννοούν όσοι λένε ότι η Ελλάδα δεν έχει περάσει Διαφωτισμό. Γιατί, αν συγκριθεί με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, η Ελλάδα δεν απέχει και πολύ από τα θεοκρατικά ταλιμπανικά καθεστώτα, με την Εκκλησία να έχει έντονη παρουσία σε όλα τα δημόσια πράγματα, από την δικαιοσύνη και την εκπαίδευση μέχρι την ορκωμοσία κυβερνήσεων, απολαμβάνοντας ειδικών οικονομικών προνομίων.

Ένα αφορολόγητο μεσαιωνικό κράτος εν κράτει που κανείς δεν τολμά να αγγίξει. Αυτό το κατάλαβε καλά ο Νίκος Φίλης, ο οποίος εκθρονίστηκε από την καρέκλα του Υπουργού Παιδείας, όταν τόλμησε να παρουσιάσει μία πρόταση εκσυγχρονισμού του μαθήματος των θρησκευτικών. Ο άθεος κατά τ’ άλλα, πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, δεν δίστασε να θυσιάσει τον υπουργό του για να κατευνάσει το ιερατείο, εκχωρώντας στην Εκκλησία το δικαίωμα να συναποφασίζει στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των θρησκευτικών. Ο μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης, κ. Εφραίμ, ο οποίος ανέλαβε να κάνει τις σχετικές εισηγήσεις δεν έκρυβε την ικανοποίησή του: «Πρέπει ἐδῶ ἐξ ἀρχῆς νά δεχθοῦμε ὅτι διάλογος, μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας γιά τήν διδακτέα ὕλη τῶν θρησκευτικῶν στήν ἐκπαίδευση ἔγινε γιά πρώτη φορά. Καί μάλιστα ἐτονίσθη ὅτι ἡ Ἐκκλησία συναποφασίζει μέ τήν Πολιτεία διά θέματα ἀφορῶντα εἰς αὐτήν, ὡς τοῦτο ἀπορρέει ἐκ τοῦ Συντάγματος καί τοῦ Καταστατικοῦ αὐτῆς Χάρτου (Ν. 590/1977). Τοῦτο πλέον ἀποτελεῖ ἕνα κεκτημένο γιά τήν Ἐκκλησία μας». Κεκτημένο για την Εκκλησία, απώλεια για τους προοδευτικούς πολίτες που είδαν τις όποιες ελπίδες τους για διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας να εξανεμίζονται διά παντός, μέσα στην θύελλα σχολίων που ακολούθησε όταν έγιναν γνωστές οι εισηγήσεις του Αγίου Ύδρας, ως προς τα ποια τραγούδια επιτρέπεται να είναι μέρος του παράλληλου οπτικοακουστικού υλικού του μαθήματος και ποια όχι.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ‘ΑΓΙΑ’ ΚΑΣΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ;

Προτού προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της εισήγησης του Αγίου, ήρθε ένας άλλος Άγιος να κάνει αισθητή την παρουσία του στην δημόσια σφαίρα, όχι ζων αυτός, αλλά εκδημήσας εις Κύριον από το 1994. Το ετήσιο μνημόσυνο του Αγίου Παϊσίου αποτέλεσε αφορμή για να εκδηλωθεί μία από τις πιο σουρεαλιστικές παραστάσεις που έχουν λάβει ποτέ χώρα στην Ελλάδα: η αγρυπνία στην μνήμη του Αγίου, όπου οι πιστοί έκαναν ουρές για να προσκυνήσουν ένα κάστανο! Σύμφωνα με την Ι.Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας, τον Οκτώβριο του 1990, «ο Γέροντας Παΐσιος είχε δώσει ως ευλογία βρασμένα κάστανα σε μια ομάδα φοιτητών που τον είχε επισκεφθεί. Ένας εκ των φοιτητών, τυγχάνει να είναι και ο ένας εκ των δύο ιερέων που τέλεσαν την Αγρυπνία». Οι προσκηνυτές ορκίζονται ότι το κάστανο παραμένει αναλλοίωτο επί 27 έτη, κάτι που αποτελεί απόδειξη θείας χάριτος, αλλά οι υπόλοιποι απλώς δεν έχουμε λόγια για να εκφράσουμε την έκπληξή μας για το μέγεθος της δεισιδαιμονίας που θα άγγιζε τα όρια της ειδωλολατρίας, αν δεν ήταν απλώς βλακώδης. Στο σημείο αυτό, όποιοι προοδευτικοί πολίτες ελπίζουν ακόμα σε διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους απλώς εθελοτυφλούν. Μπορεί ο αποκαθηλωμένος Υπουργός Νίκος Φίλης να επιμένει ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει, αλλά κανείς πια δεν πιστεύει ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» είναι αυτή που θα προχωρήσει. Και κανείς φυσικά, δεν πιστεύει ότι θα το κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πίσω από τον οποίο συρρέουν πλέον ακόμη και οι προδομένοι ανέστιοι Έλληνες κεντροαριστεροί. Μπορεί να πλασάρεται ως φιλελεύθερος, μοντέρνος, προοδευτικός πολιτικός, αλλά ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει να διαχειριστεί την παράδοση της θρησκόληπτης λαϊκής δεξιάς των εθνικοφρόνων. Και μπορεί η υπουργική του θητεία να τον έχει καταστήσει ως υπ’αριθμόν ένα διώκτη των δημοσίων υπαλλήλων, όμως δεν προβλέπεται να αγγίξει την πιο πολυάριθμη και λιγότερο παραγωγική ομάδα δημοσίων υπαλλήλων που τρέφεται από τους φόρους των πολιτών – με μπόνους τις δωρεές, τους εράνους και τα κληροδοτήματα των πιστών. Αυτή παραμένει ασφαλής και στο απυρόβλητο, Πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.