ΤΗΝ παρτίδα με τη ζωή κανείς δεν την κερδίζει…

ΩΣ εκ τούτου, από τον απαραβίαστο αυτόν κανόνα, δεν μπορούσε να εξαιρεθεί ούτε ο Les Murray.

Ο άνθρωπος που μαζί παρακολουθήσαμε πολλά παιχνίδια και ζήσαμε χαρές και ήττες στα κατάμεστα γήπεδα του κόσμου, «έφυγε» την περασμένη Δευτέρα.

ΤΙ σημαίνει, όμως, «έφυγε», για όλους εμάς που μείναμε πίσω, προκειμένου να «αναχωρήσουμε» λίγο αργότερα…

ΠΩΣ, δηλαδή, όλοι εμείς οι μελλοντικοί «αναχωρητές», κατανοούμε τη «φυγή» των διπλανών μας, μιας και φυγή χωρίς επιστροφή δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτή.

ΚΑΙ το ερώτημα πού πάνε όλοι αυτοί οι «φυγάδες», παραμένει αναπάντητο, μιας και υπάρχουν μύριες όσες ερμηνείες και ο καθένας μπορεί να επικαλεσθεί όποια θέλει.

ΓΙΑ άλλους, πάνε στον απροσδιόριστο και χωρίς σύνορα «άλλο κόσμο» και για άλλους, εκεί που πάει η κάθε μας αναπνοή και η δύναμη της παλάμης μας όταν ανοίγει…

«ΤΡΕΧΑ γύρευε», δηλαδή, «ψύλλους στ’ άχυρα» και βαρκούλα που αρμενίζει μόνη στου κόσμου τους Ωκεανούς.

ΤΟ σίγουρο είναι, ότι για το… τελευταίο ταξίδι, δεν έχει βρεθεί ακόμα «πράκτορας» που να εκδίδει εισιτήριο μετ’ επιστροφής.

ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, δεν χρειάζεται κιόλας, μιας και ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πότε θα «φύγουμε» και που θα πάμε…

Η είδηση του θανάτου του Λες Μάρεϊ, με βρήκε να πίνω τον καφέ μου καθισμένο πίσω από το «ιστορικό» τραπεζάκι του σαλονιού μου.

ΤΟ ίδιο τραπεζάκι, δηλαδή, που ακουμπούσα πάντα το φλιτζάνι με τον καφέ τις νύχτες που αγρυπνούσα να δω κάποιο μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα «παρέα» με τον Λες…

(ΤΟ τραπεζάκι αυτό είναι «φορέας» πολλών αναμνήσεων μιας και με… ακολουθούσε σε όλα τα σπίτια που άλλαξα και μετά 46 χρόνια στην Αυστραλία, είναι το μόνο έπιπλο που παράμενε στη θέση του μπρος στην τηλεόραση).

ΜΙΑ από τις βραδιές αυτές του 1980, περιμένοντας να δω ένα παιχνίδι, γνώρισα και εγώ τον Λες, όπως και πάρα πολλοί από εσάς υποθέτω, που στηνόσαστε μπρος στη τηλεόραση για τον ίδιο λόγο.

ΤΗΝ εποχή εκείνη, στη γενέτειρα του φούτι, το ποδόσφαιρο ήταν άγνωστη λέξη για τους… γνήσιους Αυστραλούς και τα Μέσα Ενημέρωσης, και μόνο τα «γουόγκς» γνώριζαν ότι υπάρχει και στρογγυλή μπάλα…

ΜΕ δύο λόγια, για όλους εμάς, τους ποδοσφαιρικά στερημένους μετανάστες, που είχαμε μεγαλώσει κλωτσώντας μόνο στρογγυλή μπάλα, ένας μεγάλος διεθνής αγώνας ήταν ό,τι ήταν και για τα πεινασμένα πλήθη του Ισραήλ, που ακολουθούσαν τον Μωυσή στην έρημο του Σινά, το μάνα εξ ουρανού.

ΣΕ μια παρόμοια ψυχολογική κατάσταση βρισκόμαστε, μέχρι να ανακαλύψει η Αυστραλία και επίσημα τους μετανάστες και τον πολυπολιτισμό και να αρχίσει να λειτουργεί το 1979 η τηλεόραση της SBS.

ΛΙΓΟΥΣ μήνες αργότερα, στο κανάλι της SBS εμφανίστηκε και ο Λες Μάρεϊ και σιγά σιγά μαζί με αυτόν αρχίσαμε να βλέπουμε στην τηλεόραση –εκτός από τον τελικό για το κύπελλο της Αγγλίας– και άλλα μεγάλα διεθνή παιχνίδια τα οποία προλόγιζε ο Λες.

ΗΤΑΝ μεγάλη δουλειά τότε να ξενυχτάς να δεις ένα παιχνίδι και, μάλιστα, μαζί με έναν επίσης «αρρωστημένο» φίλαθλο, όπως ήταν ο Λες.

ΚΑΙ τον αθλητικό χαβαλέ των προγνωστικών τον απολάμβανες, άσχετα με το αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες με αυτά που έλεγε, παρουσιάζοντας τις αντίπαλες ομάδες.

ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, παιχνίδι ήταν, που ο καθένας διατηρεί μέχρι και το τελευταίο λεπτό του αγώνα την άποψή του, άσχετα αν έχασε ή κέρδισε η ομάδα της αρεσκείας του.

Ο Λες, έκανε ό,τι μπορούσε να είναι «αντικειμενικός» και να κρατά ίσες αποστάσεις απέναντι στις ομάδες που επρόκειτο να αγωνιστούν και, συνήθως, ταυτιζόμουν με τις ανάλυσής του και τις απόψεις του.

ΜΕ τη δημοσιογραφία ασχολείτο σχεδόν 20 χρόνια πριν πάει στην SBS και ήταν ο άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα να επικεντρωθεί το κανάλι στο ποδόσφαιρο και να αρχίσει να παρουσιάζει ως πρώτη αθλητική είδηση αγώνες από το αυστραλιανό πρωτάθλημα.

ΜΕΧΡΙ τότε τα ντόπια Μέσα Ενημέρωσης –ραδιόφωνο, τηλεόραση και εφημερίδες- είτε δεν αναφέρονταν καθόλου στο ποδόσφαιρο είτε «περνούσαν» ακόμα και τις ενδιαφέρουσες ειδήσεις στα «πολύ ψιλά».

ΣΙΓΑ τώρα μην ένοιαζε τις Herald Sun, το The Age και τα κανάλια της τηλεόρασης, ποιοι έπαιζαν και τι αποτέλεσμα έφεραν οι παρακατιανές μεταναστευτικές ποδοσφαιρικές ομάδες.

Ο Λες, ήταν από τότε μεταξύ των λίγων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα, που έβλεπαν μακριά και γνώριζαν τι συμβαίνει και τι ενδιαφέρει και τον υπόλοιπο φίλαθλο κόσμο πέρα από την Αυστραλία.

ΓΝΩΡΙΖΕ, από τότε, την παγκόσμια απήχηση του ποδοσφαίρου και κατάλαβε, ότι αν είναι ένα άθλημα που θα μπορούσε να καθιερώσει διεθνώς την Αυστραλία, αυτό δεν ήταν ούτε το φούτι ούτε το ράγκμπι ούτε το κρίκετ ούτε το χόκεϊ και η κολύμβηση, αλλά μόνο το ποδόσφαιρο: ο «βασιλιάς» όλων των σπορ.

ΑΠΟ τότε που άρχισε η SBS, με την παρότρυνση του Λες Μάρεϊ, να δείχνει το Τσάμπιον Λιγκ, το Παγκόσμιο Κύπελλο και άλλα μεγάλα διεθνή παιχνίδια, άρχισαν να «κυλούν» τα πράγματα.

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ, βέβαια, καμιά 25αριά χρόνια για να το καταλάβουν όλοι, αλλά τελικά το κατάλαβαν και το τελευταίο διήμερο μετά το θάνατό του, όλα τα Μέσα Ενημέρωσης της χώρας, που πριν τρεις δεκαετίες δεν ανέφεραν λέξη στο ποδόσφαιρο, αναγνώρισαν την προσφορά του, όχι μόνο στο ντόπιο ποδόσφαιρο αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα.

ΚΑΙ του αξίζει, γιατί σήμερα τα παιχνίδια της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας της Αυστραλίας –της… ανύπαρκτης όταν άρχισε την καριέρα του στην SBS- καθώς και τα παιχνίδια εδώ των ξένων μεγάλων ομάδων, τα παρακολουθούν περισσότεροι φίλαθλοι από οπουδήποτε άλλο παιχνίδι.

ΜΕΤΑΞΥ αυτών που μίλησαν για τη ζωή και το έργο του Λες ήταν και ο πρώην συνεργάτης του –που συνεχίζει να εργάζεται στην SBS και να παρουσιάζει τα μεγάλα παιχνίδια– Graig Foster, όταν ρωτήθηκε (μιας και τον γνώριζε πολύ καλά) γιατί θα ήθελε ο ίδιος ο Λες να τον θυμούνται είπε, ότι «ο ίδιος θα ήθελε να τον θυμούνται ως πρόσφυγα».

Η πιο πάνω δήλωση του Foster, μου θύμισε ένα μίνι ντοκιμαντέρ από τη επίσκεψη του Λες Μάρεϊ στην πατρίδα του την Ουγγαρία, απ’ όπου και διέφυγε με την οικογένεια του, λίγους μήνες μετά την εξέγερση των Ούγγρων κατά του σοσιαλιστικού… παραδείσου το 1956.

ΤΟΤΕ ήταν που είχαν μπει μέσα τα τανκς της Σοβιετικής Ένωσης και αιματοκύλησαν τη Βουδαπέστη, όπως μπήκαν και στην Πράγα 12 χρόνια αργότερα μετά την εξέγερση των Τσέχων.

ΑΥΤΟ ήταν το πρώτο ταξίδι του Λες, μετά από 55 χρόνια, στην χώρα που γεννήθηκε και έζησε τα 12 πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκεί που πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο και γνώρισε τον κόσμο.

ΚΑΙ ο λόγος που πήγε, όπως είπε ο ίδιος, στο μικρό ντοκιμαντέρ του 2011, δεν ήταν τόσο για να δει την πατρίδα του, όσο για να συναντήσει και να ευχαριστήσει εκ μέρους του και εκ μέρους της οικογενείας του, τον… «smuggler» που τους έσωσε.

ΤΕΛΙΚΑ, μετά από πολλές προσπάθειες τον βρήκε και αφού τον αγκάλιασε, τον φίλησε και τον ευχαρίστησε, του είπε μεταξύ των άλλων, ότι αν δεν υπήρχαν διακινητές προσφύγων, δεν θα άλλαζε προς το καλύτερο η ζωή τους.

«ΣΕ εσένα και σε ανθρώπους σαν εσένα, χρωστάμε όλοι εμείς ό,τι γίναμε και ό,τι αποκτήσαμε στη χώρα που μας δέχθηκε ως πρόσφυγες το μακρινό εκείνο 1957» είπε εν ολίγοις ο Λες στον… λαθρέμπορο προσφύγων.

ΑΣ σημειωθεί, ότι ο διακινητής, όπως είπε ο Λες, είχε διακινδυνεύσει τη ζωή του για να τους οδηγήσει μέχρι τα σύνορα και να τους περάσει απέναντι στην Αυστρία.

ΣΤΟ ίδιο ντοκιμαντέρ (αν θυμάμαι καλά) είπε ότι η Αυστραλία έχει κακώς δαιμονοποιήσει τον ρόλο των ανθρώπων που διακινούν πρόσφυγες, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την τύχη των προσφύγων και των οικογενειών τους, αν δεν υπήρχαν διακινητές.

ΤΟ πρώτο, λοιπόν, πράγμα που θυμήθηκα, όταν άκουσα ότι πέθανε ο Λες Μάρεϊ, ήταν το όσα είπε κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον… «smuggler» της οικογενείας του.

ΚΑΛΟ ταξίδι Λες, όπου και αν πας…