Η ήττα της Ελλάδας από το Βέλγιο, την έφερε αρκετά πιο μακριά από την, έστω και μετ´ εμποδίων, πρόκριση, στην τελική φάση του Μουντιάλ της Ρωσίας, αλλά το “γαμώτο” είναι ότι και στα δύο παιχνίδια με τους σούπερ Βέλγους, η Ελλάδα έπρεπε να έχει αποκομίσει ΕΞΙ βαθμούς!
Βολεύτηκε, όμως, μόνο με έναν, για να αποδειχτεί για μια ακόμη φορά ότι η μπάλα είναι πέρα από…στρογγυλή και πάει όπου θέλει, και μεγάλη “πόρνη”!
ΚΑΙ στο 1-1 του Βελγίου, αλλά και στην ήττα του 1-2 στον Πειραιά, η επίσημη αγαπημένη ήταν καλύτερη, έπαιξε σπουδαία μπάλα, αλλά τελικά “υπέκυψε” σε μια αντίπαλο που αυτή τη στιγμή συγκαταλέγεται στις 10 κορυφαίες ομάδες του κόσμου (κάποιοι την θεωρούν Νο1), με παικταράδες παγκόσμιας ακτινοβολίας.
ΑΥΤΟ που μείνει τώρα είναι να αποδειχτεί… κ@@@φαρδο και στο εκτός έδρας παιχνίδι του με την Βοσνία το Βέλγιο, να μην χάσει δηλαδή, με την εθνική μας να επιστρέφει με τους τρεις βαθμούς από την εκτός έδρας αναμέτρηση με την “αδελφή” Κύπρο και να στήσει γλέντι πρόκρισης στο φινάλε με το Γιβραλτάρ!
Από καρδιάς το ευχόμαστε…
ΠΑΜΕ και στην έτερη εθνική μας.
Τους Σοκκερούς…
Πάνε-δεν πάνε, Μουντιάλ, θα πρέπει να παραδεχθούμε κάτι που θα βοηθήσει στη συνέχεια.
Να παραδεχτούμε, δηλαδή, ότι “δεν έχουμε καλή ομάδα”.
Ότι η εθνική ομάδα του σήμερα είναι η μετριότερη (έχω γράψει παλιότερα και η… χειρότερη) των τελευταίων Μουντιαλικών περιόδων…
ΧΩΡΙΣ ψευδαισθήσεις και “υπερτιμήσεις”, να παραδεχτούμε ότι η φουρνιά διεθνών των τελευταίων ετών, δεν παρήγαγε παίκτες ικανούς για μεγάλα πράγματα.
ΘΑ μου πείτε ότι καθημερινά διαβάζουμε στα αγγλόφωνα ΜΜΕ για παικταράδες (!!) μας που βρίσκονται στο ραντάρ μεγάλων ομάδων της Ευρώπης, για να καταλήξουν στο τέλος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε ομαδούλες της Αγγλίας, Β´ Εθνικής Κατηγορίες της Γερμανίας ή άλλων ευρωπαϊκών χωρών…
ΤΟ έχω ξαναγράψει, αλλά θα το επαναλάβω…
Ο Άαρον Μόι είναι πολύ καλός παίκτης.
Παικταράς, όμως, υψηλών προδιαγραφών, δεν είναι.
Παικταράς για τον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο…
Γιατί αν ήταν, θα τον κρατούσε στην Μάντσεστερ Σίτι ο Πεπ Γκουαρδιόλα και δεν θα τον άφησε να φύγει!
Τόσο απλό…
ΑΣ προσγειωθούμε, λοιπόν, ας μετρήσουμε σωστά τα μεγέθη μας και με γνώμονα μια ρεαλιστική εκτίμηση των δυνατοτήτων μας, να συνεχίσουμε…
Να συνεχίσουμε, κλείνοντας μάτια και αυτιά στις “σειρήνες” των αγγλόφωνων ΜΜΕ, που κάνουν το “τόσο δα”.
Τόοοοοσο, παρασύροντας και τους “περί την εθνική”, σε λανθασμένες επιλογές…
ΑΜΕΤΟΧΟΣ σε όλα αυτά δεν είναι σίγουρα ο τεχνικός των Σοκκερούς και οι στενοί του συνεργάτες.
Έτσι, μετά την ήττα από την Ιαπωνία, ο Άγγελος έγινε εύκολος στόχος από τους “τεχνικούς” της κερκίδας, και αρκετούς ρεπόρτερ αγγλόφωνων ΜΜΕ.
Στόχος για το “επικίνδυνο” σύστημα 3-4-3, για την επιμονή στον Σμιθ, για την απουσία Σέντερ φορ στο 2-0 της Ιαπωνίας, για τον Κρουζ που αγωνίζεται “βρέξει, χιονίσει”…
Αυτά!
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, μετά από όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι (εδώ στην Αυστραλία) που βλέπουν υποτιμητικά την Ελλάδα και τρελαίνονται με τους Σοκκερούς, να ξεκαθαρίσω ότι μόνον ένας άσχετος με το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να κάνει συγκρίσεις ανάμεσα τις δύο εθνικές μας.
Απλώς θα θυμίσω ότι ένας 19χρονος αμυντικός μας (Ρέντσος) μεταγράφηκε την περασμένη εβδομάδα στην γερμανική Λεβερκουζεν, έναντι 22 εκατομμυριων ευρώ…
Οι Μανωλάς και Παπασταθόπουλος αγωνίζονται σε δύο κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης (Ρόμα και Ντόρτμουντ), ο Μήτρογλου -από τους κορυφαίους επιθετικούς της Ευρώπης-, ολοκλήρωσε την μετακίνησή του στη γαλλική Μαρσέιγ, από την Μπενφίκα…
Αυτά!
ΘΑ κλείσω τις διεθνείς “αναλύσεις” με μια ακόμη μου στον Τιμ Καχίλ.
Πολύ καλός παίκτης.
Από τους καλύτερους ever της Αυστραλίας.
Κάποιοι, όμως, εντός και εκτός εθνικής, θα πρέπει να καταλάβουν ότι ο “Τίμι” βρίσκεται στη δύση (της διεθνούς τουλάχιστον) καριέρας του.
Γι’ αυτό θεωρώ άκρως υπερβολικό το να εξαρτώνται τα πάντα, από το… κεφάλι του, κάθε φορά που μπαίνει αλλαγή σε αγώνες των Σοκκερούς…
Όλα έχουν ένα τέλος παιδιά. Ο Τιμ είναι 37 ετών και του χρόνου στο Μουντιάλ, θα είναι 38 συν…
Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να τολμήσουμε ανανέωση, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι υπάρχει “υλικό” που περιμένει…
ΝΑ ευθυμήσουμε λίγο;
Μου το διηγήθηκε ο Βεροιώτης προπονητής της Βέροιας και βετεράνος εκατοντάδων αγώνων με την φανέλα της “βασίλισσας του βορρά”, Κώστας Κατσώνης:
Είναι 1970 και ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται στη Βέροια με την ομώνυμη ομάδα για το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής.
Οι γηπεδούχοι έχουν στην ενδεκάδα τους πολλούς παίκτες ποντιακής καταγωγής, οι οποίοι στη διάρκεια του αγώνα μιλούν ποντιακά μεταξύ τους…
Στην ανάπαυλα και στο δρόμο προς τα αποδυτήρια του Δημοτικού Σταδίου της πόλης, ο Μίμης Δομάζος, ακούστηκε να λέει στον Αντωνιάδη:
“Ρε Αντώνη, όλοι οι παίκτες της Βέροιας μιλάνε α γ γ λ ι κ ά μεταξύ τους!…”
ΚΟΡΥΦΑΙΟ…
(Με την ευκαιρία, καλημέρες στους… ε γ γ λ έ ζ ο υ ς φίλους Γιάννη Πιλαλίδη, Παναγιώτη Ιασωνίδη, Παναγιώτη Παναγιωτίδη, Γιάννη και Νίκο Αναστασιάδη και Γρηγόρη Σταμπουλίδη…).
“ΔΕΝ είμαι καθόλου αφοσιωμένος στο τένις. Συνεχίζω να απογοητεύω κόσμο”.
Εξομολόγηση του Ελληνοαυστραλομαλαισιανού τενίστα Νικ Κύργιου, μετά τον αποκλεισμό του στο τουρνουά των ΗΠΑ, αφού στο μεταξύ είχε κάνει κομμάτια την ρακέττα του, σε μια ακόμη νευρική κρίση του…
Μετά και από αυτό το “επεισόδιο” του Νικ, απορώ γιατί όλοι εμείς και, ιδιαίτερα, τα αγγλόφωνα ΜΜΕ, συνεχίζουμε να είμαστε dedicated σ’ αυτόν; Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος;
