Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα τότε ή τώρα. Μιλάω πάλι για την εποχή μου και θυμάμαι τα νιάτα μου και κάνω συγκρίσεις και παραλληλισμούς.
Χαμός γίνεται στις μέρες μας για τους γάμους των ομοφύλων. Πρωθυπουργός, ηγέτες αντιπολίτευσης, βουλευτές, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι αντιδρώντες, ηγέτες Εκκλησιών και θρησκευτικές οργανώσεις, όλοι έχουν την άποψή τους και όλοι πιστεύουν, εύχονται και περιμένουν. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Στην εποχή μου, συνάντησα, θυμάμαι, κάποια κυρία, λίγο μεγαλύτερη από εμένα και μου πρότεινε μια συνεργασία στην έκδοση ενός περιοδικού αστρολογίας. Μου έδωσε ραντεβού στο κέντρο της πόλης, σε κάποιο μικρό καφενείο-μπαρ, στην οδό Σοφοκλέους, για να συζητήσουμε λεπτομέρειες για την εν λόγω έκδοση και να γνωρίσω και τη συνέταιρό της και αρχισυντάκτρια του περιοδικού. Δίνοντάς μου τη διεύθυνση του καφέ-μπαρ, συμπλήρωσε: «Σ’ αυτό το Καφενείο μπαίνουν μόνο γυναίκες, είναι μόνο για γυναίκες. Θα πεις στην κοπέλα που είναι στην πόρτα ότι έχεις ραντεβού με την Μαρία. Θα με φωνάξει και θα πάμε σε μια γωνία να συζητήσουμε και να γνωρίσεις και τη Θεοδώρα…» Ήταν ή πρώτη μου, σοβαρή… επαφή με γυναίκες που τους αρέσουν οι… γυναίκες και μόνο αυτές.
Η συνεργασία μας υπήρξε άψογη και η μόνη μου πίκρα ήταν ότι έβλεπα γυναίκες, από το σινάφι, σαν τα κρύα νερά, κούκλες αληθινές, να μη ρίχνουν μια γλυκιά ματιά, έστω και σκέτη ματιά, σε… ωραίους άνδρες.
Στη γειτονιά μας, παλιά γειτονιά της Αθήνας, άνδρες με τάσεις ομοφυλοφιλικές είχαμε δύο πολιτογραφημένους, ντόπιους, δικούς μας και στις διπλανές γειτονιές τους γνωστούς σε ολόκληρη την Αθήνα, τον Ανδρέα τη «φτερού» που πούλαγε «φτερά και πούπουλα», τον Φινινή που έβρισκε πάντα κάποιον να παίξει «κορώνα–γράμματα» και τη Βασίλω που έκανε, από δουλειά ό,τι μπορείς να φανταστείς. Η Βασίλω έβαζε μπουγάδα, επισκεύαζε σπασμένα τελάρα στη λαχαναγορά, που τότε ήταν δίπλα στο Γκάζι, δούλευε σε οικοδομές και το βράδυ, φρεσκοξυρισμένος και καλοντυμένος, έβγαινε τις… βόλτες του και έπινε… τα ποτήρια του.
Δεν θα ξεχάσω τον Σάκη. Ήταν συμμαθητής μου στο Δημοτικό από την πρώτη τάξη. Έλεγαν ότι είχε γεννηθεί με… γυναικωτά στοιχεία. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η φωνή του, οι κινήσεις του, τα νάζια του ήταν όλα θηλυκού γένους. Κανένας δεν τον πείραζε και όλοι ξέραμε ότι ο Σάκης κατά λάθος γεννήθηκε αγόρι και λάθη γίνονται. Την 25η Μαρτίου, στη μεγάλη σχολική εορτή, είχαμε και θεατρική παράσταση πατριωτικού περιεχομένου. Σύμφωνα με το σενάριο του έργου εγώ ήμουν αγωνιστής του ’21, σκληρός, γενναίος και άγριος και ο Σάκης έπαιζε το ρόλο ενός Αλβανού που έπεσε στα χέρια μου. Τον αποκάλεσα άπιστο προδότη και τον μαχαίρωσα. Τις φωνές και τις στριγκλιές που έβγαλε πεθαίνοντας ούτε η Σαλώμη να ήταν και τα χειροκροτήματα βροχή συνοδευόμενα από το γέλιο της… αρκούδας.
Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα τότε. Ήταν αλλιώτικα, ίσως λίγο πιο ήσυχα, πιο απλά, πιο στρωτά, λιγότερο απαιτητικά. Θυμάμαι τα χρόνια εκείνα είχαμε χωριστεί, νοητά, σε δύο αντιμαχόμενες μερίδες. Σε αυτούς που είχαν αδελφή μία ή και περισσότερες και σε εμάς, τους τυχερότερους, που η φαμίλια μας είχε μόνο αρσενικούς. Οι φίλοι που είχαν αδελφές έπρεπε να φροντίζουν για την προστασία τους, την τιμιότητα και την… αποκατάστασή τους.
Ο Βασίλης ο… φονιάς, ο καλός μας φίλος, ο πλούσιος, είχε τρεις αδελφές. Τον είχαμε βγάλει φονιά μια και συνέχεια μουρμούραγε πως… όποιος πειράξει τις αδελφές του θα τον σκοτώσει. «Καλύτερα να εξομολογηθεί, να κοινωνήσει όποιος πειράξει τις αδελφές μου γιατί δεν θα ζήσει. Θα τον σκοτώσω» έλεγε. Έτσι του βγήκε το παρατσούκλι «ο Βασίλης ο φονιάς» και δεν σκότωσε ποτέ κανέναν μια και οι ίδιες οι αδελφές του τον … προστάτευαν αφού αντί να μπλέξουν με κάποιον και να κινδυνέψει το παλικάρι να τον σκοτώσει ο Βασίλης ο φονιάς, συμβούλευαν τον ενδιαφερόμενο να τις αρραβωνιαστεί. Έτσι η κάθε μια από τις αδελφές του φονιά είχε αρραβωνιαστεί από τρεις φορές και πάνω. Και περιμέναμε τον Βασίλη μετά τον αρραβώνα, να πει το ποίημά του. «Έτσι κάνουν τα παλικάρια. Έτσι κάνουν οι άνδρες από σπίτι. Σου αρέσει κύριε η κοπέλα; Έλα να την ζητήσεις. Τίμια, αντρίκια, παλικαρίσια, πήγαινε στον πατέρα, στο αδελφό της και ζήτησέ την. Μη φέρνεις τον αδελφό ή τον πατέρα σε δύσκολη θέση. Μπορεί κάποιος να είναι αιμοβόρος σαν και μένα και να έχεις άσχημο τέλος. Σου αρέσει η κοπέλα; Ζήτησέ την, αρραβωνιάσου την. Ο αρραβώνας ευλογείται και από την Εκκλησία». Μόλις διαλυόταν κάποιος αρραβώνας, ο Βασίλης, θλιμμένος άρχιζε από απαλό τόνο… «Έτσι είναι. Τι να κάνω; Έρχεται η αδελφή μου και μου λέει κλαίγοντας Βασίλη μου δεν τον θέλω, αδελφέ μου θα τρελαθώ. Άλλος άνθρωπος παρουσιαζόταν και άλλος μας βγήκε. Βασίλη διώξε τον, θ’ αυτοκτονήσω. Τι να κάνω; Ν’ αφήσω την αδελφή μου να υποφέρει; Έπρεπε να τον σκοτώσω πριν….»
Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα τότε…
