OΤΑΝ, πριν από μερικές εβδομάδες, γράφαμε για την σημασία της σωστής διατύπωσης του ερωτήματος στο δελτίο του δημοψηφίσματος – ή της “ταχυδρομικής δημοσκόπησης”, αν προτιμάτε -, δεν είχαμε φανταστεί ότι ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας θα έβγαινε να διαστρεβλώσει το ερώτημα, παρασέρνοντας στην συζήτηση τον νυν πρωθυπουργό, αλλά και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτό έκανε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο John Howard, ο άνθρωπος που επι των ημερών του ορίστηκε ο γάμος αφορά έναν άντρα και μία γυναίκα (κάτι που δεν συνέβαινε πριν το 2004). Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα The Weekend Australian, τοποθετήθηκε αφ’ ενός με το στρατόπεδο του “Όχι”, αλλά κυρίως επανέλαβε τα ίδια επιχειρήματα που παρουσιάζει το “Όχι”, περί προστασίας της ελευθερίας του λόγου, της θρησκευτικής ελευθερίας και των παιδιών που πρέπει να μεγαλώνουν με μία μητέρα και έναν πατέρα, για το καλό τους. Μία εβδομάδα μετά, ο απόηχος της συνέντευξης ορίζει την πολιτική ατζέντα, καθώς τόσο ο νυν πρωθυπουργός, Malcolm Turnbull, όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Bill Shorten, φρόντισαν να διατρανώσουν ότι θα προστατεύσουν την θρησκευτική ελευθερία, καθησυχάζοντας τους πιστούς.
Στο μεσοδιάστημα, άρχισε η αποστολή των φακέλων με τα “ψηφοδέλτια”. Πολλοί τα έλαβαν, κάποιοι φρόντισαν ήδη να ψηφίσουν, οι αναποφάσιστοι τα έχουν κρατήσει στην άκρη μέχρι τις 7 Νοεμβρίου – και όσοι αδιαφορούν, τα πέταξαν στον κάδο ανακύκλωσης. Όποιοι περίμεναν να διαβάσουν στο δελτίο κάτι σχετικό με θρησκεία, ελευθερία λόγου, δικαιώματα παιδιών, ή την φύση της οικογένειας, θα πρέπει να απογοητεύτηκαν. Γιατί το ερώτημα είναι διατυπωμένο με απλότητα και σαφήνεια: “Πρέπει να αλλάξει ο νόμος ώστε να επιτρέπεται να παντρεύονται τα ομόφυλα ζευγάρια;”
Αυτό είναι το ζήτημα. Πολύ απλά, χωρίς περιστροφές. Μια νομική αναγνώριση αυτού που ήδη συμβαίνει γύρω μας: των ομόφυλων ζευγαριών που ζουν, εργάζονται, πληρώνουν φόρους, στήνουν νοικοκυριά και ναι, μεγαλώνουν παιδιά – γιατί αυτό ήδη επιτρέπεται από την νομοθεσία των περισσότερων πολιτειών της χώρας – τα οποία παιδιά, μάλιστα, σύμφωνα με έρευνες, δεν υπολείπονται σε τίποτε και δεν διαφέρουν καθόλου από τα παιδιά που μεγαλώνουν με ετερόφυλους γονείς (ή σε μονογονεϊκές οικογένειες).
Έστω ότι ο συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός – που κόπτεται, κατά τ’ άλλα, για την προστασία και για το καλό των παιδιών – δεν διαβάζει τις επιστημονικές έρευνες που τονίζουν ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν κανονικά, χωρίς ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα. Είναι δυνατόν να μην ξέρει ότι αυτό που φοβάται ότι θα προκύψει με τον γάμο ομοφύλων, συμβαίνει ήδη κανονικά και με τον νόμο; Ότι ήδη τα ομόφυλα ζευγάρια υιοθετούν παιδιά και μεγαλώνουν οικογένειες; Μάλλον όχι. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν πρόκειται περί άγνοιας, αλλά περί ηθελημένης προσπάθειας αντιπερισπασμού, με στόχο να στραφεί η προσοχή από το πραγματικό ερώτημα, σε μία σειρά άλλων, θεωρητικά συναφών, αλλά στην πράξη άσχετων ερωτημάτων με αυτό που καλούνται να ψηφίσουν οι πολίτες, δηλαδή την ισονομία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίος αυτός ο αντιπερισπασμός. Είναι μέρος της στρατηγικής της εκστρατείας του “Όχι”, μιας στρατηγικής που ακολουθούν με συνέπεια όσοι αντιτάσσονται στον γάμο ομοφύλων, προτού καν ανακοινωθεί το συγκεκριμένο επιστολικό “δημοψήφισμα”. Αντί να επιχειρηματολογήσουν επί του συγκεκριμένου ερωτήματος, αλλάζουν το θέμα της συζήτησης. Μιλάνε για την ελευθερία του λόγου που απειλείται υποτίθεται, γιατί όσοι είναι αντίθετοι με τον γάμο ομοφύλων, ή με την ομοφυλοφιλία εν γένει, θα διώκονται αν πουν την γνώμη τους (κάτι που δεν προκύπτει από πουθενά). Μιλάνε για την θρησκευτική ελευθερία που απειλείται υποτίθεται, γιατί οι ιερείς θα καλούνται – άκουσον, άκουσον – να παντρέψουν ομόφυλα ζευγάρια (επίσης δεν προκύπτει από πουθενά οποιαδήποτε ‘υποχρέωση’, η συζήτηση αφορά τον πολιτικό γάμο). Μιλάνε, κυρίως για τα παιδιά και τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τόσο εκείνα που μεγαλώνουν από ομόφυλα ζευγάρια, όσο και εκείνα που θα ‘μολυνθούν’ τα μυαλά τους, ειδικά μέσα από προγράμματα ευαισθητοποίησης όπως το ‘Safe Schools’. Ματαίως διαψεύδει ο ομοσπονδιακός υπουργός παιδείας Simon Birmingham ότι δεν έχει καμία σχέση ο νόμος περί γάμου ομοφύλων με το πρόγραμμα ‘Safe Schools’ (το οποίο, ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση έχει φροντίσει να το αποδυναμώσει, σε αντίθεση με την κυβέρνηση της Βικτώριας που το στηρίζει ολόθερμα). Το στρατόπεδο του “Όχι” επιμένει ότι πίσω από τον νόμο για τον γάμο ομοφύλων, υπάρχει μία ολόκληρη κρυφή ατζέντα που θα ταράξει συθέμελη την κοινωνία, τους θεσμούς, τις αξίες και την ηθική της χώρας.
Απέναντι σε μία τέτοια συντονισμένη, αποπροσανατολιστική και επιθετική τακτική, τι κάνει το στρατόπεδο του “Ναι”; Επιμένει σε καλοσυνάτα, φιλειρηνικά συνθήματα του τύπου “η αγάπη είναι αγάπη”, αντί να περάσει στην αντεπίθεση. Απόδειξη γι’ αυτό και η στάση των πολιτικών αρχηγών που έσπευσαν να καθησυχάσουν τους πιστούς ότι όχι, δεν κινδυνεύουν οι θρησκευτικές ελευθερίες τους. Και κάπως έτσι, το “Ναι” βρέθηκε σε θέση άμυνας. Οι υπέρμαχοι της ισονομίας καλούνται συνεχώς να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Κανονικά, όταν κάποιος απευθύνει μία μομφή εναντίον κάποιου, οφείλει να αποδείξει τα λεγόμενά του, να στοιχειοθετήσει την κατηγορία. Όποιος πιστεύει ότι υπάρχει κρυφή ατζέντα πίσω από την αλλαγή του νόμου, πρέπει να το τεκμηριώσει. Με στοιχεία, όχι με αερολογίες. Το “Όχι”, υποκινούμενο από θρησκευτικές οργανώσεις και με δύο πρώην πρωθυπουργούς στις τάξεις του, δεν το κάνει αυτό. Θολώνει επίτηδες τα νερά, ελπίζοντας να ξυπνήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά των φοβισμένων πολιτών. Υπάρχει μία λέξη γι’ αυτήν την πολιτική τακτική: απατεωνιά.
