ΑΝ ήξερα το τι θα με βρει, θα καθόμουν στ’ αυγά μου…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, οι θνητοί όπως εγώ, δεν έχουν μαντικές ικανότητες, δεν γνώριζα την ψυχολογική κατάσταση του αρχισυντάκτη μας.
ΕΤΣΙ, «μπούκαρα» στο γραφείο του και του έθεσα το κλασικό ερώτημα που με βασανίζει, όπως το προπατορικό αμάρτημα, κάθε Τετάρτη πρωί: «τι γράφουμε πάλι σήμερα;».
ΚΑΙ η απάντηση: «αν σου πω εγώ τι να γράψεις, μπορείς να μου πεις εσύ, πώς θα πληρώσω όλους αυτούς τους λογαριασμούς που έχω λάβει τούτες τις μέρες;».
ΠΡΙΝ προλάβω να πω οτιδήποτε, μου έδειξε τους λογαριασμούς –που υπερέβαιναν τα 1,500 δολάρια- ρωτώντας με, «πώς τα καταφέρνει ο κόσμος και πληρώνει ακόμα τόσο δυσβάστακτους λογαριασμούς;».
ΟΙ λογαριασμοί, που τελειωμό δεν έχουν –και πρέπει, μάλιστα, να πληρώνονται εμπρόθεσμα για να μην «παραφουσκώνουν»–, είναι ένα μεγάλο και άλυτο πλέον κοινωνικό πρόβλημα, που στις μέρες μας απασχολεί όλους και περισσότερους ανθρώπους.
ΜΕ το να λέμε βέβαια, ότι «κάτι» πρέπει να γίνει, είναι σαν να κλωτσάμε το τενεκεδάκι λίγο πιο κάτω, αν δεν προτείνουμε «κάτι» συγκεκριμένο, που θα δώσει λύση στο πρόβλημα και θα φρενάρει τη διόγκωση των λογαριασμών.
ΚΑΙ εδώ είναι που «κολλάει» η όλη ιστορία, μιας και τα παράπονά μας, δεν εισακούονται πια, ούτε από τις κυβερνήσεις ούτε από τις… «αγορές».
ΟΙ πρώτες μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε μόνο «πελάτες» του κόμματός τους και οι δεύτερες σαν καταναλωτές των προϊόντων τους. «Κατανοούν» και δίνουν υποσχέσεις που δεν επαληθεύονται.
ΚΑΙ αυτό το κάνουν, γιατί και οι μεν και οι δε, ξέρουν ότι οι μόνες πραγματικά επιλογές που έχουμε, είναι να διαμαρτυρόμαστε, να εξοργιζόμαστε και ενίοτε να αλλάζουμε κόμμα ή σουπερμάρκετ, αλλά, να συνεχίζουμε τελικά να ψηφίζουμε και να ψωνίζουμε…
ΤΟ ίδιο κάνουμε και με τους λογαριασμούς: από τη μια παραπονιόμαστε, χτυπιόμαστε και τραβάμε τα μαλλιά μας από οργή και στη συνέχεια –έστω και θυμωμένοι–, τους πληρώνουμε.
ΕΤΣΙ, δειλοί και άβουλοι αντάμα περιμένουμε μάταια ένα θαύμα, που καμιά μέχρι τώρα κοινωνία δεν έσωσε, ούτε πρόκειται να σώσει στους αιώνες τους άπαντες.
ΤΟ μόνο, όμως, που μπορούμε να κάνουμε για να απαλλαγούμε από το αδιέξοδο και να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο του φαύλου κύκλου της ανακύκλωσης, είναι να περιορίσουμε στο ελάχιστο δυνατόν τις ανάγκες μας.
ΕΙΝΑΙ, όμως, εφικτό στη σημερινή εποχή, που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από νέα τεχνολογικά και μη προϊόντα, που είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε η χρήση τους να μας δημιουργεί μεγαλύτερη εξάρτηση από αυτά και περισσότερες ανάγκες; Όχι, δεν είναι.
ΚΑΙ ποτέ δεν ήταν μια τέτοια λύση εφικτή. Ούτε την εποχή που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα ούτε τις εποχές που οι σημερινές στοιχειώδεις ανάγκες ήταν ανήκουστη πολυτέλεια.
ΤΑ σκυλιά σήμερα δεν ικανοποιούνται με τα λουκάνικα. Θέλουν τα κομμωτήρια, τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τα παιχνίδια τους.
ΕΝΩ αν είχες σαπούνι να πλυθείς πριν 100 ή 200 χρόνια ήταν μεγαλύτερη πολυτέλεια από το να έχεις σήμερα πλυντήριο, σαμπουάν και μαλακτικό για τα μαλλιά σου.
ΜΕ λίγα λόγια, κανένα πολιτικό σύστημα, από την αρχέγονη εποχή έως σήμερα, δεν έχει καταφέρει να οριοθετήσει ένα πλαίσιο, το οποίο θα πρέπει να ακολουθεί η εξέλιξη ή οι ανάγκες μιας κοινωνίες. Μέχρι και ο κομμουνισμός απέτυχε παταγωδώς.
ΣΥΝΕΠΩΣ, μια και δεν μπορούμε να αρκεστούμε στα στοιχειώδη, ας το πάρουμε απόφαση, ότι όσο η κοινωνία θα εξελίσσεται, τόσο θα αυξάνονται οι ανάγκες μας για νέα προϊόντα που θα είναι σχεδιασμένα να ανταποκρίνονται και στο… life style που επιλέγουμε να ζήσουμε.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι τα έξοδά μας για τα… απαραίτητα, από ασφάλειες ζωής, υγείας, κινητών και ακινήτων, συμπεριλαμβανομένων… σκύλων, ποδηλάτων και αυτοκινήτων από την μια μεριά και από την άλλη, οι λογαριασμοί για δημοτικά τέλη, ρεύμα, τηλέφωνο, γκάζι, και νερό, θα συνεχίσουν να αυξάνονται και να πληθαίνουν.
ΚΑΙ πάνω που θα εφησυχάζουμε πιστεύοντας ότι τους πληρώσαμε και τελειώσαμε, θα φανούν οι καινούργιοι και κανένας έξτρα από κάποιο «ξεχασμένο» πρόστιμο, για να μας φέρνει στα ίσα μας και να μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.
ΟΙ ατελείωτοι λογαριασμοί, μοιάζουν με το όνειρο που επικαλέσθηκε ο Όμηρος στην Ιλιάδα, θέλοντας να κορυφώσει τη σκηνή που προηγήθηκε μπρος τα μάτια των Αχαιών και των Τρώων, όταν ο Αχιλλέας κυνηγούσε για να πιάσει τον Έκτορα.
ΤΡΕΙΣ κύκλους γύρω από τα τείχη της Τροίας έκαναν οι μονομάχοι (γράφει ο ποιητής), αλλά, όπως και στο όνειρο, ούτε ο ένας μπορούσε να τον πιάσει ούτε ο άλλος μπορούσε να του ξεφύγει.
ΕΤΣΙ και με τους λογαριασμούς: πάνω που λες ότι ξεμπέρδεψες με δαύτους, φτάνουν άλλοι που σε πισωγυρίζουν οικονομικά, εκεί που ήσουν πριν πληρώσεις τους προηγούμενους και άντε πάλι από την αρχή.
ΑΝ αυτό δεν μοιάζει με το όνειρο που περιγράφει ο Όμηρος και με τη μυθική θεία καταδίκη του Σίσυφου από τους Ολύμπιους θεούς, να κουβαλά τον τεράστιο βράχο στην κορυφή του λόφου –και πάνω που πλησίαζε την κορυφή, να κατρακυλά πάλι ο βράχος στους πρόποδες του λόφου-, δεν ξέρω με τι άλλο μπορείς να παρομοιώσεις το δικό μας μαρτύριο με τους λογαριασμούς.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΗ στις επίπονες και χωρίς τέλος προσπάθειες της ανθρωπότητας να προσαρμοστεί στις εξελίξεις και τα βγάλει πέρα σε τούτη τη ζωή, η Μαργαρίτα Αρβανίτη, επικαλέσθηκε και τις παρομοίωσε με τον μύθο του Σίσυφου. Να τι έγραψε μεταξύ άλλων:
ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΣ το φορτίο της γνώσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, των κοινωνικών αξιών, μέσα από μία συνεχή πάλη του καλού και του κακού, της ελευθερίας και της δουλείας, του σωστού και του λάθους, του λογικού, του παράλογου η ανθρωπότητα, κοπιάζει, αγωνιά και βήμα- βήμα σπρώχνει το «βράχο της» προς τη κορυφή.
«ΦΤΑΝΕΙ τον “βράχο”, λίγο πριν την κορυφή. Ο “βράχος” όμως ξεφεύγει. Κυλά. Δεν θα μπορούσε ο μύθος να ισορροπήσει τον βράχο, να τον φτάσει στην κορυφή! Η κορυφή θα σήμαινε το τέλος της προσπάθειας. Θα σήμαινε το τέλος της εξέλιξης και τέλος στην εξέλιξη δεν υπάρχει.
ΟΙ αντικειμενικές συνθήκες γύρω μας διαμορφώνουν διαρκώς νέες ανάγκες που ζητούν τη λύση τους, νέα ερωτηματικά που ζητούν τις απαντήσεις του, απαιτούν νέες γνώσεις και νέους χειρισμούς. Η ανθρωπότητα και η γενιά που την εκπροσωπεί την κάθε συγκεκριμένη στιγμή με την ευρύτερη έννοια μέσα στον χρόνο- μπορεί και φέρνει λίγο πριν την κορυφή τον “βράχο” της, το φορτίο της.
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, όμως, “αδειάζει”, πεθαίνει βιολογικά και πνευματικά και είναι κατώτερη των διαμορφωμένων περιστάσεων. Κουράζεται, χάνει τον έλεγχο όπως ο Σίσυφος, και ο “βράχος” ξεφεύγει, κατρακυλά. Φτάνει στους πρόποδες. Γίνεται μια “παύση”, όσο διαρκεί να κυλήσει ο βράχος και να κατέβει ο Σίσυφος στους πρόποδες.
ΕΚΕΙ, όλα ξεκινούν από την αρχή. Σηματοδοτείται μια καινούργια αρχή. Η ανθρωπότητα είναι υποχρεωμένη να ζήσει τα ίδια από την αρχή. Η καινούργια γενιά που θα ξεκινήσει τον επίπονο ανηφορικό της δρόμο, είναι υποχρεωμένη να μάθει από την αρχή πχ. τι είναι ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία, φασισμός κ.λπ. γιατί οι πληροφορίες και οι γνώσεις αυτές δεν είναι καταγραμμένες στον ανθρώπινο εγκέφαλο σαν κληρονομικότητα.
ΟΧΙ μόνο είναι υποχρεωμένη να τις μάθει θεωρητικά αλλά να τις ζήσει και εμπειρικά. Ο Αριστοτέλης έχει πει ότι η νέα γενιά είναι άγραφη! Ο πολιτισμός διδάσκεται. (Το βλέπουμε και στην καθημερινή ζωή μας. Ένα μικρό παράδειγμα. Οι νέοι δεν δέχονται τις “συμβουλές” των εμπείρων ενηλίκων. Αρνούνται. Αμφισβητούν. Θέλουν μόνοι τους να αποκτήσουν γνώσεις ακόμα και μέσα από τις προσωπικές τους εμπειρίες, τα δικά τους λάθη!).
ΑΥΤΗ είναι η μοίρα της ανθρωπότητας! Είναι υποχρεωμένη να ζει και να μαθαίνει από την αρχή τα ίδια. Αυτός είναι ο Μύθος του Σίσυφου. Η νέα γενιά των ανθρώπων στο καινούργιο αυτό ξεκίνημα, με ότι έχει σωθεί ή επιλεγεί από την μέχρι τότε συσσωρευμένη πείρα της ανθρωπότητας, συν τις νέες γνώσεις που προσθέτει η ίδια και μέσα πάντα από την πάλη των αντιθέσεων που φέρνει την εξέλιξη, «σπρώχνει» επίπονα το δικό της φορτίο της και το φέρνει με τη σειρά της λίγο πριν την κορυφή.
ΔΙΝΕΙ ό,τι μπορεί να δώσει. Εκεί “αδειάζει”, πεθαίνει, κουράζεται και αυτή, γίνεται κατώτερη των περιστάσεων, χάνει τον έλεγχο της κατάστασης, ξεφεύγει και πάλι ο “βράχος”. Και πάλι από την αρχή, παραλάβει η εκάστοτε νέα γενιά σε μία διαρκή επίπονη εξελικτική πορεία…
ΔΕΝ υπάρχει τέλος. Υπάρχει πάντα μια νέα αρχή. Ένα νέο ξεκίνημα. Η ανθρωπότητα βρίσκει διαρκώς το φορτίο της. Η προσπάθεια δεν είναι άκαρπη, ούτε μάταια. Είναι κομμάτι της γενικότερης εξέλιξης μέσα στον χρόνο. Το μεγαλείο βρίσκεται σε αυτή την επίγνωση… ταυτόχρονα με το ξεκίνημα και ο γυρισμός. Το πεπρωμένο της ανήκει. Ο “βράχος” κυλάει ακόμα… “Τα πάντα ρει”… και ο σοφός λαός μας λέει: “πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει!”».
ΑΥΤΑ και από την Μαργαρίτα. Συνεπώς, μην διαμαρτύρεστε και συνεχίστε να πληρώνετε τους λογαριασμούς…
