Οι Ελληνίδες της Αυστραλίας ηλικίας 50-63 ετών, έχουν μία ιδιαίτερα θλιβερή πρωτιά. Βρίσκονται στην κορυφή του καταλόγου των γυναικών διαφορετικών εθνοτικών κοινοτήτων που αποφεύγουν να υποβληθούν στην ειδική για τη διάγνωση καρκίνου του μαστού εξέταση. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα την οποία γνωρίζουν όλοι οι οργανισμοί της χώρας που για χρόνια τώρα προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν την συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα γυναικών που σημειωτέον είναι και η ομάδα με τα υψηλότερα ποσοστά επικινδυνότητας εμφάνισης καρκίνου του μαστού.
Την Τρίτη το πρωί το Δίκτυο Ασθενών Καρκίνου του Μαστού (Breast Cancer Network Australia – BCNA), παρουσίασε την νέα σειρά πληροφοριακού υλικού που είναι γραμμένο στην ελληνική γλώσσα προκειμένου να βοηθήσει τις ελληνικής καταγωγής γυναίκες που πάσχουν από μεταστατικό καρκίνο του μαστού και τις οικογένειές τους να μάθουν να ζουν με αυτήν την αρρώστια.
Το μικρό βιβλιαράκι που το BCNA συνέταξε σε συνεργασία με τον οργανισμό «Πρόνοια», είναι ένας λεπτομερής οδηγός που έχει σχεδιαστεί για να δώσει όσον το πιθανόν περισσότερες πληροφορίες και απαντήσεις στα ερωτήματα αυτών των γυναικών οι οποίες ενώ αρχικά διαγνώστηκαν με καρκίνο του μαστού, υποβλήθηκαν σε όλες τις ενδεδειγμένες θεραπείες και όλα έδειχναν ότι είχαν καταφέρει να νικήσουν αυτόν τον ύπουλο δολοφόνο, λίγα χρόνια μετά ήρθαν και πάλι αντιμέτωπες με αυτόν.
Πέρα, όμως, από μία απλή παρουσίαση χάρη στην νεαρή ομογενή Πένυ Παντέλογλου, η προχθεσινή εκδήλωση που έγινε στα γραφεία του Δικτύου στη Μελβούρνη, ήταν μία τρυφερή κατάθεση ψυχής μίας κοπέλας που από τα πρώτα της εφηβικά χρόνια έμαθε να ζει με τον καρκίνο της μαμάς της.
Η ιστορία της Μαρίας, της μητέρας της Πένυ, που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού πριν από επτά περίπου χρόνια και ενώ για πέντε περίπου χρόνια, ήταν «καθαρή» από την αρρώστια, πριν από δύο χρόνια ο καρκίνος επανήλθε, βρίσκεται στην ιστοσελίδα του δικτύου BCNA.
Η συγκλονιστική μαρτυρία για το πώς η οικογένειά της βίωσε και βιώνει την αρρώστια της ακολουθεί μέσα από τα λόγια της κόρης της Πένυ…
«ΜΑΜΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;»
«Τίποτα στην ζωή δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την στιγμή που η μητέρα σου θα κάτσει απέναντί σου και θα σου πει, αυτό που κανένα παιδί στην ηλικία μου δεν περιμένει να ακούσει,… ‘Έχω καρκίνο’.
Θυμάμαι εκείνη την μέρα σαν να ήταν χθες. Ήμουν 14 ετών όταν η μαμά μου, κάθισε εμένα και την Ντόρα απέναντί της και πήρε εκείνη την βαθιά ανάσα που ακόμα ακούω στα αυτιά μου. Το έβλεπα στα μάτια της ότι αυτό που θα μας έλεγε ήταν κάτι σοβαρό. Άρχισα να κλαίω πριν ακόμα αρθρώσει κουβέντα. Όταν είπε τις λέξεις ‘έχω καρκίνο του μαστού’, το σώμα μου πάγωσε. Έπαθα σοκ, δεν ήξερα τι να πω, τι να κάνω. Δεν ήξερα καν πώς ήταν να έχει κάποιος καρκίνο, δεν ήξερα κανέναν άλλο άνθρωπο με καρκίνο. Άρχισα να κλαίω. Μετά από λίγα λεπτά ρώτησα την μόνη ερώτηση που μου ερχόταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό… ‘Μαμά θα πεθάνεις;’.
Η Πένυ (πρώτη δεξιά) με την αδελφή της Ντόρα, τη γιαγιά της και την μητέρα της Μαρία
Εκείνη την εποχή ετοιμαζόμουν να αλλάξω σχολείο. Θυμάμαι ότι όταν μας κάλεσαν με τους γονείς μου να μας ξεναγήσουν στο νέο μου σχολείο, εγώ πήγα μόνη μου. Η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο.
Όλα ήταν δύσκολα. Δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν, γιατί δεν ήξερα κανέναν που ζούσε κάτι παρόμοιο. Τα άλλα παιδιά τελείωναν το σχολείο και πήγαιναν να παίξουν νέτμπολ, εγώ τελείωνα το σχολείο και πήγαινα να δω τη μαμά μου στο νοσοκομείο. Αναγκάστηκα να μεγαλώσω πριν την ώρα μου.
Αυτές οι καταστάσεις είτε καταστρέφουν είτε δένουν μία οικογένεια ακόμα περισσότερο. Η δύναμη με την οποία η μητέρα μου πέρασε τις δύο μαστεκτομές και τις θεραπείες που ακολούθησαν ήταν αυτό που βοήθησε όλους εμάς τους υπόλοιπους.
«Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑΣΕ»
Δεν ήταν, όμως, αρκετό μόνο για μένα, την αδελφή μου και τον πατέρα μου να μάθουμε να ζούμε με τον καρκίνο της μαμάς, έπρεπε να μάθουν να ζουν μ’ αυτόν και οι γονείς της μητέρας μου. Ο παππούς και η γιαγιά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, δεν μιλούν αγγλικά και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ακριβώς τι ισχύει σήμερα γι’ αυτόν τον καρκίνο.
Με το που το πληροφορήθηκαν άρχισαν να κλαίνε ασταμάτητα. Κάθε μέρα προσεύχονταν έκλαιγαν ενώ υπήρξαν φορές που έφταναν να αναρωτιούνται μήπως κάποιος είχε ματιάσει την κόρη τους.
Τους δώσαμε αυτά τα φυλλάδια του δικτύου BCNA που ήταν γραμμένα στα ελληνικά για να τα διαβάσουν. Τότε άρχισαν να βλέπουν λίγο διαφορετικά αυτό που περνούσε το παιδί τους.
«Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ»
Όλα πήγαιναν καλά και για πέντε περίπου χρόνια μετά τις δύο εγχειρήσεις και τη θεραπεία, η μαμά μου ήταν καθαρή, ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί.
Δυστυχώς, όμως, ανακάλυψα σύντομα ότι η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ήταν στις αρχές του Απρίλη του 2015 έλαβα ένα παράξενο μήνυμα στο κινητό μου. Η μητέρα μου με ρωτούσε τι θα ήθελα να μαγειρέψει εκείνο το βράδυ. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Η μαμά ποτέ δεν μας ρωτούσε τι θέλαμε να φάμε για βραδινό, αυτό που πάντα μας έλεγε ήταν… ‘αυτό μαγείρεψα και θα το φάτε’.
Έφτασα στο σπίτι που μοσχομύριζε από το ψητό που είχε μαγειρέψει, και βρήκα αυτήν και την αδελφή μου να κάθονται στον καναπέ. Μου είπε να κάτσω δίπλα τους. Και τότε άκουσα τα λόγια που ήθελα να πιστεύω ότι δεν θα άκουγα ποτέ στην ζωή μου. ‘Επέστρεψε… ‘.
Επειδή η υγεία της πήγαινε τόσο καλά και είχαν περάσει τόσα χρόνια από τότε, στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσε λέγοντας ‘επέστρεψε’. Τι είχε επιστρέψει;
Άρχισα να ψάχνω στα βουρκωμένα μάτια της αδελφής μου για μία εξήγηση. Ο μπαμπάς πήρε το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του. Τότε κατάλαβα. Η μαμά άρχισε να εξηγεί τι συμβαίνει, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει τον φόβο που κάποιες στιγμές έπαυε την φωνή της. Ήταν στους πνεύμονές της, τώρα. Έκλαψα εκείνο το βράδυ. Έκλαψα πάλι μία βδομάδα μετά. Εκείνη την εβδομάδα ένοιωθα σαν να μην ζω, να μην νοιώθω, να μην υπάρχω. Ήταν θυμός, ήταν σοκ δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω ήταν ότι χρειάστηκα μέρες για να καταφέρω να εξωτερικεύσω αυτά που ένοιωθα. Συνειδητοποίησα τότε ότι έπρεπε να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να βοηθήσω τη μητέρα μου. Έπρεπε να είμαι δυνατή για να της δίνω και αυτής δύναμη.
Ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες. Δεν περίμενα ποτέ να την δω χωρίς μαλλιά, χωρίς βλεφαρίδες, χωρίς φρύδια. Κανένα παιδί δεν περιμένει να δει τη μητέρα του έτσι. Κάθε πρωί έπαιρνα μία βαθιά ανάσα πριν την αντικρίσω και πάντα της έλεγα πόσο όμορφη ήταν.
ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΜΑΣ
Η γιαγιά και ο παππούς άρχισαν και πάλι να ζουν τον εφιάλτη της αρρώστιας του παιδιού τους. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετικά. Τώρα αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν το στήριγμά μας. Η γιαγιά άρχισε να βοηθά την μαμά μου με χίλιους δύο τρόπους, τρόπους που κανένας μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν ικανή να σκεφτεί.
Τα φρέσκα λαχανικά από τον κήπο της δεν λείπουν ποτέ από το σπίτι μας. Ντύθηκε στα ροζ και περπάτησε 10 χιλιόμετρα πριν από δύο χρόνια στην φιλανθρωπική πεζοπορία που διοργανώνεται στη Μελβούρνη στη Γιορτή της Μητέρας. Τώρα πάει μαζί με τη μαμά μου όταν αυτή μιλά σε εκδηλώσεις για γυναίκες ελληνικής καταγωγής, για την εμπειρία της.
Μαζί με τον παππού συνόδευσαν μία φορά τη μαμά μου και σε μία επίσκεψη χημειοθεραπείας που, βέβαια, δεν ήταν και το καλύτερο γιατί η νοσοκόμα δεν ήξερε ποιον να πρωτοφροντίσει, τα γλυκά γεροντάκια ή την ασθενή.
Μέχρι και μαστογραφία πήγε να κάνει η γιαγιά μου, κάτι που είχε να κάνει δέκα χρόνια.
Αυτή είναι η δική μου ιστορία. Η μητέρα μου συνεχίζει να πολεμά τον καρκίνο. Κανένας μας δεν γνωρίζει τι επιφυλάσσει το μέλλον. Μάθαμε να ζούμε μ’ αυτόν.
Τελειώνω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο δίκτυο BCNA εκ μέρους όλων των εγγονιών που έχουν ελληνικής καταγωγής παππούδες και γιαγιάδες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ επειδή επένδυσε στο να μεταφραστεί αυτό το υλικό στα ελληνικά, και βοηθά όλους αυτούς που δεν μιλούν αγγλικά να μάθουν γι’ αυτήν την αρρώστια και να μπορούν να στηρίξουν όχι μόνο τα παιδιά τους αλλά και τα εγγόνια τους».
*Το πληροφοριακό υλικό στα ελληνικά είναι διαθέσιμο ηλεκτρονικά στην διεύθυνση https://www.bcna.org.au/bilingual-resources/greek-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC/
* Επίσης, μπορείτε να το προμηθευτείτε τηλεφωνώντας στον αριθμό 1800 500 258
