Η συντροφιά λιγόστεψε κατά έναν φίλο, τον ασθενή που την προηγούμενη συνάντηση, απέφυγε να συμφάγει λόγω διαίτης και λόγω… κλινικών εξετάσεων. Έτσι συμβαίνει με εμάς τους νέους της τρίτης ηλικίας.
Σήμερα όλα καλά, υγεία το ακριβότερο αγαθό, «Δόξα τω Θεώ» και την επομένη «πήγε για κάτι συνηθισμένες εξετάσεις και τον κράτησαν στο.. Νοσοκομείο» Συμφωνήσαμε να δοκιμάσουμε καφέ αλλού. «Πάμε κι αν μας προσέξει κέρδισε νέους καλούς πελάτες» είπε ο πλούσιος της συντροφιάς. Μοιάζαμε όλοι μας ήρεμοι και… προβληματισμένοι. Έδειχνε, η φυσιογνωμία του καθενός μας ότι κάπου προσπαθήσαμε να εμβαθύνουμε, κάπου προβληματιστήκαμε. Κάπου ψάξαμε και κοιτάξαμε την… απέναντι πλευρά. Με ήρεμο τόνο φωνής ξεκίνησε ένας φίλος, βγάζοντας συγχρόνως, κάποια αποκόμματα εφημερίδας από τη τσέπη του: «Είδατε τι έγινε στο Σίδνεϊ, στο Darlinghurst, που είναι το στέκι των ομοφυλόφιλων; Από τη μία, ένας βουλευτής του Σίδνεϊ, που ηγείται της ομάδας του “Ναι”, Άλεξ, δεν θυμάμαι το επώνυμό του, χαρακτήρισε τη διαδήλωση στην εκλογική του περιφέρεια ως αντιπερισπασμό και μάζεψε οπαδούς και φίλους και άρχισαν να χτυπούν τις πόρτες της γειτονιάς και να εξηγούν στους ενοίκους γιατί πρέπει να ψηφίσουν “Ναι”. Από την άλλη, οι οπαδοί του “Όχι” δήλωσαν ότι όλοι έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου».
«Ανησυχώ πραγματικά όχι μόνο για το γάμο των ομοφυλοφίλων αλλά και για μια πολύ ευρύτερη ατζέντα» δήλωσε ο οργανωτής της διαδήλωσης υπέρ του “Όχι”. Εμείς είμαστε εδώ και προσπαθούμε να εξηγήσουμε αυτά που πιστεύουμε όπως και οι ομοφυλόφιλοι έχουν το δικαίωμα να είναι οπουδήποτε για να υποστηρίξουν τη γνώμη τους» κατέληξε.
Ο σοβαρότερος και γεροντότερος της συντροφιάς, με τα κάτασπρα πυκνά του μαλλιά, έμοιαζε σοφός. Κοιτάζοντας το τζάμι του παραθύρου, με απλανές βλέμμα, άρχισε να μιλάει κι έμοιαζε να μιλάει στο Θεό ή στον εαυτό του. Τους σκέπτομαι κι αυτούς για να λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους. Εγώ πέρασα τα ογδόντα πέντε. Έχω κρεμασμένες στο δωμάτιο μου, τις νυφικές φωτογραφίες του παππού και της γιαγιάς μου, του γάμου μου και τη φωτογραφία του γιού μας και της νύφης μας. Περιμένω να παντρευτεί και ο εγγονός μου, κοντός ψαλμός αλληλούια, και να βάλω κι’ αυτήν δίπλα να έχω τέσσερις γενιές από το σόι. Σε άλλη σειρά, κάτω από τις φωτογραφίες των γάμων έχω τις τρεις γενιές με φωτογραφίες τους γονείς με τα παιδιά τους. Ίσως να μην προλάβω να δω τα παιδιά του εγγονού μου, μα δεν πειράζει. Είμαι ένας γέρος που θα σημειώσει την απάντηση με το “Όχι”, όπως και άλλοι της ηλικίας μου, της νοοτροπίας των γερόντων της παροικίας μας. Λυπάμαι τους ομόφυλους. Καταλαβαίνω ότι θέλουν πλέον να συγκροτηθούν ως άτομα, προσωπικότητες και οικογένεια. Έχω απορίες. Παντρεύονται δύο άνδρες. Δικός τους ο σπόρος, κάποια γυναίκα γεννά το παιδί τους ή τα παιδιά τους. Παντρεύονται δύο γυναίκες, γεννούν τα παιδιά τους με σπόρο που διάλεξαν. Κάποιος ή κάποια από αυτούς ή και οι δύο θα πρέπει να ασχοληθεί με το παιδί ή τα παιδιά, κάποιος ή και οι δύο πρέπει να ξενυχτήσει στο προσκέφαλο του παιδιού που, ας πούμε, ψήνεται στον πυρετό. Και έρχεται κάποια ώρα που το ζευγάρι των ανδρών ή των γυναικών, που πέρασαν σαν ζευγάρια ότι περάσαμε πολλοί από μας, και φτάνουν στο σημείο, όπως πολλοί άλλοι και δεν μπορούν να ζήσουν άλλο μαζί. Θέλουν, πρέπει να χωρίσουν. Βαρέθηκαν ο ένας τον άλλο, η μία την άλλη. Τι θα προβλέπει το Οικογενειακό Δίκαιο σε αυτή την περίπτωση. Ποιος ή ποια θα πάρει τα παιδιά και πώς να εξηγήσεις σ’ ένα μικρό παιδί την ειδική περίπτωση που διέπει την δική του φαμίλια, τους δικούς του γονείς; Η γιαγιά και ο παππούς, οι γονείς των δύο ανδρών, των δύο γυναικών πού στέκονται; Θα υπάρχουν οι ίδιες σημερινές προϋποθέσεις; Είναι και άλλα πολλά που σκεφτόμουνα ψες το βράδυ. Είναι δύσκολο. Θα κουραστούν για να τα φέρουν σε λογαριασμό».
Βρήκαμε ότι είχε δίκιο και οι περισσότεροι από την ομήγυρη πιστεύαμε ότι μια κάποια λύση θα βρεθεί για το κάθε εμπόδιο που θα αναφύεται στα ζευγάρια. «Έχουν και μορφωμένα άτομα ανάμεσά τους» είπε κάποιος που δεν είχε μιλήσει μέχρι τώρα και συνέχισε… «Δεν ξέρω τι θα γίνει και ποιος θα κερδίσει αλλά αν βγει “Ναι” κάποιοι θα σταματήσουν να κρύβονται.
Θυμάμαι το γιο κάποιου φίλου. Γεννήθηκε θηλυπρεπής. Έπαιζε με την κόρη μου, τριών χρονών παιδιά τότε και ήθελε να παίξουν τη μαμά και τον μπαμπά και να είναι αυτός η μαμά. Μεγάλωσε και εξακολούθησε να είναι το ίδιο θηλυπρεπής και προσπαθούσε να κρύψει τις σχέσεις του, να διορθώσει το περπάτημά του, να αριστεύει στις σπουδές του και να αποφεύγει τις συναναστροφές με γνωστούς και συγγενείς. Μόλις τελείωσε τις σπουδές διορίστηκε σε άλλη Πολιτεία και πήρε τους γονείς του από τη Μελβούρνη μαζί του. Ο πατέρας, από ό,τι έμαθα, πέθανε και η μανούλα του μπήκε σε γηροκομείο μια και δεν ήταν δυνατό να την προσέχει ο ίδιος. Έμαθα από μια εξαδέλφη του ότι κάποιος φίλος του και πρώην συμφοιτητής του ζει μαζί του. Είναι πολύ καλά. Υιοθέτησε και ένα κοριτσάκι. Χάρηκα που άκουσα ότι, επιτέλους, αυτό το παιδί είναι ευτυχισμένο και γαλήνεψε το πρόσωπό του». Τους πείραξε όταν κάποιος από τη συντροφιά συμπλήρωσε ότι… «είμαστε, λόγω ηλικίας, νοοτροπίας και παραδόσεων η γενιά του “Όχι” που κατανοεί και συμπαραστέκεται, νοητά, στους οπαδούς του “Ναι”».
