ΑΜΕΡΙΚΗ: H χώρα που τα όπλα είναι θρησκεία και οι πυροβολισμοί προσευχές…
«ΒΛΕΠΕΙΣ τηλεόραση ή διαβάζεις;» με ρώτησε ο γιος μου την περασμένη Δευτέρα το βράδυ.
«ΤΙΠΟΤΑ από τα δύο» του απαντώ. «Στο You Tube βλέπω μια παλιά ελληνική ταινία, τι έγινε;»
«Ε, τότε δεν θα πρέπει να ξέρεις, ότι κάποιος σκότωσε 20 άτομα σε μια συναυλία στο Λας Βέγκας». «Όχι, δεν ξέρω» του λέω.
ΕΙΠΑΜΕ δυο-τρεις κουβέντες ακόμα και όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, έκλεισα και εγώ την ταμπλέτα και άνοιξα την τηλεόραση.
Η πρώτη εικόνα, ήταν τόσο αμερικάνικη, που πιο αμερικάνικη δεν θα μπορούσε να σκηνοθετήσει ούτε ο καλύτερος κινηματογραφιστής του Χόλιγουντ.
ΗΤΑΝ ένα μακρινό και αργό -λόγω της μεγάλης απόστασης- πλάνο, πράγμα που μου έδωσε τη δυνατότητα να μετρήσω ένα-ένα τα περιπολικά: ήταν ακριβώς είκοσι…
ΕΠΕΙΔΗ ήταν νύχτα, έμοιαζαν πολύ περισσότερο με χριστουγεννιάτικα δέντρα εν κινήσει παρά με αυτοκίνητα.
ΣΕ κάποια στιγμή είχα την αίσθηση ότι παρακολουθώ μια μακάβρια πομπή από σκηνή τραγωδίας σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, να κατευθύνεται αργά αλλά σταθερά στον Άδη…
ΥΠΕΘΕΣΑ, ότι στον τόπο της πρωτοφανούς σφαγής, όπου άνοιξαν οι ουρανοί και έβρεξε σφαίρες, θα πρέπει να κατέφθασαν -έστω και αργά- εκατοντάδες περιπολικά μετά την καταιγίδα.
ΕΤΣΙ, όμως, γίνεται συνήθως στη χώρα των κουμπουροφόρων, που η αστυνομία μιμείται τις κινηματογραφικές ταινίες και οι ταινίες «δράσης» τους μπάτσους.
ΕΔΩ τον πρώτο λόγο δεν τον έχει το «δίδαγμα» του σεναρίου, αλλά τα όπλα, οι σφαίρες και τα πτώματα…
ΚΑΙ όσες περισσότερες σφαίρες πέφτουν -και στις ταινίες και στα φονικά- τόσο περισσότερο αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων, των περιπολικών, των αστυνομικών και της τηλεθέασης.
Η Αμερική είναι μια χώρα που εδώ και πολλές δεκαετίες έχει χάσει κάθε μέτρο. Τα πάντα είναι υπερβολικά και παρατραβηγμένα.
ΚΑΙ τα λεφτά και τα κέρδη και οι χασούρες και η φτώχεια, αλλά και τα όπλα και οι μπάτσοι και η βία και τα μαζικά φονικά χωρίς τέλος.
ΣΕ αυτά οι Αμερικανοί, όχι μόνο δεν παίζονται, αλλά είναι και πρωτοπόροι μακράν όλων των άλλων και έχουν κάνει «σχολή» και στη ζωή και στον κινηματογράφο.
ΣΤΟ μεταξύ, όσο έρεε το δελτίο ειδήσεων του ABC τόσο αυξανόταν και ο αριθμός των θυμάτων, ενώ κάθε τόσο ο σταθμός μετέδιδε και το εντυπωσιακό ηχητικό «εφέ» της αιματοχυσίας: ένα συνεχές και παρατεινόμενο κροτάλισμα πολυβόλου…
ΛΙΓΟ αργότερα διαπίστωσα ότι, το πολεμικό κροτάλισμα -που είχε καταγραφεί από τα κινητά πολλών αυτοπτών μαρτύρων- θα πρέπει διαχρονικά να αποτελέσει το «σήμα κατατεθέν» της μεγαλύτερης ανθρωποκτονίας στην Αμερική και ένα μελλοντικό εφιάλτη για χιλιάδες ανθρωπάκους που παραβρέθηκαν στο μουσικό Φεστιβάλ.
ΕΝΑΝ παρόμοιο ήχο, είχαν και τα «όπλα» που είχαν χρησιμοποιηθεί από τoν σκηνοθέτη Michael Mann, στην ταινία Heat που γύρισε το 1995 με τους Robert De Niro και Al Pacino.
ΕΠΕΙΔΗ συμπτωματικά είχα δει την πιο πάνω ταινία ακριβώς το προηγούμενο βράδυ στο κανάλι 1, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Mann είχε μαγνητοσκοπήσει τα ηχητικά από ένα όπλο παρόμοιο με αυτό του αδίστακτου δράστη του Λας Βέγκας.
Η μόνη διαφορά μεταξύ της ταινίας και του μακελειού στο Λας Βέγκας, ήταν ότι, στην μεν πρώτη, το μακελειό έλαβε χώρα καταμεσής ενός κεντρικού δρόμου του Los Angeles το καταμεσήμερο, μετά τη ληστεία μιας τράπεζας από τρεις κακοποιούς, ενώ το δεύτερο, χωρίς αιτία και αφορμή, από έναν τρελαμένο 64χρονο τις βραδινές ώρες.
ΣΕ όλα τα άλλα έμοιαζαν μεταξύ τους. Ο ίδιος χαμός από περιπολικά και συνεχόμενα κροταλίσματα από το αυτόματα πολεμικά όπλα, με πολλά αθώα θύματα από σφαίρες των ληστών και των αστυνομικών.
ΤΟ πρόσφατο περιστατικό μου θύμισε επίσης και την κινηματογραφική καταδίωξη από πολλά ελικόπτερα και δεκάδες περιπολικά της αστυνομίας, του O J Simpson σε ένα μεγάλο freeway του Los Angeles τον Ιούνιο του 1994, ενώ πήγαινα με τη μοτοσυκλέτα στο Λας Βέγκας.
ΘΥΜΑΜΑΙ, ότι αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση, από την επίσης κινηματογραφική εκείνη καταδίωξη, που για αρκετές ώρες είχε καθηλώσει μπρος στις τηλεοράσεις τους δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανών, ήταν ο μεγάλος αριθμός των περιπολικών που με προσπερνούσαν για μισή ώρα καταδιώκοντας τον μεγάλο φουτμπολίστα που κατηγορείτο ότι σκότωσε τη γυναίκα του.
ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΟΥΝ και τότε -όπως και προχθές- πού πήγαιναν τόσα περιπολικά, τη στιγμή που σύμφωνα με τις εικόνες των ελικοπτέρων, γνώριζαν ότι ο Simpson ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο, ενώ προχθές γνώριζαν, ότι ένας ήταν ο δράστης του μακελειού και, μάλιστα, νεκρός.
ΚΑΤΑΔΙΩΞΕΙΣ του ίδιου στιλ υπάρχουν στις περισσότερες ταινίες «δράσης» του Χόλυγουντ: δεκάδες περιπολικά κυνηγούν πάντα ένα αυτοκίνητο, που άλλοτε πιάνουν και άλλοτε τους ξεφεύγει, για να συνεχίσουν άλλα περιπολικά και μπάτσοι την καταδίωξη…
ΕΤΣΙ, η κουλτούρα της βίας, οι πυροβολισμοί, τα φονικά και οι καταδιώξεις, συνεχίζονται και τελειωμό δεν έχουν…
ΝΑ σημειώσουμε, επίσης, την τελευταία δεκαετία, αυξάνεται από την μια μεριά ο αριθμός των φονικών και από την άλλη, κάθε χρόνο καταρρίπτεται και το προηγούμενο «ρεκόρ» θυμάτων…
ΣΕ ένα Κολέγιο στο Κονέκτικατ ένας τύπος σκότωσε στα καλά καθούμενα 27 άτομα πριν χρόνια, το 2007 ένας άλλος στην Βιρτζίνια ανέβασε το μακάβριο «ρεκόρ» στους 32, για να το «καταρρίψει» ένας πιο τρελαμένος πέρυσι στο Ορλάντο σκοτώνοντας 49 σε ένα μπαρ, μέχρι που εμφανίστηκε στο Λας Βέγκας ο μανιακός Στίβεν Πάντοκ, που έστειλε στον άλλο κόσμο 59 ψυχές…
ΕΧΟΝΤΑΣ όλα αυτά υπόψη μου, έκλεισα την τηλεόραση, άφησα τους Αμερικανούς να… λύσουν τις διαφορές τους και συνέχισα να βλέπω στον υπολογιστή μου την παλιά ελληνική ταινία που είχα αφήσει στη μέση.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την πρώτη ταινία που γύρισε το 1943 και αρχές του 1944 ο Γιώργος Τζαβέλλας και στην οποία πρωταγωνίστησε και έπαιξε πιάνο ο μεγάλος μουσικός και τραγουδοποιός Αττίκ.
ΤΟ πραγματικό όνομα του Αττίκ, ήταν Κλέων Τριανταφύλλου και είχε γεννηθεί στην Αίγυπτο το 1885, ενώ το 1907 πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και τελικά σπούδασε μουσική όπου και διέπρεψε όταν εγκαταστάθηκε λίγο αργότερα στην Ελλάδα.
ΚΑΡΙΕΡΑ έκανε στο ελαφρό τραγούδι, ενώ πολλά από τα τραγούδια που έγραψε στις δεκαετίες του 1910, 1920 και 1930, έγιναν μεγάλες επιτυχίες και τραγουδιούνται ακόμα.
Ο Αττίκ πέθανε στις 29 Αυγούστου 1944, λίγους μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων της ταινίας του Τζαβέλλα, που έφερε τον τίτλο «Χειροκροτήματα» και πραγματευόταν τη ζωή ενός μεγάλου μουσικού που έγραφε τραγούδια.
Η ταινία αυτή, που ήταν η πρώτη και η τελευταία ταινία που έπαιζε ο Αττίκ, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την θεωρούν και ως αυτοβιογραφική του ταινία.
ΣΤΟ μεταξύ, δεν είναι λίγοι αυτοί, επίσης, που πίστευαν ότι ο Αττίκ, που έπασχε από κατάθλιψη αυτοκτόνησε, παίρνοντας ηρεμιστικά χάπια, μετά τον ξυλοδαρμό του την ίδια μέρα από έναν Γερμανό στρατιώτη, πάνω στον οποίο είχε πέσει κατά λάθος με το ποδήλατό του.
Η τελευταία σκηνή της ταινίας, δείχνει τον Αττίκ καταβεβλημένο να πεθαίνει, αφού έπαιξε στο πιάνο ένα τραγούδι που είχε γράψει και τραγουδούσε η Νόρα, την οποία και είχε αναδείξει ο ίδιος λίγα χρόνια πριν ξεχαστεί και εγκαταλειφθεί από όλους, συμπεριλαμβανόμενης και της Νόρας.
ΑΝ και σε ένα βαθμό, η ταινία είναι υπερβολικά δραματική, αξίζει να την δείτε στο You Tube, όχι μόνο γιατί αναφέρεται στην κατοχική Αθήνα, αλλά και σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, αλλά και σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια…
ΑΥΤΗ, όπως προανέφερα, ήταν η πρώτη ταινία του Τζαβέλλα, που όπως έχω γράψει πολλές φορές και στο παρελθόν, για μένα είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες, αν όχι ο κορυφαίος.
Ο Γιώργος Τζαβέλλας -ο πρίγκιπας του ελληνικού κινηματογράφου όπως τον αποκαλούν οι θαυμαστές του- γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916 και πέθανε στις 18 Οκτωβρίου 1975.
ΟΙ περισσότερες από τις 12 ταινίες που γύρισε από το 1944 μέχρι και το 1966, θεωρούνται σήμερα από τις καλλίτερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και αξίζει να τις δείτε.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών, αναφέρω τα «Χειροκροτήματα» (1944), «Λησμονημένα πρόσωπα» (1946) «Ο μεθύστακας» (1950), «Κάλπικη λίρα» (1955), «Ο γρουσούζης» (1952), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), «Αντιγόνη» (1961) που είναι και η πρώτη τραγωδία που γυρίστηκε σε ταινία και το «Η δε γυνί να φοβάται τον άνδρα» (1965) που ήταν και η τελευταία του.
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι όταν τελείωσε η ταινία που έβλεπα, είδα για μια φορά ακόμα το «Μια ζωή την έχουμε» που γύρισε το 1958. Ήταν και αυτή μια πρωτοποριακή ταινία του Τζαβέλλα που άφησε εποχή…
