Με την υπόσχεση να κρατήσουν ζωντανή την επαφή και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή και στις απαιτήσεις της Αυστραλίας, ολοκληρώθηκε η δεύτερη συνάντηση της ομάδας Νεοελλήνων Μεταναστών Αδελαΐδας 2010+, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Ενορίας Γεννήσεως του Χριστού Port Adelaide, την οποία παραχώρησε ο ιερατικώς προϊστάμενος του ναού, Ιωάννης Χωραΐτης.
«Είχαμε γύρω στα 50 άτομα, παλιά και νέα μέλη της ομάδας, που μας τίμησαν με την παρουσία τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις και εμπειρίες, να καταθέσουμε προβληματισμούς και να βρούμε λύσεις όσον αφορά την καθημερινότητά μας και να δούμε αν και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε για να ξεπεραστούν δυσκολίες και εμπόδια που χαρακτηρίζουν πάντα τη ζωή κάθε μετανάστη» λέει σε συνέντευξη της στο «Νέο Κόσμο», η υπεύθυνη της ομάδας ΕΝΑ στην Αδελαΐδα, Σοφία Δημητρακοπούλου.
«Φέραμε όλοι την καλή μας διάθεση και, μάλιστα, ο πατέρας Ιωάννης και η βοηθός του η κ. Αλεξάνδρα μας υποδέχθηκαν με ένα ζεστό χαμόγελο ενώ είχαν ετοιμάσει φαγητό για όλη την ομάδα».
Στην συνάντηση που διήρκησε ώρες, ειπώθηκαν πολλά. Νεαρή νεομετανάστρια μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο να εξασφαλίσει μόνιμη άδεια παραμονής και ζήτησε από την ομάδα να συλλέξει υπογραφές για την παραμονή της.
Νεοφερμένος 40χρονος αγωνίζεται μήπως κατορθώσει να αναγνωριστούν, επιτέλους, στην Αυστραλία οι ακαδημαϊκές σπουδές του.
«Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Όλοι με κάποιο εμπόδιο, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Αυτό που είχε σημασία είναι πώς μέσα από τη συζήτηση και τη συντροφιά, απαλύνεται το άγχος του μετανάστη, ο οποίος κουβαλάει μέσα του την πατρίδα και τις αναμνήσεις του και συνάμα βηματίζει σε μια άλλη πραγματικότητα που τον κάνει ταυτόχρονα να επουλώνει και να θεραπεύει τη νοσταλγία της πατρίδας.
«Γιατί η καθημερινότητα βρίσκεται εκεί να σου θυμίσει ότι πρέπει να προχωρήσεις και εφόσον εμείς εκπροσωπούμε πλέον ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας σε μια πολυπολιτισμική χώρα, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να προχωρήσουμε και να διαπρέψουμε και στη ξενιτιά, με θετικότητα και αισιοδοξία» κατέληξε η Σοφία.
