ΝΑ και μία είδηση με μεγάλη προϊστορία που επιβάλλεται να την δούμε από κοντά και σε βάθος χρόνου: «Ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης της Ελλάδας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, θα πραγματοποιήσει επίσκεψη στην Αυστραλία εντός του Νοεμβρίου, επικεφαλής αντιπροσωπείας, με στόχο την προσέλκυση αυστραλιανών επενδύσεων στην Ελλάδα».
ΕΧΟΝΤΑΣ υπόψη μου την προϊστορία τέτοιων επισκέψεων τα τελευταία 40 χρόνια, θα έλεγα ότι και η επίσκεψη αυτή, μοιάζει περισσότερο με ελληνικό ανέκδοτο, παρά με μια σοβαρή και μελετημένη προσπάθεια προσέλκυσης επενδύσεων, που τόση μεγάλη ανάγκη έχει η χώρα.
Ο λόγος που δεν το λέω σχετίζεται με το γεγονός, ότι ο συγκεκριμένος υπουργός δεν είναι όποιος κι όποιος…
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για έναν αμερικανομορφωμένο πανεπιστημιακό, με τίτλους, πτυχία και διδακτορικά στις Οικονομικές Επιστήμες και εργασιακές εμπειρίες στην Αμερική, ενώ παράλληλα έχει διατελέσει αντιπρόεδρος επιτροπών του Κογκρέσου των ΗΠΑ και μέλος πολλών διεθνών οργανισμών.
ΑΝ στους πιο πάνω εντυπωσιακούς τίτλους του, προσθέσουμε ότι έχει θεμελιώσει τις γνώσεις και την καριέρα του στην παγκόσμια μητρόπολη του καπιταλισμού, το λογικό συμπέρασμα που μπορούμε να συνάγουμε είναι, ότι θα πρέπει «να παίζει στα δάχτυλα» το πώς λειτουργούν οι «αγορές» που φροντίζουν να καθοδηγούν τους απανταχού επενδυτές.
ΝΑ προσθέσουμε εδώ, ότι οι καλύτεροι επενδυτές είναι τα πιο αδίστακτα αρπακτικά που κάνουν τα πάντα για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τα λεφτά τους τζογάρουν, δεν είναι φιλάνθρωποι…
ΚΟΝΤΑ σε αυτούς, κερδίζουν συνήθως και όσοι τους διευκολύνουν να παίξουν. Και όσο τα πράγματα πάνε καλά, κερδισμένοι λίγο πολύ είναι όλοι.
ΑΠΟ τη στιγμή, όμως, που η βάρκα αρχίσει να μπάζει νερά, τη «νύφη» της χασούρας την πληρώνουν οι πιο αδύναμοι και οι επενδυτές σαλπάρουν για άλλες πολιτείες.
ΚΑΙ επειδή η ανταγωνιστικότητα είναι το ιερό δισκοπότηρο των «αγορών», όλες οι χώρες του πλανήτη που διψούν για επενδύσεις για επενδυτές ψάχνουν. Μέχρι «γη και ύδωρ» δίνουν οι πιο φτωχές χώρες για μια χούφτα δολάρια.
ΟΛΑ τα πιο πάνω, βέβαια, θα πρέπει να τα γνωρίζει ο υπουργός πολύ καλύτερα από μένα. Εκείνο, όμως, που ενδεχομένως να μη γνωρίζει -λόγω της γενικότερης και διαχρονικής ανοργανωσιάς του ελληνικού κράτους- είναι την προϊστορία των ηρωικών εξορμήσεων των αξιωματούχων του έθνους για εξεύρεση ενδύσεων στην Αυστραλία…
ΩΣ εκ τούτου, το μόνο που έχω να του πω με δυο κουβέντες είναι: ότι όλοι οι αρμόδιοι που επιχείρησαν στο παρελθόν να βρουν τον… κρυμμένο επενδυτικό θησαυρό στην Αυστραλία έσπασαν τα μούτρα τους.
ΚΑΙ επειδή οι λόγοι της αποτυχίας -που ίσως ενδιαφέρουν και τον υπουργό- είναι πάρα πολλοί θα περιοριστώ στους πιο «καραμπινάτους» από αυτούς. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
ΟΙ ρίζες του κακού βρίσκονται στην παραδοσιακή ανοργανωσιά του ελληνικού έθνους, από τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου 1821 μέχρι τις μέρες μας και στη πρωτόγονη -για ευρωπαϊκή χώρα- χαοτική κατάσταση του κρατικού μηχανισμού.
Ο κυριότερος λόγος που παρόμοιες προσπάθειες προσέλκυσης επενδύσεων από την Αυστραλία αποτύγχαναν πριν ξεκινήσουν, ήταν ότι γίνονταν πρόχειρα και απρογραμμάτιστα, μόνο και μόνο για να γίνουν και για να δείχνει ο κάθε υπουργός ότι επιτελεί «έργο».
ΣΤΗΝ κυριολεξία, δηλαδή, επρόκειτο για «αρπαχτές» και μάλιστα της κακιάς ώρας, που ήταν βασισμένες στο ελληνικό… know how που στη προκειμένη περίπτωση συμπυκνώνεται στο κλασικό: έλα μωρέ, πάμε μια βόλτα και μέχρι εκεί και ό,τι αρπάξουμε αρπάξαμε…
ΕΤΣΙ θέριζαν συνήθως ό,τι έσπερναν, με αποτέλεσμα να επιστρέφουν άπραγοι, μεν, από επενδύσεις, αλλά πλούσιοι από αναμνήσεις, δεξιώσεις, πατριωτικές τελετές, χειροκροτήματα, φιλοφρονήσεις και φωτογραφίες…
ΜΠΟΡΕΙ, μεν, να μην έβρισκαν επενδύσεις -μιας και δεν τους περίσσευε και χρόνος- αλλά, έβρισκαν ό,τι χρειάζεται ο κάθε πολιτικός για να κάνει καριέρα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα.
ΕΝΑΣ άλλος λόγος είναι, ότι φτάνοντας εδώ, διαπίστωναν ότι δεν έχουν φύγει καν από την Ελλάδα, αφού τόσο στην Ελληνική πρεσβεία όσο και στις εδώ προξενικές αρχές επικρατούσε το ίδιο γραφειοκρατικό και οργανωτικό μπάχαλο.
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι οι εδώ θεσμικές αρχές της Ελλάδας, θα έπρεπε να προετοιμάσουν τις επισκέψεις, να κλείσουν ραντεβού, να οργανώσουν συναντήσεις με ενδιαφερόμενους Αυστραλούς επιχειρηματίες και να δουν, τέλος πάντων, σχετικούς ανθρώπους που έπρεπε να δουν, αν ήταν να αποκομίσουν κάτι.
ΕΛΑ, όμως, που ούτε τις κατάλληλες γνώσεις είχαν, ούτε τις απαραίτητες υψηλές γνωριμίες για τέτοια «προχωρημένα» πράγματα και από οικονομικά γνώριζαν όσα γνωρίζω εγώ από αεροναυπηγική: απολύτως τίποτα!
ΚΑΙ επειδή «με πορδές δεν βάφονται κόκκινα αυγά», για να σωθούν τα προσχήματα και να δείξουν και οι μεν και οι δε –δηλαδή και οι υψηλόβαθμοι επισκέπτες και οι εδώ διπλωματικές αρχές- ότι κάτι έκαναν, είπαν «να μάθουν να κουρεύουν στου κασίδη το κεφάλι».
ΚΑΙ ο «κασίδης» που προσφερόταν πάντα για κούρεμα -μιας και δεν είχε να χάσει τίποτα- ήταν η ελληνική παροικία, που δεν διστάζει να… κόψει και τις φλέβες της για να βοηθήσει όσο μπορεί και δύναται τη μυριοπόθητη πατρίδα.
ΑΣΕ που και οι ηγέτες της παροικίας μας «ψόφαγαν» για δεξιώσεις, μεζεδάκια, γνωριμίες με πολιτικούς και κάθε είδους εκπροσώπους της ελληνικής πολιτείας, πατριωτικούς λόγους χειροκροτήματα και φωτογραφίες. Όλα τα λεφτά ήταν να φωτογραφηθούν με κάποιο επίσημο…
ΕΤΣΙ βλεπόμαστε μεταξύ μας, τρώγαμε κανέναν μεζέ αλληλοχειροκροτούμαστε, φωτογραφιζόμαστε και ακούγαμε δακρυσμένοι τους υψηλόβαθμους επισκέπτες μας να μας ψέλνουν το ίδιο τροπάριο…
ΜΑΣ έλεγαν, δηλαδή, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι είμαστε οι καλύτεροι και πιο «προκομμένοι» απόδημοι που έχουν συναντήσει, ότι είμαστε πιο Έλληνες και από τους Έλληνες της Ελλάδας, ότι η πατρίδα δεν ξεχνά τα ξενιτεμένα τις παιδιά και άλλα τέτοια πονεμένα λόγια.
ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ, βέβαια, γινόταν και καμιά συνάντηση των… λαγωνικών που έψαχναν για επενδύσεις με τους εδώ επιχειρηματίες που ήθελαν να… επενδύσουν στην Ελλάδα.
ΚΑΙ όταν λέμε «συναντήσεις» με τους εδώ επιχειρηματίες, μην πάει το μυαλό σας ότι έβλεπαν ενδιαφερόμενους Αυστραλούς επιχειρηματίες. Όχι, βέβαια, αποκλειστικά και μόνο συμπάροικους επιχειρηματίες συναντούσαν…
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι συναντήσεις αυτές ήταν ενδεικτικές του ελληνικού επιχειρηματικού και επενδυτικού know how: οι μεν προσπαθούσαν με λόγια και υποσχέσεις, να εντυπωσιάσουν τους δε.
ΑΠΟ την πλευρά τους οι συμπάροικοι επιχειρηματίες προσπαθούσαν να κάνουν καμιά γνωριμία για να τους βοηθήσει το ελληνικό κράτος να πάρουν ευρωπαϊκή επιχορήγηση να χτίσουν κανένα ξενοδοχείο, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που ζητούσαν «διευκολύνσεις» για να παρακάμψουν τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
ΑΠΟ την πλευρά τους, οι αξιωματούχοι του έθνους τους διαβεβαίωναν με τη σειρά τους ότι θα κάνουν ό,τι μπορούσαν για να τους εξυπηρετήσουν και κάπως έτσι τελείωναν οι τότε επενδυτικές εκστρατείες των δικών μας στην Αυστραλία.
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι αρκετοί Ελληνοαυστραλοί μικροεπιχειρηματίες κυρίως που… επένδυσαν στην Ελλάδα ακόμα «το φυσούν και δεν κρυώνει», ενώ υπήρξαν και ορισμένοι που τα κατάφεραν.
ΣΥΝΗΘΩΣ, αυτοί πουν τα κατάφερναν ήταν αυτοί που δεν ζητούσαν την προστασία του ελληνικού κράτους, αλλά οι καλοί επιχειρηματίες, που δεν ήξεραν μόνο καλά τη δουλειά τους και την αγορά, αλλά και την ελληνική νοοτροπία.
ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι ήταν «ψιλικατζήδες» που έψαχναν για… ευκαιρίες ή γνωριμίες. Έκαναν δηλαδή και αυτοί ό,τι έκανε η ελληνική πολιτεία: με λίγα λόγια, όλοι ψάρευαν σε θολά νερά με την ελπίδα ότι όλο και κάποιο ψαράκι θα τσιμπήσει…
ΚΑΠΩΣ έτσι πέρασαν τέσσερις δεκαετίες για να φτάσουμε όλοι εδώ που βρισκόμαστε σήμερα: η μεν Ελλάδα να προσπαθεί να δραπετεύσει από την οικονομική κρίση που την έπληξε ψάχνοντας ακόμα για επενδύσεις…
ΚΑΙ εμείς εδώ, να περιμένουμε 30 χρόνια να αποκτήσουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε στην Ελλάδα, να αναμένουμε μια οκταετία την υποσχόμενη… επανίδρυση του ΣΑΕ και να συνεχίζουμε τις προσπάθειες προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε και να τακτοποιήσουμε τις περιουσίες μας στην πατρίδα.
ΑΣ ελπίσουμε ότι όλα αυτά τα έχει υπόψη του υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης και θα φροντίσει όσο μπορεί να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.
ΘΑ πρέπει, επίσης, να γνωρίζει ότι η Ελλάδα, λόγω των γενικότερων προβλημάτων της, παραμένει ένας τοξικός προορισμός για τους μεγάλους θεσμικούς επενδυτές που έχει ανάγκη η χώρα.
ΓΙΑΤΙ όπως έγιναν οι μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις, και ότι εμείς το βλέπαμε σαν πρόοδο της χώρας, οι ξένοι επενδυτές συνεχίζουν να το βλέπουν σαν ανέκδοτο…
