Την πρώτη φορά που προσπάθησε να παίξει τρομπέτα, ο Θωμάς Αυγενικός ήταν μόλις εννέα ετών. “Είναι πολύ δύσκολο όργανο” λέει. “Αλλά μου άρεσε πολύ. Είναι ωραία πρόκληση να προσπαθείς να παίξεις κάθε μέρα”. Σ’ αυτήν την φράση κρύβονται όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για τον Τομ: ότι στα εννιά του χρόνια, ήταν πρόθυμος να αντιμετωπίσει μία μεγάλη πρόκληση που θα έκανε μεγαλύτερούς του να τα παρατήσουν.
“Τότε ήταν όλα καινούρια, οπότε δεν είχα μέτρο σύγκρισης”, λέει με σεμνότητα. “Και ήταν διαφορετικός ο βαθμός δυσκολίας τότε από σήμερα που προσπαθώ να κρατηθώ σε ένα υψηλό επίπεδο συνέχεια”. Σήμερα ο Τομ είναι 21 ετών και το επίπεδό του είναι σίγουρα υψηλό – τόσο που το όνομά του βρίσκεται στην λίστα με τους υποψήφιους για τα Εθνικά Βραβεία Τζαζ, έναν διαγωνισμό που διεξάγεται κάθε χρόνο στο φημισμένο Φεστιβάλ Τζαζ της Wangaratta. Το φεστιβάλ διεξάγεται αυτό το Σαββατοκύριακο (3-5 Νοεμβρίου) και ο νεαρός τρομπετίστας θα βρίσκεται εκεί προκειμένου να διαγωνιστεί με μερικούς από τους καλύτερους ομότεχνούς του από όλη τη χώρα, ενώπιον μιας κριτικής επιτροπής που περιλαμβάνει σπουδαίους καλλιτέχνες.
Ο ίδιος δεν κρύβει το άγχος του. “Είναι μεγάλη τιμή που αναγνωρίζουν την αξία μου” λέει, αφού πρώτα αστειευτεί για το οικονομικό έπαθλο. “Πολλοί από τους ήρωές μου θα βρίσκονται εκεί και θα έχω την ευκαιρία να τους συναναστραφώ και να κλέψω λίγη από την σοφία τους. Κυρίως όμως αυτό που με ενδιαφέρει είναι να απολαύσω τη διαδικασία και να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία χωρίς άγχος”. Άλλωστε, όπως τονίζει, αυτή η έκθεση απέναντι στους κριτές είναι μέρος της ζωής του μουσικού.
“Όλα είναι ένας ατελείωτος διαγωνισμός. Πάντοτε συναγωνίζεσαι με τους άλλους, για να παίξεις, για να μπεις σε κάποιο συγκρότημα, για να διεκδικήσεις το ίδιο βραβείο, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που σε κρίνουν. Είναι μία πραγματικότητα της ζωής και μία πραγματικότητα της μουσικής σκηνής. Κρίνεσαι συνεχώς και ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσεις είναι να είσαι ο αυτός σου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από αυτό”.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το όνομα “Αυγενικός” εμφανίζεται στην λίστα με τους διαγωνιζόμενους για τα Εθνικά Βραβεία Τζαζ. Πέρσι, ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο 24χρονος σαξοφωνίστας Μιχάλης Αυγενικός, που διεκδίκησε το βραβείο, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τον μικρό αδελφό του, όπως κάνει από την μέρα που η μητέρα τους έφερε στο σπίτι την μέθοδο εκμάθησης μουσικής ‘Play-A-Long’. “Αυτό μας άλλαξε την ζωή” θυμάται ο Τομ, περιγράφοντας τη διαδικασία να παίζουν, συνοδεύοντας το CD, σαν να πρόκειται για κανονική ορχήστρα. Από τότε, τα δυο αδέλφια παίζουν μαζί, συχνά ως The Avgenicos Brothers.
“Είμαστε πολύ δεμένοι. Δεν τσακωνόμασταν, όταν ήμασταν μικροί, κυρίως γιατί είναι πολύ πιο ψηλός και μεγαλόσωμος από μένα, οπότε ακόμα κι αν ήθελα να τσακωθώ, θα τις έτρωγα σίγουρα. Οπότε, το καλύτερο ήταν να τον κάνω σύμμαχό μου. Όταν είσαι μικρός θέλεις να μοιάσεις στον μεγαλύτερο αδελφό σου, αλλά δεν ήθελα να παίζω το ίδιο όργανο με εκείνον, οπότε διάλεξα την τρομπέτα που έπαιζε και ο πατέρας μου, ερασιτεχνικά βέβαια εκείνος. Τώρα όταν παίζουμε μαζί, είμαστε συντονισμένοι και συνέχεια ανταλλάσσουμε ιδέες. Επίσης μπορώ πάντα να τον εμπιστευτώ ξέροντας ότι θα είναι ειλικρινής μαζί μου. Συχνά ο κόσμος δεν σου λέει την αλήθεια, γιατί δεν θέλει να σε στεναχωρήσει, αλλά ο αδελφός μου θα μου τα πει όπως είναι”.
Ο ίδιος περιγράφει τη μουσική του ως “μικρές επαναλαμβανόμενες φράσεις που σιγά σιγά μετασχηματίζονται και δίνουν την θέση τους σε άλλες φράσεις. Με ενδιαφέρουν τα πάντα, από πλευράς στυλ, από την τζαζ μέχρι την κλασική και την ηλεκτρονική μουσική, οπότε το αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα από διάφορες επιρροές”. Μία από τις συνθέσεις του έχει τίτλο ‘Resilience’ – ψυχική αντοχή. Είναι μία έννοια που τον αντιπροσωπεύει απόλυτα, γιατί ο Τομ αντιμετωπίζει την μία δυσκολία μετά την άλλη, από πολύ μικρή ηλικία, από τότε που διαγνώστηκε με ρετινοβλάστωμα, έναν όγκο στον αμφιβληστροειδή. Πρόκειται για μια σπάνια μορφή καρκίνου του ματιού που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του δεξιού ματιού του Τομ, ύστερα από πολλές χημειοθεραπείες. Ο ίδιος βέβαια, δεν αφήνει αυτήν την αναπηρία να του σταθεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες του. “Έχω κάνει τα πάντα, σύμφωνα με τις δυνατότητές μου” λέει και παραδέχεται ότι συχνά είναι απερίσκεπτος. “Πολλές φορές κάνω το αντίθετο από ό,τι πρέπει. Συνήθως ξεχνάω ότι έχω μόνο ένα μάτι. Αλλά έτσι έχω συνηθίσει, δεν ξέρω άλλο τρόπο”.
Όσο για τις ελληνικές του ρίζες, γι’ αυτόν είναι πάντα συνδεδεμένες με τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια στο σπίτι του παππού του. “Είναι καταπληκτικός μάγειρας” λέει με περηφάνια ο Τομ. “Ήρθε πολύ νέος στην Αυστραλία από την Κρεμαστή της Ρόδου και πάντα μας έλεγε ότι από το χωριό του έβλεπε απέναντι την Τουρκία. Δεν έχω πάει ποτέ εκεί, αλλά είμαι σίγουρα περήφανος που είμαι Έλληνας”.
