Tην πρώτη φορά που άκουσα το όνομα Αυστραλία ήταν την δεκαετία του 1930. Ήμουνα παιδί και μια μέρα στο εδωδιμοπωλείο Πέππα (στο Παλαιό Φάληρo) άκουσα να λέει ο ιδιοκτήτης του (με κάτασπρα σαν νοσοκόμος) εμείς στην Αυστραλία αγαπάμε την πατρίδα περισσότερο από εσάς. Απέναντι ακριβώς από το κατάστημά του ήταν το σπίτι του – δύο όροφοι με βεράντες και με τερέν τένις όπου έπαιζαν το μπαλάκι οι δύο κόρες του με κοντό παντελονάκι και οι περαστικοί να λένε «σαν δεν ντρέπονται κοτζάμ γυναίκες να δείχνουνε τα μπούτια τους…».
Μπαμπά ρώτησα, τι είναι η Αυστραλία. Μια μοντέρνα ήπειρος σαν τις θυγατέρες του Πέππα… Μια χώρα στην άλλη άκρη της γης που έχει κάτι ζωάκια, καγκουρό τα λένε, που χοροπηδάνε με το μωράκι τους σε μια σάρκινη σακούλα μπροστά τους… κι’ όχι σαν τα δικά μας φασκιωμένα…
Αυτές ήταν οι πρώτες γνώσεις μου περί Αυστραλίας. Τώρα οι εκεί ομογενείς θα με διαβάζουν στην εφημερίδα τους και θα μαθαίνουν – από πρώτο χέρι – περί σπουδαίων προσωπικοτήτων και σταρ που γνώρισα και έζησα σε απόσταση αναπνοής. Θα πουν κάποιοι… μα τι μας ενδιαφέρει το παρελθόν… Και θα πω κι εγώ, σας ενδιαφέρει αφού βγάζετε εφημερίδα στα ελληνικά και διατηρείτε τη γλώσσα μας από πάππου προς πάππου… Δυστυχώς δεν γίνεται το ίδιο στην Ελλάδα όπου η νέα γενιά γράφει το λοιπόν λπν… Και να που μου δίνεται η ευκαιρία να μη γράφω λέξεις εν συντομία, αλλά όπως μου τις δίδαξαν οι γονείς μου και οι δάσκαλοί μου τότε που μεγάλωνα με πηγαδίσιο νερό και λάμπα πετρελαίου…
Στο πρώτο μου λοιπόν (κι όχι λπν)) κείμενο, σας φιλώ από απόσταση θαλασσών και ωκεανών… Και ξεκινάω με το παιδικό μου σκίτσο, βαρκάκι με πανί κι όχι αραγμένο σαπιοκάραβο 92 χρόνων… Γιατί και μόνο με τη σκέψη ότι θα με διαβάζετε στην μακρινή Αυστραλία νιώθω 29!
