ΠΑΝΩ που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι σταμάτησε ο χρόνος, ήλθε η παραίτηση του Ρόμπερτ Μουγκάμπε και ήλθα στα ίσα μου.
ΕΝΤΑΞΕΙ, λέω, μπορεί ο άνθρωπος να χρειάστηκε 37 χρόνια να χορτάσει την εξουσία και να πιέστηκε να παραιτηθεί, αλλά τελικά το έκανε και μπράβο του.
ΑΝ, βέβαια, είχε αναλάβει την εξουσία της Ζιμπάμπουε σε ηλικία 30 χρόνων, όπως ο τελευταίος ηγέτης της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς, ή το πολύ στα σαράντα του, όπως ο δικός μας Αλέξης Τσίπρας, θα παρέμενε τουλάχιστον καμιά τριανταριά χρόνια ακόμα…
ΟΤΑΝ, όμως, αναλαμβάνεις την ηγεσία όταν είσαι 56 ετών -όσο δηλαδή ήταν ο Μουγκάμπε πριν μόλις 37 χρόνια- τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις μέχρι τα 93 σου χρόνια. Μην είμαστε και πλεονέκτες.
ΑΣΕ που αν δεν τον ανέτρεπε, ουσιαστικά, η λαϊκή οργή, κινδύνευε να ανατραπεί από τον Χάρο. Συνεπώς, είδε και απόειδε και έδωσε τόπο στην οργή…
ΣΤΟ μεταξύ, πάνω που άρχιζα να πιστεύω ότι πράγματι ο χρόνος κυλάει και παρασύρει μαζί του και την ιστορία, μεσολάβησε μια άλλη… στάσιμη εξέλιξη και με έστειλε πίσω αδιάβαστο, εκεί που ήμουν πριν την παραίτηση του Μουγκάμπε.
ΣΤΟΝ προχθεσινό «Νέο Κόσμο», διάβασα μεταξύ των άλλων καινοτόμων και πρωτοποριακών εξελίξεων, ότι ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Σίδνεϊ, Χάρης Δανάλης και ο γενικός γραμματέας του οργανισμού, Μιχάλης Τσιλίμος, θα θέσουν και πάλι υποψηφιότητα στις εκλογές που θα γίνουν στις 3 Δεκεμβρίου.
ΕΝΤΑΞΕΙ και τι έγινε, θα μου πείτε. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι αξιωματούχοι οργανισμών μας που πάσχουν από το σύνδρομο του Μουγκάμπε.
ΓΙΑ κάποιους λόγους, που ακόμα δεν έχω εμπεδώσει, λόγω των ελλείψεών μου στον τομέα της ψυχολογίας, δεν έχω καταλάβει, τι το ξεχωριστό έχουν οι θέσεις των προέδρων και των γραμματέων;
ΚΑΙ αυτό το γράφω, γιατί οι πρόεδροι και οι γραμματείς των μεγάλων Κοινοτήτων μας συνήθως, είναι αυτοί που στην κυριολεξία ερωτεύονται τους θώκους τους και βρυκολακιάζουν…
ΜΙΑ βιαστική ματιά να ρίξετε στην ιστορία των μεγάλων Κοινοτήτων της Αυστραλίας θα το διαπιστώσετε.
ΕΠΕΙΔΗ όμως υποθέτω, ότι δεν έχετε πρόσβαση στα ιστορικά αρχεία των Κοινοτήτων μας, το έκανα εγώ για εσάς χάρη της ιστορίας…
ΑΝ και δεν ξέρω πόσα χρόνια έχει υπηρετήσει ο Χάρης Δανάλης στο Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας του Σίδνεϊ και πόσα από αυτά στη θέση του προέδρου, ξέρω όμως, πως όταν τον πρωτογνώρισα είχε κατάμαυρα μαλλιά και τώρα είναι πιο λευκά και από το χιόνι…
ΤΟΝ Χάρη Δανάλη, τον χθεσινό, το σημερινό και… αυριανό πρόεδρο, τον γνώρισα ως σύμβουλο (αν θυμάμαι καλά) της Κοινότητας του Σίδνεϊ το 1977, πριν 40 ολόκληρα χρόνια, όταν είμαστε και οι δύο παιδιά με κατάμαυρα μαλλιά…
ΜΕ το αυτοκίνητό του, ταξιδέψαμε μαζί από το Σίδνεϊ στο Νιούκαστλ, για να παραβρεθούμε στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Αυστραλίας, εγώ ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, και ο Χάρης του Σίδνεϊ.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της διαδρομής και του Συνεδρίου, για την υπεράσπιση του… «Κοινοτικού Θεσμού» και λόγω των «εμπειριών» που είχα από τις συνεδριάσεις του Δ.Σ, στο οποίο και είχα εκλεγεί πριν ένα χρόνο, αναρωτιόμουν τι κάνει ένας νεαρός δικηγόρος σαν το Χάρη, σε ένα συμβούλιο που ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με κεριά, λιβάνια και ατελείωτες… παπαδομαχίες;
ΠΟΥ να φανταστώ τότε, ότι τα ερωτήματα μου εκείνα θα παρέμεναν αναπάντητα μέχρι και σήμερα. Όπως έχουμε ξαναπεί όμως η ζωή ακολουθεί, χωρίς την άδειά μας, το δικό της μονοπάτι…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι όταν γνώρισα τον Δανάλη, ο αγώνας τον παλιών Κοινοτήτων της Αυστραλίας (δηλαδή: Μελβούρνης, Σίδνεϊ, Αδελαΐδας και Νιούκαστλ) κατά της Αρχιεπισκοπής και του συστήματος Αμερικής που αυτή ήθελε να επιβάλει, βρίσκονταν στο κατακόρυφο.
Η κατάσταση είχε οξυνθεί, ιδιαίτερα μετά το 1975 που ήλθε στην Αυστραλία ο Αρχιεπίσκοπος Στυλιανός ο οποίος και δεν έδινε ιερείς στις νέες Κοινότητες που «φύτρωναν» κάθε τόσο, αν δεν παραχωρούσαν οι τελευταίες στο Trust της Αρχιεπισκοπής τον τίτλο ιδιοκτησίας του ναού.
ΣΤΟ μεταξύ και παρά το γεγονός ότι η Κοινότητα Μελβούρνης, η οποία είχε εγκαταλείψει την Αρχιεπισκοπή το 1963 και είχε προσχωρήσει στην Αυτοκέφαλο Εκκλησία, επέστρεψε το 1970, οι υπόλοιπες Κοινότητες παρέμειναν στο «κλαρί» για καμιά 40ριά ακόμα χρόνια.
ΤΟ Σίδνεϊ, επέστρεψε με την ουρά στα «σκέλια» στην επίσημη Εκκλησία μόλις το 2013, ενώ η μόνη μεγάλη και παλιά Κοινότητα που αγωνίζεται ακόμα για τη διατήρηση του… «Κοινοτικού Θεσμού» είναι η Κοινότητα της Αδελαΐδας.
ΟΙ άνθρωποι της Κοινότητας Αδελαΐδας, φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι ο αγώνας για τη διατήρηση του «Κοινοτικού Θεσμού», είχε χαθεί από χέρι πριν ακόμα αρχίσει στα τέλη της δεκαετίας του 1950…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, για το θέμα αυτό, δηλαδή για τους… πικραμένους αγωνιστές του «Κοινοτικού Θεσμού», έχω γράψει ένα άλλο κομμάτι που θα δημοσιευτεί στο αφιέρωμα για τα 60 χρόνια του «Ν.Κ» την προσεχή Πέμπτη, αποφάσισα να μην σας ταλαιπωρήσω και σήμερα.
ΠΡΙΝ τελειώσω να προσθέσω, ότι ο φίλος μου ο Χάρης έχει μπροστά του καμιά 25ριά χρόνια μέχρι να φτάσει στην ηλικία του Μουγκάμπε που σημαίνει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρίψει και το ρεκόρ του…
