Δυο άνθρωποι παθιασμένοι με το δρόμο που επέλεξαν να πορευτούν επαγγελματικά και που το επάγγελμα είναι κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται. Είναι πάθος.

Ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι η «γέννηση» του «Νέου Κόσμου» και η είσοδος του πρώην δρομέα Παναγιώτη Γιαννούδη, στον κόσμο του κινηματογράφου συμπίπτουν. « Έτος–ορόσημο» 1957.

Ο «Νέος Κόσμος» «γεννιέται» στις 13 Φεβρουαρίου 1957 και η θριαμβευτική είσοδος του Γιαννούδη στον κόσμο του σινεμά γίνεται στις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου με την προβολή της «Γκόλφως» στο Melbourne Town Hall.

Σήμερα, κάπου εξήντα χρόνια αργότερα, ο Παναγιώτης Γιαννούδης, άριστος projectionist, όπως υπήρξε, φέρνει τις εικόνες πίσω με εντυπωσιακή άνεση και φανερή συγκίνηση.

«Ο ‘Νέος Κόσμος’, από την αρχή της παρουσίας του στην παροικία, αγκαλιάστηκε και αγαπήθηκε σαν κάτι ζωντανό. Σαν μια ύπαρξη που ανέπνεε με την ίδια ανάσα με την παροικία. Αυτό το αποδίδω πρωτίστως στον Τάκη Γκόγκο, στον άνθρωπο που είχε πάθος γι’ αυτό που ανέλαβε, να γίνει δηλαδή η φωνή της παροικίας.

Αξιοπρεπής, διορατικός, ευγενής, συναισθηματικός, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προβολή θεμάτων, που, όχι απλώς ενδιέφεραν την ομογένεια, αλλά ήταν αυτή η ίδια η ζωή της».

Κάνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο, μας μεταφέρει στο Victoria Market, πάνω από μισό αιώνα πίσω.

«Θυμάμαι δυο νέα παιδιά από την Κύπρο πουλούσαν τον «Νέο Κόσμο»… Μιλάμε για εκατοντάδες φύλλα, δεν υπήρχε Έλληνας που με τα ψώνια του να μην κρατούσε και έναν «Νέο Κόσμο». Για τους μετανάστες δεν ήταν απλώς μια εφημερίδα στη γλώσσα τους, αλλά αυτή η ίδια η επαφή με την παροικία, με την Ελλάδα, την Κύπρο, την ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία».

Για τον ίδιο, προσθέτει, «ήταν ο καλύτερος και αποδοτικότερος τρόπος διαφήμισης, δεδομένου ότι εκτός από τη συνήθη καταχώρηση, σε κάθε φύλλο υπήρχε και φέιγ βολάν για την ταινία που η προβολή της συνέπιπτε με την ημέρα έκδοσης του «Νέου Κόσμου». Για μας σήμαινε ότι είχαμε όλες τις προβολές καλυμμένες από την πλευρά της διαφήμισης. Όταν, δε, επρόκειτο για κάποια εξαιρετική ταινία, θέλω να αναφέρω, ότι o Τάκης Γκόγκος, πάντα μας εξέπληττε ευχάριστα, βάζοντας banner στην πρώτη σελίδα. Υπήρξε ένας άριστος συνεργάτης, σωστός επαγγελματίας που κρατούσε με στιβαρό χέρι το τιμόνι της εφημερίδας και, όπως ήδη ανέφερα, είχε πάθος πραγματικό γι’ αυτό που έκανε.

Ένα πάθος που πήγαινε πέρα από το υλικό όφελος».

Ανατρέχοντας στην εποχή που ό ίδιος ταξίδευε σ’ όλη την Αυστραλία για την προβολή των ελληνικών ταινιών, θα πει: «Δεν υπήρχε χωριό με Έλληνες που να μην κυκλοφορεί ο ‘Νέος Κόσμος’. Ενδεικτικά να πω ότι τον βρήκα στο Broken Hill της NSW, ένα χωριό με 60 οικογένειες. Εκπληκτικό»!

Κάνω τη σκέψη ότι μόνο ένας άνθρωπος με πάθος για το αντικείμενό του, όπως ο Παναγιώτης Γιαννούδης, μπορεί να καταλάβει και να εκτιμήσει πλήρως, το πάθος κάποιου άλλου.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ

Με τον φακό του στραμμένο ξανά στον «κυβερνήτη του καραβιού», θα πει: «Ο Τάκης Γκόγκος ήταν ο άνθρωπος που είχε πάντα το χέρι του στο σφυγμό της παροικίας και ένοιωθε ότι ο ‘Νέος Κόσμος’ θα έπρεπε να είναι ο εκφραστής των αναγκών της. Με λίγα λόγια, είχε συναίσθηση των ευθυνών του και αυτό συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό, στην επιτυχία, αλλά και στη μακροβιότητα του εντύπου».

Δεν έχει χάσει έκδοση, όλα αυτά τα χρόνια, τονίζει, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της ομογένειας, το ίδιο: «O ‘Nέος Κόσμος’ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της παροικίας. Για πάρα πολλά χρόνια, εκτός από την τακτική ειδησεογραφία, τα αθλητικά που με τόση αγωνία περίμεναν να δουν τα αποτελέσματα και τις επιδόσεις των ομάδων τους χιλιάδες ποδοσφαιρόφιλοι, κάθε Δευτέρα ειδικότερα, υπήρξε πηγή και καθρέπτης της κοινωνικής ζωής της ομογένειας. Πολιτιστικές εκδηλώσεις, αρραβώνες, γάμοι, βαφτίσεις, νέοι πτυχιούχοι, και τώρα, βέβαια, η φυσική συνέπεια … η «έξοδος».

ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Στη συνέχεια, έρχεται το φυσικό ερώτημα «πώς βλέπει τον ‘Νέο Κόσμο’ σήμερα».

«Πρόκειται για ένα θαυμάσιο έντυπο, που πραγματικά εντυπωσιάζει, όχι μόνο από πλευράς εμφάνισης, αλλά και περιεχομένου.

Έχει εκμεταλλευτεί με την καλή έννοια, πάντοτε, τη νέα τεχνολογία, με αποτέλεσμα να έχουμε πιο έγκαιρη ενημέρωση και να είμαστε σε άμεση επαφή με τις εξελίξεις.

Εκτιμώ ότι η δίγλωσση έκδοση του Σαββάτου -έντυπη και ηλεκτρονική- είναι εξαιρετική ιδέα και ελκύει ένα αρκετά μεγάλο μέρος των νέων γενεών. Τα παιδιά μου, για παράδειγμα, διαβάζουν πάντοτε τον ‘Ν.Κ.’ του Σαββατοκύριακου. Παρ’ ότι γνωρίζουν καλά ελληνικά και διαβάζουν με σχετική ευχέρεια, όπως είναι φυσικό, στα αγγλικά έχουν ευκολότερη και πιο άμεση, θα έλεγα, πρόσβαση.

Είναι, δε, πάρα πολύ ενθαρρυντικό, ότι σήμερα βλέπεις τον ‘Νέο Κόσμο’ και τις τρεις εκδόσεις, στον επαγγελματικό χώρο πολλών ομογενών δεύτερης και τρίτης γενιάς, όπως αίθουσες αναμονής γιατρών, δικηγόρων, λογιστών κ.λπ.

Αυτό λέει πολλά, νομίζω. Πρωτίστως, ότι είναι κομμάτι του κορμού της παροικίας, αναπόσπαστα δεμένο με τη ζωή της».

ΟΧΙ ΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Στο ερώτημα «πώς βλέπει τον ‘Νέο Κόσμο’ του μέλλοντος» θα πει: «Κατ’ αρχήν, δεν πιστεύω στις δραστικές αλλαγές. ‘Οποιες αλλαγές γίνουν, θα πρέπει να είναι με σεβασμό στο πρόσωπο που έχει η εφημερίδα σήμερα. Αν αυτό αλλάξει (εδώ σηκώνει από το τραπέζι και μου δείχνει την πρώτη σελίδα του ‘Ν.Κ.’ της Πέμπτης) , δεν θα είναι πλέον αυτό που αγάπησε ο κόσμος, η παροικία. Θα είναι κάτι άλλο. Δηλαδή, θα μοιάζει με τη γυναίκα που κάνει face lift και όχι μόνο γίνεται απωθητική και ξένη, αλλά βάζει σε κίνδυνο και αυτή την ίδια τη ζωή της».

Στο ερώτημα αν «το νέο μεταναστευτικό κύμα, μπορεί να λειτουργήσει ως σωσίβιο του ‘Nέου Κόσμου’, στην παρούσα μορφή» απαντά: «Οπωσδήποτε, μέχρι ενός σημείου, επεκτείνεται η ζωή της παρούσας μορφής της εφημερίδας. Είναι αναπόφευκτο, όμως, να προβάλει η ανάγκη αλλαγών με περισσότερο περιεχόμενο στην αγγλική στις εκδόσεις της Δευτέρας και της Πέμπτης, αρχής γενομένης από τις κοινωνικές ανακοινώσεις και τα νέα πολιτιστικού και ψυχαγωγικού περιεχομένου. Χρειάζεται, όμως, μεγάλη προσοχή, όπως προείπα. Κάθε αλλαγή πρέπει να γίνει με μεγάλη προσοχή, ευαισθησία και μελέτη του αναγνωστικού κοινού. Δεν μπορώ να φανταστώ για παράδειγμα, να αλλάζει η πρώτη σελίδα του ‘Ν.Κ.’ και να είναι στα αγγλικά. Ίσως κάποια ανακοίνωση, για παράδειγμα, κάτω αριστερά σε ένα διστυλάκι. Δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι η εφημερίδα δεν θα πεθάνει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σ’ αυτήν. Απλώς, θα προοδεύει…»