ΠΩΣ να συμπυκνώσεις 60 χρόνια ιστορίας μέσα σε ένα αφιέρωμα;
ΤΙ να πρωτοθυμηθείς και πού να σταθείς;
ΑΠΟ πού να ξεκινήσεις και τι να προλάβεις να γράψεις;
ΠΟΙΕΣ λέξεις να χρησιμοποιήσεις για να περιγράψεις αυτά που έζησες μαζί με τόσους άλλους;
ΑΣΕ που οι λέξεις όσο στοχευμένες και να είναι τη μισή ιστορία θα πουν.
ΓΙΑΤΙ η άλλη μισή δεν έχει να κάνει με μνήμες και γεγονότα, αλλά με συναισθήματα…
ΓΙΑ το πώς δηλαδή δέχονταν τον «Νέο Κόσμο» οι αναγνώστες του.
ΕΙΜΑΙ σχεδόν βέβαιος, ότι ένας μικρός σχετικά αριθμός από αυτούς δεν τον αγόραζαν μόνο για να ενημερωθούν.
ΠΕΡΑ από τις ειδήσεις, τους «έλεγε» και κάτι άλλο…
ΚΑΙ αυτό το ξεχασμένο και από τη σκόνη του χρόνου σκεπασμένο «κάτι άλλο» έκανε τη διαφορά.
ΤΙ ήταν όμως αυτό που τους συγκινούσε και τους ωθούσε να τον αισθάνονται δική τους εφημερίδα;
ΤΙ περισσότερο είχε ο «Ν.Κ» από τις υπόλοιπες εφημερίδες; Γιατί έβγαιναν και άλλες εφημερίδες…
ΤΙ τον έκανε να ξεχωρίζει; Ποιες χορδές του ψυχισμού τους έκρουε και τι «μουσική» τους έπαιζε;
ΠΩΣ ταυτίστηκαν με την ιδεολογική «ροκ μουσική» του «Ν.Κ.», άνθρωποι αναθρεμμένοι με «κλαρίνο» και δημοτικά τραγούδια;
ΠΩΣ να περιγράψεις τον «άγνωστο» κόσμο των συναισθημάτων ανθρώπων που δεν ξέρεις;
ΓΙΑΤΙ ο καθένας από αυτούς είχε τους δικούς του λόγους που τον αγόραζε και ταυτιζόταν μαζί του.
ΟΠΩΣ και ο καθένας ερμήνευε αυτά που διάβαζε με το δικό του τρόπο.
ΓΙΑ το ποιοι αγόραζαν και διάβαζαν τον «Ν.Κ.» έχω αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν.
ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ όμως στο θέμα και στο σημερινό αφιέρωμα με ένα άρθρο που φέρει τον τίτλο «Η ταυτότητα των αναγνωστών του “Ν.Κ.”» που δημοσιεύεται στη σελίδα 24.
ΚΑΙ ο λόγος που το έκανα, δεν είναι μόνο γιατί η ιστορία αυτή με ενδιαφέρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ούτε γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ακόμα πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Ο πραγματικός λόγος έχει να κάνει, ότι από την πρώτη στιγμή που άρχισα να εργάζομαι στην εφημερίδα, συνδέθηκα (άθελά μου…) με τους αναγνώστες εκείνους που θεωρούσαν τον «Ν.Κ.» δική τους εφημερίδα.
ΑΠΟ τον πρώτο καιρό, άρχισα να φλερτάρω με την ιδέα ότι δεν ήμουν μόνος και ότι υπάρχουν δίπλα μου και άλλοι άνθρωποι που οραματίζονται έναν παρόμοιο κόσμο με αυτόν που οραματιζόμουν και εγώ.
ΚΑΙ σε αυτόν τον… άλλο κόσμο που οραματιζόμουν τότε, οφείλω και την παρουσία μου σε τούτη την εφημερίδα.
ΤΑ περισσότερα από τα οράματα εκείνα -για να μην πω όλα και παρεξηγηθώ- δεν ευοδώθηκαν.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ και αυτά τους ίδιους δρόμους που ακολουθεί η ιστορία…
Η οποία και δεν καταγράφει συναισθήματα και οράματα, αλλά τις εξελίξεις που την καθορίζουν.
ΜΕ λίγα λόγια, το αποτέλεσμα είναι αυτό που «μετράει» και όχι τι οραματιζόμασταν και τι σκεφτόμασταν τότε, όταν κάναμε ό,τι κάναμε.
ΠΟΛΛΑ από τα οράματα εκείνα ξεχάστηκαν από τα πρώτα τους νηπιακά βήματα, άλλα ξεθώριασαν με το χρόνο και άλλα ξεπεράστηκαν από νέες ανάγκες και μόδες, που μας επιφύλασσαν εν αγνοία μας οι εξελίξεις.
ΑΝ έμεινε κάτι απ’ όλα αυτά να μας συνδέει με εκείνα τα χρόνια, είναι οι αναμνήσεις…
ΚΑΙ όταν αυτές τις αναμνήσεις -που ουσιαστικά είναι ό,τι τελικά απέμεινε- τις μοιράζεσαι και με άλλους, είναι κάποιο κέρδος…
Ή τουλάχιστον σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγο καλύτερα και να σου περνά φευγαλέα από το μυαλό ότι δεν πήγαν όλα τζάμπα.
ΑΥΤΟΣ είναι ο κυριότερος λόγος που ταυτίστηκα συναισθηματικά με τους αναγνώστες στους οποίους η εφημερίδα «μιλούσε» στην καρδιά.
ΜΠΟΡΕΙ αυτοί οι αναγνώστες να μην ανήκουν στη μεγάλη πλειοψηφία, ενδεχομένως να μην ξεπερνούν ούτε τις λίγες εκατοντάδες…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, αυτούς λάμβανα πάντα υπόψη μου, όταν άρχιζα να γράφω τη στήλη που διαβάζετε.
ΚΑΙ αυτό το έκανα γιατί αισθανόμουν την ανάγκη ότι σε κάποιους έπρεπε να «λογοδοτώ»…
ΟΤΙ δεν έγραφα ούτε γούσταρα για να γεμίζω μόνο το χώρο, αλλά για να τα μοιράζομαι με αυτούς που πίστευαν τα ίδια πράγματα.
ΑΡΚΕΤΕΣ φορές, μάλιστα, ίσως δεν κατάφερνα να «συντονιστώ» ούτε με αυτούς τους λίγους. Το προσπαθούσα όμως…
ΣΕ όλους αυτούς, λοιπόν, τους συνοδοιπόρους τούτης της αιμορραγούσας σε οράματα και προσδοκίες διαδρομής, οφείλω από καρδιάς ένα ευχαριστώ για την παρέα που μου κράτησαν διαβάζοντας τα «Ξυράφια».
ΒΕΒΑΙΩΣ και τα πράγματα δεν ήλθαν όπως τα προσδοκούσαμε και τα περισσότερα από αυτά που πιστεύαμε ότι έπρεπε να γίνουν δεν έγιναν ποτέ και όσα έγιναν ίσως δεν έπρεπε να γίνουν…
ΤΟ καλό -αν μπορείς να το πεις και έτσι- με αυτή την ιστορία είναι ότι δεν είμαστε οι μόνοι που διαψευστήκαμε.
ΤΟ μεγάλο μονοπάτι των ψευδαισθήσεων είναι το πιο δημοφιλές μονοπάτι της ανθρωπότητας.
ΕΓΩ τουλάχιστον που μόνιμα ταξιδεύω -από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου- στον ωκεανό των συνεχιζόμενων διαψεύσεων, το έχω εμπεδώσει καλά…
ΚΑΙ δεν θα μπορούσε βέβαια να γίνει διαφορετικά, αφού την πύλη της μεγάλης πλάνης, που σημάδεψε -και ώς ένα βαθμό καθόρισε τη ζωή μου- τη διάβηκα σε παιδική ηλικία.
ΤΟΤΕ δεν γνώριζα ακόμα τι σημαίνει πλύση εγκεφάλου…
ΟΠΩΣ βέβαια δεν το γνώριζαν και οι χειριστές του «πλυντηρίου», το οικογενειακό μου περιβάλλον.
ΤΟ οποίο και με γαλούχησε στην ιδεολογία της Αριστεράς, για να μοιάσω και τιμήσω το όνομα του πατέρα μου, που σκοτώθηκε το 1949 στο αντάρτικο για έναν καλύτερο κόσμο που ποτέ δεν ήλθε…
ΣΕ ηλικία 12 ετών ήμουν έτοιμος να βγω στο «κλαρί» και από 15 χρόνων ήθελα να γίνω μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
ΕΠΕΙΔΗ όμως την εποχή εκείνη το ΚΚΕ ήταν παράνομο στην Ελλάδα, έπρεπε να περιμένω καμιά δεκαριά χρόνια, να έλθω στην Αυστραλία και να γίνω μέλος του εδώ Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΑ) το 1973.
Η ίδια πλάνη, δηλαδή η πίστη μου ότι όπου να ‘ναι, ο σοσιαλισμός θα επικρατήσει και μόνο η ιδεολογία του κομμουνισμού μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, με οδήγησε μέσω του ΚΚΑ στον «Ν.Κ.».
ΜΕ πήρε κάτι χρόνια για να καταλάβω, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων με τους οποίους αγωνιζόμουν μαζί, ήταν εντελώς για τα πανηγύρια και ότι δεν υπήρχε περάτωση με αυτούς τους ανθρώπους να αλλάξει ο κόσμος.
ΔΕΝ θα ξεχάσω, ότι ξεφυλλίζοντας τον «Ν.Κ.» το 1982, για να καταγράψω τους αγώνες της εφημερίδας για το αφιέρωμα των 25 χρόνων, παρ’ ολίγο να πάθω σοκ διαβάζοντας τους τίτλους των ειδήσεων, από το 1957 έως το 1965 κυρίως.
Ο «Ν.Κ» την εποχή εκείνη θεωρούσε σοσιαλιστικό επίτευγμα για ολόκληρο τον πλανήτη την «έγκαιρη συγκομιδή των σιτηρών στη Σοβιετική Ένωση».
ΕΝΩ παράλληλα πανηγύριζε τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Ρώσων έναντι των Αμερικανών στη διαστημική κούρσα και την «ανακάλυψη του φαρμάκου του καρκίνου από Σοβιετικούς γιατρούς», που ήταν βέβαια οι… καλύτεροι στον κόσμο.
ΑΛΛΟΣ κόσμος, άλλη εποχή και άλλοι άνθρωποι είμαστε τότε…
