Μια από τις πλέον σημαίνουσες εργατικές αναταραχές στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Αυστραλίας, που διήρκεσε εννέα εβδομάδες, ξετυλίχθηκε στο εργοστάσιο της Ford στο Broadmeadows τον Μάιο με Ιούλιο του 1973 και εξελίχθηκε σε ανοιχτή εξέγερση. Η συμμετοχή των Ελλήνων εργατών, αλλά και του «Νέου Κόσμου» καθώς και του «Δημόκριτου», ήταν καθοριστική και αποφασιστική.
Στην Ford οι μισθοί ήταν χαμηλοί και η ταχύτητα της γραμμής συναρμολόγησης αμείλικτη. Οι εργάτες έπρεπε να ρωτήσουν κάποιον επιστάτη για ένα μικρό διάλειμμα ακόμα και για να πάνε στην τουαλέτα. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και οι εργαζόμενοι ένιωθαν όλο και πιο απογοητευμένοι. Η ηγεσία του συνδικάτου δεν ήθελε σοβαρές απεργιακές κινητοποιήσεις και οι πιο συντηρητικοί εργαζόμενοι τάχθηκαν μαζί της.
Ωστόσο, αυτοί που περισσότερο από όλους προώθησαν την ιδέα της απεργίας ήταν οι Έλληνες εργάτες. Στη συνέχεια, στις 11 Ιουνίου υπό την καθοδήγηση του Laurie Carmichael, από τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας και του συνδικάτου των μεταλλεργατών, κηρύχθηκε η απεργία. Το επόμενο πρωί μόνο μια μειοψηφία εργαζομένων επιχείρησε να εισέλθει στο εργοστάσιο, καθώς μεγάλο πλήθος εργατών είχε μπλοκάρει τις πύλες του εργοστασίου καθώς και το δρόμο μπροστά σε αυτό.
Όταν ένας εκπρόσωπος των μεταναστών εργατών συνελήφθη από την αστυνοία, οι απεργοί ξέσπασαν. Πετροβόλησαν το εργοστάσιο σπάζοντας τα τζάμια, ενώ έριξαν έναν τοίχο από τούβλα και εισέβαλαν στο εργοστάσιο, όπου έβαλαν κατά των γραφείων με μια πυροσβεστική μάνικα, χρησιμοποιώντας επίσης χαλύβδινους πασάλους ως πολιορκητικούς κριούς. Σπάστηκαν τα αυτοκίνητα που ανήκαν στη διοίκηση και έγιναν ζημιές στα γραφεία. Η αστυνομία απωθήθηκε επανειλημμένα με ένα κύμα από τούβλα, πέτρες, κονσέρβες, φρούτα και… κόπρανα αλόγων.
Υπήρξε μια αίσθηση χαράς μεταξύ των εργαζομένων και -το πιο αξιοσημείωτο- κανείς δεν συνελήφθη. Υπήρξε σημαντική υποστήριξη για τους απεργούς από τους άλλους εργαζόμενους. Το εκπληκτικό ποσόν των $100.000 μαζεύτηκε από δωρεές. Συνδικάτα και άλλοι μαζικοί φορείς έδειξαν την έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη τους.
Η Ford έπρεπε να κλείσει τη μονάδα συναρμολόγησης και έτσι η απεργία συνεχίστηκε άλλους δύο μήνες. Αν και στο διάστημα αυτό δεν έγιναν διαδηλώσεις και περαιτέρω επεισόδια, οι εργαζόμενοι κέρδισαν κάποια πράγματα – διαλείμματα για καφέ και τσάι, διάλειμα για τουαλέτα, αλλά και μια αύξηση των μισθών. Αλλά, στον απόηχο της απεργίας, το πιο σημαντικό, ήταν ότι το συνδικάτο οργανώθηκε καλύτερα και υπήρξαν περισσότεροι μαχητικοί αντιπρόσωποι των συνδικάτων στη βάση των εργαζομένων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μετανάστες.
Η οργάνωση αυτή έθεσε τη βάση για την επόμενη μεγάλη απεργία στη Ford, που έγινε το 1981.