Τρομάξατε μόλις διαβάσατε το «Παπαδόπουλος». Λες να μιλάει για τον αρχηγό της 21ης Απριλίου; Κάντε λίγο υπομονή. Σας είχα υποσχεθεί πως αυτή τη φορά θα έχουμε κάτι πιο ευχάριστο. Θα είναι ευχάριστο και περιπετειώδες, με υπόθεση δραματική, με πρωταγωνιστές πρόσωπα ιστορικά και μεγάλα και με κατάληξη…
Καλύτερα να σταματήσω και να ξεκινήσω την αφήγηση… Τότε που η Σοβιετική Ένωση ήταν στις δόξες της, ο Ιωσήφ Στάλιν κάθεται στη μεγάλη καρέκλα του αρχηγού και χτυπάει εκνευρισμένος τα δάκτυλά του στο δρύινο μεγάλο τραπέζι. Οι δύο σωματοφύλακες που κάθονταν διακριτικά στην άκρη του μεγάλου γραφείου κοντά στην πόρτα, είχαν κάνει τα τσίσα τους, μάλλον από το φόβο τους, αλλά δεν φαινόντουσαν κατουρημένοι γιατί φορούσαν την πάνα τους.
Ήξεραν από προηγούμενες φορές πως όταν ο Ιωσήφ είχε τα μπουρίνια του, έπεφταν κεφάλια. Ο Στάλιν έκανε βόλτες πάνω-κάτω στο γραφείο, κοιτούσε κάποιο χαρτί, το ξανάφηνε πάνω σε ένα ντοσιέ και συνέχιζε να βολτάρει. Ξαφνικά έδιωξε τους δύο ξύλινους που έμεναν, μέχρι στιγμής ακούνητοι δίπλα στην πόρτα, σήκωσε το ακουστικό του κόκκινου τηλεφώνου και με άγρια φωνή διέταξε: «Ιβάνωφ έλα στο γραφείο μου». Για να σας εξηγήσω και να σας ξεμπερδέψω, ο Ιβάνωφ ήταν ο αρχηγός της KGB, το πρώτο παιδί που λέμε, και για όποιον δεν έχει διαβάσει για κατασκοπία και τα συναφή, η υπηρεσία κατασκοπίας και αντικατασκοπίας της Σοβιετικής Ένωσης (KGB) ήταν από τα καλύτερα μαγαζιά του είδους στον κόσμο.
«Διατάξτε αρχηγέ» είπε ο Ιβάνωφ κι έμεινε όρθιος μέχρι να του δείξει ο Ιωσήφ μια καρέκλα να καθίσει.
Ο Στάλιν του είπε ένα ξερό «μη με διακόψεις και κράτα σημειώσεις».
Ο Ιβάνωφ έβγαλε ένα μολυβάκι, άνοιξε την τσάντα του αστραπιαία και ετοιμάστηκε να γράψει στο καλό του τετράδιο.
Ο Ιωσήφ άρχισε να μιλάει: «Φεύγεις για την Ελλάδα. Θα πας στην Αθήνα. Στέλνω εσένα γιατί στην Αθήνα έχουμε τον καλύτερο κατάσκοπό μας, το νούμερο ένα της Ευρώπης. Πρέπει η δουλειά να γίνει πολύ διακριτικά. Θα πας, θα του πεις το σύνθημα “ο ήλιος λάμπει” και εκείνος θα σου πει το παρασύνθημα “και το φεγγάρι λάμπει”. Θα σου παραδώσει ένα φάκελο και θα επιστρέψεις αμέσως. Ασκληπιείου 17 στη Αθήνα. Φεύγεις απόψε, αύριο τελειώνεις και επιστρέφεις αμέσως. Προσεκτικά, διακριτικά γιατί δεν πρέπει κανείς να καταλάβει ότι ο Παπαδόπουλος είναι κατάσκοπός μας, αν τον χάσουμε, χαθήκαμε».
Ο Ιβάνωφ μεταμφιεσμένος σε ορθόδοξο διάκο, έφτασε στην Αθήνα, πήρε κατεύθυνση για τη Μητρόπολη για να μπερδέψει όποιον αποφάσιζε να τον παρακολουθήσει και αφού ήπιε μια βότκα στο Μοναστηράκι, συνέχισε. Για να μπερδέψει τους εχθρούς, κατευθύνθηκε προς την Σόλωνος για να βρει την Ασκληπιού που είναι ένας από τους κάθετους δρόμους. Παθαίνει τη πλάκα του ο Ιβάνωφ, όταν βλέπει στα κουδούνια της πολυκατοικίας επτά με το όνομα Παπαδόπουλος. Δίνει μια στο κεφάλι του τραβάει και μία μούντζα στο στεγνό πρόσωπό του και σχεδόν δυνατά παραμιλάει στα Ρωσικά. «Και είσαι και αρχηγός. Δεν ξέρεις το μικρό όνομα του Κατάσκοπου. Δεν είδες κάποια φωτογραφία του για να μπορείς να τον γνωρίσεις και ήρθες στην Αθήνα να βρεις τον μεγαλύτερο και καλύτερο κατάσκοπο της Ευρώπης. Τώρα τι θα κάνεις»;
Έμεινε λίγο κοιτάζοντας τα κουδούνια και βγήκε κατευθυνόμενος προς το διπλανό μπαρ. Για να μπερδέψει τους εχθρούς παρήγγειλε ένα διπλό ουίσκι το ήπιε στα γρήγορα και άρχισε να σκέπτεται το πρόβλημά του. Ξαφνικά πετάχτηκε και φώναξε, στα Ρώσικα: «Το βρήκα». Και συνέχισε: «Είμαι σαΐνι. Είμαι πολύ έξυπνος. Αν ήταν εδώ ο Ιωσήφ και με έβλεπε, θα μου έριχνε δύο με τρία παράσημα το λιγότερο. Θα αρχίσω από το υπόγειο και θα κοιτάζω τα κουδούνια των διαμερισμάτων. Μόλις δω Παπαδόπουλος θα χτυπήσω το κουδούνι και μόλις ανοίξει, στα γρήγορα θα του πω το σύνθημα «Ο ήλιος λάμπει». Αυτός που θα μου απαντήσει «και το φεγγάρι λάμπει», είναι ο δικός μας.
Ενθουσιασμένος από την εξυπνάδα του, πηγαίνει ξανά στο διπλανό μπαρ και παραγγέλνει ένα διπλό ουζάκι με μεζέ αυτή τη φορά. Ένα παιδάκι σταματάει μπροστά του, του φιλάει το χέρι (μη ξεχνάμε ότι είναι ντυμένος παπάς με Ρωσικό ράσο πολυτελείας, για να μας μπερδέψει). Το γκαρσόνι τον καμαρώνει και αφού παραγγέλνει άλλο ένα διπλό ούζο με μεζέ, πληρώνει, αφήνει και ένα δεκάρικο φιλοδώρημα, πουρ μπουάρ που λέμε και επιστρέφει στην πολυκατοικία. Στο υπόγειο δεν υπάρχει κανένα κουδούνι με το όνομα Παπαδόπουλος, στο ισόγειο δεν υπάρχει Παπαδόπουλος και λίγο ταραγμένος, ανεβαίνει στον πρώτο όροφο.
Δεν ξεχνάει τι του είχε πει ο Ιωσήφ: «Δεν ξέρει κανείς ότι είναι κατάσκοπος. Αν χάσουμε τον Παπαδόπουλο, χαθήκαμε».
Είναι λίγο ταραγμένος. Χτυπάει το κουδούνι που λέει Παπαδόπουλος. Του ανοίγει ένα γεροντάκι, του χαμογελάει και ο Ιβάνωφ, γρήγορα και καθαρά του λέει το σύνθημα: «Ο ήλιος λάμπει»…
Το γεροντάκι τον κοιτάει, χαμογελάει και του απαντά: «Τον κατάσκοπο θέλετε πάτερ; Στον έκτο μένει, στο ρετιρέ»…
