Είναι Απρίλιος του 2017 κι ένα λεωφορείο κινείται στους δρόμους της πρωτεύουσας της Μιανμάρ, Νέπιντο. Από τα ηχεία του λεωφορείου, ακούγεται ο ρυθμός που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης για τον Ζορμπά, ενώ όλοι χτυπάνε παλαμάκια και φωνάζουν «ώπα». Δεν είναι ένα λεωφορείο γεμάτο με Έλληνες. Είναι το λεωφορείο της εθνικής ομάδας βόλεϊ της Αυστραλίας, όπου μετέχει στο ασιατικό πρωτάθλημα βόλεϊ Κ-19. Μέλος της οποίας είναι και ένα ελληνόπουλο από την Κω.

Ο Παναγιώτης Φουντωτός. Αρχηγός τα τελευταία πέντε χρόνια της Πολιτειακής ομάδας της Νέας Νότιας Ουαλίας στις κατηγορίες Κ15 και Κ19 με δύο κατακτήσεις του χάλκινου μεταλλίου στο Παναυστραλιανό Πρωτάθλημα, ενώ ήταν για τρεις φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην ομάδα των All Stars 7. Κάτι που από την έναρξη του θεσμού αυτού στην Αυστραλία το 1982 το έχουν πετύχει ίσως ένας ή δύο ακόμη αθλητές.

Η ιστορία του Παναγιώτη και της οικογένειάς του, είναι παρόμοια με τις χιλιάδες άλλες ιστορίες ελληνικών οικογενειών που λόγω της κρίσης πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς. Έναν δρόμο που η οικογένεια Φουντωτού δεν έχει μετανιώσει.

«Η απόφαση να βρεθούμε στην Αυστραλία, στο βαθμό που αφορούσε τη δεδομένη στιγμή την οικογένειά μου, θα έλεγα ότι δεν ήταν μόνο λόγω οικονομικής κρίσης», λέει ο Παναγιώτης και συνεχίζει: «Οι δεσμοί με την Αυστραλία υπήρχαν, αφού η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ κι έζησε τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής της. Ανέκαθεν υπήρχε η σκέψη της μετακίνησης στο πίσω μέρος του μυαλού των γονιών μου. Βέβαια, καταλυτικό ρόλο έπαιξε το ότι τον Σεπτέμβριο του 2011 η οικογένεια έφτασε σε σταυροδρόμι αποφάσεων: ο μεγάλος μου αδελφός θα ξεκινούσε την πρώτη λυκείου. Οι απλές σκέψεις θα έπρεπε να μετουσιωθούν σε αποφάσεις. Κι αυτό γιατί τα πράγματα ήταν οριακά στο να μπορέσει και εκείνος να έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί στο νέο εκπαιδευτικό σύστημα και να μπορέσει να μπει στο πανεπιστήμιο και στο τμήμα που εκείνος θα ήθελε.

«Άλλωστε, οι γονείς μας δε θα ήθελαν να αδικηθεί κανένας μας με μία τόσο σημαντική απόφαση ζωής. Η απόφαση λοιπόν ελήφθη, αρχικά με γνώμονα την εκπαίδευσή μας και τις σπουδές μας, και κατ’ επέκταση την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Εδώ βέβαια θα μπορούσατε να πείτε, καλά και στην Ελλάδα δεν θα μπορούσατε να σπουδάσετε; Και η απάντηση είναι φυσικά και θα μπορούσαμε. Ο προβληματισμός που έμπαινε τότε όμως, ήταν ότι το πιο πιθανόν να θέλαμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας στο εξωτερικό. Επιπλέον, αυτά τα οποία υπήρχαν στη σκέψη μας αναφορικά με το αντικείμενο των σπουδών μας, δεν θα μπορούσαν στη συνέχεια να ασκηθούν στην Κω. Οπότε, έτσι και αλλιώς θα υπήρχε στο μέλλον μετακίνηση είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος. Ευκαιρίες υπήρχαν και θα υπάρχουν παντού και πάντα, ακόμα και τώρα στην Ελλάδα, όμως οι επιλογές την ίδια στιγμή που έχεις στην Αυστραλία είναι απεριόριστες. Επιπλέον, και είναι πολύ σημαντικό για μία οικογένεια, εδώ δεν χρειάζεται να διατηρείς για παράδειγμα 2, 3 ή ακόμα και 4 σπίτια για να μπορέσει κάποιος να σπουδάσει τα παιδιά του. Και να σας πω και κάτι άλλο; Θεωρώ, όπως και οι γονείς μου, ότι δεν πρέπει να αυτοπεριοριζόμαστε, αλλά οπουδήποτε υπάρχουν ευκαιρίες για σπουδές και δουλειά να τις εκμεταλλευόμαστε. Έτσι λοιπόν και εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα».

ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ

Το βόλεϊ στη ζωή της οικογένειας Φουντωτού, δεν μπήκε ξαφνικά, ούτε μπήκε στην Αυστραλία. «Θα έλεγα ότι κάποια πράγματα είναι μοιραία», διαπιστώνει ο Παναγιώτης κι εξηγεί: «Όπως ίσως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα, τα περισσότερα παιδιά στην Ελλάδα – συνηθίζεται – οι γονείς τους από μικρή ηλικία να τα βάζουν να κάνουν κάποιο άθλημα. Έτσι λοιπόν κι οι δικοί μου γονείς άρχισαν να με “τρέχουν” σε διάφορα, όπως τένις, μπάσκετ, σκάκι κλπ. Δεν μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει η όλη ιδέα τότε. Στη συνέχεια, όταν ήμουν 7-8 χρονών, ο αδελφός μου είχε ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ με μία ομάδα που είχε δημιουργήσει από μηδενική βάση στην Κω ένας φίλος του πατέρα μου γυμναστής, με τον οποίο έπαιζαν μαζί βόλεϊ στα νιάτα τους, ο Αλκιβιάδης Χατζηνικολάου.

«Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησα κι εγώ να ακολουθώ τον μεγαλύτερό μου αδελφό και να συμμετέχω σιγά-σιγά σε σχολικά πρωταθλήματα των δημοτικών σχολείων κλπ. Όχι ότι είχα προλάβει να κάνω και πολλά μέχρι τα 12 μου, όπως είναι φυσικό. Θα έλεγα όμως ότι κάπως έτσι ξεκίνησα τις πρώτες μου μανσέτες και πάσες. Φεύγοντας από την Ελλάδα, είχαμε κάνει μία έρευνα στο Internet για το πού θα μπορούσαμε να παίξουμε ερχόμενοι στην Αυστραλία. Είχαμε δει τότε ότι, την επόμενη μέρα από τη μέρα που θα φτάναμε, είχε δοκιμαστικά για επιλογή αθλητών για την Πολιτειακή ομάδα της Νέας Νότιας Ουαλίας στις ηλικιακές κατηγορίες που ήμασταν τόσο εγώ όσο και ο αδελφός μου. Φτάσαμε λοιπόν Σάββατο βράδυ και το επόμενο πρωί στις 8 ήμασταν στο γήπεδο για τα δοκιμαστικά. Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, εγώ επιλέχθηκα για την Πολιτειακή ομάδα των Κ15 και ο αδελφός μου έπαιξε με την Πολιτειακή ομάδα της Νέας Νότιας Ουαλίας για το Κ17. Η ομάδα του αδελφού μου κέρδισε το Εθνικό Πρωτάθλημα των Πολιτειών και πήρε φυσικά το χρυσό, η ομάδα δε της Πολιτείας είχε να το κερδίσει πάνω από 15-20 χρόνια.

«Από τότε ενταχθήκαμε και οι δύο στην ομάδα της Πολιτείας και παίζαμε παράλληλα και στο Πολιτειακό πρωτάθλημα. Θυμάμαι μάλιστα στα 14 ήμουν ταυτόχρονα αρχηγός στις κατηγορίες Κ15, Κ16 και Κ17. Φέτος έκλεισα συνολικά 5 χρόνια ως αρχηγός της Πολιτειακής ομάδας στις κατηγορίες Κ15-Κ19 κερδίζοντας 2 φορές το χάλκινο, ενώ ταυτόχρονα ήμουν τρεις φορές τα τελευταία 4 χρόνια στην ομάδα των All Stars 7, κάτι που, απ’ όσο γνωρίζω, από την έναρξη του θεσμού αυτού στην Αυστραλία το 1982 το έχουν πετύχει ίσως 1-2 άλλοι αθλητές.

«Στα 15 μου, σε κάτι λιγότερο από 3 χρόνια παραμονής μου στην Αυστραλία, μου προτάθηκε να μετακομίσω στην Canberra και να προπονούμαι στις εγκαταστάσεις του Αυστραλιανού Αθλητικού Ινστιτούτου με την Εθνική ομάδα της κατηγορίας μου. Φέτος αλλά και τα δύο προηγούμενα χρόνια, με την ομάδα της Εθνικής της κατηγορίας μου παίζουμε στο Εθνικό πρωτάθλημα της χώρας, την αντίστοιχη Α1 κατηγορία της Ελλάδας.

«Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις το 2017 ήταν αρκετές με την Εθνική. Είχαμε δύο camp προετοιμασίας ως Κ19 στην Ιαπωνία και στην Ταϊλάνδη και στη συνέχεια συμμετείχαμε τον Απρίλιο στο Asian Championships. Η μεγαλύτερή μου όμως εμπειρία ήταν όταν συμμετείχα στην ομάδα του Κ23, όπου είχαμε ένα camp προετοιμασίας στην Πολωνία και κάναμε αρκετά φιλικά εκεί για 10 μέρες περίπου και στη συνέχεια πήγαμε στο Ιράν για το Κ23 Asian Championships. Στην ομάδα του Κ23 κλήθηκα να παίξω ως Libero στη θέση του Luke Perry- που αυτή τη στιγμή θεωρείται ένα από τα 10 καλύτερα libero στο κόσμο. Εκεί λοιπόν ήμουν ο νεότερος παίκτης στην ομάδα, με όλους τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου να αγωνίζονται κυρίως στο εξωτερικό: Ευρώπη, Αμερική και Καναδά. Για το 2018 στόχος μου είναι να συμπεριληφθώ στην ομάδα που θα πραγματοποιήσει το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας της στην Ευρώπη και η παρουσία μου με την ομάδα Κ20 στο Asian Championships που θα γίνει στο Bahrein».

«ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Το ταλέντο του Παναγιώτη και του αδελφού του Γιώργου, ξεχώρισε από τις πρώτες ώρες που πάτησαν το πόδι τους στην Αυστραλία. Η συνέχεια όμως δεν ήταν τόσο εύκολη, δεδομένου ότι έφυγαν από ένα νησί τριάντα χιλιάδων κατοίκων, για να ζήσουν σε μια ξένη πόλη πολλών εκατομμυρίων κατοίκων, όπως το Σίδνεϊ.

Στην προσαρμογή τους βοήθησε το ολοήμερο Ελληνορθόδοξο Σχολείο, όπως παραδέχεται ο Παναγιώτης, και συνεχίζει: «Το νέο μας σχολείο, μας αγκάλιασε και μας βοήθησε να προσαρμοστούμε πολύ εύκολα, θα έλεγα, στα νέα δεδομένα. Ταυτόχρονα εντός κι εκτός σχολείου γίνονταν πολλές εκδηλώσεις όπου συμμετείχαμε παίζοντας ελληνική μουσική, εγώ μπουζούκι κι ο αδελφός μου αρμόνιο και τραγούδι. Μάλιστα, πολλές φορές θα έλεγα, νόμιζα ότι είμαστε στην Ελλάδα. Άλλωστε, το Ελληνικό στοιχείο είναι πολύ έντονο εδώ. Το δύσκολο για μένα θα μπορούσα να πω ήταν όταν μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια μου προτάθηκε να φύγω από το Sydney και να πάω στην Canberra, την πρωτεύουσα της Αυστραλίας, για να μείνω μόνιμα εκεί και να προπονούμαι στο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Αθλητισμού με την Εθνική Ομάδα. Στα 15 μου λοιπόν, πάνω που είχα συνηθίσει κι είχα προσαρμοστεί στο σχολείο, στα νέα δεδομένα και είχα κάνει κάποιους φίλους έπρεπε να φύγω και να ζήσω μακριά από την οικογένειά μου, με ένα ζευγάρι που θα με είχαν υπ’ ευθύνη τους στην εκεί διαμονή μου, να πηγαίνω πλέον στο αυστραλιανό σχολείο, να προπονούμαι καθημερινά 1-2 φορές, ακόμα και στις 6 το πρωί πριν το σχολείο, και να φροντίζω για τη διατροφή μου, το πλύσιμό μου, τις μετακινήσεις μου και φυσικά το διάβασμά μου. Όλη αυτή η εμπειρία ζωής, θα έλεγα, δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια να σκέφτομαι και να κοιτάω πίσω».

ΝΟΜΙΚΗ, ΒΟΛΕΪ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Παναγιώτης, τελείωσε την Τρίτη λυκείου κι ετοιμάζεται πλέον για τις σπουδές του. «Παρά τις μέχρι σήμερα δυσκολίες, πήγα εξαιρετικά καλά στις εξετάσεις μου κι έχω αποδεχθεί την προσφορά από το Sydney Uni για να κάνω διπλό πτυχίο στη Νομική και το Εμπόριο με εξειδίκευση στο Επιχειρηματικό Δίκαιο», λέει και συνεχίζει: «Ένα ακόμη σενάριο που περνά από το μυαλό μου, είναι εφόσον έρθει κάποια αξιόλογη πρόταση από ομάδα του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας, να παίξω κάποια χρόνια βόλεϊ στην Ευρώπη, σπουδάζοντας ταυτόχρονα. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο τρόπος που λειτουργούν τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό σου αφήνουν τα περιθώρια να κάνεις αυτό που εσύ θέλεις».

Ο Παναγιώτης, σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας φάνηκε να μην ξεχνά ποτέ την Ελλάδα και το ενδεχόμενο να αγωνιστεί κάποια στιγμή στην Εθνική μας ομάδα. «Στην Ελλάδα υπάρχουν και πολλά ταλέντα και πάρα πολλοί μεγάλοι αθλητές. Επιπλέον, μου αρέσει να βάζω αντικειμενικούς στόχους και να αφήνω τα πράγματα να έρχονται χωρίς να πιέζω τις καταστάσεις. Κάθε φορά ένα βήμα. Όσον αφορά λοιπόν το βόλεϊ, προτεραιότητα είναι να παίξω σε μία αξιόλογη ομάδα εφόσον μου γίνει μία καλή πρόταση. Πρώτα θα πρέπει επομένως να δω πού θα βρίσκομαι το επόμενο διάστημα και μετά βλέπουμε. Η συμμετοχή στην Εθνική Ελλάδας είναι υποθετικό σενάριο οπότε και δεν το σκέφτομαι. Άλλωστε υπάρχουν, έτσι και αλλιώς, αντικειμενικές δυσκολίες όπως π.χ. για να συμμετάσχει κάποιος αθλητής σε άλλη Εθνική ομάδα θα πρέπει να μείνει εκτός διοργανώσεων της πρώτης ομάδας της χώρας που συμμετείχε για τουλάχιστον 2 χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι θα είναι μεγάλη τιμή για μένα εάν αυτό γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον», λέει ο Παναγιώτης, που δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επιστρέψει κάποια στιγμή στην Ελλάδα, αφού δεν κρύβει ότι νοσταλγεί τις μέρες που έζησε στην Κω.

«Είναι δεδομένο ότι νοσταλγώ την Ελλάδα», παραδέχεται και συνεχίζει: «Την ηρεμία του νησιού, τη θάλασσα, τις σύντομες αποστάσεις από μέρος σε μέρος. Σίγουρα μου λείπουν οι συγγενείς μου, τα ξαδέλφια μου – ο Γιώργος, η Βαγγελιώ, η Βίκυ, η Χρυσάνθη και η μικρή Σοφούλα – και φυσικά αρκετοί από τους φίλους μου με τους οποίους άλλωστε μεγαλώσαμε μαζί. Όμως, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δίνεται θα πηγαίνω να τους βλέπω. Στη ζωή δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτε. Άλλωστε έχω ήδη έρθει μία φορά και προγραμματίζω του χρόνου να επιστρέψω να δω τον παππού, τη γιαγιά, τους συγγενείς και τους φίλους μου. Ιδιαιτέρως θέλω να δω τον ξάδελφό μου τον Γιώργο που σπουδάζει καπετάνιος! Επικοινωνώ τακτικά μαζί τους κι ειλικρινά, πέρυσι που ήμουν στην Κω ήταν σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Πιστεύω ακράδαντα ότι το πού κατοικείς στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας δεν έχει πλέον καμία σημασία.

«Έχοντας επισκεφθεί αρκετά μέρη με το βόλεϊ, δεν μπορώ να αποκλείσω να βρεθώ αύριο σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Για μένα ακόμα και η Αυστραλία είναι θα έλεγα ένας προσωρινός σταθμός στη ζωή μου. Μπορεί να μείνω εδώ ή μπορεί να βρεθώ οπουδήποτε αλλού. Με συγχωρείτε για την έκφραση αλλά όπως λέει χαρακτηριστικά η μητέρα μου «εσύ παιδάκι μου είσαι πολίτης του κόσμου! Θα κάτσει ποτέ ο κώλος σου κάτω;» Είναι δεδομένο ότι είμαι και νιώθω Έλληνας κι αυτό δεν αλλάζει. Ταυτόχρονα όμως είμαι κι Αυστραλός που νιώθει πολίτης του κόσμου».

Πηγή: humanstories.gr