Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ο Χριστόφορος ήταν ένας τυπικός Έλληνας μικροαστός, ένας καταστηματάρχης που την περίοδο της κρίσης -και ύστερα από μία σειρά ατυχιών- έχασε τα πάντα και κατέληξε άστεγος στους δρόμους. Εκεί, κι επειδή είχε συνηθίσει κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα να στολίζει ένα δέντρο, αποφασίζει να κάνει το ίδιο. Βρίσκει λοιπόν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και αρχίζει να το στολίζει με πράγματα που βρίσκει στα σκουπίδια, σύμβολα μιας περασμένης ευημερίας. Επειδή όμως το δέντρο είναι μεγάλο, δεν μπορεί να το κρατήσει όρθιο και το στολίζει πεσμένο. Τελικά, το δέντρο αυτό καταλήγει περισσότερο να θυμίζει τον επιτάφιό του.
Ο Χριστόφορος επίσης, τα τελευταία τρία χρόνια, είναι το άλτερ έγκο του ηθοποιού Νίκου Μαγδαληνού. Γιατί ο Χριστόφορος είναι το κεντρικό -και μοναδικό- πρόσωπο του θεατρικού έργου “Το δέντρο” που έγραψε και σκηνοθέτησε ο συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης, αποσπώντας πολύ θετικές κριτικές στην Ελλάδα, όπου έχει παρουσιαστεί σε πολλές πόλεις. “Ρόλος καριέρας” για τον Νίκο Μαγδαληνό, όπως ο ίδιος ο ηθοποιός παραδέχεται, “Το Δέντρο” ανεβαίνει απόψε (και μέχρι την Κυριακή) στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού.
Είναι ο πρώτος σταθμός μιας περιοδείας στα κέντρα της ελληνικής διασποράς που ο Νίκος Μαγδαληνός προσπαθεί να θέσει υπό την αιγίδα του Υφυπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. “Πήγα στον υφυπουργό, τον Βασίλη Κόκκαλη, που είναι πολύ απλός άνθρωπος και του πρότεινα να πάρω μαζί μου υλικό και να παρουσιάσω μικρές, οικογενειακές αγροτικές επιχειρήσεις, μικρούς παραγωγούς, να στήσουμε έναν πάγκο έξω από το θέατρο και να παρουσιάζουμε τα προϊόντα τους. Θα ήταν χαρά μου να το κάνω”, εξηγεί, ενώ δεν αποκλείει να κάνει το ίδιο για ομογενειακές επιχειρήσεις που θέλουν να βγουν προς τα έξω. “Έτσι κρατήθηκε η Ελλάδα, από την ομογένεια και μπόρεσε να ισορροπήσει”, λέει. “Δεν είναι η πρώτη φορά που καταστράφηκε η Ελλάδα, είναι η τρίτη. Θα ξαναϊσιώσουμε. Αλλά πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Είμαστε δέκα εκατομμύρια στην χώρα και άλλοι τόσοι έξω”.
“ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΣΕ ΣΑΠΙΟ ΣΑΝΙΔΙ, ΨΑΧΝΕΙ ΣΤΕΡΙΑ”
Ο ίδιος το έχει ζήσει προσωπικά αυτό, έχοντας την εμπειρία της μετανάστευσης στην Γερμανία. “Με πήραν από τις αλάνες σε ηλικία πέντε χρονών και μέχρι τα 17 μου δεν μού είχε φύγει αυτή η πίκρα, να βρίσκομαι πίσω από μία μεγάλη χοντρή ξύλινη πόρτα στην Φρανκφούρτη, απέξω να βρέχει καταρρακτωδώς και να ξέρω ότι πίσω στο χωριό μου, στην Λυδία Καβάλας είναι οι φίλοι μου και παίζουν έξω”, θυμάται. “Οι γονείς μου “έχασαν” τα ωραιότερα χρόνια της ζωής τους, πήραν όμως άλλα πράγματα και μας γαλούχησαν με τέτοιο τρόπο ώστε να παίρνουμε ευθύνη να είμαστε αξιοπρεπείς. Έμαθα πολλά στην Γερμανία και κυρίως την πειθαρχία που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην δουλειά μου, γι’ αυτό και δεν έχω μείνει ποτέ άνεργος στα 33 χρόνια που είμαι ηθοποιός – από τα οποία τα 27 ήμουν στο Εθνικό Θέατρο και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος”.
Αυτός ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του, όμως, είναι και ο πιο σημαντικός.
“Είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα το ότι με διάλεξε ο Γιώργος Μανιώτης, ο τελευταίος των μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων, για να παίξω αυτόν τον εξαιρετικά δύσκολο ρόλο. Μόλις διάβασα το έργο, πέρασα τρεις μήνες μόνος με το ρόλο, κλεισμένος στο σπίτι, βυθισμένος στην ζωή αυτού του ανθρώπου, πατάω πάνω στα πάθη του, γιατί τον βλέπω σαν Χριστό”. Από τότε, όπως λέει, άλλαξε και ο τρόπος που παρατηρεί τους άστεγους, οι οποίοι, όπως λέει “έχουν άλλη αίσθηση του χρόνου”, γνωρίζοντας ότι “εδώ που έχουμε φτάσει, κανείς δεν ξέρει αν αύριο είναι η σειρά του”. Για τον ίδιο, ο χαρακτήρας του Χριστόφορου είναι σύμβολο, είναι πολλοί άνθρωποι μαζί.
“Νιώθεις ότι είναι ένας μόνος του σε σάπιο σανίδι και ψάχνει στεριά” λέει. “Στολίζει δέντρο γιατί του είχαν πει ότι το δέντρο συμβολίζει την χαρά και την ευημερία και είναι κάτι που έκανε με την οικογένειά του, δεν ήθελε να το αφήσει. Τα χριστουγεννιάτικα δώρα είναι αυτά που βρήκε στα σκουπίδια, αυτά που κάποτε συμβόλιζαν την ευημερία μας και τώρα είναι άχρηστα γιατί δεν υπάρχει ευημερία”.
“ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ”
Eν όψει της παράστασης στο Ελληνικό Κέντρο, ο Νίκος Μαγδαληνός τονίζει την σημασία που έχει το γεγονός ότι η ελληνική παροικία της Μελβούρνης έχει πια αυξηθεί, με το “νέο αίμα” που ήρθε από την Ελλάδα. “Τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης βρίσκονται εδώ” λέει. “Αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν, λόγω αξιοπρέπειας να φύγουν από την χώρα για να μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μπορεί να γλίτωσαν από μία άποψη, αλλά κανείς δεν ξέρει τι άφησαν πίσω τους και πώς το διαχειρίζονται ψυχικά. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο το έργο πάνω σ’ αυτούς στηρίζεται”. Ο Νίκος Μαγδαληνός θέλει να απευθυνθεί ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, καθώς και στην ευρύτερη παροικία και να στείλει το κεντρικό μήνυμα του έργου: “Το θέμα του έργου είναι η πλήρης απενοχοποίηση. Πρέπει να εκτονωθεί αυτό, να σπάσει το σπυρί. Πρέπει να φύγει από μέσα μας η ενοχή ότι όλοι κάναμε μία λαδιά για να κατρακυλήσει η χώρα. Όχι, δεν είναι έτσι. Το ότι επιλέξαμε κάποιους ανθρώπους γιατί τους ψηφίσαμε για να φτάσουν την χώρα εκεί, είναι άλλο. Αλλά όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, δεν καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, δεν γιορτάζαμε μαζί στα μπουζούκια, υπάρχουν οικογένειες που έκαναν την δουλειά τους και βρέθηκαν κάποια στιγμή στον δρόμο. Μας έκαναν με το έτσι θέλω συνενόχους. Εγώ δεν ξέρω στο κοντινό μου περιβάλλον, ούτε στους συγγενείς ούτε στους φίλους μου κάποιον άνθρωπο που να έκανε λαμογιά. Ακούμε για διάφορους μεν, αλλά δεν τιμωρείται κανείς και τα πληρώνουμε όλοι. Πάνω σ’ αυτόν τον μουσαμά αυτοκτόνησαν άνθρωποι, μαράζωσαν ψυχές, υπάρχει μία διάχυτη κατάθλιψη, η οποία δεν ξέρουμε αν θα φύγει και πού θα οδηγήσει”. Ο ίδιος δεν είναι καθόλου αισιόδοξος.
“Νομίζω ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα” λέει. “Τώρα αρχίζει η κατηφόρα χωρίς τελειωμό. Γιατί πρέπει να γίνει πλήρης φτωχοποίηση της χώρας για να μπορέσουν να κάτσουν τα όρνια πάνω μας”.
*Η θεατρική παράσταση “Το Δέντρο” του Γιώργου Μανιώτη, με τον Νίκο Μαγδαληνό, ανεβαίνει στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού (168 Lonsdale Street) από την Πέμπτη 8 μέχρι την Κυριακή 11 Μαρτίου. Για κρατήσεις εισιτηρίων, επισκεφθείτε τo σύνδεσμο: https://www.trybooking.com/book/event?eid=344757&
