Ένα από τα πράγματα που κάνουν μία παροικιακή εφημερίδα να εκπληρώνει την αποστολή της και το ρόλο της στην κοινωνία, είναι το ότι κάθε τόσο έχει την ευκαιρία να γράφει για τα επιτεύγματα των μελών της παροικίας και, κυρίως, των νέων που κάνουν τα πρώτα τους βήματα προς την προσωπική επιτυχία και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Λουίζας Παπαλαζάρου. Η δωδεκάχρονη αθλήτρια πήρε μέρος στο πρωτάθλημα των Ομίλων Little Athletics της Βικτώριας, συμμετέχοντας στους αγώνες δρόμου μεσαίων αποστάσεων με μεγάλη επιτυχία, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στον αγώνα 800μ. και την τρίτη στον αγώνα 1.500μ. “Ένιωσα περήφανη και αποφασισμένη ότι στο μέλλον μπορώ να κερδίσω περισσότερα” λέει η ίδια, με την επίτευξη της επιτυχίας ακόμη νωπή. “Προσπαθώ να κερδίσω ένα από αυτά τα αγωνίσματα εδώ και πέντε χρόνια”.
Ναι, αυτό σημαίνει ότι η Λουίζα αγωνίζεται από την ηλικία των επτά ετών και ακόμα νωρίτερα, όπως επιβεβαιώνει η μητέρα της, Ελένη Τάτση: “Ήταν πάντοτε υπερκινητική, από μικρή, όλο έτρεχε, δεν σταματούσε με τίποτε”, λέει και θυμάται την ημέρα που η τριών ετών Λουίζα πάτησε πρώτη φορά το πόδι της στον στίβο και άρχισε να τρέχει, καταφέρνοντας να αντέξει τρεις γύρους. “Ο άντρας μου κι εγώ τότε αποφασίσαμε να την γράψουμε στον τοπικό όμιλο Little Athletics, στο Sandingham, ώστε να μπορεί να τρέχει όσο θέλει”. Και η Λουίζα σίγουρα θέλει να τρέχει για καιρό ακόμη.
Ο στόχος της είναι να συνεχίσει να βελτιώνει τις επιδόσεις της και να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου τον Ιούνιο. Αν μπει στις δέκα πρώτες θέσεις, τότε μπορεί να ενταχθεί στην πολιτειακή ομάδα που είναι και ο πρώτος της στόχος. Από εκεί και πέρα, όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Μπορεί να ακολουθήσει τα χνάρια της θείας της, της Μαρίας Τάτση, η οποία συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, ως μέλος της ελληνικής αποστολής, στην γυναικεία ομάδα άρσης βαρών. “Είμαι περικυκλωμένη από αθλητές,” λέει. “Οι συγγενείς μου ασχολούνται πολύ με τον αθλητισμό και αυτό αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα”.
Αυτή είναι η ελληνική της πλευρά που αποκαλύπτεται, η πλευρά που την κάνει να νιώθει πιο δυνατή, όπως λέει, και την βοηθά να ακολουθήσει το αυστηρό πειθαρχημένο πρόγραμμα της αθλήτριας που την αναγκάζει να κοιμάται νωρίς, να αποφεύγει την ζάχαρη και γενικότερα να ακολουθεί έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της.
Η ίδια λέει ότι αυτό δεν την πειράζει. Γιατί ξέρει πως αυτό που κερδίζει είναι πολύ πιο σημαντικό. “Το τρέξιμο έχει βελτιώσει την αυτοεκτίμησή μου” λέει. “Πρωτύτερα, δεν είχα αυτοπεποίθηση. Τώρα, όταν τρέχω ξέρω πως ο αγώνας μπορεί να αλλάξει. Αν είμαι πίσω, μπορώ να περάσω μπροστά αν προσπαθήσω πιο πολύ και αν αγγίξω τα όριά μου, μπορώ να τα ξεπεράσω ακόμα”. Κι αυτή η περιγραφή είναι ένα από τα καλύτερα μαθήματα ζωής που μπορεί να πάρει κανείς στην ηλικία των δώδεκα ετών – ή σε κάθε ηλικία.
