Η Μαριάννα Σαμπάνη είναι το χρυσό κορίτσι του καράτε της Βικτώριας. Τα δύο τελευταία χρόνια έχει κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στους αγώνες καράτε για νέες έως 18 ετών σε πολιτειακό επίπεδο. Ωστόσο, στην Αυστραλία βρίσκεται μόλις τρία χρόνια, μεταναστεύοντας από τη Χαλκίδα με την οικογένειά της. Αν και 16 ετών μετρά ήδη εβδομήντα μετάλλια! Η πορεία της στο άθλημα είναι μακρά καθώς ασχολείται με το καράτε από τα έξι της χρόνια παρ’ ότι η ενασχόλησή της με τη γυμναστική ξεκινά κάπως διαφορετικά στα δύο της χρόνια, κάνοντας μπαλέτο! Καταλυτικό ρόλο στην επιλογή του αθλήματος έπαιξε η «κολλητή» της φίλη, η οποία την επηρέασε θετικά στο να δοκιμάσει το καράτε και να βρει εν τέλει αυτό που της ταιριάζει.

«Από τότε που πέρασα την πόρτα του καράτε ένιωσα σαν να είναι το σπίτι μου! Τα κατάφερα κατευθείαν. Υπήρχε κάτι ξεχωριστό, σαν να είχα γεννηθεί μ’ αυτό» σχολιάζει και συνεχίζει: «Ο πρώτος αγώνας μου ήταν στο Πανευβοϊκό, όπου πήρα το χρυσό και αμέσως με προσκάλεσαν στην Εθνική ομάδα. Από τα έξι έως τα δεκάξι μου ήμουν συνέχεια στο βάθρο», λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα.

«Είναι ένα άθλημα που απαιτεί πολύ γυμναστική», εξηγεί ωστόσο, «για να δυναμώνει το σώμα αλλά παράλληλα τα οφέλη είναι πολλαπλά, όχι μόνο στη φυσική κατάσταση αλλά και στο ακόνισμα του μυαλού γιατί πρέπει να θυμάμαι όλες αυτές τις κινήσεις».

Αναρωτιέμαι, όμως, ποιες είναι, όμως, οι καθημερινές απαιτήσεις και προκλήσεις καθώς δυσκολεύομαι και να τις φανταστώ. «Πηγαίνω σχολείο το πρωί, γυρίζω και διαβάζω για 2-3 ώρες και μετά πρέπει να πάω για τρέξιμο για τη διατήρηση της φυσικής μου κατάστασης. Αμέσως μετά κάνω προπόνηση καράτε για να δω πώς μου βγαίνουν οι κινήσεις. Στην Αυστραλία έπρεπε να προσαρμόσω τις κινήσεις γιατί είναι διαφορετικό το στυλ από το ευρωπαϊκό. Το κατάφερα αμέσως γιατί ήξερα τις κινήσεις και απλώς προσπάθησα να το προσαρμόσω σε αυτό που ήθελαν με αρκετή προπόνηση» λέει γεμάτη χαμόγελο και φαίνεται ότι λατρεύει πραγματικά αυτό που κάνει. «Τώρα πιστεύω ότι ξεκίνησα το καράτε γιατί όταν είσαι πιο μικρός δεν είσαι τόσο δυνατός ούτε καταλαβαίνεις τι γίνεται σε σένα ή γύρω σου. Πήρα την μαύρη ζώνη όταν ήμουν δέκα χρόνων αλλά δεν μπορούσα να κάνω εξάσκηση με μεγαλύτερες ηλικίες» εξηγεί.
Σημαντική είναι η υποστήριξη της οικογένειας καθώς όπως αναφέρει η Μαριάννα όταν κάποια στιγμή στα δώδεκά της είπε ότι θα τα παρατήσει «κάποιοι προσπαθούσαν να με τραβήξουν προς τα κάτω», όπως εξομολογείται, «γιατί έβλεπαν ότι ήμουν καλή. Οι γονείς μου μού είπαν ότι αν δεν παλέψεις γι’ αυτό που θες να καταφέρεις τότε τι θα κάνεις και έτσι δεν με έχουν αφήσει ποτέ να φύγω από αυτό το δρόμο. Πηγαίνουν παντού μαζί μου και είναι πολύ περηφανοι. Με εμπνέει αυτό και δεν θέλω να χαλάσω την εικόνα που έχουν για μένα» υπογραμμίζει.
Τι σκέφτεσαι όταν παίζεις; τη ρωτάω. «Να βγάλω τις κινήσεις όσο πιο δυνατά γίνεται και να ξέρω πως έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ. Απαιτείται ταχύτητα, δύναμη του κορμιού, συγχρονισμός και να το θέλεις πολύ! Νέυρο και θέληση!» υπογραμμίζει.

Βγάζεις μια φοβερή ηρεμία και γλυκύτητα ωστόσο, έχει χρεαστεί να το χρησιμοποιήσεις ποτέ; Σε έχουν προκαλέσει; «Ευτυχώς όχι! Στο δημοτικό μόνο τα αγόρια όταν το έμαθαν για να δουν πώς θα αντιδρούσα, αλλά δεν νομίζω ότι το εννοούσαν. Όταν ήμουν μικρή μου έβγαιναν στην αρχή κάποιες κινήσεις ως αντανακλαστικά και την πλήρωνε η μικρή μου αδελφή όταν με ακουμπούσε αλλά σύντομα το κατάλαβα και άρχισα να το ελέγχω».

Είναι μοναχικό άθλημα; Εντάξει, πέφτει ξύλο, όμως αυτό αφήνει περιθώρια να αναπτυχθούν φιλίες συνεχίζω με τις απορίες μου.
«Εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός. Συνήθως υπάρχουν φιλίες, όχι μέσα στο ταρτάν, γιατί εκεί μας ενδιαφέρει να κερδίσουμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε παρακάτω. Όμως όταν βγαίνουμε ξέρουμε ότι μπορούμε να είμαστε πολύ καλά μεταξύ μας. Με τους περισσότερους από την ομάδα της Κοινοπολιτείας βγαίνουμε όλοι μαζί, πάμε και στο Oakleigh…, έχουμε αναπτύξει ωραίες σχέσεις».

Το Μάρτιο βγήκες πρώτη στους αγώνες της Πολιτείας νέων γυναικών (Juniors Female Kata Individuals 16-17 years και δεύτερη στην κατηγορία γυναικών (Seniors Female Kata Individuals 18+) παίρνοντας το χρυσό και ασημένιο μετάλλιο αντιστοίχως. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
«Στα τέλη Απριλίου θα συμμετάσχω στο Australian Open στο Σίδνεϊ και τον Αύγουστο είναι το Εθνικό Πρωτάθλημα στο Κουηνσλαντ, πέρυσι είχα βγει τρίτη. Φέτος έχω βάλει στόχο μόνο το χρυσό!»

Στόχος, επίσης, της Μαριάννας είναι να γίνει αεροναυπηγός στο Australian Defence Force. «Ξέρω ότι χρειάζεται πολύ διάβασμα και να περάσω τις δοκιμασίες που απαιτούνται. Προσπαθώ να ισορροπώ και το καράτε και τα μαθήματα. Όταν διαβάζω είμαι εκεί και όταν κάνω καράτε ειναι διαφορετικό κομμάτι. Αυτή η πειθαρχία βγήκε μέσα από το καράτε» σχολιάζει. Εμπνευσή της ο νονός της, που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας όταν το αεροπλάνο της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας συνετρίβη λόγω μηχανικής βλάβης. «Θα παλέψω να μη γίνονται τέτοια λάθη στο μέλλον» λέει όλο συγκίνηση.

Ποια είναι τα πρότυπά σου; «Στη δουλειά, θέλω να γίνω σαν τους γονείς μου που δουλεύουν σκληρά και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Στο άθλημα, η παγκόσμια πρωταθλήτρια είναι από την Ιαπωνία και θέλω να της μοιάσω, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Θέλω να είναι το χόμπι μου όλη μου τη ζωή».
Και όπως με πληροφορεί υπάρχει κατηγορία μέχρι τα ενενήντα οκτώ!