ΑΝ μου έλεγε κάποιος στην μακρινή και ξεχασμένη πια, δεκαετία του 1980, ότι θα έγραφα μέχρι σήμερα τον «Αιθεροβάμωνα», δεν θα τον πίστευα.
ΚΑΙ, όμως, το έκανα, όπως έχω κάνει και πολλά άλλα πράγματα, τα οποία, μάλιστα, ορκιζόμουν ότι δεν θα κάνω.
ΑΝ με παρηγορεί κάτι, είναι ότι δεν είμαι ο μόνος. Οι περισσότεροι από εμάς τους θνητούς, ακολουθήσαμε άλλο μονοπάτι από αυτό που σχεδιάζαμε στη νιότη μας. Όταν, δηλαδή, ακόμα πιστεύαμε, ότι θα γινόμαστε άλλοι…
ΜΙΑΣ λοιπόν και αποφάσισα να μετακομίσω στην Ελλάδα, για να ξαναζήσω ό,τι δεν πρόλαβα να χορτάσω και να επισκεφθώ τόπους που μου έχουν λείψει, σας πληροφορώ ότι η σημερινή στήλη, είναι η τελευταία που γράφεται από τούτο το παραδοσιακό μετερίζι.
ΝΑ σας πω, επίσης, για να μην εκπλαγείτε και αναρωτηθείτε, ότι τις πέντε-έξι επιπλέον εβδομάδες που θα είμαι εδώ πριν αναχωρήσω, θα παραμείνω… μάχιμος μιας και είμαι ένας από τους καλύτερους -αν όχι ο… πρώτος- ελεύθερος σκοπευτής, που έχει περάσει από την εφημερίδα.
ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι αν συμβεί στην παροικία μας κάτι απρόσμενο, που θα πρέπει να σχολιαστεί για να πετύχει το σχόλιο κατάστηθα τον στόχο -χωρίς παράπλευρες απώλειες- δεν θα διστάσει ο «Αιθεροβάμων» να πυροβολήσει στο ψαχνό…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι τα περισσότερα σχόλια τούτης της στήλης, που αφορούσαν σοβαρά παροικιακά μας θέματα και προβλήματα για τους εδώ φορείς και τις δημόσιες υπηρεσίες της πατρίδας μας, έφταναν πάντα στους αποδέκτες τους, άσχετα αν πολλές φορές δεν γινόταν τίποτα.
ΚΑΙ αυτά τα σχόλια γράφονταν, παρά το γεγονός ότι ο γράφων γνώριζε από τα χρόνια τα παλιά, ότι δύο πράγματα ήταν και θα παραμένουν ακατανίκητα σε τούτο τον κόσμο: η ελληνική γραφειοκρατία και η βλακεία…
Ο συνδυασμός και των δύο είναι θανατηφόρος, ακόμα και για τους πιο ανθεκτικούς οργανισμούς που ζουν στον πλανήτη μας.
ΣΥΝΕΠΩΣ, δεν υπήρξε και συνεχίζει να μην υπάρχει σωτηρία, αφού διαχρονικά στις τάξεις της παροικιακής μας ηγεσίας ευδοκιμούσε η βλακεία και στη δημόσια διοίκηση της Ελλάδας το ποσοστό των βλακών φτάνει και περισσεύει για να κάνει θαύματα…
ΚΑΙ για να μην νομίζετε ότι υπερβάλω -πράγμα που συχνά κάνω, για να υπογραμμίσω ορισμένα σχόλια, προκειμένου να πιάσουν τόπο- θα αναφερθώ σε δύο πρόσφατα παραδείγματα που βγάζουν μάτι, αφού προηγουμένως προειδοποιήσω το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης:
ΑΓΑΠΗΤΟΙ φίλοι -και πρώην σύντροφοι κάθε απόχρωσης- καλά θα κάνετε, να μην εφησυχάζεστε επειδή δεν θα βρίσκομαι στη Μελβούρνη.
ΤΗΝ Κοινότητα, ιδιαίτερα, την παρακολουθώ από κοντά τα τελευταία 43 χρόνια και σχολιάζοντας ανελλιπώς τα όσα συμβαίνουν, άλλοτε κατακρίνοντας και άλλοτε επαινώντας τις ηγεσίες της και τα Συμβούλιά της γι’ αυτά που έκαναν και κάνουν.
ΑΥΤΟ θα συνεχίσω να το κάνω και από την πατρίδα ή όπου αλλού ταξιδεύω και, μάλιστα, πιο αποτελεσματικά μιας και η απόσταση σου δίνει την επιπλέον ευκαιρία να βλέπεις τα πράγματα με καθαρότερο μυαλό και διαφορετικό μάτι.
ΑΣΕ που θα έχω στη διάθεσή μου, πιο προηγμένα ηλεκτρονικά μέσα και πολύ περισσότερο χρόνο να «στολίζω», να τσεκάρω και να επεξεργάζομαι βαθύτερα την πληροφόρηση που θα μου παρέχουν οι εδώ πληροφοριοδότες μου.
ΚΑΙ μιας και τελείωσα με την Κοινότητα -την ναυαρχίδα δηλαδή της οργανωμένης παροικίας και του απόδημου Ελληνισμού- στη συνέχεια θα αναφερθώ στα δύο παραδείγματα, που είπα πιο πάνω, ότι «βγάζουν μάτι».
ΚΑΙ αρχίζω με τη συμφωνία που (επιτέλους!) υπογράφτηκε μετά από προσπάθειες 20 ετών, μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας το 2014, για τη χορήγηση βίζας διακοπών εργασίας σε 500 Έλληνες και Αυστραλούς υπηκόους.
ΓΙΑ την καθυστερημένη εκείνη υπογραφή εκ μέρους της Ελλάδας, την στιγμή που άλλες χώρες την υπέγραφαν σε λίγες εβδομάδες -μιας και ήταν θέμα γραφειοκρατικής ρουτίνας- πρωταγωνιστικό ρόλο είχε παίξει η Κοινότητα Μελβούρνης και ο πρόεδρός της Βασίλης Παπαστεργιάδης, ο οποίος επί σειράν ετών είχε συναντήσει και μιλήσει για το θέμα αυτό, με αρκετούς υψηλόβαθμους γραφειοκράτες, υφυπουργούς και υπουργούς!
ΚΑΤΑ τη διάρκεια, μάλιστα, της περσινής επίσκεψης του Τέρενς Κουίκ στην Αυστραλία, ο Παπαστεργιάδης «μαρκάριζε» τόσο στενά για το ίδιο θέμα αυτό τον υφυπουργό Εξωτερικών -προκειμένου να ενεργοποιηθεί η συμφωνία- που αν επρόκειτο για ποδοσφαιρικό αγώνα, ο διαιτητής θα έπρεπε να του είχε δείξει κόκκινη κάρτα για αντικανονικό και άκρως επικίνδυνο μαρκάρισμα…
ΤΕΛΙΚΑ, ο Κουίκ υποσχέθηκε πολλές φορές πριν φύγει ότι θα λύσει το πρόβλημα «επί τόπου» όταν επιστρέψει στην Αθήνα, πράγμα που έκανε μετά λίγες μέρες οπότε δημοσιεύτηκε και επίσημα στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» ότι η συμφωνία θα υλοποιηθεί.
ΕΜΕΙΣ όταν το πληροφορηθήκαμε το επικροτήσαμε και δώσαμε συγχαρητήρια στον Τέρενς Κουίκ, για την… ταχύτητα που επέδειξε για να τιμήσει τη θέση και το όνομά του, ησυχάσαμε και περιμέναμε την υλοποίηση…
ΟΣΟ περνούσαν οι μέρες και η… υλοποιημένη πια συμφωνία δεν «ροβολούσε» για να διαβεί τον Ειρηνικό Ωκεανό, αρχίσαμε να ανησυχούμε και να τηλεφωνούμε χωρίς για άλλη μια φορά να ξαναβγάζουμε άκρη αφού κανείς υπουργός ή άλλος αρμόδιος δεν γνώριζε –και ακόμα δεν γνωρίζει- που βρίσκεται.
ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ «έρευνες» και τηλεφωνήματα, που δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, έκανε και η Κοινότητα Μελβούρνης και απ’ ότι ξέρω και η Ελληνική πρεσβεία της Κάμερας.
ΟΛΑ δείχνουν, ότι η πολύπαθη συμφωνία, άρχισε να ανεβαίνει τον νέο Γολγοθά της… υλοποίησής της. Και προκειμένου (επιτέλους!!) να υλοποιηθεί, το αθάνατου ελληνικό Δημόσιο επινόησε ένα ακόμα σατανικό σχέδιο, για να μας απαλλάξει από το άγχος της αναμονής:
ΧΩΡΙΣ πολλές προσπάθειες κατάφερε το ακατόρθωτο: να «χαθεί» η συμφωνία όχι μόνο από τα ράφια των υπηρεσιών, απ’ όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια που ταλαιπωρείται, αλλά και από τα ηλεκτρονικά ραντάρ του ελληνικού Δημοσίου.
Η συμφωνία δεν… υπάρχει πια -ή τουλάχιστον, δεν είχε βρεθεί όσο έγραφα τούτες τις αράδες- ούτε στους υπολογιστές των αρμόδιων υπουργείων και των σχετιζόμενων δημόσιων υπηρεσιών, μιας ακόμα και τα email τους τίθενται αυτόματα εκτός λειτουργίας, όταν το σύστημα αναγνωρίζει ότι το μήνυμα αφορά τη συγκεκριμένη συμφωνία.
ΓΙΑ την ιστορία, ας γράψουμε άλλες δυο κουβέντες για το ελληνικό Δημόσιο, μιας και πολλοί από εμάς τους απόδημους, θέλουμε δεν θέλουμε, θα νταραβεριζόμαστε μαζί του όσο ζούμε.
ΚΑΙ η ιστορία αυτή, όπως η πιο πάνω, σχετίζεται με τους απόδημους, αφού ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων επιστημόνων που έχει κάνει μεγάλη καριέρα σε αμερικανικά πανεπιστήμια και την NASA, η οποία αναγνωρίζοντας την προσφορά του, στις διαστημικές αποστολές του Voyager 1 και 2 έδωσε το όνομά του στον αστεροειδή 8323 που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, εγκατέλειψε πριν λίγες μέρες τη θέση του από τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τον Σταμάτη Κριμιζή, που ξεκίνησε από το Βροντάδο της Χίου και αφού διακρίθηκε στις ΗΠΑ, κατόπιν πρότασης της ελληνικής κυβέρνησης ανέλαβε τον περασμένο μήνα Διευθύνων Σύμβουλος του νεοϊδρυθέντος Διαστημικού Οργανισμού.
ΤΩΡΑ πώς αυτός ο χριστιανός, κοτζάμ διαστημικός επιστήμονας, είχε την αφέλεια να αναλάβει τον… Διαστημικό Οργανισμό μιας χώρας σαν την Ελλάδα, που δεν είχε ουδεμία σχέση με το διάστημα και κουλτούρα οργάνωσης δεν μπορώ να το καταλάβω και πιστεύοντας ότι πρόκειται για καλό ανέκδοτο, γέλασα όταν το άκουσα.
ΑΝ με εξέπληξε κάτι από αυτή την ιστορία δεν ήταν ότι παραιτήθηκε μετά από λίγες βδομάδες, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν τα Μέσα Ενημέρωσης τα οποία και φόρτωσαν την ευθύνη και γι’ αυτό το φιάσκο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που το ελληνικό Δημόσιο συνεχίζει να καταρρέει.
ΚΑΙ ας δεχτούμε, ότι για το φιάσκο του Διαστημικού Οργανισμού φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, για την χρεοκοπία όμως και όλα τα προηγούμενα -και χειρότερα φιάσκα- που έλαβαν χώρα τα τελευταία 40 χρόνια ποιος φταίει;
ΕΔΩ, 20 χρόνια εκκρεμούσε η συμφωνία που αφορούσε τη βίζα 500 όλων κι όλων ατόμων και άλλα 30 χρόνια, πριν αυτή, η συμφωνία Αυστραλίας-Ελλάδας για τις συντάξεις, ενώ από το 2007 που υπογράφτηκε ακόμα υπάρχουν προβλήματα και πολλοί απόδημοι δεν έχουν πάρει από την Ελλάδα το μέρος της σύνταξης που δικαιούνταν και προβλεπόταν από τη συμφωνία που υπογράφτηκε και ακόμα δεν έχει υλοποιηθεί πλήρως.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ρε παιδιά, φτιάξετε Δημόσιο να κάνουν οι πολίτες τις δουλειές τους και να βρει (επιτέλους!!!) η έρμη η χώρα τον βηματισμό της σε τούτο τον κόσμο. Πάμε πιο κάτω…
ΝΟΜΙΖΩ, ότι οι αναγνώστες του «Αιθεροβάμωνα» και, κυρίως, της στήλης της αλληλογραφίας της προχθεσινής έκδοσης, περίμεναν να φύγω για να ξεμπουκάρουν μαζικά και να μας θυμίσουν ότι δεν εγκαταλείπουν τα όπλα.
ΝΑ προσθέσω, ότι και οι έξι επιστολές άξιζαν σχολιασμού, μιας και οι συγγραφείς τους ανήκουν στην ελίτ των γνωμοδοτών μας και με ορισμένους από αυτούς έχω προηγούμενα, αλλά δεν προλαβαίνω να τις σχολιάσω γιατί δεν θέλω, ούτε τον Γιάννη Βασιλακάκο να διαφημίσω χωρίς λόγο ούτε να ανατρέψω την κομμουνιστική κλασική παιδεία του άχρωμου και θρησκευόμενου πια Πάνου Σταματόπουλου.
ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ είναι για μένα, όχι μόνο όσοι πιστεύουν στο θεό, αλλά και αυτοί που τον αντιστρατεύονται και τον πολεμούν, όπως ο πρώην «κόκκινος» Πάνος, που κατάλαβε ότι καλύτερα να είσαι «άθεος» παρά κομμουνιστής στις μέρες μας.
ΟΛΟ και κάποιος χριστιανός θα διαβάζει κάποια επιστολή του. Κομμουνιστές πια σαν τον Πάνο δεν υπάρχουν και δεν χρειάζεται να υπάρχουν…
ΝΑ τονίσω, πριν τελειώσω, ότι «όλα τα λεφτά» σήμερα είναι η επιστολή της Ιωάννας Λιακάκου και τα όσα έγραψε για τον δόκτορα Βασιλακάκο, ήταν καλοβαλμένα και αντιπροσώπευαν την γνωστή σε όλους αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Μπράβο Ιωάννα. Πάντα τέτοια…
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ
