ΜΕΓΑΛΟΣ δημοσιογράφος και ερευνητής θέλησε να ξεκινήσει μια εμπεριστατωμένη έρευνα γύρω από τους συνταξιούχους και, γενικά, από όσους, λόγω ηλικίας, έχουν σταματήσει να ανήκουν στο λεγόμενο εργατικό δυναμικό της χώρας. Έξυπνα φερόμενος, προανήγγειλε ότι δεν θα εξαιρέσει κανένα κοινωνικό στρώμα και θα επικεντρώσει την προσοχή του στους οικονομικά ευκατάστατους που, όπως πιστεύει, αδυνατούν να προσαρμοστούν στη σκέψη ότι βρίσκονται, έστω και θεωρητικά ή προσωρινά, εκτός των τειχών της αυτοκρατορίας τους.
Ξεκίνησε λοιπόν ο… μαύρος, να συναντήσει και να συζητήσει με ηλικιωμένους άνδρες και γυναίκες για να μάθει και να γράψει ότι περνούν την ημέρα τους οι ομογενείς της τρίτης ηλικίας.
Ξεκίνησε από το εμπορικό κέντρο της γειτονιάς του και σταμάτησε την πρώτη ηλικιωμένη κυρία που βρήκε μπροστά του.
«Είστε Ελληνίδα, κυρία μου;» Η κυρία τον κοίταξε απορριμμένη και του… πέταξε ένα «σκούζι;» Ο φίλος μας κατάλαβε ότι είχε πέσει σε Ιταλίδα και «βούτηξε» την επόμενη καλοβαλμένη ηλικιωμένη. «Είστε Ελληνίδα κυρία μου;» Η κυρία, αυτή τη φορά απάντησε καταφατικά και ο δημοσιογράφος-ερευνητής μπήκε στο θέμα: «Κάνω μια μελέτη και θα ήθελα, αν είστε συνταξιούχος, να σας κάνω ορισμένες ερωτήσεις για το πώς περνάτε τις ημέρες σας, καθημερινές και σχόλες. Μπορώ;»
Η κυρία κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και ξεκίνησε: «Έχασα τον άνδρα μου πέρσι. Τον έφαγε το τσιγάρο. Του έλεγα Κώστα κόφτο, θα σε φάει και τον έφαγε. Τώρα που λέω αυτό θυμήθηκα ότι γιόρταζε προχθές και του έφτιαξα ένα πιατάκι κόλλυβα. Όταν μιλάμε για κόλλυβα, εννοούμε άριστη ποιότητα και αγνά υλικά. Αν ήξερα πως θα σε συναντούσα θα σου έφερνα λίγα. Τα έχω στο ψυγείο. Αρέσουν του εγγονού μου. Γιόρταζε το πουλάκι μου προχθές. Έχει το όνομα του μακαρίτη. Ο θεός να τον συγχωρέσει, αλλά δεν άκουγε. Ξερό κεφάλι και, τελικά, το έφαγε το κεφάλι του. Πώς περνάω την ημέρα μου Κυριακές, καθημερινές και σχόλες; Τις καθημερινές, επειδή μένω με την κόρη μου -θα σου πω μετά γι’ αυτό το τομάρι τον πρώην άνδρα της- σηκώνομαι πρωί- πρωί να ετοιμάσω το πρωινό. Θα ξυπνήσω την κόρη μου να ετοιμαστεί για τη δουλειά της. Είναι διπλωματούχος νοσοκόμα από τις καλύτερες. Μετά θα ετοιμάσω τον μικρό για το σχολείο. Είναι επτά χρόνων το πουλάκι μου. Λένε ότι μου μοιάζει. Είναι όμορφο και έξυπνο. Η κόρη μου φεύγει πρώτη και εμείς, η γιαγιά και ο εγγονός, μόλις ετοιμαστούμε φεύγουμε για το σχολείο. Μόλις αφήσω το παιδί, για να μην τρέχω από εδώ και από εκεί, πηγαίνω στα μηχανάκια. Βλέπω τις φίλες μου, παίζω κάτι λίγα ψιλά, ήμουν καλή στα Mαθηματικά, ξέρω τι κάνω. Τρώγω κάτι εκεί μέσα, είναι φθηνά, πίνω και καμιά μπύρα και περιμένω να έλθει η ώρα να πάω να πάρω το παιδί από το σχολείο. Δύο βήματα είναι. Μετά τα συνηθισμένα. Θα γυρίσουμε σπίτι, θα ταΐσω το παιδί, θα το βοηθήσω στα μαθήματά του τα Ελληνικά. Έχω βγάλει το σχολείο και τον καιρό εκείνο στο Δημοτικό μαθαίναμε ό,τι μαθαίνουν τώρα στο Γυμνάσιο. Μετά το παιδί διαβάζει, παίζει ή έρχεται στο δωμάτιό μου και βλέπουμε τα Ελληνικά κανάλια που όταν είναι η μάνα του δεν τον αφήνει να τα δει. Οι σημερινές μανάδες είναι περίεργες για να μην πω τίποτε παραπάνω. Το Σάββατο και την Κυριακή κάνω ό,τι θέλω. Ή θα πάω μαζί τους κάποια βόλτα, αν πάνε, θα βοηθήσω στο φαγητό, ή θα κάνω το δικό μου κέφι. Το Σάββατο μπορεί να πεταχτώ μία με δύο ώρες στα μηχανάκια, να δω τις φίλες και να παίξω λιγάκι. Και η πλάκα είναι ότι το Σάββατο, συνήθως, κερδίζω. Ίσως γιατί είμαι Σαββατογεννημένη. Η Κυριακή είναι, τις περισσότερες φορές, μνημόσυνο τεσσαρακονθήμερο ή το πολύ ετήσιο. Με μία φίλη μου, διαλέγουμε εκκλησία και μνημόσυνο, με ανάλογο ένδυμα. Ντυνόμαστε σοβαρά εννοώ. Τι θα πει αν γνωρίζουμε ή όχι τον μακαρίτη ή τη μακαρίτισσα. Ελληνικής καταγωγής δικοί μας άνθρωποι είναι. Πρέπει να τους ήξερες ή να έπαιζες τάβλι και τις κουμπάρες μαζί τους για να πας στα σαράντα και να συλλυπηθείς τους… πονεμένους συγγενείς τους. Αναμφισβήτητα το φαγητό μετά το πέρας του μνημόσυνου, στα σαράντα, είναι καλό, πολύ καλό. Στο ετήσιο –και μιλάω εκ πείρας- η ποιότητα και η ποσότητα πέφτει. Να μου δώσεις το τηλέφωνό σου να πω σε μία φίλη μου να σε πάρει και να σου πει συγκεκριμένα για τις κηδείες. Αυτή με τον σύζυγό της κανονίζουν, κάθε Δευτέρα, σε ποιες κηδείες θα πάνε ολόκληρη την εβδομάδα. Προηγούνται κηδείες συγγενών, γνωστών και ορισμένες άλλες κηδείες, γνωστών ομογενών, έστω και αν η εκκλησία είναι μακριά από το σπίτι τους. Μετά έρχονται άλλες κατηγορίες, όπως ηλικία θανόντων και άλλες λεπτομέρειες που θα σου πει η φίλη μου. Σου φτάνουν αυτές οι πληροφορίες για τη ζωή μιας ηλικιωμένης, συνταξιούχου εβδομήντα ετών; Ξέρω θα μου πεις ότι φαίνομαι πολύ μικρότερη. Καλοζωισμένη αυτό είναι. Να πας στο καλό».
