Όσοι ζουν στα νοτιοανατολικά της Μελβούρνης έχουν σίγουρα σκοντάψει σε κάποια από τις φάσεις του έργου της αφαίρεσης των ισόπεδων διαβάσεων από την σιδηροδρομική γραμμή Cranbourne-Pakenham, ίσως την πιο πολυσύχναστη της πόλης. Το έργο μπαίνει πια στην τελική του φάση, καθώς μέσα στον Ιούνιο θα ελευθερωθούν τρεις ακόμα διαβάσεις -Carnegie, Murrumbeena και Hughesdale- βάζοντας τέλος στην ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, των οδηγών και των κατοίκων της περιοχής, ενώ μέχρι τον Νοέμβριο θα είναι έτοιμοι και οι περισσότεροι από τους νέους σταθμούς της γραμμής. Ακόμη και όσοι δεν ζουν στην περιοχή, μάλλον είναι ενημερωμένοι για το έργο, ιδιαίτερα αν παρακολουθούν τις αναρτήσεις του βουλευτή Oakleigh, Στιβ Δημόπουλου, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εδώ και μερικούς μήνες, ο βουλευτής παρουσιάζει την εξέλιξη του έργου στους ψηφοφόρους του, καταγράφοντας κάθε φάση του. “Δεν θέλω να φαίνεται ότι διαφημίζω την κυβέρνηση” εξηγεί στην αρχή ήδη της συζήτησής μας, “αλλά πραγματικά πιστεύω σ’ αυτό το έργο”.

Μιλώντας στον “Νέο Κόσμο”, ο βουλευτής του Εργατικού Κόμματος ήταν έτοιμος να εξηγήσει το όφελος της απελευθέρωσης των διαβάσεων για την κοινωνία, αλλά και να απαντήσει στην κριτική που δέχθηκε η κυβέρνηση γι’ αυτό.

Είστε ευχαριστημένος από τον τρόπο που έχει εξελιχθεί μέχρι στιγμής το έργο της κατάργησης των ισόπεδων διαβάσεων; 

Είμαι εξαιρετικά ευχαριστημένος. Ναι, υπήρξαν κάποια εμπόδια στην πορεία και κάποια προβλήματα που απασχόλησαν τον κόσμο και δεν θέλω να τα υποτιμήσω. Αλλά όταν κάνεις ένα βήμα πίσω και δεις αυτό το τεράστιο έργο, κάθε αντικειμενικός παρατηρητής καταλαβαίνει πόσο μεγάλο είναι. Ειδικά σε ό,τι αφορά την δική μου περιοχή, η γραμμή Cranbourne-Pakenham είναι η πιο πολυσύχναστη της Βικτώριας με μεγάλη διαφορά από την δεύτερη. Εξυπηρετεί πάνω από ένα εκατομμύριο επιβάτες το χρόνο και το γεγονός ότι αφαιρούμε εννέα ισόπεδες διαβάσεις χωρίς να κλείσει η γραμμή παρά μόνο τμηματικά και για λίγες εβδομάδες εδώ και εκεί εκ περιτροπής, αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Επιπλέον, διευρύνουμε τις πλατφόρμες ώστε να μπορούν να υποδεχθούν συρμούς με επτά βαγόνια, αντί για τα πέντε βαγόνια που έχουν τα τρένα τώρα, ενώ σε τρία-τέσσερα χρόνια θα έχουμε συρμούς με δέκα βαγόνια στη γραμμή. Ο στόχος είναι να μπορούν να ταξιδέψουν περίπου 11.000 επιπλέον επιβάτες με το τρένο, τις ώρες αιχμής, 7-9 το πρωί και το απόγευμα.

Έχω ζήσει ο ίδιος στην περιοχή όλη μου την ζωή και ξέρω πόσο ενοχλητικό είναι να οδηγείς στην Poath Road ή το Murrumbeena Road και να πρέπει να περιμένεις κολλημένος 15-20 λεπτά μέχρι να περάσουν τα τρένα. Έτσι όπως είναι η σύγχρονη ζωή, αυτό σημαίνει ότι χάνεις 40 λεπτά από την ζωή σου κάθε μέρα, χάνεις χρόνο που θα περνούσες με την οικογένειά σου και τους αγαπημένους σου ανθρώπους.

Είμαστε οι πρώτοι που είπαμε ότι θα καταργήσουμε αυτές τις διαβάσεις και το κάναμε. Το άλλο πράγμα που με έχει ενθουσιάσει είναι το ότι έχουμε παραγγείλει 65 σύγχρονα τρένα, στην πλειοψηφία τους κατασκευασμένα στην Μελβούρνη και όλα θα κινούνται στην συγκεκριμένη γραμμή, ενώ θα μπουν κι άλλα για την υπόλοιπη πόλη. Οπότε αυτό το έργο δεν είναι μόνο ωφέλιμο για τους επιβάτες. Έχει δημιουργήσει δουλειές για μηχανικούς και πολλές ευκαιρίες απασχόλησης και επαγγελματικής κατάρτισης και εκπαίδευσης για μια σειρά νέων επαγγελματιών.

Αναφερθήκατε στα ζητήματα που απασχόλησαν τον κόσμο. Από την αρχή του έργου υπήρξε μία μομφή ότι δεν έγινε μία κατάλληλη δημόσια διαβούλευση γι’ αυτό, πριν ξεκινήσει. Ισχύει;

Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι έχει υπάρξει μία εκστρατεία προπαγάνδας εναντίον του έργου από την αρχή και σε μεγάλο βαθμό την έχει ξεκινήσει το Φιλελεύθερο Κόμμα. Αυτή η προπαγάνδα έχει δημιουργήσει αμφιβολίες στο μυαλό πολλών ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν τον χρόνο να εξετάσουν αν είναι έτσι τα πράγματα, έχουν άλλες προτεραιότητες, να δουλέψουν, να φροντίσουν τις οικογένειές τους, να ζήσουν την ζωή τους. Όσο για τις διαβουλεύσεις, πραγματοποιήσαμε περίπου 50 συναντήσεις με κατοίκους, υπάρχει ολόκληρη η λίστα στην ιστοσελίδα μου. Σ’ αυτές τις διαβουλεύσεις συζητήσαμε πολλές επιλογές, αλλά ουσιαστικά υπήρξαν δύο σημαντικές προτάσεις: είτε να περάσουν οι γραμμές υπογείως, είτε να κάνουμε υπερυψωμένες, εναέριες γραμμές. Παρουσιάσαμε εικόνες και για τα δύο ενδεχόμενα και καλέσαμε μηχανικούς να τα παρουσιάσουν.

Τότε γιατί ο κόσμος λέει ότι δεν έγινε διαβούλευση;

Δύο εξηγήσεις μου έρχονται στο μυαλό. Ανακοινώσαμε το έργο στα τέλη Μαρτίου 2015, περίπου τέσσερις μήνες μετά την εκλογική μας νίκη τον Νοέμβριο 2014. Νωρίτερα, μέσα στο 2014, η κυβέρνηση Dennis Napthine είχε ξεκινήσει διαβουλεύσεις για το δικό τους σχετικό σχέδιο το οποίο ήταν πολύ μικρότερο. Είχαν σκοπό να αφαιρέσουν μόνο τέσσερις διαβάσεις και θα δημιουργούσαν υπόγειες γραμμές. Όταν αναλάβαμε εμείς, είπαμε ότι δεν θα δεχθούμε αυτήν την πρόταση, για πολλούς λόγους. Ένας ήταν ότι το κόστος ήταν πολύ υψηλό για μόνο τέσσερις διαβάσεις. Ένας άλλος ήταν ότι σχεδίαζαν να ιδιωτικοποιήσουν την γραμμή για 25 χρόνια. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε κάτι τέτοιο στην πιο πολυσύχναστη γραμμή της Μελβούρνης. Οπότε είπαμε ότι θα αφαιρέσουμε και τις εννέα διαβάσεις, θα ελευθερώσουμε όλη την γραμμή από το Dandenong μέχρι το κέντρο της πόλης και θα το κάνουμε σωστά. Το πρόβλημα είναι ότι πολύς κόσμος νόμιζε ότι πρόκειται για το ίδιο έργο. Όταν λοιπόν έλαβαν προσκλήσεις για δημόσια διαβούλευση με το ταχυδρομείο, νόμιζαν ότι θα ξανασυζητήσουν το ίδιο πράγμα που είχαν συζητήσει μερικούς μήνες πριν. Θα έπρεπε ίσως να έχουν κατά νου το ότι στο μεταξύ είχε εκλεγεί μία νέα κυβέρνηση και είχε ανατεθεί ένα νέο έργο, αλλά σε κάθε περίπτωση πήραμε ένα μάθημα για το μέλλον.

Δηλαδή, αν ξεκινούσατε τώρα, τι θα κάνατε διαφορετικά;

Ειδικά για τους ανθρώπους που ζουν δίπλα στην γραμμή, θα προσπαθούσα να διασφαλίσω ότι η κυβέρνηση προσεγγίζει καθέναν από αυτούς και όχι απλώς με ένα γράμμα. Θα έπρεπε να έχουμε μπει στον κόπο να τους επισκεφθούμε και να τους εξηγήσουμε ότι πλέον υπάρχει νέα κυβέρνηση, ότι υπάρχει ένα νέο έργο, ότι θα κάνουμε εναέριο σιδηρόδρομο γιατί είναι πιο εφικτό για πολλούς λόγους, για την αποχέτευση, για τον αγωγό αερίου στο Carnegie κ.ο.κ. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού, αλλά είναι σημαντικό γιατί είναι εκείνοι που επηρεάζονται άμεσα από το έργο. Γι’ αυτό, άλλωστε, αναπτύξαμε και το σχέδιο εθελοντικής αγοράς, ώστε να μπορεί ο κόσμος να πουλήσει τα σπίτια του στην κυβέρνηση – και πολλοί το έκαναν και χαίρομαι που είχαν την ευκαιρία να μπορέσουν να ασκήσουν αυτό το δικαίωμα, να φύγουν από την περιοχή.

Μια και αναφέρατε τις κατοικίες, έχουν εκφραστεί και ανησυχίες ότι αυτό το έργο θα υποβαθμίσει τα ακίνητα που βρίσκονται στην περιοχή. Τι απαντάτε; 

Δεν είμαι μεσίτης, ούτε εκτιμητής ακινήτων. Δεν είμαι ειδικός και δεν θέλω να παριστάνω τον ειδικό. Ωστόσο, από ό,τι καταλαβαίνω, ούτε το Βασιλικό Ινστιτούτο Αγοράς Ακινήτων της Βικτώριας ούτε η αρχιτεκτονική υπηρεσία της Κυβέρνησης της Βικτώριας έχουν καταφέρει να βρουν περιπτώσεις όπου η αξία των ακινήτων μιας περιοχής υποβαθμίστηκε, λόγω έργων υποδομής – όταν δηλαδή, χτίζονται σχολεία, δρόμοι, ή αφαιρούνται διαβάσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο παράδειγμα.

Αυτή είναι φυσικά μια γενική προσέγγιση, αλλά έχει μεγάλη σημασία στο πώς προσεγγίζει κανείς το θέμα της αξίας των ακινήτων. Πρόσφατα συναντήθηκα με επαγγελματίες του κλάδου και πιστεύω ότι έχουν καθησυχαστεί. Ναι, όταν ένα έργο βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πώς θα μοιάζει στο τέλος, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να υποτιμηθεί η ιδιοκτησία οποιουδήποτε.

Τώρα που το έργο κοντεύει να ολοκληρωθεί, η βασική ανησυχία των κατοίκων αφορά τους δημόσιους χώρους που δημιουργούνται πέριξ των σταθμών και κυρίως κάτω από την υπερυψωμένη γραμμή. Υπάρχει αγωνία για την συντήρηση, την καθαριότητα, την ασφάλεια και την γενικότερη αξιοποίηση. Εσείς συμμερίζεστε αυτήν την ανησυχία;

Όσον αφορά το ζήτημα της ασφάλειας, αν αφήσουμε κατά μέρος το σημείο όπου βρίσκονται οι σταθμοί, εκεί δηλαδή που ενώνονται οι γραμμές, θα δείτε ότι στα υπόλοιπα σημεία, ο χώρος κάτω από τη γραμμή δεν έχει το πλάτος που φαντάζεται ο πολύς κόσμος. Δεν μπορώ δηλαδή να φανταστώ πώς κανείς μπορεί να βρει την ησυχία ή την ευκαιρία να κρυφτεί από κάτω και να κάνει χρήση ναρκωτικών ή να προβεί σε εγκληματικές πράξεις. Δεν πρόκειται δηλαδή για τις συμπαγείς κατασκευές που βλέπει κανείς σε σταθμούς όπως αυτός του Richmond ή το Flinders Street.

H βασική μας προτεραιότητα είναι η συντήρηση. Θέλω ένα καθεστώς που θα είναι εξαιρετικό, να μην χρειάζεται να περιμένεις στο τηλέφωνο μέχρι να σε συνδέσουν με κάποιον για να καταφέρεις να ζητήσεις να αφαιρεθεί ένα γκράφιτι. Θέλω να καθαρίζονται τα συνθήματα μέσα σε 24 ώρες από την καταγγελία κι αυτό θα είναι απίστευτο, αν το καταφέρουμε, δεδομένης της εμπειρίας μας στην Βικτώρια τα τελευταία 50 χρόνια. Θα πρέπει δηλαδή να είναι υποδειγματική η διαχείριση. Τόσο ο Πρέμιερ όσο και η Υπουργός Μεταφορών ξέρουν τις απόψεις μου γι’ αυτό και ξέρουν τις απαιτήσεις της τοπικής κοινωνίας, γι’ αυτό και εργαζόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση. Ελπίζω να είμαι σε θέση να πω περισσότερα γι’ αυτό σε μερικούς μήνες.

Επίσης, η κυβέρνηση της Βικτώριας έχει υπογράψει ένα νέο συμβόλαιο με το Metro πέρσι που προβλέπει ποινές στην εταιρία αν δεν καθαρίζουν τα γκράφιτι μέσα σε 48 ώρες, αν πρόκειται για σημεία κοντά στους σταθμούς ή μέσα σε μερικές μέρες, για τα σημεία που βρίσκοντα μακριά από σταθμούς.

Το άλλο που θέλω να δω είναι να γίνονται πράξη οι μακέτες και τα σχέδια που είδαμε πριν από δύο χρόνια, να δω δηλαδή πάρκα, κήπους, χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων και άλλους κοινόχρηστους χώρους. Όταν ο κόσμος χρησιμοποιεί έναν χώρο, ζωντανεύει και υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες για εγκληματικές πράξεις, βανδαλισμούς και γκράφιτι. Γι’ αυτό και θέλω να δω να στήνονται υπαίθριες αγορές, να χρησιμοποιούνται οι χώροι από τον κόσμο και έχω ήδη επικοινωνήσει με τις Λέσχες Lions και τους Ροταριανούς Ομίλους και τον όμιλο τένις του Murrumbeena. Δεν λέω ότι θα κάνουμε κάτι σαν το Federation Square, αλλά αν καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε τον χώρο κάτω από τις γραμμές, θα τον μετατρέψουμε στην πράξη σε έναν ασφαλή χώρο συνάντησης των ανθρώπων.