Το ρεπορτάζ που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ABC ξεκινά με πολύ γλαφυρό τρόπο: “Για πέντε πολύ σύντομες ώρες, το 1981, επιτράπηκε στον Πρίγκιπα Νικόλαο η είσοδος στην χώρα που κάποτε κυβερνούσε η οικογένειά του. Βρέθηκε εκεί για την κηδεία της γιαγιάς του, της Βασίλισσας Φρειδερίκης, στο παλάτι που κάποτε τους ανήκε, μία ώρα έξω από την Αθήνα. Στη συνέχεια, ο Πρίγκιπας Νικόλαος, ο οποίος τότε ήταν 11 χρόνων, αναχώρησε αμέσως με την οικογένειά του. Αυτές οι λίγες ώρες ήταν αρκετές για να τον κάνουν να πονέσει για μία χώρα που δεν είχε επισκεφτεί ξανά. Ορκίστηκε να ξαναγυρίσει”.

Πραγματικά, αξίζουν συγχαρητήρια στον συνάδελφο Danny Tran, για τον δραματικό τρόπο που περιγράφει την σκηνή, στο ρεπορτάζ του για την έκθεση φωτογραφιών του Νικολάου, γιου του πρώην βασιλιά των Ελλήνων Κωνσταντίνου, στο Ελληνικό Μουσείο Μελβούρνης. Νιώθει κανείς συμπόνοια, διαβάζοντάς το, για το κακόμοιρο αυτό παιδί στο οποίο το άσπλαχνο ελληνικό κράτος απαγόρευσε την είσοδο. Για τους λόγους που συνέβη αυτό, ο καλός συνάδελφος, δεν κάνει λόγο. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να αναρωτηθεί. “Η οικογένειά του, έζησε στην εξορία από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ύστερα από μία στρατιωτική εξέγερση” γράφει.

“Στρατιωτική εξέγερση”, το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου; Και ο ρόλος του Κωνσταντίνου στην δημιουργία συνθηκών γι’ αυτό, ύστερα από την συνταγματική εκτροπή που προκάλεσε συγκρουόμενος με τον Γεώργιο Παπανδρέου; Και η αρχική του συνεργασία με τους πραξικοπηματίες που νομιμοποίησε το καθεστώς που βύθισε την Ελλάδα στο σκοτάδι;

Εντάξει, δεν μπορεί να περιμένει κανείς από έναν Αυστραλό δημοσιογράφο να ξέρει την σύγχρονη ελληνική ιστορία, αλλά θα μπορούσε έστω να ρίξει μια ματιά στην Wikipedia. Ούτε φυσικά μπορεί να περιμένει κανείς, σε μία χώρα που, τύποις, έστω, παραμένει βασιλευομένη δημοκρατία (αν και αυτό θα αλλάξει, αργά η γρήγορα), να καταλάβει ο κόσμος γιατί είναι προβληματική η προσφώνηση “Πρίγκιπας Νικόλαος” – και πολύ περισσότερο η προσφώνηση “Η Αυτού Υψηλότητα Πρίγκιπας Νικόλαος” (HRH Prince Nikolaos) που εμφανίζονται στο ίδιο ρεπορτάζ της ειδησεογραφικής ιστοσελίδας του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα της Αυστραλίας. Ναι, είναι φάουλ. Αλλά είναι συγχωρητέο.

Αυτό που είναι ασυγχώρητο, είναι η ίδια προσφώνηση να εμφανίζεται, φαρδιά-πλατιά, στο πρωτοσέλιδο ελληνικής εφημερίδας της Μελβούρνης, η οποία, μάλιστα, δείχνει “κόκκινη κάρτα” σε όσους θεωρούν προσβολή για την ελληνική δημοκρατία αυτήν την προσκόλληση σε ξεφτισμένους τίτλους και περασμένα μεγαλεία.

Κανονικά, το θέμα θα έπρεπε να έχει λήξει. Η έκθεση των φωτογραφιών του Νικολάου εγκαινιάστηκε με επιτυχία και παραμένει ανοιχτή για το κοινό που θέλει να θαυμάσει τις -πραγματικά εντυπωσιακές- φωτογραφίες του. Και από ό,τι φαίνεται, υπάρχει αρκετός κόσμος που θέλει να το κάνει – φιλότεχνοι, φιλέλληνες και φιλοβασιλικοί. Οι τελευταίοι είναι το πρόβλημα. Γιατί προκειμένου να δικαιολογήσουν τις φιλοβασιλικές τους απόψεις, αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας.

Όπως ο φιλόδοξος πολιτικός της παροικίας μας, κ. Θεόδωρος Ζωγράφος, ο οποίος αρθρογράφησε το περασμένο Σάββατο στην αγγλική έκδοση του “Νέου Κόσμου”, φέρνοντας ως επιχείρημα για την επαναφορά της μοναρχίας στην Ελλάδα, το ότι θα ήταν επωφελής για τον τουρισμό!

“Eίναι συναρπαστικό να αναρωτηθεί κανείς τι θα πετύχαινε η Ελλάδα αν υπήρχε σταθερότητα στην ηγεσία και η επιτρεπόταν η συνέχιση της μοναρχίας, με έναν συμβολικό, αλλά σταθερό βασιλιά” γράφει ο κ. Ζωγράφος. “Πιστεύω πως αν του δινόταν η ευκαιρία, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος (σ.σ. το ‘τέως’ πάει περίπατο) θα έκανε πολύ καλή δουλειά. Σίγουρα, όσο μεγαλώνει κανείς, μαθαίνει από τα λάθη της νιότης που όλοι κάνουμε.”

Κάπως έτσι, η πολιτειακή εκτροπή που άνοιξε το δρόμο για το πραξικόπημα του 1967 και η μετέπειτα (σαφέστατα προδοτική για την χώρα) συνεργασία με τους πραξικοπηματίες, υποβιβάστηκε σε ‘νεανικό σφάλμα’, λες και πρόκειται για κάποιον πιτσιρικά που ήπιε και τράκαρε το αυτοκίνητο του πατέρα του.

“Κανείς τουρίστας δεν πηγαίνει στην Ελλάδα για να δει τον Πρόεδρο,” τονίζει στην συνέχεια ο δημοτικός σύμβουλος του Oakleigh, δείχνοντας, όχι μόνο την παντελή του άγνοια για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας, αλλά και την ασέβειά του για τους θεσμούς. Ναι, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν είναι τουριστική ατραξιόν. Ο ρόλος του είναι αυτός του εγγυητή του πολιτεύματος.

Αλλά στο άρθρο του, ο κ. Ζωγράφος κάνει αναφορά και στην “Πριγκίπισα Θεοδώρα”, την νεότερη από τα παιδιά του Κωνσταντίνου και της Άννας – Μαρίας, η οποία ακολουθώντας “αντίστροφη πορεία από αυτήν της Meghan Markle”, κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ, παίζοντας στην σαπουνόπερα “Τόλμη και Γοητεία” (Bold and the Beautiful). Μόνο που στον κατάλογο του θιάσου της σειράς, η ίδια δεν συστήνεται ως ‘Πριγκίπισα’, αλλά ως Theodora Greece. Ορίστε λοιπόν, ένα ωραιότατο – και ελληνικότατο – επώνυμο για όποιον θέλει να σεβαστεί το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει πλέον βασιλείς και πρίγκιπες και δεν αναγνωρίζει τίτλους. Ο πατέρας της δεν είχε την ίδια διάθεση, ούτε καν ως ένδειξη μεταμέλειας για τα “νεανικά του σφάλματα” – να ζητήσει δηλαδή συγγνώμη από την ελληνική δημοκρατία για το κακό που έκανε και να δεχθεί τις προτάσεις του ελληνικού κράτους: να υιοθετήσει ένα επώνυμο, οποιοδήποτε, εφ’ όσον δεν του έκανε ούτε το Γλύξμπουργκ, ούτε το “Χριστιανός” που κατ’ άλλους είναι το πραγματικό του, προκειμένου να μπορέσει να επιστρέψει στην χώρα που τόσο αγαπά, ώστε να μην στερήσει και από τον μικρό Νικολάκη, την δυνατότητα να ζήσει στο Τατόι, να παίξει στον κήπο, να πενθήσει σωστά την αγαπημένη του γιαγιά (που τόσο μίσησε ο ελληνικός λαός).

Ο ίδιος ο Νικόλαος, παρεμπιπτόντως, στις δημόσιες εμφανίσεις του και τις συνεντεύξεις του, εμφανίζεται πολύ λιγότερο προσκολλημένος στην ιδέα της μοναρχίας και στους τίτλους, από ό,τι οι αυλοκόλακες των Μέσων, παραδοσιακών και σύγχρονων. Στην ραδιοφωνική του συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό του ABC Μελβούρνης και στον John Faine (ο οποίος τον σύστησε μεν ως “Πρίγκιπα”, αλλά απέφυγε τις βλακείες περί “Αυτού Υψηλότητας”), ο Νικόλαος ήταν ευγενέστατος, διπλωματικός και με χιούμορ. Στην ερώτηση “ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης μιας βασιλικής οικογένειας στην Ελλάδα” ο Νικόλαος απάντησε ότι τέτοιος σκοπός δεν υπάρχει. “Η ύπαρξή μου στην Ελλάδα υπάρχει μόνο από την αγάπη μου για την χώρα.

Είμαι ευγνώμων που μπορώ να βρίσκομαι εκεί. Συχνά ξυπνάω το πρωί και τσιμπιέμαι” δήλωσε, εξαίροντας τους Έλληνες και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κρίση και δείχνουν αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Κι όταν κατά την αποφώνηση, ο δημοσιογράφος τον αποκάλεσε “Πρίγκιπα της Ελλάδας και της Δανίας”, όπως κάνουν πολλοί, σταμάτησε και τον ρώτησε και γι’ αυτό: “Πώς γίνεται να είσαι πρίγκιπας δύο χωρών ταυτόχρονα;” “Δεν είμαι στ’ αλήθεια,” απάντησε ο Νικόλαος, εξηγώντας ότι ο τίτλος (τον οποίο παρεμπιπτόντως η ίδια του η μητέρα χρειάστηκε να αποκηρύξει προκειμένου να παντρευτεί τον Κωνσταντίνο) είναι κάτι που διατηρούν όλοι οι απόγονοι του Βασιλιά Χριστιανού Θ’ της Δανίας. “Δεν τον βλέπεις συχνά, παρά μόνο στους τάφους μας,” αστειεύτηκε. Και κάπως έτσι, έλυσε ο ίδιος οριστικά το ζήτημα του πότε είναι κατάλληλο να χρησιμοποιεί κανείς τίτλους ευγενείας.