Η Κλαίρη Κουρή ήταν τυχερή. Η φωτιά πέρασε από την Καλλιτεχνούπολη που ζει με την οικογένειά της, αλλά αυτή προνόησε. Το σπίτι της δεν κάηκε, αλλά κάηκαν τα σπίτια φίλων της, ξέρει ανθρώπους που έχασαν δικούς τους. «Δεν τους έχω μιλήσει. Δεν μπορώ» λέει απολογητικά.
Είδε την φωτιά να έρχεται, πήρε το παιδί της και τα ζωάκια της και έφυγε.
Φωτογραφίες από τις περιοχές που κάηκαν δεν θέλει να τραβήξει, δεν έχει το κουράγιο.

Ο «Νέος Κόσμος» μίλησε με την Κλαίρη. Της ζητήσαμε να μας περιγράψει αυτά που είδε και έζησε.
Τρεις ερωτήσεις της έκανα… Πώς αισθάνεται, τι έζησε, τι βλέπει τώρα γύρω της, τι ελπίζει για το μέλλον.
Η μαρτυρία της δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλια…

ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝ. ΑΤΤΙΚΗ

«Σωματικά είμαι καλά, νιώθω τυχερή σε αντίθεση με τόσους συνανθρώπους μου που χάθηκαν ή έχασαν τα πάντα αλλά ψυχολογικά είμαι σε κατάσταση σοκ από το μέγεθος της τραγωδίας. Επέστρεψα στο σπίτι μου και στη γειτονιά μου στην Καλλιτεχνούπολη απ’ όπου πέρασε η φωτιά χθες.

Η φωτιά ξεκίνησε από την παρακείμενη περιοχή του Νταού Πεντέλης, αλλά λόγω της φοράς του αέρα έφτασε σε εμάς και στη συνέχεια, κατευθύνθηκε προς το Νέο Βουτζά και Μάτι που καταστράφηκαν.

Έχω φίλους που έχασαν τα πάντα. Τα σπίτια τους έγιναν στάχτη και άλλους που κινδύνευσε η ζωή τους και γλίτωσαν κυριολεκτικά στο παρά πέντε, γνωστούς που αγνοούνται και πλέον τώρα μετά από τέσσερις μέρες υποθέτουμε την τύχη τους.

Όλοι τους ήταν έμεναν στο Νέο Βουτζά ή στο Μάτι, δίπλα μας.
Η Καλλιτεχνούπολη έχει καεί 4 φορές τα τελευταία 20 χρόνια και έχει κινδυνεύσει πολύ περισσότερες.
Επισημαίνω ότι είναι ένας νόμιμος οικισμός που κτίστηκε πάνω σε σχέδια οικοδομικού συνεταιρισμού και όχι κάποια περιοχή που νομιμοποιήθηκε εκ των υστέρων.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΛΟΓΕΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΖΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

Αντιληφθήκαμε την πυρκαγιά σχεδόν αμέσως μόλις έφτασε στις παρυφές του οικισμού λόγω της μυρωδιάς του καπνού, αλλά και γιατί οι κάτοικοι της περιοχής με όσα έχουμε τραβήξει τόσα χρόνια ενημερώνουμε αμέσως ο ένας τον άλλον.
Επίσημη ειδοποίηση δεν λάβαμε από κανέναν. Δεν υπάρχει κάποιο warning system, σειρήνα, λήψη κάποιου sms, όπως ξέρω ότι γίνεται σε άλλες χώρες όταν υπάρχει γενικευμένος κίνδυνος.

Ενστικτωδώς, η πρώτη μου κίνηση ήταν να πάρω το παιδί μου και τα ζωάκια μου και να φύγω με το αυτοκίνητο προς ασφαλή προορισμό. Ο σύζυγος μου ήταν ακόμη στη δουλειά του. Με τόσες φωτιές στην περιοχή έχω μάθει ότι η εξέλιξή της είναι απρόβλεπτη και πρέπει να απομακρύνεσαι άμεσα.
Αποφάσισα να πάω σε φίλους στη Νέα Μάκρη, που θεώρησα ότι θα είμαστε ασφαλείς και διασχίζοντας τη Λεωφόρο Μαραθώνος, στο ύψος του Νέου Βουτζά είδα μπροστά μου πυκνούς καπνούς.

Η φωτιά είχε ήδη προλάβει και είχε φτάσει χαμηλά σχεδόν μπροστά μας.
Η ταχύτητά της ήταν απίστευτη λόγω του πολύ ισχυρού αέρα. Ευτυχώς, δεν πανικοβλήθηκα και έκανα αναστροφή με κατεύθυνση προς Πικέρμι-Αθήνα και έτσι δεν κινδυνεύσαμε να μπλοκαριστούμε στο δρόμο ή να μας συμβεί κάτι χειρότερο.

Ευτυχώς, ο οικισμός μου ήταν ανέπαφος γιατί κυριολεκτικά «πέρασε, αλλά δεν μας ακούμπησε» η φωτιά.
Χθες όμως διέσχισα τη λεωφόρο Μαραθώνος μέσα από τις πληγείσες περιοχές και αυτό που έχω να πω είναι ότι απλά δεν υπάρχουν πια στο χάρτη. Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που βλέπεις. Ειδικά ξέροντας ότι εκεί χάθηκαν τόσες ζωές.

Ως κάτοικος της ανατολικής Αττικής που ξέρω καλά την ιδιαιτερότητα της περιοχής, αυτό που πιστεύω ότι έγινε είναι ότι κατ’ αρχήν υποτιμήθηκε εντελώς η φωτιά. Δεν σβήστηκε έγκαιρα, ενώ κατά την άποψή μου θα μπορούσε.
Δεν υπήρξε κανένας συντονισμός της επιχείρησης ενημέρωσης και απεγκλωβισμού των κάτοικων.

Ενώ οι δρόμοι στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι κοντά στη Ραφήνα είναι στενοί και η περιοχή γεμάτη κόσμο το καλοκαίρι, έστελναν τον κόσμο μέσα στα στενά χωρίς να τους κατευθύνει κάποιος προς τα πού να πάνε για να μην καούν.
Αν, για παράδειγμα, όταν έφταναν στη Λεωφόρο Ποσειδώνος (η παραλιακή οδός της περιοχής) τους έλεγε κάποιος μην πάτε προς τη Ραφήνα (που ήταν μπλοκαρισμένος ο δρόμος) αλλά προς τη Νέα Μάκρη, θα είχαν σωθεί πάρα πολλοί άνθρωποι.

Και σαν να μην έφτανε αυτό έφτασαν και δύο επιβατηγά-οχηματαγωγά πλοία στο Λιμάνι της Ραφήνας και δεκάδες επιπλέον αυτοκίνητα μπήκαν στους ήδη μπλοκαρισμένους δρόμους.
Κανείς δε στέφτηκε (ο λιμενάρχης προφανώς) να μην τους αποβιβάσει όλους αυτούς.
Για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω όταν έρχεται ένα απλό Ferry Boat και η Φλέμινγκ ο κεντρικός δρόμος της Ραφήνας μπλοκάρει εντελώς. Κυκλοφοριακό χάος, πανικός και φωτιά… πώς να μην χαθεί τόσος κόσμος!

Ένα πράγμα θα πω. Οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στο Ζούμπερι, όπου έφτασε μέχρι εκεί η φωτιά, εκκενώθηκαν με απόλυτη επιτυχία από 600 και πλέον παιδιά, γιατί υπήρχε οργανωμένο σχέδιο εκ των προτέρων εκκένωσης τους. Και συγχαρητήρια στον κύριο Καμίνη γι’ αυτό, ο οποίος είπε κάτι που με συγκλόνισε: «εγώ δεν περίμενα εντολές από κανέναν». Κινήθηκε άμεσα και αποτελεσματικά βλέποντας τον κίνδυνο.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Όλοι οι κάτοικοι είναι συγκλονισμένοι και όσους γνωρίζω που τα σπίτια τους έγιναν στάχτη, είναι απελπισμένοι. Όλοι όμως μπροστά τις ανθρωπινές απώλειες νιώθουν τυχεροί. Με συγγενείς νεκρών ή αγνοουμένων δεν έχω μιλήσει. Δεν μπορώ. Αλλά μπορώ να συμμεριστώ το θρήνο τους ….

Θεωρώ ότι ως κράτος έχουμε αποτύχει στην οργάνωση και στις υποδομές. Είμαστε δε πτωχευμένοι (και ας μην είμαστε επίσημα) με ότι συνεπάγεται αυτό σε ελλείψεις υλικοτεχνικών υποδομών και ανθρώπινου δυναμικού. Οπότε όχι δεν πιστεύω πως έχουμε καμία ελπίδα να διαχειριστούμε σωστά καμία ανάλογη κρίση στο μέλλον.

Με τα στοιχεία της φύσης δεν μπορείς να τα βάλεις… αλλά όσα περνούν από ανθρώπινο χέρι (συντονισμός / οργάνωση) είναι διαχειρίσιμα – αν δεν είσαι άχρηστος και άσχετος…

Φωτογραφίες, δυστυχώς, δεν έχω και ούτε έχω το κουράγιο να τραβήξω… λυπάμαι…».