Τις φοβερά ξαφνικές και τρομερά μεγάλες και καταστρεπτικές πυρκαγιές του Ιουλίου του 2018 στην Ελλάδα, τις ζήσαμε και εμείς -νοερά μέσα στις φλόγες– εδώ στη Μελβούρνη, και γίναμε ανήμποροι μάρτυρες βλέποντας όλες τις ανεπανόρθωτες ζημιές που προκάλεσαν οι τεράστιες φλόγες τους. Δεν υπάρχει σχέδιο, αλλά ούτε προορισμός στον κόσμο μας τούτο. Όλα είναι εφήμερες διαδικασίες που δεν έχουν καμία σημασία και ο αμείλικτος χρόνος αφανίζει τα πάντα.

Εντούτοις, προσπαθούμε να δώσουμε στην εφήμερη ζωή μας την ανθρώπινη σημασία και προσπαθούμε, επίσης, με κάθε τρόπο να την κάνουμε υποφερτή. Δυστυχώς, όμως, ο άνθρωπος είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει τη Φύση και αυτή κάνει ό,τι θέλει με το δικό της τρόπο, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο προγραμματισμένο σχέδιο.

Κάποιες τέτοιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου βλέποντας στην τηλεόραση την απρόοπτη και ανυπολόγιστη καταστροφή της 23ης Ιουλίου 2018 στην Ανατολική Αττική. Όσο ετοιμασμένος και να ήταν κανείς, εάν ήσουν μέσα στην πορεία της φλογερής λαίλαπας, δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτε. Έτσι τα αξιολύπητα και αθώα ανθρώπινα θύματα δέχτηκαν το μοιραίο τους τέλος, κάτι που κανείς μας δεν το γνωρίζει.

Το φως του ήλιου την επόμενη μέρα που ξημέρωσε –και αυτό πάλι στην τηλεόραση και εδώ στη Μελβούρνη– προκάλεσε τη φρίκη του θανάτου, γιατί ό,τι βλέπαμε ήταν όλα ανατριχιαστικά επειδή όλα θύμιζαν τον τραγικό θάνατο συνανθρώπων μας. Ήταν όντως ένα συγκλονιστικό και τρομερά μακάβριο θέαμα.

Στα «παράθυρα» των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών ειπώθηκαν τα πάντα. Τι άλλο να πει κανείς και τι να ομολογήσει; Και ο γραπτός και εφήμερος τύπος –τις επόμενες μέρες- απαθανάτισε τη φρίκη και τον πόνο. Θρήνος και τραγωδία! Οι λέξεις σώθηκαν, αλλά ο ελληνικός μας λόγος έδωσε το στίγμα του και την ποιητική του ποιότητα σε πολλά πρωτοσέλιδα όπως: «Πέθαναν αγκαλιά με τον παππού και τη γιαγιά»! και πολλά άλλα!

Το οικόπεδο-«θυσιαστήριο», όπου με τη γρηγοράδα της φωτιάς, αγκαλιάστηκαν για να πεθάνουν όλοι μαζί είκοσι έξι μοιραίοι άνθρωποι, θα μείνει στην Ιστορία του τόπου ως το αθάνατο και αιώνιο Μνημείο της αμείλικτης Φύσης που ποτέ ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ούτε να νικήσει και ούτε να συναγωνιστεί, αλλά όλοι μας «κουρνιάζουμε σαν αδύναμα πουλιά στην αγκαλιά της», που λέει και το τραγούδι.

Όντως σοκάρει τρομερά η περιγραφή του ιατροδικαστή: «Οι 26 στο Μάτι εξαϋλώθηκαν»!! Έχασαν όλη την υλική τους υπόσταση, έγιναν άυλοι, μπήκαν σε μία πνευματική οντότητα πλέον και έμειναν μόνο στάχτη! Η υψηλή θερμοκρασία τους αποτέφρωσε. Το θέαμα την άλλη μέρα δεν ήταν πια παρά μόνο φρικιαστικό και μακάβριο.

Οι περιγραφές είναι πολλές. Ακούσαμε τόσες και άλλες περισσότερες θα ακολουθήσουν. Τα παιδιά στην κατασκήνωση σώθηκαν γιατί ήταν λίγο πιο πέρα και μπόρεσαν να απομακρυνθούν εγκαίρως – και μπράβο στους ιθύνοντες. Ο παπάς, όμως, αν και ήταν κοντά στην εκκλησία του, δεν μπόρεσε να χτυπήσει την καμπάνα, γιατί έτρεξε να σώσει τη ζωή του. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος;

Θα επαναλάβω ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τη Φύση –και εδώ– με την πύρινη λαίλαπα. Με ανθρώπινη και σωστή σκέψη μπορούμε όμως να οχυρωθούμε κατάλληλα, αλλά εδώ είχαμε μία πρωτοφανή και τρομερά καταστρεπτική θεομηνία= οργή θεού! (υπάρχουν και άλλες όπως πλημμύρες, νεροποντές –σήμερα και τσουνάμι– αλλά και οι μεγάλοι σεισμοί) και η ίδια η Φύση –εάν είχε φωνή και μπορούσε- θα ονόμαζε την εμπειρία αυτή ένα καθολικά υποχρεωτικό μάθημα για όλους τους ανθρώπους της Γης.

Σίγουρα, όμως, οι φετινές ιουλιανές πυρκαγιές δεν ήταν Οργή Θεού, γιατί τέτοιοι θεοί δεν υπάρχουν. Αυτοί «ζούνε» μόνο σε άρρωστα και εκφυλισμένα μυαλά αυτών που ποθούν την εξουσία, όπως οι πυρομανείς που έχουν τη μανία να ανάβουν φωτιές και να χαίρονται τις τεράστιες φλόγες!