Δεν είμαστε πολλοί στο τραπέζι που γίνεται η κουβέντα, ο χώρος όμως ξεχειλίζει από οργή, αγανάκτηση, απελπισία, για «μια αδικία που δεν έχει προηγούμενο, σε κανένα μέρος του κόσμου», μια φράση που επαναλαμβάνεται συχνά, από όλους μαζί και τον καθένα χωριστά, ξανά και ξανά. Οι άνθρωποι δίπλα μου και εκατοντάδες άλλοι που δεν είναι εκεί σήμερα, βρίσκονται σε απόγνωση. Έχουν χάσει, όχι μόνο την περιουσία τους, το εισόδημά τους, αλλά και την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτήν τη χώρα που έζησαν και θυσίασαν τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής τους, πολλοί πάνω από μισό αιώνα.

H κατάργηση των αδειών ταξί από την κυβέρνηση των Εργατικών πριν ένα χρόνο, είχε τις αναμενόμενες συνέπειες. Οικονομική καταστροφή, διάλυση οικογενειών, ψυχασθένειες, ακόμη και αυτοκτονίες.

Η παρέα με την οποία συναντήθηκα σε στέκι του Oakleigh, την πνίγει η αδικία. Ξαφνικά βρέθηκαν χωρίς εισόδημα, χωρίς κεφάλαιο, χωρίς περιουσία πάνω στην οποία είχαν βασιστεί, με την τράπεζα να πουλά σπίτια, να ζητά –στην καλύτερη περίπτωση- νέες εγγυήσεις, μιας και η αξία των αδειών έχει μηδενιστεί.

ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ
Σήμερα αισθάνονται προδομένοι: «Η κυβέρνηση Andrews μας πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο» θα πει ο Νίκος Μπαντούνας, πρώην κάτοχος αδειών ταξί ο ίδιος. Ο Andrews μου έδωσε το χέρι του, με κοίταξε ίσια στα μάτια προεκλογικά και μου υποσχέθηκε να μας στηρίξει. Να κάνει το σωστό. Το ίδιο και οι Έλληνες υποψήφιοι τότε που υποστηρίξαμε σθεναρά και δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να αποτρέψουν την καταστροφή. Ποιο ήταν το ‘σωστό’; Nα μηδενίσουν, από τη μια μέρα στην άλλη, κόπους μιας ολόκληρης ζωής;»

«Προσφέρουμε έναν ομοιόμορφο κλάδο μετακίνησης των επιβατών, δημιουργώντας 3.500 νέες θέσεις εργασίας. Αλλάζουμε τον τρόπο με τον οποίο μετακινούνται οι κάτοικοι της Βικτώριας με το να τους δίνουμε ευρύτερο πεδίο επιλογών, λιγότερο χρόνο αναμονής και ασφαλέστερο τρόπο μετακινήσεων» ανέφερε η κυβέρνηση Andrews, σε ανακοίνωσή της, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

«Για ποια πράγματα μιλάει ο άνθρωπος; Έχει πέσει η δουλειά κάτω από το μισό. Πριν από την απελευθέρωση του κλάδου, υπήρχαν στη Βικτώρια 5.500 ταξί. Σήμερα είναι πάνω από 10.000 με δημόσιους υπαλλήλους να εργάζονται στην Uber Παρασκευή και Σάββατο. Προσωπικά είχα τρεις άδειες και ζούσα απ’ αυτές. Σήμερα αισθάνομαι ανασφαλής. Αναγκάζομαι να είμαι οδηγός ξανά, αυτή τη φορά σε μια εταιρεία. Είμαι 72 χρόνων» λέει ο Βασίλης Χριστόπουλος, προσθέτοντας ότι «η αποζημίωση είναι όχι μόνο άδικη, αλλά και παράλογη. Όλες οι άδειες είναι ίδιες. Αποκτήθηκαν με σκληρή δουλειά και στερήσεις. Γιατί επιλέγει για ορισμένες να δώσει αποζημίωση που δεν ανταποκρίνεται στο πραγματικό κόστος έτσι κι αλλιώς, ενώ άλλες να τις αγνοήσει εντελώς;»

ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ
« Η κυβέρνηση Andrews πήρε το ψωμί των παιδιών μου και θα πληρώσει γι’ αυτό» λέει οργισμένος ο Γιώργος Κολλιός, 54 χρόνων και πρώην ιδιοκτήτης 3 αδειών.
«Έχω γεννηθεί εδώ και θέλω να φύγω από τη χώρα που γεννήθηκα. Πονώ περισσότερο για την πρώτη γενιά. Για τους ανθρώπους που ήλθαν εδώ με τίποτε και μετά από το μόχθο μιας ζωής έμειναν χωρίς τίποτε. Η διαφορά με το τότε και το σήμερα είναι ότι τότε ήταν νέοι και είχαν το μέλλον μπροστά τους. Σήμερα βρίσκονται στη δύση της ζωής τους και είναι αδύνατο να ανακτήσουν αυτά που έχασαν.

Ξέρεις, μιλούν για την “κλεμμένη γενιά” των αυτόχθονων.
Θα πρέπει να προστεθεί στην ιστορία και “η κλεμμένη περιουσία” των μεταναστών. Το γεγονός ότι η πολιτειακή κυβέρνηση της Βικτώριας με πρωθυπουργό τον Daniel Andrews, έκλεψε τον μόχθο μιας ζωής των μεταναστών. Έχω ορκιστεί να παλέψω για την απόδοση δικαιοσύνης, κυρίως αυτών των ανθρώπων. Των μεταναστών πρώτης γενιάς, όπως είναι ο πατέρας μου, που ήλθε στην Αυστραλία με 5 λίρες. Η κυβέρνηση των Εργατικών δεν υποστηρίζει τον εργάτη, τον απλό άνθρωπο, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα. Προσωπικά θα καταβάλω κάθε προσπάθεια να μην επανέλθουν στην εξουσία το Νοέμβριο. Θα πρέπει να πληρώσουν για το έγκλημα που διέπραξαν» καταλήγει ο Γιώργος Κολλιός.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ
«Δεν μας υπολογίζουν. Είναι σα να μπαίνει ένας κλέφτης στο σπίτι σου και κλέβει ό,τι βρει μπροστά του» εκτιμά ο Γιώργος Παλιβάνης, πρώην κάτοχος μιας άδειας και πρώην οδηγός ταξί.
«Τους εμπιστευτήκαμε και μας πρόδωσαν. Μας στέρησαν το εισόδημα, το κεφάλαιο, αυτόν τον ίδιο μόχθο χιλιάδων ανθρώπων, οι περισσότεροι των οποίων μετανάστες πρώτης γενιάς. Δηλαδή, χτύπησαν τον εύκολο, κατά τη γνώμη τους, στόχο. Θα πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτό με μια παταγώδη ήττα στις εκλογές του Νοέμβρη» καταλήγει ο ίδιος.

ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΕΦΑΠΑΞ
«Μου έκλεψαν το σουπερανιουέσιον» λέει απλά ο Τάσος Ρέβης, ο οποίος είναι στο χώρο των ταξί μισό αιώνα, έχοντας περάσει από όλα τα στάδια – οδηγός, ιδιοκτήτης, διευθυντής εταιρίας ταξί- αγόρασε δε την πρώτη του άδεια το ’60.

«Κανείς, μα κανείς δεν περίμενε, ούτε ο πλέον γνώστης των πραγμάτων, ότι οι εξελίξεις, οι αλλαγές που έγιναν στον χώρο των ταξί, θα είχαν αυτήν την κατάληξη. Να καταργηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο, τον εντελώς άδικο και παράλογο, οι άδειες χωρίς τουλάχιστον μια δίκαιη αποζημίωση.

Σήμερα, αυτό που απαιτούμε από το κόμμα των Φιλελεύθερων, αν έλθουν στην εξουσία, είναι να αποκαταστήσουν την αδικία που έγινε από την κυβέρνηση των Εργατικών, η οποία -το τονίζω αυτό- δεν κατάργησε από τη μια μέρα στην άλλη μόνο το εισόδημά μας, αλλά και αυτό το ίδιο το κεφάλαιο. Αυτό δεν συνέβη σε καμιά άλλη Πολιτεία της Αυστραλίας, στην πραγματικότητα σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Ακυρώνοντας τις άδειες, ακύρωσαν και τα περιουσιακά μας στοιχεία. Είχαμε απαιτήσει, μέσω του VTA (Victorian Taxi Association) $250,000 για την κάθε άδεια. Μας αγνόησαν.

Άφησαν την Uber να αλωνίζει παράνομα για τέσσερα και πλέον χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η αξία των αδειών έπεσε κάθετα και μετά αποφάσισαν να χτυπήσουν αυτούς που ήδη είχαν πληγεί από την ολιγωρία της κυβέρνησης να πάρει μέτρα.

Αποτέλεσμα να βλέπουμε να παίρνουν σάρκα και οστά αυτά που φοβόμαστε. Οικονομική καταστροφή για όσους στηρίζονταν μόνο στις άδειες για το εισόδημά τους, διάλυση οικογενειών, ψυχασθένειες, ακόμη και αυτοκτονίες. Σίγουρα θα πρέπει να απαιτήσουμε αποκατάσταση της κατάφωρης αδικίας πριν θρηνήσουμε και άλλα θύματα» καταλήγει ο Τάσος Ρέβης, χαμηλόφωνα.

ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
Για τη χειρότερη κατάληξη όλων, θα μιλήσει, τελευταία η Esther Demian, πρόεδρος του Taxi Action Group Victoria, που έχει πάρει θέση δίπλα μου στη σύναξη αυτή.
Αναφέρεται στην αυτοκτονία μιας γυναίκας που δεν μπόρεσε ν’ αντέξει να δει το σπίτι της να βγαίνει στο σφυρί από την τράπεζα. Έπεσε στις γραμμές του τραίνου στο Resevoir 19 Ιουνίου 2018, στις 2.30μμ.

«Έμαθα για την αυτοκτονία από τον σύζυγο της αυτόχειρας, Ciro Kotevski . Μου τηλεφώνησε την επομένη του συμβάντος για να μου ανακοινώσει τα τραγικά νέα. Τον άκουγα με κομμένη ανάσα. Μου είπε, λοιπόν, ότι από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση Andrews οι αλλαγές στο χώρο των ταξί, η υγεία της συζύγου του, η οποία εργαζόταν τότε στο ταχυδρομείο, άρχισε να επιδεινώνεται σε σημείο που δεν μπορούσε πλέον να εργαστεί. Υπήρχε δάνειο στην τράπεζα για την μία άδεια ταξί που είχε η οικογένεια, το οποίο δεν ήταν δυνατόν να αποπληρωθεί με την πενιχρή αποζημίωση που έδωσε η κυβέρνηση για την ακύρωση αδειών ταξί. Τη Δευτέρα, 18 Ιουνίου, όταν το ζευγάρι ειδοποιήθηκε να πάει στην τράπεζα, εκεί τους ανακοινώθηκε ότι η τράπεζα πρόκειται να πουλήσει το σπίτι τους. Έμειναν άφωνοι και οι δυο. Την επόμενη μέρα, ενώ ο Ciro μιλούσε μ’ έναν φίλο του στην κουζίνα, η γυναίκα του ετοιμάστηκε να βγει έξω. “Θα πάω μια βόλτα” είπε. “Περίμενε, θα έλθω μαζί σου” της είπε εκείνος. “Όχι, δεν χρειάζεται. Θα πάω μόνη μου” είπε και έφυγε. Ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπε ζωντανή. Μετά από ώρα πήρε ένα τηλεφώνημα από την Αστυνομία που τον πληροφορούσε ότι η γυναίκα του έπεσε στις γραμμές του τραίνου. Το κορμί της είχε γίνει κομμάτια. Εκτός από τον σύζυγό της άφησε πίσω της έναν 19χρονο γιο και μια 18χρονη κόρη. Ο άντρας της μας είπε ξεκάθαρα ότι επιθυμεί να γίνει γνωστό ότι το τραγικό τέλος της γυναίκας του, ήταν αποτέλεσμα των αλλαγών στις οποίες προέβη η κυβέρνηση Andrews στο χώρο των ταξί. Μπορείς, αν θες, να του μιλήσεις» κατέληξε η Esther Demian.

«Εμείς περιμένουμε οι Φιλελεύθεροι να κρατήσουν το λόγο τους και να αποκαταστήσουν την αδικία που έγινε εις βάρος μας, Ζητάμε δίκαιη αποζημίωση για όλες τις άδειες» θα πει ο Νίκος Μπαντούνας, εκφράζοντας αυτό που διεκδικούν χιλιάδες συμπολίτες μας, Έλληνες στην πλειονότητά τους.